در جست و جوی شادی ¹⁵ ظرف های غذا را روی میز گذاشتیم و به سمت فضای باز اردو گاه رفتیم تا به صف گروه خود بپیوندیم. آقای جوردن بلند گو را در دست گرفت:«همون طور که به هتون کنار رودخونه گفتم، قرار امشب گشت زنی داشته باشیم، این هماهنگی فقط برای امشب و از شب های دیگه خودتون بدون اینکه من بهتون بگم باید برید گشت بزنید و اطمینان حاصل کنید که همه خوابن و توی جنگل کسی در حال شیطنت کردن نیست؛ این اسامی هایی که میخونم برای این هفته گشت میزنن و بقیه میرن میخوابن » اسم ها را یکی، یکی گفت، از هر گروهی یک نفر. الکس، میرابل،راجر، سوفی.......،سوفی. اسم من را خواند و بچه ها با ذوق به سمت چادر هایشان رفتند. آقای جوردن ادامه داد:«خوب حالا هر دونفر یک گروه تشکیل بدید، دختر ها! باهم گروه تشکیل ندید که اتفاق خوبی نمی یوفته!» پسر ها قصد داشتند همه باهم گروه تشکیل بدهند که حرف آقای جوردن آنها را از زندگی نا امید کرد، ویلیام دستی روی شانه ام گذاشت. ویلیام: من با تو گروه تشکیل میدم. با تعجب نگاهش کردم، اوه یادم نبود که اسمش راجر است... : خوبه، بریم وسایل بگیریم. ویلیام:مطمئنی میخوای برای گشت زنی شبانه بیای؟؛ میخوای به آقای جوردن بگی بخاطر وضعیتت،تو رو برای هفته ی بعدی بزاره؟ :نه، مشکلی نیست ، من واقعا خوبم. حرفم را تمام نکردم که یک هو چشمانم تار شد و تعادلم را به یک دفعه از دست دادم؛ صدا های اطرافم کمی مبهم شده بودن،واضح آنها را نمیشنیدن‌. چند باری پلک زدم و چشم هایش را مالیدم تا که بالاخره تاری از بین رفت. ویلیام با صورتی وحشت زده به من خیره شده بود. ویلیام: با این حال ، بازم اسرار داری که حالت خوبه؟!! لبخندی زدم و بعد دست به زانو شدم و در جایم ایستادم. : اره، فقط یه لحظه تعادلم رو از دست دادم همین، من واقعا مشکلی ندارم. ویلیام: چرا لجبازی میکنی سوفی. :لجبازی نمیکنم، من خوبم!بیا بریم وسایل رو بگیریم. دستی به لباسم زدم و آن را تکاندم. ویلیام: باشه اما زیاد طولش نمیدیم و فقط یه قسمت کوچیک رو میگردیم! از روی ناچاری قبول کردم: باشه. به سمت مربی مربوطه رفتیم، مربی دو چراغ قوه با برد زیاد نور داد به همراه اسپری فلفل. با تعجب به اسپری نگاه کردم: این برای چیه؟ مربی: جهت احتیاط، شما نمیدونید امکان داره با چه آدم هایی برخورد کنید. مربی یک چیز دیگر هم داد، یک کلید ؟ این یکی تا مفهوم تر از قبلی بود: این دیگه برای چیه؟! مربی: امکان داره با حیوانات برخورد کنید، اگه احساس کردید خطر ناکن ، یا حتی اگه به هر دلیل دیگه ای احساس خطر کردید، این دکمه رو بزنید . این به بلند گوی اصلی و به اتاق کنترل وصله پس اگه این اتفاق بیوفته زود نجات پیدا میکنید. مربی به لب تابش نگاه کرد: کدوم محوطه رو برای گشت زنی شما بزارم؟ ویلیام: کوچک ترین منطقه، لطفاً. مربی: باشه، اما فردا باید به جبرانشبزرگترین منطقه رو بردارید، مشکلی ندارید؟ ویلیام: نه، مشکلی نیست. مربی به جایی اشاره کرد: اون تابلوی شماره ۳ رو می‌بینید، اون محطه ای یه که امشب باید توش گشت بزنید، برای حد و مرز اون محوطه هم باید بگم که درختان با ربان قرمز بسته شدند. -فهمیدیم...

