از من کم نشو...

‌

داری اشتباه می کنی.

همقدم لطیفم! ابر های آسمانم به تو سلام می کنند! نمی دانم این از پر حرفی من است یا آواز رسای تو به گوششان رسیده. آوازت همیشه آن قدر گوش نواز بوده که احتمالا ابرهایم گوش هایشان را برای شنیدنش تیزِ تیز کرده اند. درضمن جناب باد هم چند لحظه پیش به شانه ام زد و گفت که کار خودش بوده. آنقدر مدهوش شده بود که نتوانست جلوی خودش را بگیرد و آن را به گوش ابرهایم نرساند. راستی عزیزکم، این ابر خاکستری کوچک خوابیده بر روی زمین را ببخش که نتوانسته دستش را از دامن خواهر ها و برادرانش بکشد و آن ها را برای ملاقات تو هر چه سریعتر بفرستد. ولی از همه ی این ها گذشته، فعلا خورشید آسمانم در آغوش توست! لطفاً در سحرگاهان سرد این روز ها بیشتر مراقبش باش. راستش کم فروغ شدن خورشیدم، ابرهایم را نیز رنجیده خاطر می کند. مهربان لطیفم، رقص بادبادک های رنگارنگ را در آن روز که باد لا به لای موهایمان می پیچید و ما را نوازش می کرد، به خاطر داری؟ چشمانمان را به آسمان دوخته بودیم و بادبادک هایی که هرکدام جایی قایم شده بودند را پیدا می کردیم و به یکدیگر نشان می دادیم. یادم است چشمانت می خندید و تند و تند آن ها را پیدا می کرد. کمی بعد، شاید همان موقع که خورشید خودش را پشت آن ابرهای ارغوانی پنهان می کرد و دیگر بادبادک ها هم از تلو تلو خوردن در آسمان خسته شده بودند، ما صدای اشک های کوچک همان ابر ارغوانی را شنیدیم. ابر ارغوانی ای که خجالتی نبود و اشک هایش را به ما نشان می داد. آن روز، چتری نداشتیم، پس تا انتهای رویا دویدیم. از آن اشک هایی که کمی بعد شدت گرفتند، خیس شده بودیم اما به گمانم اشک های غم انگیزِ ابر ارغوانی نصیبمان نشده بود، بلکه بر عکس تصورمان از آن ها شادی می بارید. و در انتهای رویا، کنار هم به خواب فرو رفتیم تا چشمانمان را در جایی دیگر بگشاییم. یکی میان ابر ها و دیگری در آغوش خورشید. ولی خودت خوب می دانی این ابر خاکستری کوچک چقدر منتظر دیدار قلب گرم توست. پس لطفاً گرمای قلبت را برای این دستان سرد حفظ کن. دوست دار تو. از طرف sparkle shadow به اولین همقدم. [نامه شماره یک💫]

داستان های ناتمام...

Ti amo..

‌

کاشکی زخم تو در جان داشتم پای در کوه و بیابان داشتم تا بپویم وسعت عشق تو را مرکبی از نسل طوفان داشتم دیدن روی تو آسان نیست آه کاشکی من داغ هجران داشتم آه از پاییز سرد ای کاش من از تو باغی در بهاران داشتم تا بیفشانم به پایت سر به سر کاشکی جان فراوان داشتم بعد از آن مثل شقایقهای سرخ خلوتی در باغ باران داشتم یک غزل بس نیست هجران تو را کاش صد ها شعر و دیوان داشتم سلمان هراتی🌱

سلام. گاهی سرد، گاهی تلخ. گاهی تاریک، گاهی مه آلود. جایی در میان یک جنگل انبوه از اندوه، تو پناهگاه من شدی. بهار من! با خودم فکر می کردم: اوه، من چقدر تنهام. ولی تو پیدا شدی و اون تصور شکننده ی تاریک رو ازم دور کردی. کمکم کردی تو یکی از اون اتاقای متل جا بگیرم و برام شومینه ی اتاق رو روشن کردی تا گرم بشم، بدون اینکه بدونی، نه فقط منو بلکه روحمم گرم تر کردی. تو ابتدای بهار بودی و من اینو دیدم. مثل یه گل بهاری، یه شکوفه. عزیز من! می دانی، اما هنوز هم گاهی از پنجره اتاقم هیولای مرداب را می بینم که گرد غم را درون هوا پخش می کند. اما جادوی تو دستی بر سرشان می کشد و دنیا پر از شعر می شود. تو راه می رفتی و شعر ها را می گرفتی و می خواندی. جهان پر از آوا می‌شد، پر از ترنم. عزیز من! گاهی با خودم فکر می کنم آیا بینایی از مردم سلب شده و یا قلب هایشان مرده؟ کدامشان درست تر است؟ اما تو، همیشه خوبِ خوب دیده ای. همیشه زخم هایی را که حتی پنهانشان می کردم، می دیدی. چیزی که بتوان کنارت از تو مخفی کرد وجود نداشت. تو زخم ها را می دیدی و ستاره ها را بر روی آن ها می گذاشتی تا همه چیز التیام یابد. و کمی بعد زخم و ستاره هر دو ناپدید می شدند و تنها روح ستاره ها در قالب یک کرم شب تاب کوچک به پرواز در می آمد. تو همیشه مواظبشان بودی و دوباره به آسمان می فرستادیشان تا روزی دوباره گرم تر بازگردند. عزیز من! همراه حرف های نهانم! گاهی که با تو حرف نمی زنم، دلتنگ می‌شوم. دلتنگِ نداشته ها. اما فراموشش کن. می‌روم تا برایت دست گلی از گل های فراموشم نکن از باغِ پشتِ متل بچینم. امیدوارم دوستشان بداری. عزیز من! درخشش کوتاه قلبم، تقدیم به تو؛ کسی که دنیا را درخشان تر می کنی! از طرف مسافر اتاق 127 به مدیریت متل 魂. [نامه شماره دو]

شایدم یکی حوصلمونو دزدیده.

We may just be in the wrong world.

I miss you.