🔶 وجاهت مختصّ كسانى است كه هم محبوبيّت دارند و هم تواضع. 🔶 كسى را كه دوست ندارى و نزد تو محبوبيّتى نيافته، برايش تَرِه هم خُرد نمى‏كنى. و به اندازه‏اى هم كه محبوب تو باشد وجاهتش بيشتر مى‏شود. 🔶 مؤمن و متّقى و محسن، محبوب خداوندند كه:«اللَّهُ يُحِبُّ الْمُؤْمِنينَ»، «يُحِبُّ الْمُتَّقينَ»، «يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ». اين مجموعه‏ى محبّت‏ها است. 🔶 و محبّت نتيجه‏ى تبعيّت از او است كه:«فَاتَّبِعُونِى يُحْبِبْكُمُ اللّهُ». و نتيجه‏ى اين است كه تو تابع باشى و پيرو و منتظر مزد هم نباشى. 🔶 آنچه اياز را در دل، محمود جاى مى‏داد و بزرگ مى‏كرد، اين بود كه وقتى هدايايش را پخش كرد و درهم و دينار و اشرفى‏ها را مى‏ريخت، همه مشغول جمع آورى آنها بودند و تنها كسى كه از پشت سر محمود مى‏تاخت و اسب مى‏دوانيد و لحظه‏اى هم متوقّف نشد، اياز بود. و از دوست به غير او مشغول نشد. 🔶 محبوبيّت براى كسى است كه بكوشد و كوتاهى هم نكند و خودش را هم بدهكار بداند. 🔶 وجاهت، تواضع مى‏خواهد. به حضرت موسى خطاب شد كه مى‏دانى چرا من تو را از بين همه‏ى خلائق، انتخاب كرده‏ام؟ 🔶 به خاطر اينكه در ميان همه‏ى چهره‏ها گشتم و در ميان همه‏ى مخلوقات بررسى كردم و كسى را متواضع‏تر از تو نيافتم. 📚 شرحى بر دعاهاى روزانه حضرت زهرا، ص ۱٠۷ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 حسين علیه السلام آمد تا كشته شود، تا شفيع ما باشد، تا آبروى ما باشد. حسين آمد تا با خون خود، نهال دين را آبيارى كند. قتل او، شهادت او به نفع اسلام بود. 🔷 اين دو تحليل، به اينگونه، همان رضايت به قتل حسين علیه السلام است و خشنودى از شهادت اوست؛ كه در زيارت او مى‏ خوانيم: «لَعَنَ اللَّهُ امَّةً قَتَلَتْكَ». «لَعَنَ اللَّهُ امَّةً ظَلَمَتْكَ». «وَ لَعَنَ اللَّهُ امَّةً سَمِعَتْ بِذلِكَ فَرَضِيَتْ بِهِ». اين دو توضيح به اينگونه، با اين جمله‏هاى زيارت عاشورا ناسازگار است. 🔷 آرى! اين شهادت، انتخاب حسين است و اين شفاعت نتيجه‌ى كار عظيم او. شهادت انتخاب است، نه هدف. و شفاعت نتيجه است، نه مقصد. تمام مطلب در همين نكته نهفته است كه انتخاب با هدف تفاوت دارد. 🔷 گاهى انسان كارى را انتخاب مى‏ كند و هدفش چيز ديگر است. اميركبير، هنگامى كه در فين كاشان به مرگ مجبور مى‏ شود، آن نوع مرگ «رگ زدن» را انتخاب مى‏كند. اينگونه مردن، انتخاب اوست، در حالى كه هدفش نيست. هدفش زندگى است و آرزويش در دارالفنون... 🔷 همين طور اثر با هدف تفاوت دارد. كسى كه در راه اطاعت گام بر مى‌دارد، به كرامت‏ها و قدرت‏هايى مى‏رسد، در حالى كه خودش آن را نمى‏خواهد و در حالى كه هدفش جز قرب حق نبوده است. 🔷 من هنگامى كه چراغ را روشن مى‏كنم تا راه را بيابم، ناچار در كنار روشنايى حرارت هم به دست مى‌آيد، در حالى كه هدف، يافتن راه است، نه گرماى چراغ. 🔷 شفاعت همراه اين انتخاب بزرگ هست و شهادت بهترين انتخاب است، در حالى كه رضايت به مرگ و به شهادت او هم در كار نيست. فقدان او بزرگ‏ترين مصيبت است، كه شفق را غمگين كرد و سنگ‏ها را به خون نشاند. 