#آرزوهای_دست_ساز #قدم_اول 📍این قسمت پیشواز ترم آخر دانشگاهم بود روز های اول زیاد به رشته الکترونیک علاقه نداشتم و تصوراتم خیلی نسبت به این رشته سطحی بود . طبیعی هم بود چون نه شناخت کافی و نه به دنبال آن علاقه ای به رشته ام داشتم و چیزی که سر کلاس یاد می گرفتیم با چیزی که در عمل به کار می آمد تفاوت زیادی داشت اما نباید در این چرخه معیوب غرق می شدم . حالا نوبت به کار آموزی ام رسیده بود و من باید به جبر گرفتن مدرک و نمره ۳۶۰ ساعت مفت و مجانی در شرکتی مرتبط با رشته ام کار می کردم . با تمام دنگ و فنگ های کار اداری بالاخره توانستم معرفی نامه ای بگیرم اما معاون آموزش دانشکده قبل از امضای نهایی درباره قوانین کار آموزی خط و نشانی کشید که فکر زیر آبی رفتن ، به هیچ وجه به سرم نزند . با اینکه از بچه های سال بالایی انواع روش های دور زدن کارآموزی را یاد گرفته بودم اما نمره مبهم تو کَتم نمی رفت و نمی خواستم یک عمر به پولی که در می آورم مشکوک باشم. به طرف شرکت راه افتادم آدرس روی معرفی نامه مرا به سمت خانه ای حیاط دار وکلنگی در انتهای کوچه ای بن بست برد . وارد حیاط شدم حس نمی کردم وارد شرکت الکترونیکی شده باشم . با خودم می گفتم اینها اینجا کار می کنند یا زندگی ؟ منشی شرکت مرا به سمت اتاق جلسات راهنمایی کرد منتظر مدیر عامل بودم ، چشمم به انتهای اتاق افتاد دو ضلع از چهار ضلع اتاق پر از گواهینامه و تقدیر نامه های بین المللی و ملی بود . بعد از چند دقیقه آقای جوانی که موهای حجیم و فرفری داشت وارد اتاق شد . تصورم از مدیر عامل ها آدم های مسن ، شیک و عجیب غریب بود . اما او اینطور نبود و تصور می کردم آمده مرا سرگرم کند تا مدیر عامل برسد . برای همین جدی نگرفتم و با وارفتگی سوالاتش را جواب دادم اما در نهایت او بود که برگه کار آموزی را امضا کرد . بعد از اینکه آقای مدیر عامل مسئولیتم را در خط تولید 《کارابین》 مشخص کرد از من خواست فردای آن روز راس ساعت هفت صبح برای رفتن به سفر کاری به شرکت بیایم (ادامه دارد...) 🆔 @keyhan_313_eitaa