اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ ، وَ امْحَقْ ذُنُوبَنَا مَعَ امِّحَاقِ هِلَالِهِ ، وَ اسْلَخْ عَنَّا تَبِعَاتِنَا مَعَ انْسِلَاخِ أَيَّامِهِ حَتَّى يَنْقَضِيَ عَنَّا وَ قَدْ صَفَّيْتَنَا فِيهِ مِنَ الْخَطِيئَاتِ ، وَ أَخْلَصْتَنَا فِيهِ مِنَ السَّيِّئَاتِ ترجمه ش میشه این که: خدایا بر محمد و خاندانش درود فرست و با ناپدید شدن هلال این ماه، گناهان ما را هم ناپدید کن. و با سپری شدن این ماه، آلودگی‌ها را از وجود ما بیرون کن؛ تا این ماه را در حالی پشت سر بگذاریم که وجودمان را از خطاها پاک و از گناهان پاکیزه ساخته‌ای. فرازی از دعای ۴۴ صحیفه سجادیه(دعای ورود به ماه مبارک)

«این که قصه‌ها از کجا می‌آیند احتمالا از ساحت زیستی، تجربه‌های زندگی، از خواندن‌ها، چشم و گوش تیز داشتن و لذت نوشتن می‌آیند، و این که خدا باید دوستت داشته باشد.» 📚قصه‌ها از کجا می‌آیند ✍🏻اصغر عبداللهی @dokhtar_e_daryaa

خدایا مارو دوست داشته باش!

چند روز است می‌خواهم بیایم و تشکر کنم از کسی که نمی‌دانم کیست. اما می‌دانم قلبش آن‌قدر زلال است، که حواسش به شاد کردن دل یک نو مادر هم بوده.

نامه‌ات را که از کلمه کلمه‌اش مهربانی و نور چکه می‌کند، گذاشتم لای کتاب پسرم بماند. بماند برای شبی که دراز کشیده‌ایم کنار هم و کتاب را دست گرفته‌ام که برایش بخوانم. آن شب، اول قصه مهربانی‌ات را توی گوشش می‌گویم، که یاد بگیرد چرا خدا به بعضی آدم‌ها قلب مهربان داده است.

روز اول که متن معرفی خودش را توی گروه گذاشت، برایش نوشتم: "روایت شده بهترین دوست، دوستیه که شمارو یاد خدا بندازه. دوستی با شما مصداق همین روایته. آدم‌های صبور و قوی مثل شما یاد خدارو در آدم زنده می‌کنن." بعضی آدم‌ها تماشایی هستند. باید تماشایشان کنی تا حالت از آن غروری که نرم خزیده ته دلت، به هم بخورد. اینکه خودت را قاطی آدم‌ها حساب کنی و هوا برت دارد که خوب از پس امتحان‌های خدا برآمده‌ای و صبور بوده‌ای و این حرف‌های خود خر کن! بعضی آدم‌ها را که می‌بینی تازه می‌فهمی صبر یعنی چه و امتحان سخت خدا چه جوری است. بعد گردنت تا می‌شود پیش خدا و خجالت می‌کشی که با این همه غرغر و نک و ناله که همیشه به درگاهش برده‌ای، ادعای بندگی هم داری. و من چند ماهی هست که‌ با يک آدم تماشایی آشنا شده‌ام. وقتی‌ از ميان نوشته‌هایم فهمید که کولیک، نوزادم را بی‌قرار کرده و خواب شب را از چشم ما گرفته بی‌تفاوت رد نشد. هر چه برای سبک کردن کولیک بلد بود، برایم گفت. می‌دانستم سرش شلوغ است، وقت ندارد. اما طمع کردم به مهربانی‌اش و درباره آن چه آن روزها برایم چالش شده‌ بود، ازش کمک خواستم. دریغ نکرد. مختصر و سرسری نه، مفصل برایم نوشت. حالا دیگر مدتی است دوره تمام شده، اما حرف من همان حرف اول دوره است. فقط یک کلمه به آن اضافه شده: "شکوفه سادات مرجانی آدم‌های صبور، قوی و مهربان مثل تو یاد خدا را در آدم زنده می‌کنند." @shokoofe_sadat_marjani بامداد دوشنبه‌ ۶ فروردین ۱۴۰۳

