اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ شمسی را شاید بتوان به صراحت دوران اوج روزنامه نگاری و فعالیت رسانه ای در ۳۰ سال گذشته دانست؛ دورانی که روزنامه های ۲ جریان آن زمان یعنی «چپ و راست» هر کدام به فراخور فعالیت خود، از لحاظ حرفه ای (و نه #سیاسی ) عملکرد چشمگیری داشتند. در دوران اوج #مطبوعات ، هفته نامه ای مانند جبهه مسعود ده نمکی، تیراژی ۸۰ هزار نسخه ای داشت یا ماهنامه صبح مهدی نصیری که قدمتش بیش از سایر مطبوعات وقت بود، دامنه تاثیرگذاری بسیار بالایی بر جامعه داشت. سایر مطبوعه های وقت نیز چنین عملکردی داشته و هر کدام بنابر تیراژ و محتوای خود تاثیرگذاری عینی بر مخاطب داشتند. موضوعی که نه ذهنی و انتزاعی که با مرور یک تاریخ می توان گفت آنچنان عینی می باشد که از فرط آشنایی برای برخی به ناآشنایی می زند! کپسولی و جمع و جور می توان گفت که این رسانه ها به موازات تیراژ، ارائه دهنده یک مساله مهم دیگر نیز بودند، مساله مهمی به نام محتوا، ایده، سوژه، مفهوم، تحلیل و بکارگیری انواع تکنیک های رسانه ای در بسته ای به نام #محتوا که امروز شاید غریبانه ترین بخش از یکی از ارکان تولید رسانه ای باشد. اواسط دهه ۸۰ بود که با گسترش #شبکه_های_اجتماعی مبتنی بر وب، ذائقه مخاطبین از رسانه های مکتوب کم کم فاصله گرفته و به سمت رسانه های اینترنتی گرایش پیدا کرد. در این دوران بود که تاسیس خبرگزاری های جدید و فارغ از رسانه های دولتی کلید خورد و در کنار آنها نیز سایت های خبری یک به یک بر صحنه مانیتورها ظاهر می شدند. از آفت های این دوران را می توان بروز نسل جدیدی از افراد فعال در رسانه برشمرد که بدون هیچ تجربه فعالیت رسانه ای، خواستند یک شبه ره صدساله را طی کنند؛ نسلی تربیت شد که نه تجربه نسل قبلی را داشت و نه توان آن را و نه علاقه ای برای کسبش. نیروهایی بودند منقطع از مطالعه عمیق، کاربردی و تجربه رسانه ای. آنچه آنان را فعال می ساخت نه فهم موثر محیط و شرایط که هیجان بود و پرش از بستر رسانه. این اما همه ماجرا نیست. از دیگر آفت های این نوع فعالیت رسانه ای، « #الکسا محوری» بود. به دلیل گسترش کمی و تعدد سایت های اینترنتی، حالا دیگر باید دیده شدن را برجسته می ساختند؛ دقیقا دیده شدن نه خوانده شدن. و اینچنین شد که الکسا نیز تبدیل به یکی از ملاک های تاثیرگذاری رسانه ها شد! ادامه مطلب را با کلیک روی لینک روبرو مشاهده کنید :» https://bonyana.com/14123