الان که دارُم بهش فکر میکنُم شاید گریه‌م بیاد اگه گریه‌م اومد نترسیا! #احسان_عبدی‌پور

آسید علی آقا توی شلوغی این روزها و صدای سوت موشک‌ها و کف زدن باغیرت‌ها و آه و ناله‌ی ترسوها، یک چیزی آن تَه‌های دلم مانده، می‌خواهم در گوش‌تان بگویم. می‌شود؟ آسید علی می‌شود بگویم وقتی گفتید مجازات، گفتید پشیمانی، من سرسری گرفتم؟ می‌شود بگویم چشم و ابرو آمدم و رد شدم؟ می‌دانستم. می‌دانستم آن‌قدر که با شما می‌شود راحت حرف زد، با بعضی رفقای انقلابی نمی‌شود. چی؟ می‌پرسید چرا؟ خب قربانت شوم حق بدهید بعد از وعده انتقام سخت هر چیزی را راحت قبول نکنم! عین‌الاسد؟ خب بله آن جا را زدیم، اما خودتان بگویید. این تن بمیرد، خودتان بگویید. عین‌الاسد آن قدری بود که بشود اسمش را گذاشت انتقام سخت؟ آن هم انتقام زدن کسی که هنوز هم یک گوشه از دل‌مان برایش داغ مانده. خب آقا سید اگر عین‌الاسد خوب چزانده بودشان که دوباره هوا برشان نمی‌داشت غلط اضافه کنند. اصلا این‌ها به کنار، اگر عین‌الاسد آنقدرها که همان بعضی رفقای انقلابی می‌گویند کمرشکن بود، پس چرا این دل پاره پاره ما را رفو نکرد؟ هر کس و هر چیزی که دروغ بگوید، دل آدم که بهش دروغ نمی‌گوید. چرا دل تب‌دار ما خنک نشد؟ چرا غرور شکسته ما، قد چینی‌های بندزده ننه جان هم سرپا نشد؟ اصلا خودتان مگر نگفتید عین‌الاسد یک سیلی بود، نه انتقام؟ خب پس چرا بعدش خبری از انتقام نشد؟ چرا برای کسی که بزرگ قبیله‌مان را کشته بود، به یک سیلی کفایت کردیم؟ چرا کاری نکردیم گردن تا شده‌مان دوباره راست شود؟ خلاصه که آسید علی، ما هنوز هر روز چشم می‌مالیم که بالاخره انتقام سخت را ببینیم و یک "آخ جان. حقّت بودِ" از ته دل، نثار دشمنان خونی‌مان کنیم. بگذریم. حرف زیاد است و داغ دل، همیشه تازه. القصه توی این شلوغی، سر گذاشتم کنار گوش‌تان که هم چشم‌روشنی بدهم‌ بهتان. هم بگویم دم‌تان گرم که کاری کردید دوباره سرمان را بالا بگیریم. دم‌تان گرم که روی اعتماد به نفس زخمی ما مرهم گذاشتید. خوب مجازات‌شان کردید نامردها را. دم‌تان گرم آسید علی آقای خامنه‌ای. دوشنبه ۲۷ فروردین ۱۴۰۳ @biiiiinam

در حالی که بر جاده‌های آبی سرخ از سال گذشته تا الان نیمه‌کاره مانده و گوشه اتاق، خاک گرفته و منتظر نشسته تا بخت و اقبال بهش رو بياورد، بسم الله می‌گویم و همراه گروه نادرخوانی، آتش بدون دود را شروع می‌کنم. عکس‌نوشت: نشستم روبرویش. کتاب را باز کردم. چند صفحه اول را بلند بلند خواندم و با سر و صورتم ادا درآوردم که هم او سرگرم و آرام شود، هم من بتوانم کتابم را بخوانم.

کتاب‌ها را باید خواند برای یاد گرفتن. بعضی را برای این‌که یاد بگيريم چطور بنويسيم، و بعضی را برای اینکه #یاد_بگيريم_چطور_ننویسیم!