در جست و جوی شادی ¹⁶ مربی:اسم هاتون؟ سوفی هتکار. راجر اوباما. راجر،راجر،راجر اوباما، کی قرار است داستان اسم دروغینش را به من بگوید، ماجرا چیست که از همان اول هم با دروغ جلو آمده است، چرا انگار راضی دارد، راضی که گویا به من هم مربوط میشود، یا شاید که مربوط خواهد شد. به سمت جنگل رفتیم ، تاریکی جنگل به شکل عجیبی واهمه آور بود، ویلیام یه همان راجر چراغ را روشن کرد و گفت: نگران نباش تنها هیولا هایی که توی این جنگلها و امکان داره خطر ناک باش، آدم هایی هستن که توی این جنگل پنهان شدن. به نشانه تایید سر تکان دادم و چراغ قوه ام را روشن کردم. وارد جنگل شدیم. ویلیام:بهتره بجای اینکه با چراغ دنبال آدم بگردیم ،با گوش هامون صدای ها رو دنبال کنیم. در جایم ایستادم و به ویلیام خیره شدم. ویلیام: چرا وایسادی؟پات درد میکنه؟! :نه،فقط می‌خوام بدونم کی میخوای راستش رو بگی. ویلیام: راست چی؟ :اینکه چرا به من گفتی اسمت ویلیامه اما اسمت در اصل راجر ه. ویلیام: بیا راه بریم ، بهت میگم. ماجرا برمیگرده به ۱۴ سال پیش. مرابل با کلی سبد که پر از مواد غذایی بودن وارد پرورشگاه شد،چهرش ناراحت بود. سبد ها رو روی زمین گذاشت و یکیشون که با پارچه ی سیاهی پوشیده شده بود رو در آغوشش گرفت. به سمتش رفتم و ازش پرسیدم که چرا ناراحته، گفت وقتی داشته میومده،یه مرد کمکش کرده تا وسایل رو بیاره ، و وقتی که به پرورشگاه رسیدند اون کرد این سبد رو کنار سبد های گذاشته و رفته. میرابل زانو زد ، پارچه را کنار زد و سبد را به من نشان داد. دختر بچه ای کوچک در آن خوابیده بود که نامش... سوفی بود. در جایم خوشکم زد،سوفی؟من؟ من آن دختر بچه بودم! ویلیام ادامه داد: ما سال ها در فروشگاه در کنار هم بودیم، اما وقتی من ۱۰ سالم شد مجبور شدم پرورشگاه را ترک کنم. دیروز وقتی که تو را دیدم خیلی خوشحال شدم، به سمتت آمدم تا سلام کنم و بعد متوجه شدم که تو مرا به خاطر نمی آوری، به همین دلیل ترجیح دادم که خود را معرفی نکنم، احساس کردم اینکه من را بیاد نیاوری بهتر است. : ولی اصلا حواست نبود که همه تو رو به اسم اصلیت صدا میکنن و آخرش من هم شک میکنم. ویلیام: درسته، حالا از این به بعد تو هم من رو راجر صدا بزن. روی برگرداندم و به جلوی پایم خیره شدم:هوم باشه. راجر: البته اینکه من رو به یاد نیاری چیز طبیعی یه،چون ما آخرین بار ۱۰ سال پیش ملاقات کردیم وقتی که تو فقط ۶ سالت بوده. :چهره ام کمی در هم رفت: عام، شاید خوب راستش ، می‌دونی اون زمان میرابل هم رفت و کسی به جای اون آمد که چندتا پسر شیطون داشت، و به خاطر همین هم بچه های پرورشگاه بعد از رفتن میرابل به روز خوش هم نداشتند... ویلیام: اوه، متاسفم.

