نگاه من به نگاه ضریح تا افتاد چه اتفاق عجیبی میان ما افتاد چکید شرم نگاهم و بی صدا افتاد ببخش گر که به پست تو این گدا افتاد کریمه ای و به در گاه تو گدا بسیار و من مثال همیشه برای تو سربار تو جلوه گاه حجابی تو از تبار کرم تویی ملازم زهرا ملازمت مریم هوای صحن تو دل می برد ز اهل قلم من و تو و قلم و کاغذ و دو چشم ترم که از تو بیت به بیت با اجازه بنویسم و با جنون خودم شعر تازه بنویسم چه دردها که ز اسرار عشق درمان شد چه چشم ها که به عشق تو مست و گریان شد به پیشگاه تو هر کس مقیم و مهمان شد کبوترانه دلش راهی خراسان شد یتیم آمده ایم تا که تو پناه شوی دوباره ضامن این قلب رو سیاه شوی کنار مسجد اعظم دلم بهانه گرفت بهانه ی حرم طوس عاشقانه گرفت دوباره قلب مرا یاد او نشانه گرفت که باز هم دلم از دست این زمانه گرفت مرا تو با کرمت آشناترم گردان مرا دخیل گره خورده ی حرم گردان #مهرشادواحدی #حضرت_معصومه