اوایل کوچک بود. یعنی من این طور فکر می‌کردم . اما بعد بزرگ و بزرگ‌تر شد. آن‌قدر که دیگر نمی‌شد آن را در غزلی یا قصه‌ای یا حتی دلی حبس کرد. حجم‌اش بزرگ‌تر از دل شد و من همیشه از چیزهایی که حجم‌شان بزرگ تر از دل می‌شود، می‌ترسم . از چیزهایی که برای نگاه کردن‌شان – بس که بزرگ اند – باید فاصله بگیرم، می‌ترسم. از وقتی فهمیدم ابعاد بزرگی‌اش را نمی‌توانم با کلمات اندازه بگیرم یا در «دوستت دارم» خلاصه‌اش کنم ، به شدت ترسیده‌ام.
📚 از
#کتاب حکایت عشقی بی‌قاف بی‌شین بی‌نقطه | نوشتهٔ
#مصطفی_مستور
@chaame ⛱️