سلام حاج‌آقا شما که خوبین. حکما باهاس عالی باشید. ولی امسال دهمین سالیه که ماه رمضونِ من یکی، ماه رمضون نیست. من هیچ‌وقت میزون نبودم. کسی ندونه، شما که می‌دونید. موتور دلم همیشه سه، کار می‌کرده. ولی از همون سه‌سالگی که دستام‌تو دستای درشت بابا بود و پیکان‌سفیده رو تو پامنار پارک می‌کردیم و راه می‌افتادیم سمت پله‌نوروزخان و بوی معطرِ دیوونه‌کنندهٔ بازار تهران می‌زد تو دماغم و می‌رسیدیم دم جلوخان مسجد جامع بازار تا هیوده سال بعدش که شده بودم کفتر جلد روسیاه منبرِ حسابی شما، واسه چند روزم که شده خیال می‌کردم آدم‌حسابی شدم. خیال می‌کردم یکی هست که می‌تونم واسطه‌ش کنم تا اون بالاسری نگام کنه و صدامو بشنُفه و واسه چند شبم شده، روسیاهی و بدوبویی دلمو بی‌خیال بشه و ندید بگیره. آقامجتبی! امسال دهمین سالیه که ماه رمضون، از وسطاش گس میشه تو دَهنم. تو مُخم تهرانو زیرورو می‌کنم تا ببینم این دل چرک و سوخته رو باید پای منبر کدوم بزرگ بزنم زمین تا آروم بگیره. ولی نیست. بزرگ هستا. تهران عالِم داره. اگه نداشت که این خراب‌شده تا حالا صدبار خراب‌تر شده بود. تهران به ستون آدم‌بزرگا و صاحب‌نفساشه که تکیه زده. ولی دل سرکش من، به شما تکیه کرده بود. یعنی هیوده‌سال اینجوری بار اومدم که شب‌ قدرمو باید پشت سر شما برم دم خونه خدا. ده ساله نیستید. ده ساله یه جماعتی آلاخون‌والاخون و دربه‌درِ کوچه‌خیابونای این شهرِ دراندشت شدن و هر سال شب قدر با خودشون میگن که «هیچکس، هیچکس اینجا به تو مانند نشد...». ده ساله هر شب قدر، با لحن شما عزوجز می‌کنم که «خدایا ما بد کردیم...» ده ساله که دلِ واموندهٔ سرکش من، منتظره شما بیای و افسارشو بگیری دستت و رامش کنی... حاجی! ده ساله نیستید! این ده سالی که میگم، واسه شما یه چشم‌به‌هم‌زدن بوده. واسه من ثلث عمرم. جوونیم، داره می‌گذره و شما بالاسرم نیستی... یه امشبه رو شما واسه‌مون «هفت بار یا ارحم الراحمین» بگو. با چراغی همه جا گشتم وگشتم در شهر هیچ کس ... هیچ کس اینجا به #تو مانند نشد پانوشت: التماس دعا از همگی... دعاجو و دعاگو و طالبِ حلالیت. @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف

اخوی این وقت شبی، یه داغی که هميشه گوشه و کنار دلم پنهون شده رو تازه کردید. این شد که طاقت نیاوردم‌. می‌خوام یه مطلبی رو براتون روشن کنم. شماهایی که پامنبری حاج آقا مجتبی بودید و حسرت یه بار دیگه نشستن پای حرفا و روضه‌هاشو می‌خورید، هیچ می‌دونستید یه عده حسرت همین حسرت خوردن شمارو می‌خورن؟ یه عده‌ مثل من، که همیشه دیر می‌رسن، دیر می‌فهمن، دیر می‌شناسن و خلاصه به ته دیگم نمی‌رسن حسرت می‌خورن که این همه تو این شهر درندشت بالا و پایین کردن و هر جایی رفتن، ای کاش یه بارم می‌رفتن می‌شستن پای منبر حاج آقا مجتبی که نفس اون مرد خدا بهشون بخوره. که اگه اینطوری می‌شد شاید مام آدم می‌شدیم. که اگه اینطوری می‌شد الان مام خودمونو یه طوری وصله پینه می‌کردیم به حاج آقا و امید داشتیم اون دنیا هم خودمونو زورچپون کنیم تو دار و دسته‌شون. اما حیف که نشد که بشه. همینه که حسرت می‌خوریم. اما حسرت ما با حسرت شما خیلی توفیر داره. ما حسرت حسرت خوردن شمارو می‌خوریم. @biiiiinam

