میخواستم طاقچه بینهایت بگیرم و کد تخفیفمو اشتباهی حذف کردم، نه داشتی میگفتی حال من که عالیه.😔

میدونم یه کوچولو تم بچگونه پیدا کرد. اینا رو داشته باشید تا داستان اصلی رو هم بنویسم🙂

https://eitaa.com/Nummer_ett/7232 وای خدااا خیلی گیلی ویلی و جالب بوددد😭

https://eitaa.com/writer_fazar/2209 ذوق و انتظار*

الان. ۱۰۰ تا که بشیم ایشالا هر جفتشو می‌ذارم (شخصیت نیکو رو کامل می‌کنم.) بعد مثلا ۱۰۵ تایی دوباره افسانه می‌ذارم، ولی ۱۱۰ ده تایی در کنار افسانه مصاحبه هم می‌ذارم.

عام، همه تون قطعا هستید ولی اگه نیستید برید پیششون🙂

صد تایی مبارکتتتتتت😭😭😁😁😁

ما هم یکی دو تا عضو بهمون اضافه بشه بسی خوشحال میشیم😔✨

ساعت✨

ممنون از کسایی که فور کردن🙂

وینسنت همیشه شاکی بود. از روز ها، از رنگ ها، از اتفاقات، از افکار و از همه چیز و همه کس شکایت میکرد. از تمام کسانی که دور و برش را گرفته بودند شاکی بود. از تمام کسانی که مجبور بود حتی نگاهشان کند شاکی بود. از کشتیران این کشتی هم شاکی بود. پس وقتی یکی از بطری های نوشیدنی را به زمین کوبید و داد و فریاد کرد، کشتیران با حالتی لرزان برگشت و سعی کرد آرامش کند اما یک تکه شیشه از بطری شکسته رفت توی پایش و به زمین و زمان فحش داد. وینسنت هم آن گوشه به تماشای کشتیران نشست و لبخندی زد. کشتیران داد زد که: چه مرگته!؟ وینسنت خاک را از روی شلوارش تکاند و سوالش را با سوال جواب داد:این خدمه کثیف و این کشتی آروم مثل حلزون واسه کیه؟ و بعد برگشت و در را بست. از همان لحظه ای که به جمعیت رسید، پسرش را دید که داشت دنبالش میگشت. هوفی کشید و زمزمه کرد:پسره لعنتی. حتی یه جا نمیشینه تا از دستش راحت باشم. و شاید در این راه وینسنت برای آرام شدن پای چند نفر را لگد کرد. فقط شاید!