🔷 اگر ما همراه هجده ‏هزار يار نماز بگذاريم و پس از نماز، حتّى آشنايى در شهرهاى غريب دعوت، نداشته ‏باشيم و در ميان جفا و حماقت و جنايت و خيانت گرفتار شده ‏باشيم، چه حالى خواهيم داشت و با مشكلات چه خواهيم كرد. 🔷 مسلم به ما آموخت كه با هدفى در سطح حكومت علوى و حسينى، و با تنها ماندن در چنگال دشمن، و ناكامى در مأموريت و شكست در ارزيابى، مى ‏توان شبى روشن و آرام و قلبى مطمئن و محكم و ضربه ‏هايى كمرشكن داشت، تا آن‏جا كه نيروهاى محدود دشمن نتوانند از نزديك برخورد كنند و جز سنگ و آتش و خستگى و تنهايى مسلم، پناهى نداشته باشند. 🔷 من از كودكى هر وقت كه داستان مسلم را شنيده‏ ام، سر و گردن گرفته ‏ام و سينه‏ ام از عزت مسلم پر از رفعت و مناعت گرديده. آدمى و اين‏قدر محكم و سرافراز⁉️ 🔷 راستى‏ كه تو در كدام آسمان ريشه دارى كه اين‏قدر سرفرازى؟! اين استقامت بدون اين ريشه‏ هاى محكم ممكن نيست. 🔷 ابن ‏زياد هنگامى‏ كه در شرايطى مناسب‏ تر از شرايط مسلم بود و فقط از شام بريده شده بود، نتوانست در برابر گروه‏هاى پراكنده ‏ى توّابين دوام بياورد، فرار كرد و به خانه‏ ى مسعود رفت و لباس خانواده‏ ى او را پوشيد و امان خواست. 🔷 و حتى روزى را در برابر دشمن دوام نياورد و حتى شمشيرى نكشيد. چون اين‏ها مردان مكر و سياست و فريب بودند و همچون عمروعاص در هنگام گرفتارى از عورت خود سپر مى ‏ساختند و ذلّت را مى ‏پوشيدند و خود را ملامت نمى‏ كردند. 📚 وارثان عاشورا، ص ۲۶۶ 🆔👉 @cheshmeyejarie

✅👈استاد صفایی رحمة الله علیه: لااقل از عرفه بهره داشته باشیم‼️ 🆔👉 @cheshmeyejarie

🎤👈 استاد صفایی رحمة الله علیه: خدای ابراهیم نمی خواهد اسماعیل ها کشته شوند، می خواهد ابراهیم ها آزاد شوند. 📚 حقیقت حج، ص ۱۲۹ 💐🌷 عید سعید «قربان»، جشن «تقرب» عاشقان حق مبارک. 🆔👉 @cheshmeyejarie

🔶 تو براى محدوده هفتاد سال نيستى، تا فقط براى همين محدوده حاكم بخواهى! اين‏جاست كه حكومت و حاكم تو، معيارهاى انتخابش متفاوت مى‏ شوند. 🔶 لذا حكومت تو براى هفتاد سال نيست و با هدف پاسدارى يا پرستارى، آموزش يا بهداشت هم نمى ‏تواند باشد. تو حكومتى را مى‏ خواهى كه به تو بينش‏ بدهد. و حاكمى را مى‏ خواهى كه به تمامى راه تو واقف‏ باشد و از تمامى‏ جاذبه ‏ها فارغ. 🔶آگاهى و آزادى‏، تركيبى است كه‏ عصمت‏ را به وجود مى ‏آورد. يعنى تو حاكمى را مى ‏خواهى كه اين عصمت را داشته باشد. با اين ديد است كه تو به حضرت على علیه السلام گره مى‏ خورى. 🔶 چون اساس‏ نگاه شيعى‏ به قضيّه هم، از همين‏ جا اتّخاذ و انتخاب مى ‏شود، كه من‏ ولىّ و حاكمى‏ را مى‏ خواهم كه نه تنها مرا در دنيا و در اين جامعه و در اين جهان، بلكه تا حضور خدا ببرد؛ يعنى براى تمام عوالم، جلودار من باشد. 🔶 و هدف حكومت‏ هم، حتى در حدّ رفاه و امن نيست. حتى در حدّ آزادى و عدالت و عرفان هم نيست، كه چيزى بالاتر از اين‏هاست. رشد است كه؛ «أرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدَاً»، «انَّا سَمِعْنَا قُرْآنَاً عَجَبَاً يَهْدِى الَى‏ الرُّشْدِ». 🔶 هدف، حتى تكامل نيست؛ چون كه رشد با كمال فرق دارد. تكامل اين است كه نيروهايى در تو شكل بگيرد، اما رشد اين است كه اين نيروى شكل گرفته، در راه و در جهت هدفى و در سمت و سوى هدفى بالاتر به كار گرفته بشود. 🔶 كمال، با شكوفايى نيروهاست ولى رشد، جهت بهتر دادن به اين نيروهاست؛ يعنى اين‏ها را در راه بهترى خرج كردن است؛ آهن‏ها مى‏ شوند وسيله و اين وسيله وقتى كه كامل شد، مى‏ شود ماشين و هلى‏كوپتر و چه و ... حالا تو با آن چه مى ‏كنى؟ و در چه جهتى بهره مى ‏گيرى؟! 