🖌 عبرت های تاریخ ❌❌ تجربه تلخِ سودان برای ما 🔸 کشوری بود بنام سودان با ۹۷ درصد جمعیت مسلمان، دومین کشور بزرگ قاره آفریقا و از نظر معادن و ثروت در وضعیت مناسبی بود. دیدگاه های سیاسی این کشور به ایران و جبهه مقاومت و شخص رهبری نزدیک بود. 🔸 کم کم فشارهای بین المللی به این کشور زیاد شد؛ آمریکا و اروپا تحریمش کردند؛ اسرائیل به توطئه داخلی کشور دامن زد و کشورهای عربی و خصوصا عربستان به فشار بر او اضافه کرده، بگونه ای که حتی در سال ۱۳۹۲ اجازه عبور هواپیمای آن بر فراز آسمانش را ندادند، چون راهی ایران بود. 🔸 عمرالبشیر رییس جمهور این کشور بعد از مقاومتی سخت، به خیال خودش تسلیم شد تا بتواند فشارهای بین المللی را کم کرده و از مواهب رابطه با غرب و عرب بهره ببرد و آنها که به ظاهر یک خواسته بیشتر از او نداشتند: دست کشیدن و جدایی از جمهوری اسلامی ایران!!! 🔸 او تسلیم شد و رسماً با ایران قطع رابطه کرد و در پیمانهای ضد ایرانی عضو شد. اما باز رابطه با کشورهای عربی و غربی بهبود نیافت. او قدمی دیگر برداشت تا بتواند اعتماد سازی کند و آن قدم شوم، نامش رفراندوم بود!! 🔸 رفراندوم انجام داد و در کمال تعجب کشور به دو تکه تقسیم شد و سودان شد دو کشور شمالی و جنوبی که سازمان ملل و کشورهای غربی و عربی نیز آنرا با رسمیت شناختند، اما باز ماجرای مصیبت سودان تمام نشد. 🔸 سودان رسماً دشمنی خود با ایران و جبهه مقاومت را اعلام کرد و حتی در دفاع از عربستان به یمن هم لشکر کشی کرد. آمریکا و عربستان و دیگران هم تحریم های خود را برداشتند، اما بهانه ای جدید پیدا شد. و آن اینکه عمر البشیر دیکتاتور بوده و باید از قدرت کناره گیری کند. او هم چاره ای نداشت و از قدرت کنار رفت، اما بجای منزل به زندان انداختنش!!! 🔸 دیگر نه سودانی بود، نه سیاست خارجیِ حامی ایران و نه عمرالبشیری که حتی بر خلاف همه دیدگاههایش با اسراییل هم وارد رابطه شده بود، اما مصیبت سودان ادامه داشت. 🔸 در سودان کودتا کردند، جنگ داخلی راه انداخته و هزاران نفر کشته و زخمی شدند و دنیایی که این همه وعده به سودان داده بود، فقط دارد تماشا می کند و از کشته شدن مردم و ویرانی این کشور لذت می برد. 🔹 حال مقایسه کنید سرنوشت سودان را با کشورهایی همچون ایران، سوریه و یمن که دقیقا همین خواسته ها را از آنها داشتند. اینان تحریم‌ها و فشارها را تحمل کردند و ایستادند تا نشان دهند هزینه مقاومت بسیار کمتر از هزینه تسلیم است. 🔹و سودان شد درس عبرتی برای مردم ایران تا بدانند چطور در پس هر عقب نشینی از محور مقاومت و دیکتاتور دانستن رهبران سیاسی و حتی رفراندوم ادعایی آنان، پایان کار کشوری به نام ایران با تجزیه و جنگ داخلی هدفگذاری شده است. 🔹 اما مقاومت و اطاعت از رهبری تمام این معادلات را برهم میزند. @camsha

#اطلاعیه محفل انس با قرآن قاری ممتاز کشوری: برادر محمدسبحان پرسم مجری ممتاز قرآنی: برادر امیر عسگرپور | همراه با سفره افطاری | |با حضور نمازگزاران مساجد حوزه مقاومت بسیج مقداد | سه شنبه ۷ فروردین ماه بعد از نماز مغرب و عشا اسلامشهر،خ شهید بختیاری شهرک انبیا ، کوچه ۱۶ شهید دمیرچلی مسجد امام حسن مجتبی علیه السلام 🌹 محله انبیا 🌹 @camsha

#حلیم بارگذاری آب قلم برای حلیم روز ولادت آقاجانمون امام حسن مجتبی علیه السلام 🌹 محله انبیا 🌹 @camsha