حالا که کانال‌ همه دوستانم پر شده از چالش #چند_از_چند خیلی باید چغر و بَدبَدَن باشی که پا شُل نکنی جلویش. نشستم با خودم دو دوتا چارتا کردم. پرده خوش آب‌ و رنگ آرزوها را از جلوی چشمم زدم کنار و واقع‌بین شدم. دیدم با گنجشک کوچکی که توی خانه دارم هر فصل، پنج تا کتاب هم بخوانم، آخر سال می‌شود بیست تا. خوب است. خیلی خوب است! تَه دلم هم یک چیزی وول می‌خورد که سنگ را بزرگ برندار، که بتوانی بزنی. که اگر نتوانی دلت عزا می‌گیرد. که اگر مَه و خورشید و فلک کمک کردند و از هدف جلو زدی توی دلت بزن و بکوب به پا شود. پس بسم الله‌... سه‌شنبه ۴ اردیبهشت ۱۴۰۳

#هفت‌بند #یک_از_بیست

قلب خاک خوبی دارد. هر دانه که در آن بکاری، از هر جنس، از همان جنس صدها دانه برمی‌داری. 📚آتش بدون دود ✍نادر ابراهیمی

تجربه می‌گويد نادرخوانی حد وسط ندارد. تجربه می‌گوید نادر از آن‌هایی است که یا عاشق قلمش می‌شوی و وِل‌کُنش نیستی یا نمی‌توانی تحملش کنی و نیمه راه، رهایش می‌کنی. من اما آن وسط ایستاده‌ام. من که از شعارها و خطابه خواندن‌هایش در بر جاده‌های آبی سرخ خسته و دلزده بودم و داشتم قبول می‌کردم از من، نادرخوان در نمی‌آید، حالا که جلد اول را تمام کرده‌ام می‌گويم: عالی عالی عالی... عشق، نفرت، جنگ، حکمت، دیوانگی، انتقام، گذشت، زندگی، مرگ... دیگر از یک داستان چه می‌خواهید؟ شنبه ۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ @biiiiinam

با یک بغل حاجت‌ و خواهش و تمنّا آمدن که کار همیشگی‌مان است. آن‌ها به کنار. دوستت دارم‌ها و حاجت بدهی یا خیرم نباشد و ندهی، من در هر حال گدای این خانه می‌مانم‌ها هم به کنار. من اصلِ اصلش این بار آمدم خانه‌تان برای دو چیز. اولی تشکر است بخاطر هدیه‌ای که بهمان دادی و دلی که شاد کردی و حاجتی که برای‌مان روا کردی. همان که یک سال پیش بخاطرش آمدیم پابوس. همان سفری که با خودمان گفتیم امام رضا که بیخود دعوت‌مان نکرده! گفته بلند شوید بیایید ببینم چه می‌گویید. ببینم چه می‌خواهید. همان سفری که توی حرم راه می‌رفتم. دستم را به در و دیوار خانه‌ات تبرّک می‌کردم و می‌کشیدم روی شکمم، که برای‌مان حفظش کنی؛ که رنگ و بوی حرمت را بگیرد. دومی پیشکش کردن این هدیه به خودتان است. پسرمان را بغل کردیم آوردیم اینجا که بگوییم آقا ما تازه اول راه هستیم اما تا همین جا هم هدیه شما را روی تخم چشم‌مان نگه داشتیم. حالا ازتان می‌خواهیم که از ما قبولش کنید. خودتان هرطور صلاح می‌دانید به کارش بگیرید. مالِ شما، امانت پیش ما... پی‌نوشت: جانِ مادر یک حرف هم با تو دارم. پسرم دستت را گرفتم آوردم راه حرم را نشانت بدهم که مسیر پرتکرار زندگی‌ات شود. آوردمت اينجا که کفتَر جَلد این حرم بشوی. که بدانی توی زندگی هرجا رفتی، برگردی همین‌جا. اينجا قرار ما و تو و امام رضاست... ۱۶ اردیبهشت ۱۴۰۳ رواق دارالحجّه @biiiiinam

رسیدم به قسمت محبوب روزم خواب بچه، کتاب، خوراکی...

