بسم الله النور... و ما همه هیچ

در علوم ما یاد گرفتیم که عصب های بدن اگر نبود، انسان به فنا می رفت... چرا؟

چون عصب ها موجب میشن ما درد رو حس کنیم! اگر عصب نباشه شما دستت تا استخون هم که آسیب ببینه متوجه نمیشی!

از ابتدای خلقت درد هشدار دهنده بوده برای انسان! سرت درد میگیره، مغز از طریق عصب ها با درد هشدار میده برای درمان! پوست بدنت در اثر حرارت آتیش میگیره، مغز از طریق عصب ها با درد هشدار میده برای درمان!

خوب این عصب ها در بدن افراد سالم هستند دیگه! یکی از نگرانی ها برای افراد دیابتی همین نبود عصب هست! عضو عصب نداره، کمترین جراحت موجب قطع عضو میشه، چون حس نمیکنه! چون درد نداره!

این مثال برای جسم ماست! اما ما می دونیم جسم مرکب روح ماست و ما برای رشد باید هم مراقب جسم باشیم و هم روح.

عصب روح ما چیه؟ میزان نزدیکی و محبت ما با خدا، شدت وجود عصب های روح ماست!

همون موقع که گناه کردی؟ همون موقع اگر عصبت قوی باشه پشیمون میشی و توبه میکنی.

عصب زیاد قوی نباشه چند ساعت بعد، توبه میکنی! عصبت ضعیف باشه چند روز بعد توبه میکنی!

خوش به حال اونایی که حُب خداوند در دل هاشون وجود داره و به وسیله حُب خداوند عصب های قوی تری دارند برای هشدار!!