#حلیم خریداری گوشت قرمز برای حلیم 🌹 محله انبیا 🌹 @camsha

هرچه گشتم؛ هیچ کلمه ای نتوانست عمقِ رذالتِ صهیونیست هارا نشان دهد … #فاجعه_بیمارستان_شفا 🩸 🔻 @seyyedoona

#اطلاعیه مراسم ولادت امام حسن مجتبی (ع) سخنران: حجت‌الاسلام علی فلاحیان مداح: کربلایی حمید قمرپور دوشنبه ۶ فروردین ماه ساعت ۲۰:۳۰ اسلامشهر‌ ، شهرک ایران زمین ایران زمین یکم ، پلاک ششم(علامت بیرق) طبقه ششم ، منزل برادر حقیقی هیئت‌ِمسجد‌امام‌حسن‌مجتبی‌علیه‌السلام برادران و خواهران @imam_hassan_mujtaba

🔰 صادق شیرازی دست به هر مغالطه ای می زند تا جمهوری اسلامی را زیر سوال ببرد !! 💠 آیا در زمان امیرالمومنین علیه السلام ، کشته های سیاسی نداشتیم ؟؟؟ جواب 👇👇👇

📌این آقا سه ادعا مطرح میکند. اول آنکه در حکومت علوی، کشته سیاسی نداشتیم! در حالیکه کل کشته‌های دشمن در جنگهای حضرت امیر، «کشته‌های سیاسی» بودند و همگی، علیه حکومت، «بغی و شورش» کردند و با حضرت، وارد «مبارزه مسلحانه» شدند تا حکومت علوی سرنگون شود. مگر بغی و شورش، شاخ و دُم دارد؟ ظاهراً این آقا تصور کرده کشته سیاسی فقط کسی است که در زندان اوین بمیرد. دوم اینکه مدعی است در حکومت حضرت، هیچ زندانی سیاسی نبوده است. این هم مغالطه است زیرا مخالفت براندازان و مخالفان سیاسی، اگر صرفاً مخالفت تئوریک باشد آزادند ولی اگر وارد «فاز عملی» شوند(از تحریک و تحریض به شورش تا حضور در میدان) حضرت امیر به شدت با آنها برخورد کرد و همواره این مخالفان حضرت بودند که درگیری مسلحانه را شروع کردند و اساساً کار به زندان و حبس نکشید بلکه لشکر مسلح فراهم کردند. لذا کشته‌های آنها هم همگی سیاسی بودند. سوم مدعی است حضرت فرموده اگر زنده ماندم ابن ملجم را عفو میکنم! این هم خلاف واقع است. در این باره دو نقل از حضرت هست اول آنکه فرمود ابن ملجم را قصاص کنید(نهج البلاغه نامه ۴۷) دوم آنکه فرمود اگر زنده ماندم خودم تصمیم میگیرم که قصاص کنم یا عفو (بحارالانوار ج ۴۲ ص ۲۰۷) لذا حضرت امیر هیچ کجا نفرمودند اگر زنده ماندم ابن ملجم را عفو میکنم. @camsha

هنوز داغ خبرهای پیش از این تازه است خبر رسیده خبرهای دیگر آمده است _ بیطرفان همیشه بی شرف اند # بیمارستان- شفا # غزه 🌹محله انبیا🌹 @camsha

❌ شبهه ای که این روزها برای تضعیف نظام توسط سران اصلاحات مطرح میشود‼️ این شبهه توسط سید صادق شیرازی هم مطرح شده است آقای علی مطهری نیز این مساله را مطرح کرده که اصل کلام ابشان و جواب را گرچه طولانی است تقدیمتان میکنم.

علی مطهری می گوید: دموکراسی حضرت علی (ع) باید برای امروز جامعه ما درس باشد، افزود: باید ببینیم حضرت علی (ع) با مخالفان خود چگونه برخورد کرد، مهمترین مخالفان حضرت علی (ع) خوارج بودند و ایشان را خیلی اذیت کردند اما امیر المومنین هیچگاه آن ها زندانی نکرد آن ها را شلاق نزد و حقوق بیت المال آن ها را قطع نکرد. آن ها حضرت علی (ع) را اذیت می کردند ، روزی یکی از خوارج به حضرت توهین کرد اما ایشان اجازه برخورد نداد زیرا برهان خدا با عصبانیت ظاهر نمی شود.