در جست و جوی شادی ¹⁷ : واقعا به نظر من که مسخرست،اخه این کشت زنی چه فایده ای می‌تونه داشته باشه ، همه خبر دارن و احتمال خیلی زیاد کسی یه همچین خریتی نمیکنه. راجر: بعضی ها به این موضوع اهمیت نمیدن یا که فکر میکنن خیلی زور دارن و کسی طرفشون نمیشه، بعضی ها هم اطمینان دارن که میتونی توی جنگل خوب مخفی شن و تعدادی هم هستن که اصلا از گشت زنی خبر ندارن. :شاید درست بگی. راجر یا تعجب به من نگاه کرد و بلند گفت:شاید؟!! صدای خنده به گوش می‌رسید. دستم را جلوی دهن راجر گذاشتم: هیـــسـ ! چراغ قوت رو خاموش کن! نباید فعلا کسی متوجه ما بشه. صدا از سمت چپمان می امد، بوته ها را کنار زدم؛ سه پسر دور آتیش نشسته بودند. راجر زمزمه کرد: من اون ها رو میشناسم، هلفیک،کریستوف،کالن. بریم بهشون بگیم؟! جردن: نه ، اونا خیلی کله شقن، برامون دردسر درست میشه اگه بریم سراغشون. دستم را را تکان دادم و با خنده ای مسخره گفتم: نه، نگران نباش هیچ اتفاقی نمیوفته، اگه هم بیفته ما هم این زنگ ها رو داریم و هم اسپری فلفل. راجر به اسرار من قبول کرد، چراغ قوه را روشن کردم و روی آنها آنداختم، هر سه یشان از جایشان بلند شدند و به ما نگاه کردند. جلو رفتیم، راجر: اینجا چکار میکنید، الان ساعت خوابه ، مگه نمیدونید که اجازه ندارید توی جنگل باشید! هافبک جلو آمد:اوه، سلام راجر ، درسته من یادم نبود که نباید توی جنگل باشیم ، اما آخه یه شب که هزار شب نمیشه،میشه؟ما یکی دو ساعت دیگه می‌مونیم و بعد میایم، تو هم بچه خوبی باش و به کسی نگو،باشه؟ «چشمانم درد میکردند، یک هو دیدم قرمز شد، همه چیز به چشمانم قرمز دیده میشد، نمی‌دانستم چرا اما انگار مثل قبل نبودم ، انکار دیگر خودم نبودم» راجر: اوه، نه این ممکن نیست یا همین الان بر میگردید و یا این زنگی که تو دستمه به صدا در میاد و همه از وجود شما توی جنگل خبر دار میشن. هلفیک به کریستوف و کالن اشاره کرد که راجر را بگیرن. «حالم خوب نبود انگار پاهایم روی زمین نبود، بوی خون به مشامم می‌رسید، چیزی که نمیدانم چرا اما آب دهانم را راه می انداخت» به یک با به سمتشان رفتم و محکم دست هلفیک را گاز گرفتم. داد هلفیک در آمد، کالن و کریستوف به سمتم آمدن و مرا محکم پرت کردند!. به خودم امدم «چـ‌چرا من اینطور شدم!!» دهنم پر خون شده بود و دست هلفیک هم بشدت مجروح شده بود. راجر به سمت آمد و شانه هایت را محکم گرفت: سـ‌سوفی حالت خوبه؟چرا این کار رو کردی؟! مگه زده به سرت!. هالفیک که محکم دستش را گرفته بود با درد گفت: حالا فهمیدم چرا آنقدر شجاع بودی، چون یه حیوون وحشی باهات بوده! بدنم می‌لرزید،حالم خوب نبود، به سختی در جایم ایستادم و با بغض گفتم: اشغال!دی خودم نبود!اگه دست خودم بود که خر خرت رو گاز میزدم!!

سوفی رو دوست داشته باشید....