🔶 رشد و خسر، دو بُعد تكامل آدمى هستند. و تو حاكمى را مى‏ خواهى كه‏ تا اين مقطع تو را پيش ببرد؛ چون هدفت بالاتر آمده است. معيار اين حكومت هم، آزادى و آگاهى‏ است؛ آزادى از تمامى جاذبه ‏ها و آگاهى به تمامى راه، كه به اين در زبان شيعه‏ عصمت‏ مى ‏گوييم. 🔶 پس معيار انتخاب هم عصمت است. و همان‏طور كه رسول را با اين معيار انتخاب مى‏ كنيم، امام على علیه السلام را هم همان‏گونه انتخاب مى‏ كنيم. هر يك از حكّام بعد از آنها را هم با همان معيار انتخاب مى ‏كنيم. 🔶 به عنوان وراثت و اين كه آن‏ها از تبار فلان هستند، به اين چيزها نيست؛ چون ما مى ‏بينم كه حضرت على علیه السلام هم چند فرزند داشت و هر كدام از ائمه هم چند فرزند داشتند، ولى اين طور نبود كه به فرزندان آن‏ها برسد! به كسى مى‏ رسد كه آن لياقت‏ها و آن وقوف و آگاهى را دارد، آن آزادى را دارد، آن توانايى‏ ها را دارد. 📚 فوز سالک، ص 250 کانال:👈 چشمه جاری

✅ تعبيرى است از حضرت فاطمه سلام الله علیها در مورد رسول خدا كه مى ‏فرمايند: «انّا فَقَدْناكَ فَقْدَ الارْضِ وابِلَها»؛ مثل اين كه زمين بارش بى‏ امانش را از دست داده باشد، تا چنين افتقار و از دست دادنى را احساس نكنيم، به ولايت ولى نخواهيم رسيد. ✅ نكته‏ ى اساسى در مساله ‏ى ولايت و وحى و توحيد همين نكته است. بحث از اثبات خدا و رسول و نبى و ولى نيست كه صحبت از اضطرار به ولى و احتياج به خداست. ✅ من نياز به رسول و وصى او دارم. اگر فرضم بر اين باشد كه در اين زندگى با اين شرائط موجود، مى ‏توانم مسائل را خودم حل و فصل كنم ديگر به خدا چه نيازى دارم⁉️ ✅ بر فرض هم كه‏ خدا باشد به رسول او چه احتياجى دارم؟! به ولىّ او چه احتياجى؟! اما وقتى اين معنا در انسان شكل مى‏ گيرد كه هم وجودش محدود است و هم امكاناتش ناتمام و ناقص هستند و حتى علم و تجربه و عقل و فلسفه و قلب و عرفانش كفاف او را نمى ‏دهند. ✅ اينجاست كه خدا و رسول و ولى ضرورت پيدا مى‏ كنند و اضطرار به آنها مطرح مى ‏شود. و با اين معنا از اضطرار و احتياج، مسأله شكل جديدى به خود مى ‏گيرد. 📚 روزهای فاطمه، ص ۲۶ 🆔 کانال: چشمه جاری

🔷 حقيقت ولايت در اولويت ولى و رسول نسبت به من است. و اين بر اساس تعبيرى از حضرت رسول است كه در غدير مطرح مى ‏كنند؛ كه: «أَلَسْتُ اوْلى‏ بِكُمْ مِنْ انْفُسِكُمْ». اين اساس ولايت است؛ يعنى رسول و وصى از من به من سزاوارترند. 🔷 چرا؟ چون هم از من به من نزديك‏تر و هم مهربان‏تر و هم آگاه‏ترند. و اينجاست كه تو رسول و وصى را انتخاب مى‏ كنى. اين معناى از ولايت، نه با نفى تو همراه است و نه با هويت و انسانيت تو در تعارض؛ چون با انتخاب تو همراه بوده است. 🔷 چرا؟ چون به آگاهى بيشتر، به رحمت واسعه‏ ى حق و محبت و عنايت و بينه‏ ى روشن او دست يافته ‏اى. حضرت على علیه السلام در نهج البلاغه، آن جا كه از حقوق ولايت مى‏ گويند، نكته ‏ى خيلى لطيفى دارند كه به دست مى‏ آيد حق ولايت زمنيه ‏هايى دارد. 🔷 اين زمينه‏ ها آگاهى است. آزادى است و رحمت واسعه و محبّت ولى است. كسى كه آگاهى به تمامى راه ندارد، و آزادى از تمامى تعلق‏ها ندارد، و اين محبت و رحمت واسعه را به انسان‏ها ندارد، كه از آن‏ها به آن‏ها نزديك‏تر باشد و آن‏ها را بيش از خودشان دوست داشته باشد، ولى نخواهد بود و ولايتى را بر انسان نخواهد داشت. 🔷 با اين معناى از ولايت و با توجه به محدوديت امكانات آدمى؛ چه در حوزه‏ ى علم و تجربه‏ اش و چه در حوزه ‏ى عقل و فلسفه‏ اش و چه در حوزه ‏ى قلب و عرفانش و با توجه به محدوديت وجودى اوست كه خدا و رسول و وصى او ضرورت پيدا مى‏ كنند و انسان، محتاج و مفتقر به خدا و مضطر به رسول و ولى او خواهد بود و دنبال آن‏هاست و از آنها مى‏ خواهد. 📚 روزهای فاطمه، ص ۲۷ 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

