بلند بلند می‌خوانم. می‌خواهم نور کلمه‌ها خانه را پر کند و مهم‌تر از آن قلب محمدهادی را که کنار دستم نشسته و با تلفن بازی می‌کند. تلفن را کنار می‌گذارد. صورتش را می‌چسباند به صورتم‌. دلم شکوفه می‌زند. طاقت نمی‌آورم ادامه بدهم. چشم از کلمه‌ها می‌گیرم. لب می‌گذارم روی صورت کوچکش: جونم مامان! دوباره مشغول بازی می‌شود و من هم برمی‌گردم به جامعه‌ی کبیره. عطر آن شکوفه‌ هنوز توی دلم هست، که می‌خوانم: بِأبى أنْتُمْ وَ اُمّى وَ نَفْسى وَ أهْلى وَ مالى... جعبه‌ی قطارش را می‌گیرد جلوی صورتم، که یعنی دالی بازی کنیم. گردنم را کج می‌کنم و صورتم را از پشت جعبه بیرون می‌کشم: دالی... . توی لحظه‌هایی که پشت جعبه پنهان می‌شوم، دنباله‌‌ی جامعه را می‌گیرم. کلامُکُم نور و امرُکم رشد را زیر لب، در خلوت پشت جعبه، می‌خوانم. عادِتُکم الاحسان... دالی... و سجیَّتَکم الکَرَم... دالی... . می‌خندد. سرش خم می‌شود عقب. دندان‌هاش خودنمایی می‌کنند‌. دلم شکوفه‌باران می‌شود. برمی‌گردم به جامعه. بِأبى أنْتُمْ وَ اُمّى وَ نَفْسى و اهلی... . یکشنبه ۱۰ فروردين ۱۴۰۴ آخرین روز از ماهِ خدا پانوشت: خواندن جامعه‌ی کبیره در روز آخر ماه مبارک، توصیه‌ی آیت‌الله فاطمی‌نیا است. @biiiiinam

کتاب از نیمه رد شده. اما گل‌محمد هنوز تقریبا همان گل‌محمد شروع داستان است و تا قهرمان شدن، راه زیاد دارد. بعلاوه، گم شدنش را لابلای داستان‌ها و آدم‌های کتاب دوست ندارم‌. به سبک کلاسیک داستان و زیادی شخصیت‌ها و خرده‌داستان‌هایشان واقفم، اما باز هم غیبت‌های طولانی قهرمان داستان را، ضعف می‌دانم. هم‌چنان نقطه‌ی قوت کتاب، شخصیت‌پردازی عمیق، داستان‌پردازی پرکِشش و زبان قدرتمندش است. #کلیدر #دو‌وسه_از_شصت @biiiiinam

پاهامان فرو می‌رفت توی نرمی و سبکی رمل. آن زیر می‌رسید به خنکی و جان می‌گرفت. بیرون که می‌کشیدیم‌شان، به زانوهامان زور می‌آمد. کفش‌هامان را که همان ابتدا، زیر تابلوی فاخلع نعلیک، ردیف کرده بودیم زیر آفتاب. جوراب‌هامان پر شده بود از دانه‌های ریز رمل. توی معبری که بعضی جاها تنگ می‌شد و بعضی جاها گشاد، جلو می‌رفتیم. باد افتاده بود توی چادرهایمان و گیرشان می‌داد به فنس‌های دو طرف معبر. چشم‌های خیس‌مان از روی تابلوهای چوبی "خطر انفجار مین" و "پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند" سر می‌خورد. گوش‌هایمان اما صدای مردی را می‌شنید با پس زمینه‌ی صدای تیر و گلوله. صدای مرد عمق داشت و حزن: "بسیجی عاشق کربلاست و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نامها. نه؛ کربلا حرم حق است و هیچ کس را جز یاران حسین راهی به سوی حقیقت نیست." رملی که باد نشانده بود روی مژه‌هامان، در کنار خیسی اشک ترکیب چسبناکی ساخته بود که بالای چشم‌هامان سنگینی می‌کرد. رسیدیم به یک میدان‌گاهی. تندیسی از یک لاله‌ی سرخ، نشسته بود وسط میدان. آن طرف‌تر عکس بزرگی نصب شده بود که توی آن مردی بیدار، خوابیده بود. لب‌هایش نیمه‌باز بود. موهایش سُر خورده بود عقب. قطره‌های خون روی صورتش پاشیده بود. دست غرق خونش روی سینه‌ بود و روی لباسش جا به جا، شقایق نشسته بود. پیرمردی که جلودارمان بود، ایستاد کنار لاله‌ی سرخ. پیراهن سفیدش را روی شلوار کتان کرم‌رنگش مرتب کرد. انگشت کشید روی چشم‌هاش و گفت: "بچه‌ها به فکه خوش اومدید". صدای رعد پیچید توی سینه‌هامان. سرهامان پایین افتاد. مچاله‌ شدیم توی خودمان. شانه‌هامان لرزید. پیرمرد گفت: "اینجایی که وایسادید، قتلگاه آقا مرتضای آوینیه!" باران گرفت. چهارشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۴ سالروز پرواز سید مرتضای آوینی @biiiiinam