"ستاره کوچک برای ماه گریه می‌کند و من قدم میزنم ، آرام و بی صدا هر حرکت ساده‌م ، داستانی داره فقط برای کسی که نگاه میکنه ، معنی میده"

در جست و جوی شادی ¹⁸ راجر از جایش بلند شد و جلوی چشم هلفیک زنگ را به صدا در آورد، صدای آژیر در کل اردو گاه پیچید. راجر به سمتم آمد و سیوشرتش را روی شانه آم گذاشت، من اینجا میمونم تا مربی ها بیان ، تو فعلا برو. به نشانه تایید سرم را تکان دادم و همانطور که بند بند وجودم می‌لرزید شانه به سمت محوطه باز رفتم. مربی ها یکی ، یکی وارد جنگل میشدند و به سمت راجر میرفتن ، ناگهان امیلی به سمتم آمد. امیلی:اوه سوفی! چرا صورتت خونیه!بیا، بیا بریم بهداری مثل اینکه حالت اصلا خوب نیست. همه از چادر هایشان بیرون آمده بودند و با چهره ای وحشت زده به اطراف خود نگاه میکردند، گویا زنگ آژیر مانند همه را ترسانده بود. وارد اتاق بهداری شدیم ، روی تخت رفتم و به دیوار تکیه زدم. امیلی جلو امد و روی صندلی کنار تخت نشست. امیلی: چیشده، جایی ازت درد میکنه؟! توان حرف زدن را نداشتم ، فقط رویم را به سمتش کردم و گفتم: میشه یه پتو بهم بدی ،سردمه. امیلی دستم را گرفت: اوه چرا آنقدر ، یه کردی! باشه، باشه الان یکی برات میارم. امیلی از بهداری بیرون رفت. اشک در چشمانم حلقه زده بود،حال حتی خودم هم از خودم میترسیدم، نمیدانم دقیقا چه اتفاقی افتاده است اما، احساس میکنم هیولای وحشی هستم. راجر با پتو وارد شد، به سمتم آمد و پتو را دورم پیچید. راجر : به امیلی بی سیم زدن که بره سراغ هلفیک. اسم هلفیک که گفته شد به هق، هق کردن افتادم و زانو هایم را محکم بغل کردم. راجر جلوی تخت نشست و آرام سرم را نوازش کرد، این واقعا تقصیر تو که نیست، خودت که گفتی دست خودت نبوده که یهو اینجوری شدی، نگران نباش حال هلفیک هم چندان بد نیست! صدای داد و بیدادی نزدیک شد، هلفیک به همراه امیلی و دکتر وارد بهداری شد. اشک هایم را پاک کردم و به هلفیک خیره شدم. هلفیک وقتی چشمش به من افتاد داد زد و گفت: این هیولا اینجا چکار می‌کنه!! امیلی: آروم باش لطفاً بشین ، تا دستت رو ببندیم. هلفیک: من تا وقتی این حیون اینجاست نمی شینیم! راجر: زیاد داری زر میزنی،مثل اینکه یادت رفته اول کی گند زده! پتو را محکم تر دور خودم پیچیدم و از تخت پایین آمدم: من مشکلی ندارم،ممنون‌ امیلی. راجر شانه هایم را گرفت و گفت: باید بری به دست و صورتت آب بزنی،هنوز هم دهنت پر از خونه. به نشانه تایید سری تکان دادم و به سمت دست شویی ها رفتیم . جلوی در دست شویی پتو را به راجر دادم و داخل شدم. جلوی روشویی ایستادم و به اینه خیره شدم، وقتی دهان پر خونم را باز میکردم به خود میگفتم، که شاید من هیولای بیش نیستم. اما نه اینطور نبود،من هیولا نبودم ، من فقط قربانی هیولای بودم به جلدم نفوذ کرده بود، البته امید وارم که اینطور باشد. شیر آب را باز کردم و چندین بار به صورتم آب زدم ، دهانم را هم چند بار آب زدم و بعد روشویی در خون را تمیز کردم.