حسین جان دروغ ما را قبول کن دروغ ما را راست کن #شب_جمعه‌

امروز اولین کتاب را با محمدهادی خواندیم. ذوق دارم توی دلم برای روزی که توی خیابان دستم را بکشد، ببرد سمت کتاب‌فروشی. #آرزو_بر_مادرها_عیب_نیست #از_خدا_میخواهیم_ان‌شاءالله_بشود ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۳

بعضی وقتا عقّم می‌گیره بس که بهم میگن مطابق سِنّت رفتار کن. بعضی وقتام رفتارم بزرگتر از سنّمه- راس راسی- ولی هیچ‌وقت کسی متوجه نمی‌شه. مردم هیچ‌وقت متوجه هیچ‌چی نیستن. 📚 ناتور دشت ✍ سلینجر

چه ترحم‌انگیزند آن‌ها که عاشق کامل زادگاهشان نیستند و چه خشم‌انگیزند آن‌ها که از میهنشان همان‌گونه نام می‌برند که از یک ستاره دور 📚 آتش بدون دود ✍ نادر ابراهیمی

وَأَسْأَلُ اللّٰهَ بِحَقِّكُمْ وَبِالشَّأْنِ الَّذِي لَكُمْ عِنْدَهُ أَنْ يُعْطِيَنِي بِمُصابِي بِكُمْ أَفْضَلَ مَا يُعْطِي مُصاباً بِمُصِيبَتِهِ من هرطور با این عقل کوتاهم حساب و کتاب می‌کنم، می‌بینم افضل نه، اقلّ چیزی که به یک مصیبت‌زده می‌شود عطا کرد بخاطر مصیبتش، این است که جفت و جور کنی برایش برود سر مزار عزیز از دست داده‌اش. که یک دل سیر اشک بریزد، که دلش آرام شود، که انگار کند عزیزش جلویش نشسته و با او حرف می‌زند. پس خدایا برای‌مان یک کربلا جفت و جور کن. این اقلّ چیزی است که بخاطر مصیبت حسین ازت می‌خواهیم. افضلش را هم بده. #شب_جمعه‌ @biiiiinam

من یک روزها و شب‌هایی از عمرم را خیلی به شما فکر کردم. همان وقتی که شما را از قوه قضائیه کشاندند به انتخابات‌. من کوله‌پشتی گل‌گلی دخترانه‌ام را انداختم پشتم. پوستر شما را توی دستم گرفتم. با رفقایم توی خیابان راه رفتم و با هم‌وطن‌هایم درباره شما حرف زدم. پای مناظره‌های انتخاباتی دست‌هایم را مشت کردم و برای حرف‌هایی که حاضر و آماده توی چنته نداشتید و رقیب‌تان داشت، حرص خوردم. چهار سال بعدش هم توی کاغذ رأیم اسم شما را نوشتم. اما این بار مثل دفعه قبل، عکس برگه رأیم را آواتارم نکردم. این بار پوسترتان را توی دست نگرفتم. این بار از سر ناچاری انتخاب‌تان کردم. امشب دارم دوباره بهتان فکر می‌کنم. به اینکه الان شما در یک جای دنج، توی تاریکی هوا، بین کوه‌ها، توی مه سنگین، یک جایی زیر آسمان خدا، دور از همه محافظ‌ها و همراهان و عکاس‌ها و خبرنگارها گم شده‌‌اید. و من توی خانه‌ام، در اتاق نیمه‌تاریک، روی تخت، چشمم به صفحه گوشی و گوشم به صدای نفس‌ها و سرفه‌های پسرم، دارم توی شبکه‌های اجتماعی دنبال شما می‌گردم. طبق معمول اینجور وقت‌ها، بعضی‌ها پروژه تقدیس را کلید زده‌اند. دارند از خدمات شما می‌گویند و آن قدر بالا می‌برندتان که شک برم‌می‌دارد که شما همانی هستید که روزگاری من پوسترهای‌تان را توی خیابان‌ دست مردم می‌دادم! طبق معمول اینجور وقت‌ها، بعضی‌ها هم توی دلشان عروسی است. انسانیت یادشان رفته. وطن یادشان رفته. خدا را یادشان رفته. من اما با هیچ‌کدام نیستم. من همانی‌ام که به شما رأی دادم اما طرفداری‌تان را نکردم. توی این دو، سه سال ازتان راضی نبودم، از وزرا و اطرافیان‌تان راضی نبودم. اما امشب دارم باز هم به شما فکر میکنم. دارم دنبال‌تان می‌گردم. وقت شیر دادن به پسرم برای‌تان صلوات فرستادم و گه‌گاه امّن یجیب خواندم. دعا می‌کنم برگردید. سالم برگردید. نیمه شب ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ @biiiiinam