✅ تو براى محدوده هفتاد سال نيستى، تا فقط براى همين محدوده حاكم بخواهى! اين‏ جاست كه حكومت و حاكم تو، معيارهاى انتخابش متفاوت مى ‏شوند. ✅ لذا حكومت تو براى هفتاد سال نيست و با هدف پاسدارى يا پرستارى، آموزش يا بهداشت هم نمى ‏تواند باشد. ✅ تو حكومتى را مى‏ خواهى كه به تو بينش‏ بدهد. و حاكمى را مى‏ خواهى كه به تمامى راه تو واقف‏ باشد و از تمامى‏ جاذبه‏ ها فارغ. ✅ آگاهى و آزادى‏، تركيبى است كه‏ عصمت‏ را به وجود مى ‏آورد. يعنى تو حاكمى را مى‏ خواهى كه اين عصمت را داشته باشد. با اين ديد است كه تو به حضرت على علیه السلام گره مى ‏خورى. 📚 فوز سالک، ص 245 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🔷 همان طور كه من وقتى مى‏ يابم كه فلان مكانيك آگاهى و دلسوزى دارد، تمام اجزاء ماشين را تحت اختيار او مى ‏گذارم و تمام مسايل را از او مى ‏پرسم و از او مى‏ گيرم. 🔷 آنها كه ولايت را قبول كردند، آنهايى هستند كه يافتند ماشين پيچيده‏ ى وجود آنها را امام و ولى بهتر از خود آنها رهبرى مى‏ كند و در اين راه شلوغ هستى كه اعمال و افكار انسان غوغايى بپا كرده، او بهتر انسان را به مقصد مى‏ رساند و نجات مى ‏دهد. 🔷 توضيح ولايت و سرسپردگى در آگاهى نهفته است. وجود ما، جسم ما، جان ما، براى خداست و از اوست. هر كس كه اينها را بهتر به كار بگيرد، در اينها حق تصرف دارد. 🔷 و همين است كه رسول خدا و پيشوايان اولويت دارند. به تصرف در هستى ما، سزاوارتر از ما هستند. و همين است كه پدر بر فرزند و بر اموال فرزند ولايت دارد و حق تصرف دارد. 📚 غدیر، ص 20 🆔👈 کانال: چشمه جاری

🔶 حكومت‏هايى كه مى ‏خواهند پاسدار امنيت باشند، و حكومت‏هايى كه مى‏ خواهند پرستار رفاه و خدمات باشند، مى ‏توانند با شورا و انتخاب ملت مشخص شوند. 🔶 اما حكومت‏هايى كه مى ‏خواهند به آدمى بياموزند كه چگونه با حواس، با احساس، با فكر و عقل و قلب و وهم و خيال خود برخورد كند، و مى‏ خواهند به او هدايت و فرقان و ميزان ببخشند، و او را براى تمامى رابطه‏ هاى محتمل و يا مظنون و يا متيقن، آماده سازند، بايد به آگاهى و آزادى رسيده باشند. 🔶 آگاهى از تمامى اندازه و راه و روابط انسان و آزادى از تمامى كشش‏ها و جاذبه ‏ها. و تركيب آگاهى و آزادى، همان عصمتى است كه در فرهنگ سياسى شيعه مطرح است. و عصمت ملاك انتخاب حاكمى است كه مردم به آن راه ندارند. چون نه از دل‏ها آگاهند و نه بر فردا، مسلط هستند. 🔶 آدمى كه بيش از هفتاد سال است و حكومتى كه قلمرو آن وسيع‏تر از خانه و جامعه و دنياست، حاكمى مى ‏خواهد كه بر اين مجموعه آگاه باشد و بر اين مجموعه مسلط باشد. 📚 وارثان عاشورا، ص 34 🆔👈 کانال: چشمه جاری

🔷 روز عيد غدير امسال، در كردستان، در سقز بودم، در جمع دوستانى كه مهربان و متدين و منصف بودند. يكى از دوستان مى ‏پرسيد كه آيا شما در موضوع خلافت و امامت تحقيقى داشته ‏ايد و آيا دليل بر خلافت بلا فصل حضرت على فقط همين «مَنْ كُنْتُ مَولاه» و يا «تارِكٌ فِيكُمُ الثِّقَلَيْنِ» است؟ اگر دليل همين‏هاست، چرا حضرت رسول با صراحت از خلافت نگفت و چرا حضرت على را نصب نكرد و كار را يك سره ننمود تا اين همه مشكل و درگيرى پيش نيايد. 🔷 من گفتم در موضوع ولايت و خلافت «مثل موضوع رسالت» من از نقل و روايت شروع نمى ‏كنم. من از اين نقطه آغاز مى‏ كنم كه روابطى دارم، با خودم، با اشياء، با افراد و با ملت‏ها. من در اين روابط امكاناتى دارم: علمى و تجربى، عقلى و فلسفى، قلبى و اشراقى، و احساسى و غريزى. آيا اين امكانات، كفاف روابط من را مى‏ دهد؟ 