آیا خداجویی و خداگرایی در وجود انسان فطری است؟ هر حقیقتی كه خداوند آدمیان را در دنیای بیرون به آن فرامی‌خواند، ریشه‌هایش را در جان و فطرت ‌انسان‌ها قرار داده و ریشه‌ها و مایه‌های اصلی حقیقت و معنویت را به شكل فطری در وجودشان كشت كرده است. در قرآن كریم به این حقیقت چنین اشاره شده است: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّینِ حَنِیفاً فِطْرَۀَ اللهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیهَا». پس روی خود را راستگرایانه به سوی این دین كن، (و پیروی كن از) همان سرشتی كه خدا مردم را بر آن سرشته است. حال ‌انسان‌ها یا این بذرهای نیكوی فطری را شكوفا می‌كنند و با پیروی از تعالیم پیامبران به آن‌ها تبلور می‌بخشند یا با روی‌گردانی از عقل و شرع، بر فطرت خویش پا می‌گذارند و بذرهای نیكوی فطرت خویش را تباه می‌كنند. به ادعای پیامبران الهی، خداگرایی و خداجویی و باور به محوریت خداوند در عرصۀ هستی امری فطری در وجود ‌انسان‌هاست. یعنی انسان موجودی است كه ذاتاً خداجو و خداگراست و اگر فطرت او مسیر صحیحی بپیماید و با لایه‌های معصیت و خرافات پوشیده نشود، حقیقت حقۀ الهیه را در درون خویش می‌یابد و به حضرت حق به عنوان یك باور پایه ایمان می‌آورد. از این رو در علم كلام كه در آن به تبیین و توضیح و اثبات باورهای دینی پرداخته می‌شود، برهان فطرت یكی از براهین اثبات وجود خدا مطرح شده است. ▫️کتاب مشکاة، تفسیر قرآن کریم، ج۱۳، صص ۴۸۶-‌۴۸۷. #پرسش‌ازمشکاة #کتاب_مشکاة_جلد13 ایتا https://eitaa.com/beitolhoffaz سروش http://splus.ir/beitolhoffaz