📚 عاشورا، ص۵۳ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔶 داستان نينوا نشان داد آن‏ وقت كه مردم از يزيد بريدند، باز به سراغ‏ على ‏بن ‏الحسين عليه السلام نيامدند و همين نكته نشان مى‏دهد كه حكومت علوى نياز به: ۱_ دگرگون ‏شدن تلقى مردم از خويش ۲_ نياز به تربيت مهره ‏هاى كارساز ۳_ نياز به جايگزين ساختن آنها دارد. 🔶 مادام كه اين نيازها تأمين نشده ‏باشد كار با فتك و ترور و كشتن سردمداران درست نمى ‏شود:«أَنَّ الْإِيمَانَ قَيَّدَ الْفَتْك‏». 🔶 آنها كه بر مسلم مى شورند كه چرا ناتوان ماند و ضعيف برخورد كرد و يا بر هانى كه چرا ابن‏ زياد را با نقشه‏ى شريك و يا گونه ‏ى ديگر به دام نينداخت و از بين نبرد، اينها نمى دانند كه تحمل حكومت علوى حتى پس از واقعه‌ى كربلا شكل نگرفت و كارها هماهنگ نشد. 🔶 و نمى‏دانند كه مأموريت مسلم در حدّ ارزيابى بود و حتى حسين عليه السلام بارها به اصحابى كه اذن مى‏خواستند تا سركرده‌اى را بزنند اجازه نداد و شروع نكرد. 🔶 كسانى ‏كه مى ‏توانند در پناه رضاخان يا محمدرضاخان با آن ‏همه فشار زندگى كنند، كسانى‏ كه مى توانند همراه صدام و مبارك و حسن و حسين و فهد با اسلام خود جشن بگيرند. 🔶 كسانى‏ كه مى‏ توانند در سوئد يا هلند يا اروپا و آمريكا با آزادى به انسانيّت خويش پاى‏ بند باشند، بايد بدانند كه اينها از آدميّت و اسلام و تشيّع بهره‏ اى نبرده اند. 🔶 كسانى كه خود را باور كرده اند و از حكومت، رشد و تربيت و تعليم، نه‏ سوادآموزى و بهداشت و رفاه، را مى‏خواهند، چگونه مى‏توانند در زير اين سقف‏هاى كوتاه سر بلند كنند. 🔶 گرچه با تو بودن را هنوز نياموخته‏ام، ولى با غير تو بودن را هم نمى توانم. تشيّع و اسلام و انسانيّت ما با اين ناتوانى از تحمل غيرمعصوم و غير اولياى حق آغاز مى ‏شود و درجه مى‏ گيرد. 📚 وارثان عاشورا، ص ۲۶۴ 🆔👉@cheshmeyejarie

🟣👈 هماهنگ با نظام هستی 🔶 هنگامى كه كاروان نينوا به سمت مرگ مى‏آمد، أبا عبداللَّه علیه السلام در يكى از شب‏ها بيدار شدند و به على‌اكبر علیه السلام گفتند:«در خواب ديدم كه كسى مى‏گويد: اين كاروان مى‏رود و مرگ به دنبال آن است.» 🔶 على اكبر علیه السلام گفت:«پدر مگر ما بر حق‏ نيستيم؟» حضرت فرمود: «بلى»، پسر گفت:«اذَنْ لا نُبَالِى». حضرت على‏اكبر همين كه مى‏فهمد روى مرز و بر حق است، وحشتى ندارد. 🔶 حضرت على علیه السلام مى‏گويد:«فَوَاللَّهِ مَا أُبَالِی وَقَعْتُ عَلَى الْمَوْتِ أَوْ وَقَعَ الْمَوْتُ عَلَيَّ»؛ من از مرگ ترسى ندارم؛ چه مرگ مرا بگيرد، يا من مرگ را. 🔶 كسى كه حساب خويش را كرده، تا خط آخر را هم خوانده، راه را هم شناخته و حتميّت مرگ را هم احساس كرده، مرگ را انتخاب مى‏كند. 🔶 هنگامى كه تو روى مرز هستى، ديگر وحشت از چيست؟ به قول راننده‏ها:«جاده مال توست، توقّف براى چيست؟ تقوى؛ يعنى اطاعت و روى مرز راه رفتن و همين تقوى به تو نيرو مى‏دهد و تو را از بن‏بست‏ها بيرون مى‏آورد:«مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجَاً». 🔶 بارها گفته‏ام: آن هنگام كه تو هماهنگ با نظام نيستى، دو ميليارد همراه هم كه داشته باشى، وحشت داشته باش و آن هنگام كه در مسيرى و هماهنگ با نظام، يك نفر و تنها هم كه هستى، مطمئن باش. 