🔷 اگر به اين نتيجه رسيديم كه آرى، پس ديگر نه رسول مى‏ خواهيم و نه خليفه. آدمى مى ‏ماند و خودش و رها مى‏ شود و به خود واگذار مى‏ گردد. اگر به اين نتيجه رسيديم كه خير، اين‏ها كفاف نيازهاى آدمى را نمى‏ دهد، آن وقت هم رسول مى‏ خواهيم و هم پس از رسول به كسى محتاج هستيم كه همان خصوصيات آگاهى و آزادى را داشته باشد و ارتباط با غيب و شهود اين عالم را داشته باشد و آدمى را در تمامى راهش امام و جلودار باشد. 🔷 با اين نگاه ملاك انتخاب رسول و خليفه و شكل انتخاب اين دو، مثل هم خواهد بود و همان طور كه رسول خدا را با اجماع مردم و يا اجماع اهل مدينه و يا اجماع اهل حل و عقد انتخاب نمى ‏كنند، همين طور خليفه را نمى ‏توان با اين روش‏ها شناسايى كرد و نمى‏ شود كه رسول خدا به فكر سرپرست امت و خليفه‏ ى پس از خود نباشد و براى پس از وفات كسى را مشخص نكرده باشد و مثل ابوبكر و عمر و يا تمامى خلفاى بعد دلسوزتر از او باشند. 🔷 اكنون كه ملاك خلافت و رسالت هم پاى هم گرديد، بايد تعيين سرپرست و وظيفه با نص و با همان ملاك مشخص گرديده باشد. 📚 از معرفت دینی تا حکومت دینی، ص 17 🆔 کانال: چشمه جاری

🔷 چرا ولايت بزرگترين نعمت‏هاست و بالاترين نعمت‏هاست و به تعبير قرآن متمّم نعمت‏هاست؟؛ «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتی‏». 🔷 چون اين مقام ولايت است كه تمام نعمت‏ها را به كار مى ‏گيرد و به جريان مى ‏اندازد و اين مقام ولايت است كه تمام استعدادها را شكفته مى‏ كند و بارور مى‏ نمايد، درست مثل اينكه من يك كارخانه‏ ى‏ بزرگ وسيع را دارا باشم اما از طرز كار و طرز بهره ‏بردارى از آن بى‏ خبر باشم. 🔷 اين كارخانه كه مى ‏تواند در روز، بى نهايت به من سود برساند، بر اثر نبود آگاهى و جهالت من، يك بار سنگين مى‏ شود كه به مرور زمان مرا از پاى در مى ‏آورد و خودش هم مى ‏پوسد و هدر مى‏ شود. 🔷 يك مهندس آگاه و مهربان متمم اين كارخانه ‏ى وسيع و عظيم است. بدون او اين همه نعمت، اين همه استعداد، راكد مى‏ ماند و حتى به هدر مى‏ رود و ضايع مى‏ گردد. 🔷 ولايت او و سرپرستى اوست كه نعمت‏هاى نهفته و سودهاى پيچيده در كارخانه را آشكار مى ‏كند و به جريان مى‏ اندازد. و اين ولايت متمم آن همه سرمايه و آن همه نعمت است. 📚 غدیر، ص 20 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🎤👈 استاد صفایی رحمة الله علیه ✅ غدیر، یک قطعه تاریخی نیست. ✅ تو از حکومت چه توقعی داری⁉️ 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🔷 «أَمَا لَوْ أَنَّ رَجُلاً قَامَ‏ لَيْلَهُ‏ وَ صَامَ‏ نَهَارَهُ‏ وَ تَصَدَّقَ بِجَمِيعِ مَالِهِ وَ حَجَّ جَمِيعَ دَهْرِهِ وَ لَمْ يَعْرِفْ وَلاَيَةَ وَلِيِّ اللَّهِ فَيُوَالِيَهُ وَ يَكُونَ جَمِيعُ أَعْمَالِهِ بِدَلاَلَتِهِ لَهُ عَلَيْهِ مَا كَانَ لَهُ عَلَى اللَّهِ حَقٌّ فِي ثَوَابٍ وَ لاَ كَانَ مِنْ أَهْلِ الإِيمَان‏». 🔷 در روايات آمده، هر كارى بدون ولايت، بى ‏بهره است. اگر كسى تمام شبش ايستاده باشد و تمام روزش روزه باشد و تمام سالش در حج باشد و تمام مالش در راه و اين كارها با امر ولى و با طرح او همراه نشود و با ولايت و سرپرستى او انجام نگيرد، نتيجه ندارد و حتى خطرناك است، كه كارهاى توان‏كش عمله ‏ها مادام كه در نقشه و طرح انجام نگيرد، جز خرابكارى نيست. 🔷 ولايت و سرپرستى يك معمار و يك مهندس آگاه، متمم تمام نعمت‏هاى موجود و امكانان عظيمى است كه در طرح جان مى‏ گيرند و با نقشه پياده مى ‏شوند. و همين است كه در روز ولايت، در روز غدير، قرآن گوشزد مى ‏كند؛ «الْيَوْم اكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَاتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتى‏». 📚 تطهیر با جاری قرآن، ج ۳ ص 138 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