✅✅ 🖌 زندان و زندانی در زمان حکومت امیرالمومنین علی بن ابیطالب(علیه السلام) اينك به زندان امير المؤمنين وارد مي‌شويم تا پشت صحنه‌ي نمايشگاه كرامت را تماشا كنيم و قضاوت كنيم كه آيا در دولت علوي بين ظاهر و باطن،و شعار و عمل فرقي بوده است؟ 1ـ بناي زندان در منابع مختلف حديث و تاريخ، ثبت شده است كه امير المؤمنين براي اولين بار، ساختماني به عنوان زندان بنا كرد. سيوطي گفته است كه پيش از آن، خلفا، زندانيان را در چاه، حبس مي‌كردند، مقصود از چاه، زير زمين‌هاي تاريك و وحشتناك با ورودي‌هاي بسيار تنگ و باريك بوده است.(التراتيب الاداريه، ج1، ص297)، با اين حساب، ساختن زندان را يكي از اقدامات افتخارآفرين حضرت بايد دانست كه در شيوه‌ي در بند نگهداشتن محكومين، تحولي به وجود آورده و زجر و شكنجه حبس در سياه چال را از بين برد. 2ـ بندهاي زندان در زندان امير المؤمنين، گروه‌هاي مختلفي از مجرمان، حبس بودند، اهمّ اين موارد عبارتند از: 1ـ اشرار، اراذل و اوباش هر محل: كان علي(ع) اذا كافي القبيلة او القوم الرجل الاعر حبسه(ابي يوسف، الخراج، ص150) 2ـ اختلاس و دزدي: ان اميرالمؤمنين اتي برجل اختلس درة من اذن جارية فقال: هذه الدغارة المعلنه، فضر به و حبسه(كافي، ج7، ص266) 3ـ خيانت در اموال مردم: كان علي(ع) لا يحبس في السجن الاثلاثة: الغاصب، و من اكل مال اليتيم ظلماً و من أتمن علي امانة فذهب بها.(رسائل، ج18، ص181) 4ـ عالمان فاسق و پزشكان بي‌سواد و ورشكستگان: قال علي(ع) يجب علي الامام ان يحبس الفساق من العلماء، و الجهال من الاطباء و المفاليس من الاكيراء(من لا يحضره الفقيه، ج3، ص20) 5ـ گواهي به دروغ: انه(ع) كان اذا اخذ شاهد زور،... طيف به ثم حبسه اياماً ثم يخلّي سبيله(وسائل الشيعه، ج18، ص244) 6ـ امتناع از اداي حقوق همسر: قال علي(ع): يجبر الرجل علي النفقة علي امرأته فان لم يفعل حبس(مستدرك، ج15، ص157) 7ـ زنان مرتد: انّ علياً(ع) قال: اذا ارتدت المرأة عن الاسلام لم قتل ولكن تحبس دائماً(من لا يحضره الفقيه، ج3، ص90) 8ـ كارگزاران خائن: ـ ابن هرمه كه در اهواز، ناظر بازار بود.(نهج السعادة، ج4، ص34) ـ منذربن جارود، كارگزار در فارس و اختلاس از بيت المال.(ابن ابي الحديد، ج18، ص54) ـ زيد بن حجيه، فرماندار و دزدي از بيت المال.(ابن ابي الحديد، ج4، ص83) ـ مصقلة بن هبيره، فرماندار محلي در فارس و سوءاستفاده.(همان، ص145) ـ مسيب، فرماندار نظامي نالايق.(نهج السعاده، ج2، ص577) 9ـ دستياران قاتل: مثل كسي كه ديگري را نگهدارد تا قاتل او را به قتل برساند.(كافي،ج7، ص287) 10ـ اسيراني كه در شورش‌هاي مسلحانه‌ي اهل بغي دستگير مي‌شوند.(مستدرك،ج11، ص57) علاوه براين موارد، موارد نادر ديگري هم ديده مي‌شود كه حضرت دستور حبس داده اند، مثلاً نجاشي شاعر كه در ماه رمضان شرب خمر كرده بوده، يك شب در زندان بود(كافي، ج7، ص 216) و يا زني كه با اصرار و اقرار خود به زناي محصنه،چون حامله بود تا وضع حمل و اجراي حد، زنداني گرديد.(فقيه، ج4، ص20) در ايلاء هم شوهري كه قسم مي‌خورد از همسر خود كناره‌گيري كند، اگر حاضر به طلاق و يا برگشت به زندگي نباشد، زنداني مي‌شود تا طلاق دهد.(كافي، ج6، ص133) 3ـ حقوق زندانيان حضرت دستور مي‌داد كه با تعهد اولياء زندانيان، آن‌ها را روزهاي جمعه آزاد كنند تا در مراسم نماز جمعه حاضر شوند.(جامع احاديث الشيعه، ج6، ص68) حضرت در نامه به رفاعه درباره‌ي ابن هرمه كه زنداني بود، نوشتند كه هر كس براي او خوردني يا پوشيدني يا لوازم ديگر مي‌آورد، در اختيار او بگذار(دعائم الاسلام، ج2، ص532)، حبس‌هاي موقّت بيش از يك هفته به طول نمي‌انجاميد و در پايان هفته، اگر فردي استحقاق اجراي حد داشت، حد درباره‌ي او اجرا مي‌شد، و الا آزاد مي‌شد(مستدرك، ج18، ص36)، زندانيان، بر حسب شرايط خاص خود، از امكانات رفاهي و بهداشتي و درماني برخوردار بودند، مثلاً يك سياه حبشي در مدينه با مشك به مردم آب مي‌داد، ولي انگشتان يك دستش قطع شده بود، فردي از او پرسيد؛ چه شده؟ وي پاسخ داد: قطعني خير الناس، دستم را بهترين خلق خدا، قطع كرده است، 8 نفري بوديم كه دزدي كرديم ودر نزد حضرت اقرار كرديم، حضرت پرسيد: آيا مي‌دانستيد كه دزدي حرام است؟ گفتيم: آري، حضرت دستور داد كه دستمان را قطع كنند، ولي بعد از آن ما را در خانه‌اي نگه‌داري كردند و با روغن حيواني و عسل، از ما پذيرائي كردند تا زخم دستمان بهبود پيدا كرد، و سپس با احترام ما را آزاد كردند و لباس مناسبي به ما