لعنت به سیاست. همه را آلوده می‌کند، نه فقط آن‌هایی را که شغل سیاسی دارند یا سر و کارشان با احزاب و گروه‌های سیاسی است. حتی دامن منِ زنِ خانه‌دارِ فاصله‌گرفته از دانشگاه و بازار کار را هم لک می‌اندازد. چرک می‌کند. چند ساعت است که دارم خودم را مرور می‌کنم. جرأتش را ندارم بگویم لعنت به من، لعنت به این زبان بی‌تقوای من. می‌گویم لعنت به سیاست. لعنت به سیاست که یک طوری پرده روی چشم و گوشم می‌اندازد که خودم را محق می‌دانم درباره‌ی هرکسی هرطوری که دوست دارم و خودم فکر می‌کنم درست است، حرف بزنم. بی اینکه لحظه‌ای فکر کنم شاید اشتباه می‌کنم. شاید دارم زیاده‌روی می‌کنم. شاید لج کرده‌ام. شاید یک روزی برسد که پشیمان شوم‌. حالا این روز برای من رسیده و خوره افتاده به روحم. من به ابراهیم رئیسی رأی داده‌ام. اما با اکراه و اجبار اسمش را روی کاغذ نوشتم. منتقد و حتی گاهی مخالف دولتش بودم. بلدِ این کار نمی‌دانستمش اما هیچ وقت هم فکر نکردم که آدم درستی نیست. حالا اما هی دارم خودم را می‌گَردم ببینم توی این انتقادها و مخالفت‌هایم کجا پایم را از فرش حق درازتر کرده‌ام. کجا از روی ناراحتی حرف زده‌ام، نه انصاف. نتیجه اینکه هی دارم خودم را می‌خورم که چرا بیشتر مراقب نبودم؟ چرا بخاطر مخالفتم به خودم اجازه دادم عملکرد خودش و دولتش را به مسخره بگیرم یا به جوک‌ها و طعنه‌های دیگران بخندم؟ هی دارم لعنت می‌فرستم. هی دارم آرزو می‌کنم کاش راهی برای حلالیت گرفتن بود. من الان کاری ندارم که بخاطر تصمیم‌ها و سیاست‌های دولتش حقی از منِ ساکن این مملکت ضایع شده یا نه. من الان دارم به حقی فکر می‌کنم که خودم ضایع کرده‌ام. من الان به فکر حساب و کتاب خودم پیش خدا هستم. حساب و کتاب بقیه به خودشان مربوط است و خدا. ظهر ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ پی.نوشت: چیزی که مو لای دَرزش نمی‌رود این است که هر چه بشود، هر اتفاق خوب و بدی بيفتد باید منجر به یک پله بالاتر رفتن ما بشود. که فهمیده‌تر بشویم. که آماده‌تر بشویم برای ظهور. اگر من توی این ماجرا، فرهنگ مخالفت و انتقاد سیاسی را یاد بگیرم، یک پله بالا رفته‌ام. یک پله بزرگ و سخت. خدا کند که یاد بگیرم، باز زمین نخورم. @biiiiinam

💠 هدیه به شهدای واقعه‌ و به نیت این‌که برای کشورمون خیر رقم بخوره، چنگ زدیم به دامن قرآن. ختم ۴۰ یس و ملک برداشتیم. اگر دوست دارید مشارکت کنید، بسم الله… بهم خبر بدید.

این درد است که مرد را مرد می‌کند و جوان را پیر. ماه و سال که کاره‌ای نیستند. 📚 آتش بدون دود ✍ نادر ابراهیمی درد به پیوست است، زیاد...