✅ آنچه احتياج به رسول و امام را مطرح مى‏ كند، ارتباط وسيع انسان و جايگاه گسترده ‏ى او در هستى و استمرار او تا بى‏ نهايت است. ✅ آنچه باعث مى‏ شود كه شيعه به مسأله ‏ى امامت معتقد شود و اين نوع حكومت را مطرح كند، يك مسأله‏ ى تاريخى و عاطفى نيست؛ كه با هدف رشد و جايگاه انسان در جهان، تو حاكمى مى‏ خواهى كه به تمامى هستى آگاه باشد و از تمام كشش‏ها آزاد. ✅ و اين آگاهى و آزادى، معيارى را مطرح مى ‏كند كه عصمت نام دارد. آنچه باعث مى‏ شود كه تو حتّى عُمَر را كنار بگذارى، همين هدف حكومتى و اين تلقّى از جايگاه انسان در جهان است. ✅ مردم نمى ‏توانند خليفه‏ ى خدا و رسول را معين كنند. همان‏طور كه رسالت به اختيار مردم نبود، امامت هم به اختيار آن‏ها نيست. آن‏ها به دل‏ها آگاهى ندارند و از فردا بى‏ خبرند. و اين خداست كه با توجّه به عامل امتحان و آزمايش، رسولان و امامان را انتخاب مى‏ كند. ✅ نه اينكه هر كس پيامبر خودش باشد و نه آنكه بدون پيامبر، وحى را و كتاب را به دست بياورند؛ كه وحى، مفسّر مى‏ خواهد و انسان، امتحان و آزمايش. و اين است كه با معيار عصمت، رسول و امام انتخاب مى ‏شوند و اين عصمت از كشش‏ها و جذبه‏ هاى دنيا، معيار و ميزان شيعه در امامت و طرح حكومت است. ✅ و همين معيار، مسأله‏ى امام عصر و حجّت قائم را توجيه مى‏ كند و انتظار را مطرح مى‏ سازد؛ كه در هنگام غيبت، اگر مردم حكومت ولى فقيه را پذيرفتند، بر اوست كه تلقّى انسان‏ها را عوض كند و هدف‏ حكومت و جايگاه انسان در جهان را مطرح سازد تا خيال نكنند كه جامعه‏ ى انسانى يك دامپرورى بزرگ است و به نان و مسكن دلخوش نشوند. ✅ و در انتظار معصوم، به روحيه و فكر و برنامه و عمل خويش سامان دهند و در دشمن نفوذ كنند كه انتظار و تقيّه، مقدّمه ‏ى قيام است. 📚 نامه های بلوغ، ص 35 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🔶 هر جامعه همانند يك اندام، به مغز، به قلب، به خون نيازمند است. مغزى كه تمام راه را بيابد و قلبى كه از عشق سرشار باشد و خونى كه خون خدا باشد و پاك از هر گونه اعتياد و خالى از هر گونه مرض و آزاد از هر گونه جرثومه‏ ى فساد. 🔶 و انسان محتاج نمونه و رهبر و حجتى است كه امين باشد و به او خيانت نكند و نور باشد و راه او را روشن كند. انسان به روشنفكرى و روشن دلى، به عشق و شناخت، به حجت، به نور، به امين، نيازمند است. 🔶 و ولايت، عهده‏ دار اين نيازهاى عميق و عظيم انسان است، آن هم انسانى كه مى‏ داند، نيازش بالاتر از رفاه و بالاتر از حريت و آزادى و بيشتر از عدالت است. 🔶 هنگامى كه انسان خود را بيشتر از يك دهان نمى‏ بيند كه با يك مشت روده گره خورده و به آلت تناسليش ختم مى ‏شود. اين دهان دراز، ديگر نه دين مى‏ خواهد و نه امام و نه رهبرى و ولايت؛ كه غريزه براى اين و بالاتر از اينها كافى است. 🔶 اما انسانى كه مى‏ خواهد انسان باشد و جامعه ‏اى انسانى تشكيل دهد، نه يك دامپرورى بزرگ و يك كندوى عادل، اين انسان ضرورت اين شناخت و عشق و اين مغز و قلب و خون و اين حجت و نور و امام و امين را مى ‏يابد و به سوى او مى ‏شتابد و او را بر خويشتن مقدم مى‏ دارد؛ كه او از او به او آگاه‏تر و مهربان‏تر و نزديك‏تر است. 🔶 این رهبرى و سرپرستى بالاتر از امنيت و پاسدارى و بالاتر از رفاه و پرستارى، هدف دارد. اين رهبرى در زمينه‏ ى آزادى و با هدف آموزگارى و شكوفا كردن استعدادهاى انسان و با هدف تشكيل جامعه انسانى بر اساس قسط همراه است كه على علیه السلام مى‏ گفت: «لَيْسَ أَمْرى و أَمْرُكُمْ واحداً انّى أُريدُكُمْ للّه و أَنْتُمْ تُريدُونَنى لأَنْفُسِكُمْ». 🔶 هدف من و شما يكى نيست. من شما را نه براى خودم و نه براى‏ خودتان، كه براى حق مى‏ خواهم، در حالى كه شما مرا به خاطر خويشتن و منافع خود خواستاريد. شما مى ‏بينيد من مثل عثمان نيستم كه شما را بچاپم، به اين خاطر به من روى آورديد، اما من شما را نه براى خودم می خواهم و نه براى رفاه خودتان، كه براى حق مى ‏خواهم. 🔶 اين كافى نيست كه انسان‏هاى مرفه ى بسازيم، بلكه بايد براى آنها جهتى و راهى را در نظر بگيريم كه آنها پس از رفاه و تكامل استعدادها در آن راه بيفتند و آن جهت را انتخاب كنند. 📚 غدیر، ص 2۴ 🆔 کانال 👈 چشمه جاری