دیروز هشتاد روز از تولد تو می‌گذشت. هشتاد روز از زمانی که تو را نه در آغوشم، در خودم داشتم. و بعد از هشتاد روز، من برای اولین بار دلتنگ زمانی شدم که تو بخشی از وجودم بودی. دلتنگ توجه ویژه‌ای که خدا به خاطر بودن تو در من، به من داشت. دلتنگ معصومیت و لطافتی که از همسایگی با تو رسیده بود به روح و جان من. جان مادر! دلتنگ تکان خوردن‌هایت توی شکمم شدم. تکان خوردن‌هایت که نرم بود و هیچ‌گاه مشقتی بر تن خسته من بار نکرد. دلتنگ مهربانی‌ات که نُه ماه با من و شرایط ویژه من تا کردی و به دلم راه آمدی. هیچ وقت هول به جانم نینداختی و بی دردسر کنج دلم منتظر ماندی، آرام و صبور. من می‌دانم که این چرخه انتظار و دلتنگی ادامه دارد. می‌دانم یک روز باید از دلتنگی برای امروزم بنویسم. امروزی که همه تن نرم و کوچکت توی بغلم جا می‌گیرد. هوای گردن نازکت را دارم. به خودم می‌چسبانمت. بوی سر و گردنت مستم می‌کند. آرام و باملاحظه می‌بوسمت. حتی گاهی دلم طاقت نمی‌آورد. لب می‌گذارم روی صورت ماهت، و می‌بوسمت. اما با بابا کل کل می‌کنم که صورتش را نبوس، که خطرناک است، که پوستش نرم و حساس است. شب‌ها بیدار می‌خوابم و گوشم به صدای نفس‌های توست. هر بار که شیر در گلویت می‌پرد و سرفه می‌کنی، جان از تن من می‌پرد. سرت را جلو بیاور، توی گوشت بگویم که حساب خیسی و خشکی پوشکت را هم دارم. حواسم به شکمت هست. با خنده‌هایت دلم می‌لرزد. با شوق، هر حرکت جدیدت را می‌پایم و قدم قدم بزرگ شدنت را تماشا می‌کنم. جان مادر! من می‌دانم که این چرخه ادامه دارد. می‌دانم که من تا همیشه دلتنگ تو خواهم بود. شنبه ۱۱ فروردین ۱۴۰۳ عکس‌نوشت: عکس‌ برای روزهایی است که من روی این تخت زندگی می‌کردم! عصر یک روز پاییزی و تلاش برای رساندن نور آیه‌های قرآن به جانت و رساندن نعمت‌های خدا به جسمت. @biiiiinam

امشب ما لابلای مردم کوفه آمده‌ایم نشسته‌ایم پشت در چوبی خانه‌ات. پسر بزرگت روبروی ما ایستاده، جلوی در. صدایش غم دارد، اما رسا است. می‌گوید حالت خوش نیست. طبیب ملاقات را ممنوع کرده برایت. می‌گوید این جا ماندن‌تان فایده ندارد. می‌گوید شب از نیمه گذشته. بروید به خانه‌هاتان، استراحت کنید. همهمه بلند می‌شود. یکی می‌گوید طبیب صلاح بیمار را بهتر می‌داند. یکی می‌گوید اهل و عیال چشم به در دارند که خبری برای‌شان ببریم. دیگری می‌گوید برویم. فردا صبح علی الطلوع برمی‌گردیم. جمعیت متفرق می‌شود. مردم مثل دانه‌های تسبیح پاره، پخش می‌شوند توی کوچه‌های تاریک شهر. ما اما مانده‌ایم. اصلا این بروید برویدها را به خودمان نگرفته‌ایم. این حرف‌ها برای ما مردمی که مولای‌مان را ندیده عاشق شده‌ایم نیست. اصلا این حرف‌ها برای ارادتمندهاست، نه برای عاشق‌ها. ما پشت در نشسته‌ایم، منتظر که اذن دیدارمان دهی. طبیب اگر دیدار ما را برای تو مضر دانسته، دیدار تو را برای ما آب حیات می‌داند. ما کسی را به جز تو نداریم. برویم کجا؟ برویم چه کنیم؟ ما تا قیامت بست نشسته‌ایم پشت در خانه‌ات. بالاخره یک روزی می‌رسد که در را به روی‌مان باز کنی. سحر ۲۱ رمضان دوشنبه ۱۳ فروردین ۱۴۰۳ @biiiiinam