من هنوز منتظرم وقتی اینستاگرام را باز می‌کنم، لابلای عکس‌ها و نوشته‌ها، تصویر تو را ببینم. ببینم که پشت تریبون فلان مراسم ایستاده‌ای مرتب و منظم. داری حرف می‌زنی. و من حوصله‌ام نگیرد حرف‌هایت را گوش کنم و توی دلم بگویم ناسلامتی رئيس جمهور مملکتی. یک کم شسته رُفته‌تر حرف بزن مرد. یک کم جذاب‌تر. چرا همیشه انگار هول کرده‌ای. انگار حرف‌هایت یادت رفته. انگار ناغافل پشت میکروفون کشانده‌اندت. یا ببینم که یک عالمه آدم کت و شلوارپوش دوره‌ات کرده‌اند. و برای افتتاح فلان پروژه رفته‌ای فلان جا. داری به خبرنگار که نه، تو بگو به مردم گزارش کار می‌دهی و من حوصله‌ام نگیرد ببینم باز کجا، چی افتتاح شده. من هنوز باورم نشده که تو دیگر نیستی. به همین سادگی؟ مگر می‌شود؟ همان که هر روز از حرف‌هایش حوصله‌مان سر می‌رفت. همان که هر وقت چیزی گران می‌شد، یک "تو که این کاره نیستی، اصلا چرا اومدی. می‌موندی همون قوه قضاییه که بهتر بود" حواله‌اش می‌کردیم، دیگر نیست؟ می‌خواستم امروز بیایم. خودم را ول کنم بین آدم‌های غم‌زده‌ و سیاه‌پوش شهرم. چشم‌های خیس‌شان را ببینم. شانه به شانه‌شان بایستم. "اللَّهُمَّ إِنَّا لَا نَعْلَمُ مِنْهُ إِلَّا خَیْرا"‌ی بُغضی آقا را بشنوم. تابوت پرچم‌پوشت را روی دست‌ها ببینم تا باور کنم. می‌خواستم بیایم بین‌ آدم‌هایی که هنوز انسانیت، هنوز قدرشناسی سرشان می‌شود. آدم‌هایی که سختی‌ها و گرانی‌ها و کمبود‌ها درد انداخته به کمرشان، اما زور دردی که به دل‌شان افتاده هنوز می‌چربد به آن دردها. میخواستم بیایم نفس بگیرم از نفس‌شان، تا نامردمی‌ها خفه‌ام نکرده. اما نشد. نیامدم. ترس از گیر افتادن با پسرم، میان ازدحام و فشار دست و پایم را بست. نیامدم که هنوز باورم نشده نبودنت را، رفتنت را. فقط یک راه مانده. یک راه مانده که باور کنم. یک راه مانده که آن یک راه را هم خودت باید هموار کنی، حالا که دستت باز است، بازتر از این دنیا. باید بلند شوم بیایم مشهد. بیایم حرم. بنشینم بالای سنگ سرد مزارت. دست بکشم به فرورفتگی اسمت. یکی از آن کتاب‌های سُرمه‌ای را باز کنم. ورق بزنم. هدیه به روحت بخوانم تا باورم شود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الرَّحْمَنُ عَلَّمَ الْقُرْآنَ خَلَقَ الْإِنْسَانَ... چهارشنبه ۲ خرداد ۱۴۰۳ @biiiiinam

يَا أَباعَبْدِاللّٰهِ، إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَى اللّٰهِ، وَ إِلىٰ رَسُولِهِ، وَ إِلىٰ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ، وَ إِلىٰ فاطِمَةَ، وَ إِلَى الْحَسَنِ، وَ إِلَيْكَ بِمُوَالاتِكَ من چیزی توی چنته ندارم که قابل اعتنا باشد. اینکه  رویم می‌شود بروم سمت خدا و رسول و حضرت امیر و مادر جان و حسنین، و آن‌ها هم بهم محل می‌گذارند، همه‌اش بخاطر این است که حسین را دوست دارم. به گمانم آن‌ها هم، حتی خود خدا هم به حساب "إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَكُمْ، وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبَكُمْ، وَ وَلِيٌّ لِمَنْ والاكُمْ، وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عاداكُمْ"ی که به حسین می‌گویند، تحویلم می‌گیرند. #شب_جمعه‌ @biiiiinam