🔷 ولايت اكمال دين است و در واقع، حقيقت دين است. و به تعبيرى «لَم يُنادَ بشَىْ‏ءٍ كما نُودِىَ بِالْوِلايَةِ». به اندازه‏ اى كه رسول از ولايت گفت‏وگو كرده و بانگ زده، حتى از نماز و زكوة و حج و روزه، گفت‏وگو نكرده است. 🔷 چون بدون ولايت تمامى اين اعمال بى ‏نتيجه است و حتى حق آنهايى كه از ولايت و سرپرستى خدا جدا شده ‏اند باطل است؛ چون آنها كه تمام راه را و تمامى عوالم را در نظر نگرفته ‏اند، نمى‏ توانند از آنچه كه ديده ‏اند براى آنچه كه نديده‏ اند، الگو بگيرند و اصلى را پايه بگذارند. 🔷 انسان فرزند سال و ماه و هفتاد و هشتاد نيست؛ فرزند عوالمى است كه يك لحظه ‏اش از تمامى دنياى ما گسترده ‏تر است. و اين انسان به سرپرستى و به حاكمى نياز دارد كه تمامى اين راه را بشناسد و به تمامى نظام‏ها و قانونمندى ‏هاى آن آگاه باشد و از تمامى عواملى كه اين آگاهى را از كار مى‏ اندازد و از تمامى هوس‏ها و مانع‏هايى كه راه را بر او مى‏ بندد، آزاد باشد. 🔷 اين آزادى و آن آگاهى، عصمتى را مى ‏سازند كه معيار انتخاب سرپرست و رهبر است كه شيعه به آن معتقد شده و به آن گردن نهاده است. 🔷 و باز انسان در اين راه بلند و در اين جمع گسترده، حكومتى مى‏ خواهد، كه بيشتر از پاسدارى و پرستارى را داشته باشد و آموزگارى انسان را عهده دار باشد؛ آن‏هم نه آموزش سواد خواندن و نوشتن و يا علوم و صنايع، كه آموزش اسماء و نشانه ‏ها و قدرها و حدها و حق‏ها؛ چون تمامى امكانات غريزى و تجربى و علمى و عقلى و اشراقى، حتى از آموزش خوردن و خوابيدن كه در مجموعه‏ ى عوالم غيب و شهود انسان زيانى بار نياورد، عاجز هستند و نياز به وحى و آموزش و تربيت رسول، ريشه‏ دار و پابرجاست. 🔷 با توجه به هدف حكومتى و با توجه به وسعت قلمرو انسان و عوالم پيش پاى او، مفهوم ولايت و خلافت و عمق حكومتى كه شيعه مدعى آن بوده و هست، معلوم مى‏ شود. 📚 تطهیر با جاری قرآن، ج ۲ ص 487 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🔷 امام حسين عليه السلام فرمود: هر كس ما را دوست بدارد از ما اهل بيت است. چون هر كس خدا را ديدار كند در حالی كه ما را دوست بدارد در شفاعت ما داخل خواهد شد. 🔷 معناى دوست و مودت، از خواستن و حاجت داشتن جداست، گاهى كسى را براى خودت مى ‏خواهى، براى اينكه به تو سودى برساند و تو را به خواسته‏ هايت راه بدهد، گاهى كسى را براى خودش مى‏ خواهى، چون حساب كرده‏ اى و فهميده‏ اى كه اگر براى او بسوزى و حتى نيست شوى او تو را مى‏ سازد و هستى مى‏ دهد. 🔷 در اين مرحله مى ‏توانى خودت را فدا كنى و بخاطر خواسته ‏ى او، از خواسته ‏ى خودت چشم بپوشى. بخاطر محبت او با دشمن و بدخواه خودت دوست باشى و برايش اقدام كنى. اين نوع دوست داشتن است كه به ولايت و متابعت مى ‏انجامد. 🔷 تو سرپرستى خودت را به او واگذار مى ‏كنى و در زندگى و مرگ و دوستى و دشمنى و قطع و وصل‏ها به او توجه دارى. او مدار و معيار زندگى و هستى توست. اين متابعت به وحدت و اتحاد مى ‏رسد و تو را به اهل بيت پيوند مى ‏زند، كه مى ‏فرمايد: «مَنْ تَبِعَنى‏ فَانَّهُ مِنّى‏ وَ مَنْ عَصانى‏ فَانَّكَ غَفُورٌ رَحيمٌ». هر كس از من پيروى كند از من است و هر كس مرا عصيان كند و جدا شود پس غفران و رحمت تو دستاويز است. 