#نهج_البلاغه #نامه_شماره_24 بخش اول وصیت اقتصادی نسبت به اموال شخصی "اين دستوری است که بنده خدا علی بن ابيطالب، اميرمؤمنان، نسبت به اموال شخصی خود، برای خشنودی خدا، داده است، تا خداوند با آن به بهشتش در آورد، و آسوده اش گرداند. (قسمتی از اين نامه است؛) همانا، سرپرستی اين اموال بر عهده فرزندم حسن بن علی است، آن گونه که رواست از آن مصرف نمايد و از آن انفاق کند. اگر برای حسن حادثه ای رخ داد و حسين زنده بود، سرپرستی آن را، پس از برادرش بر عهده گيرد و کار او را تداوم بخشد. پسران فاطمه از اين اموال به همان مقدار سهم دارند که ديگر پسران علی خواهند داشت. من سرپرستی اموالم را به پسران فاطمه واگذاردم، تا خشنودی خدا، و نزديک شدن به رسول الله(صلی الله علیه و آله) و بزرگ داشت حرمت او، و احترام پيوند خويشاوندی پيامبر(صلی الله علیه و آله) را فراهم آورم. @beitozahra

#نهج_البلاغه #نامه_شماره_24 بخش دوم و با کسی که اين اموال در دست اوست شرط می کنم که اصل مال را حفظ کرده تنها از ميوه و درآمدش بخورند و انفاق کنند، و هرگز نهال های درخت خرما را نفروشند، تا همه اين سرزمين يک پارچه به گونه ای زير درختان خرما قرار گيرد که راه يافتن در آن دشوار باشد. و زنان غيرعقدی من که با آنها بودم و صاحب فرزند يا حامله می باشند، پس از تولّد فرزند، فرزند خود را برگيرد که بهره او باشد، و اگر فرزندش بميرد، مادر آزاد است، و کنيز بودن از او برداشته شده، و آزادی خويش را باز يابد. (وَدِيَّئ به معنی نهالِ خرما، و جمع آن وَدِیّ بر وزن علیّ می باشد، و جمله امام نسبت به درختان «حتّی تشکل ارضها غراسآ» از فصيح ترين سخنان است، يعنی زمين پر درخت شود که چيزی جز درختان به چشم نيايد.) @beitozahra