هديه دادند. سپس امام به ما فرمود: ان تتوبوا و تصلحوا فهو خير لكم يلحقكم‌الله بأيديكم الي الجنة و ان لاتفعلوا يلحقكم‌الله بأيديكم في النار(كافي، ج7، ص264) نمونه ديگر خوش رفتاري با زندانيان، سفارشات حضرت درباره‌ي ابن ملجم مرادي است. 4ـ زنداني متهمّان يكي از تفاوت‌هاي زندان امير المؤمنين با زندان‌هاي ديگر اين است كه در اين زندان" مجرمان"، كيفر و عقوبت خود را تحمّل مي‌كنند، يعني كساني كه جرمشان به اثبات رسيده است، ولي حضرت اجازه‌ي زنداني كردن "افراد متهم" را نمي‌داد. تنها استثنائي كه در اين باره وجود داشت، فردي است كه متهم به جنايت آدم كشي و قتل باشد، كه او را تا روشن شدن مسأله، حبس مي‌كنند، دستور حضرت اين بود كه: لاحبس في تهمة الّا في دم(مستدرك، ج17، ص403) و چون زنداني بودن نوعي كيفر و مجازات است لذا تا جرمي به اثبات نرسيده باشد، نمي‌توان كسي را مجازات كرد، تعبير فقها، مانند شيخ طوسي اين است: ان الحبس عذاب.(مبسوط، ج8، ص91) 5ـ زندانيان سياسي در دولت علوي، زنداني سياسي، ديده نمي‌شود، اين بدان معنا نيست كه در حكومت حضرت، كسي مرتكب جرم سياسي عليه حكومت نمي‌شد، بلكه به عكس، در آن دوره به دليل فتنه خوارج، شورش طلحه و زبير، و شرارت‌هاي معاويه، اوضاع جامعه از نظر سياسي بسيار ملتهب بود، به خصوص كه چون خوارج و اصحاب جمل، از ميان ياران حضرت انشعاب پيدا كردند و با تبليغات گمراه‌كننده‌ي ضدِ حضرت، عضو گيري مي‌كردند، ارتكاب جرائم عليه حكومت فراوان اتفاق مي‌افتاد، اين گروه‌ها، پس از شورش مسلحانه، با مقابله‌ي حضرت و جنگ رو به رو شدند، ولي قبل از آن، زنداني نداشتند در حالي كه برخي از آن‌ها به حضرت دشنام مي‌دادند، برخي ديگر به نشر اكاذيب و تشويش اذهان مي‌پرداختند، برخي هم تجمعات عليه حكومت تشكيل مي‌دادند و.... شگفت آور است كه در آن شرائط حادّ امنيتي و سياسي، حتي نام "چند نفر" كه زنداني شده باشند، ديده نمي‌شود! در حالي كه مخالفان، افراد سرشناسي بودند و حبس آن‌ها در تاريخ ثبت مي‌شد، و شگفت آورتر آنكه در همان اوضاع، افراد متعددي از مسئولان دولتي به دليل تخلفات خود، در زندان بودند! كثير حضرمي، مي‌گويد در مسجد كوفه، گروهي عليه اميرالمؤمنين صحبت مي‌كردند و يكي از آن‌ها قسم خورد كه حضرت را خواهد كشت، من او را گرفتم وخدمت حضرت آوردم، حضرت فرمود: آزادش كن! توقع‌داري كه قبل از اقدام به قتل، او را بكشم! گفتم: به شما اهانت مي‌كرد! فرمود: تو هم به او اهانت كن يا رهايش كن.