🔷 در ادامه‏ ى همين روايات در موسوعه آمده است كه محبت بخاطر دنيا و محبت بخاطر حاجت، اين خاصيت و اين آثار وحدت و شفاعت و همراهى را ندارد، چون اين چنين محبتى ولى را خرج كردن و او را بخاطر عروسك‏ها زير پاگذاشتن است و اين طبيعى است كه آدمى محبوب را فداى محبوب‏تر مى‏ كند و كسى كه محبوب‏ترى دارد، در واقع با آن به‏ وحدت رسيده و آن‏را مدار زندگى ساخته و معيار گرفته است. 🔷 محبتى كه از آن معرفت به اولويت برخاسته باشد، ولايت را مى‏ سازد و حب و بغض و لعن و سلام را جهت مى‏ دهد، كه: «إِنِّي‏ سِلْمٌ‏ لِمَنْ‏ سَالَمَكُمْ‏ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ وَ وَلِيُّ لِمَنْ وَالاكُمْ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاكُم‏». 🔷 و اساس اين محبت در اين نكته است كه ولىّ از من به من آگاهتر و از من به من مهربانتر است و همين درك، اضطرارِ به حجّت و ولىّ خدا را شكل مى ‏دهد. 🔷 چون با دگرگون شدن تلقى انسان از خودش و استمرارش، تلقى انسان از جهان و حكومت و مديريت متحول مى‏ شود كه اهداف حكومت از پاسدارى و پرستارى به آموزش و بينش و بيّنات مى‏ رسد و قلمرو حكومت از درون و از سطح خانه و جامعه به تمامى هستى و تمامى عوالم گسترده مى ‏شود. 🔷 و اين هدف و اين قلمرو، معيار انتخاب حاكم را به عصمت يعنى آزادى و آگاهى و روش انتخاب او را به تعيين الهى، گره مى ‏زند. و اگر در مرحله‏ اى اين چنين امام و حجتى فراهم نشد، بقدر امكان، به فقيه، به عادل، به مؤمنين و به اهداف، روى مى‏ آورند. 🔷 پس حقيقت محبّت از خواستن‏هاى طبيعى و غريزى جدا مى ‏شود و آثار محبّت در اين صورت گسترده خواهد شد و به ولايت، به تبعيت، به وحدت و اتحاد و به همراهى و شفاعت خواهد رسيد كه شفع به معناى جفت و همراه، در برابر وتر و تنهاست. 🔷 و اين همراهى و اين وحدّت در گرو آن محبّت برخاسته از اولويت و بر اساس آگاهى و محبت است، كه؛ محبت ما به خودمان محبّت غريزى است و محبت ولىّ از رحمت واسعه‏ ى حق. و همان رحمت واسعه است كه در روايات امام حسين به رحمت واسعه تفسير شده است. 🔷 در مرحله‏ ى معرفت هم، معرفت ما محدود و محكوم است و معرفت امام، از احاطه و حضور و از بسط وجود و تنزيل وسائل و اسباب معرفت است. اين چنين معرفت مبسوطى تمامى عوالم و تمامى راه را در بر مى‏ گيرد و آدمى را با نور و بصيرت و به مقصد مى‏ رساند. 🔷 آنچه در روايات بسيار در فضيلت محبت آمده با همين بيان كه حضرت مى‏ فرمايد، كه بخاطر حاجت و بخاطر دنيا نباشد و برخاسته از اولويت دادن به ما و همراه ولايت و سرپرستى ما باشد، توضيح مى ‏يابد. 🔷 خود خواه، خود فروش، حجت خدا را بر دم تيغ مى ‏گذارد و به گندم رى مى‏ فروشد و با هوس سودا مى ‏كند و سر خود مى ‏گيرد و سامان خود مى‏ خواهد. بازار خود فروشى از آن سوى ديگر است. 📚 چهل حدیث، ص 98 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

🔷 از دو راه بر ضرورت حجت می توان دلیل آورد؛ هدف حكومت و قلمرو حكومت. حكومت‏هايى كه مى ‏خواهند پاسدار امنيت باشند، و حكومت‏هايى كه مى ‏خواهند پرستار رفاه و خدمات باشند، مى ‏توانند با شورا و انتخاب ملت مشخص شوند. 🔷 اما حكومت‏هايى كه مى‏ خواهند به آدمى بياموزند كه چگونه با حواس، با احساس، با فكر و عقل و قلب و وهم و خيال خود برخورد كند، و مى‏ خواهند به او هدايت و فرقان و ميزان ببخشند، و او را براى تمامى رابطه ‏هاى محتمل و يا مظنون و يا متيقن، آماده سازند، بايد به آگاهى و آزادى رسيده باشند. 🔷 آگاهى از تمامى اندازه و راه و روابط انسان و آزادى از تمامى كشش‏ها و جاذبه ‏ها. و تركيب آگاهى و آزادى، همان عصمتى است كه در فرهنگ سياسى شيعه مطرح است. و عصمت ملاك انتخاب حاكمى است كه مردم به آن راه ندارند. چون نه از دل‏ها آگاهند و نه بر فردا، مسلط هستند. 