(مبسوط سرخسي، ج10، ص125) حكومت‌ها معمولاً، مخالفان را پيش از اقدام عليه حكومت دستگير مي‌كنند، تا فرصت اقدامات ضد حكومتي را از آنان بگيرند، ولي اميرالمؤمنين شيوه‌ي ديگري داشت، مثلاً خرّيت بن راشد، سر به عصيان برداشت و خروج كرد، برخي اصحاب اصرار داشتند كه حضرت او را دستگير كند و حتي در اين باره به حضرت اعتراض كردند، ولي پاسخ حضرت اين بود كه تا جنايتي اتفاق نيفتاده نمي‌توان كسي را زنداني كرد، و الّا بايد زندان را از متهمان پر كنيم: انا لو فعلنا هذا لكل من نتهمّه من الناس ملأنا السجون منهم (الغارات، ج1، ص335) سيره‌ي اميرالمؤمنين چنان بود كه در جريان جنگ جمل، اسيران را به پشت ميدان جنگ فرستاد و آن‌ها را كه دست به شورش مسلحانه زده بودند، زنداني كرد، ولي با پايان جنگ، آن‌ها را آزاد كرد، لذا فقها درباره‌ي همين مجرمان هم فتوي داده‌اند كه زنداني شدن آن‌ها در مدّت جنگ و براي آن است كه به دشمن نپيوندند، ولي پس از آن آزاد مي‌شوند.(شهيد، الدروس، ج2، ص43) 6ـ شكنجه براي گرفتن اعتراف در زندان اميرالمؤمنين، شكنجه وجود نداشت به اين معني كه زنداني براي اقرار كردن تحت فشار قرار نمي‌گرفت و حضرت دستور داده بود اگر كوچك‌ترين تهديدي نسبت به افراد زنداني وجود داشته باشد، اعترافات آن‌ها قابل استناد نبوده، و نمي‌توان آن‌ها را مجازات كرد، دستور حضرت چنين بود "من أقرّ عند تجريد او تخويف او حبس او تهديدفلا حد عليه"(كافي، ج7، ص260) در فرماني حضرت اقرار در 4 مورد را بي‌اثر شمردند: "اقرار كسي كه لباس از تنش برون مي‌آورند و به او اهانت مي‌كنند، اقرار كسي كه در حال ترساندن اعتراف مي‌كند، اقرار كسي كه در زندان محبوس است، اقرار كسي كه تهديد شده است". دستور ديگري نيز از حضرت وجود دارد كه فرمودند اگر فرد متهم به سرقت در اثر ترساندن از كتك، ويا در بند كشيده شدن و يا زنداني كردن، و يا شدت عمل، اقرار كند، دستش قطع نمي‌شود، مگر آنكه بدون زور و فشار اقرار كند. (الوافي، ج15، ص412)

ارسالی از نجف اشرف 🌹محله انبیا🌹 @camsha

🎉ایوان نجف گلباران شد 💕در آستانۀ ولادت #امام_حسن مجتبی علیه‌السلام، حرم #امام_علی علیه‌السلام با دسته‌هایی از گل تزیین شد. 📌 #اخبار رسانه‌ اهل‌بیت‌مدیا @AhleBeytMedia Www.AhleBeytMedia.ir

گوش‌کنیم برای تسکین قلب آقامون صاحب الزمان-عجل الله تعالی فرجه الشریف-💔 برای آروم شدن قلب عزیزان فلسطینی💔 برای بهبود اوضاع و احوالاتشون❤️‍🩹 باهم بخونیم:) [اَللّـهُمَّ عَجِّـلْ لِوَلِیِّکَــ الْفَـرَجْ] #دعا_هفتم #صحیفه_سجادیه

#استوری ولادت امام حسن مجتبی (ع) 🌹محله انبیا🌹 @camsha