🔷 آدمى كه بيش از هفتاد سال است و حكومتى كه قلمرو آن وسيع‏تر از خانه و جامعه و دنياست، حاكمى مى‏ خواهد كه بر اين مجموعه آگاه باشد و بر اين مجموعه مسلط باشد. 🔷 اهداف حكومت كه بالاتر از امن و رفاه و رهايى است و حوزه‏ ى حكومت كه بيش‏تر از خانه و جامعه و هفتاد سال دنياست، حكومتى ديگر و معيار انتخابى ديگر و روش انتخابى ديگر، مى‏ خواهد. 🔷 اگر قدر و استمرار و ارتباط انسان ملاحظه نشود و اگر به اهداف حكومت‏ها و قلمرو حكومت‏ها توجه نشود مى‏ توان به همين حكومت‏ها با اين شكل و شمايل‏ هاى استبدادى و قراردادى و حكومت فلاسفه و دانشمندان و نخبگان دلخوش كرد و با روش‏هاى گوناگون به كنترل حاكم برخاست و او را به كار مردم كشاند. 🔷 مادام كه تلقى مردم از خود و از دنيا دگرگون نشود تحمل حكومت الهى و علوى را نخواهند داشت كه مردم حتى با شهادت أباعبدالله عليه السلام به على ابن الحسين عليه السلام روى نياورند و با كنار زدن يزيد به حكومت علوى نپيوستند، كه نان و رفاهى كه آن‏ها مى‏ خواستند به اين ولايت سنگين نياز نداشت. 📚 وارثان عاشورا، ص ۳۴ 🆔 کانال: 👈 چشمه جاری

💙 بايد مهم را فداى مهم‏تر كرد و از آن براى رسيدن به اهميت‏ها وسيله ساخت. ولىّ، وسيله‏ ى هدايت و قرب و لقاء و رضوان است. 💙 حال اگر از ولىّ، كار زمين و زراعت و تجارت را بخواهى، نمى‏ گويم كه بهره نمى‏ گيرى، ولى بهره ‏ى بيشترى را از دست مى‏ دهى. 💙 از ولىّ بايد كارى را خواست كه از ديگران ساخته نيست؛ كارى كه از تجربه و علم و عقل و غرايز فردى و جمعى ساخته است، نياز به اين وسائل هدايت و قرب‏ ندارد. 💙 كه استاد ما مى‏ گفت: كار مرجع، ساختن مسجد و مدرسه و بيمارستان و ... نيست، اين‏ها كارهايى است كه از يك ثروتمند هم ساخته است. كار مرجع، تربيت عالمِ عادلِ عاقل است و اين كارى است كه از ثروتمندان و از ديگران ساخته نيست. 💙 بايد به هر كس در كارى كه براى آن ساخته شده و خلقت يافته توسل جست و بهره گرفت و از امكانات و نيروها، بى‏ حساب و كتاب و با چشم بسته، برنداشت كه چه بسا توسّل‏ها، اهانت باشد و هتك حرمت باشد و باعث دورى و محروميّت باشد. 📚 تو می آیی، ص 22 🆔 کانال:👈 چشمه جاری

✅👈 نماز آخرین روز ماه ذی‌الحجه، روز آخر سال قمری 💙 برای آخرین روز ماه ذی‌الحجه که روز آخر سال قمرى نیز است، مرحوم «سیّدبن طاووس» نقل کرده است که در این روز، دو رکعت نماز مى خوانى و در هر رکعت، یک مرتبه سوره «حمد» و ده مرتبه سوره «قل هو اللّه» و ده مرتبه «آیة الکرسى» را مى خوانى و پس از نماز مى گویى: 💙 اللّهُمَّ ما عَمِلْتُ فى هذِهِ السَّنَةِ مِنْ عَمَل نَهَیْتَنى عَنْهُ وَلَمْ تَرْضَهُ، 🔶 خدایا آنچه من در این سال انجام دادم از اعمالى که مرا از آن نهى فرمودى و مورد رضایت نبود. 💙 ونَسیتُهُ وَلَمْ تَنْسَهُ، 🔶 و من آن را فراموش کردم ولى تو فراموشش نکردى. 💙 ودَعَوْتَنى اِلَى التَّوْبَةِ بَعْدَ اجْتِرائى عَلَیْکَ، 🔶 و مرا به توبه دعوت نمودی بعد از گستاخی کردنم بر تو، 💙 اللّهُمَّ فَاِنّى اَسْتَغْفِرُکَ مِنْهُ فَاغْفِرْ لى، 🔶 خدایا من از آن اعمال آمرزش مى طلبم پس مرا بیامرز. 💙 و ما عَمِلْتُ مِنْ عَمَل یُقَرِّبُنى اِلَیْکَ فَاقْبَلْهُ مِنّى، 🔶 و هر عملى که انجام دادم از اعمالى که مرا به تو نزدیک می کند، پس آن را از من قبول فرما. 💙 ولا تَقْطَعْ رَجآئى مِنْکَ یاکَریمُ. و امیدم را از خودت قطع مکن، اى بزرگوار. ❌👈 وقتى بنده ای چنین کند، شیطان مى گوید: واى بر من! هرچه در مدّت این یک سال زحمت کشیدم، همه را با این عمل، از بین برد و سالش را به خیر ختم نمود! 📚 اقبال الاعمال، ج٢، ص٥١٧ ❌کپی با ذکر منبع👈 حاج شیخ جعفر توسلی