🔶 وقتى فرياد رسول اللَّه صلّی الله علیه و آله و سلّم در كنار كعبه بلند شد و صداى ضعيف او پرده‏هاى كعبه را لرزاند، هر كس آن جمع را مى‏ديد، باور نمى‏كرد كه ادامه پيدا كنند و وقتى هم كه فرياد قدرت‏ها در تخت جمشيد بلند شد، كسى كه آن صدا را مى‏شنيد، باور نمى‏كرد كه اين جشن دو هزار و پانصد ساله، به نابودى و انهدام بينجامد. 🔶 اين طبيعى است كه يك خروار گندم، وقتى بيرون از نظام و بر روى زمين مانده است، خوراك كلاغ‏ها و سوسك‏هاست و زياد نمى‏شود، ولى يك دانه گندم كه هماهنگ با نظام در خاك افتاده و در مسير شكل گرفته، سنبله و صدها دانه مى‏شود. 🔶 كسانى كه روى مرز حركت مى‏كنند و هماهنگ با نظام‏ها و سنت‏ها هستند، اگر چه هم كم باشند، زياد مى‏شوند و آنها كه بيرون از مرزند زيادشان هم به نابودى مى‏انجامد. 📚 حرکت، ص ۱۷۵ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 درجاتى كه انسان به آن واصل مى‏شود، درجاتى نيست كه امكان انحطاط در آنها نباشد. 💠 چه بسا من به اسلام، به ايمان، به تقوا و حتى به احسان نيز برسم، ولى كفران من، در جا زدن من، توقف‏هاى من، مرا به عقب برگرداند. 💠 اين احتمال وجود دارد كه آدمى با رسيدن به مدارج بالا و حتى با دستيابى به آن آسمان‏هاى بلند، رجيم شود. زمينى شود و ثقلش به سوى زمين برگردد:«اثّاقَلْتُمْ الىَ الارْضِ». 💠 و اين هنگامى است كه انسان به كم قانع‏ شود و به كم رضايت دهد:«أَرَضِيتُمْ بِالْحَياةِ الدُّنيا مِنَ الآخِرَةِ». اين قناعت و اين رضايت است كه او را زمين‏گير مى‏كند. هبوط مى‏دهد و رجيم مى‏كند. 💠 پس هميشه بايد يك وحشت در دل ما وجود داشته باشد و آن اين است كه به هر مرحله‏اى كه برسيم، با يك كفران و يك گرفتارى، منحط خواهيم شد. 📚 اخبات، ص ۷۲ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 بايد اين ايمنى را از خود دور بداريم، كه اگر به درجه‏اى رسيديم، جزء ثوابت مى‏مانيم. اين طور نيست! كه ماندن در راه، كم از عقب‏گرد نيست. 🔷 كسى كه در يك كلاس مى‏ماند، به اين معنا نيست كه در همان كلاس باقى مانده است. 🔷 در كاروانى كه در حال حركت است، توقف و ماندن، از دست رفتن و بدست گرگ‏ها افتادن است. 🔷 در يك مجموعه وقتى توقف كنيم، از مجموعه‏ عقب خواهيم افتاد. توقف ما، برابر است با بازگشت و عقب‏گرد ما و اين وحشتناك است. 🔷 در روايات آمده است:«مَنْ اعْتَدَلَ يَوْماهُ فَهُوَ مَغْبُونٌ»؛ اگر كسى دو روزش با هم مساوى بود، مغبون است. 🔷 تساوىِ دو روز، غبن آدمى است؛ چون ماندن و توقف، حتى به اندازه دو روز، عقب‏گرد و غبن و محروميت را به همراه دارد. 📚 اخبات، ص ۷۳ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 در كاروانِ متحركِ هستى، ركود و درنگ، كمتر از عقب گرد نيست و عقب گرد جز تنهايى نيست و تنهايى در راه و در كوير هستى جز هلاكت نيست. 📚 اندیشه من، ص ۷۹ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 آنچه براى تو مهم است عمل به تكليف است، نتيجه برايت مهم نيست. و اين است كه به فالگيرى نمى‏افتى كه چه مى‏شود؛ چون براى هر پيشامدى، از پيش آماده‏اى و وظيفه و كارت را مى‏شناسى. 💠 اين رسول است كه به شهادت سوره‏ى احقاف آيه‏ى چهار مى‏گويد: من در ميان رسولان، تازه نيستم و بدعت نيستم و نمى‏دانم كه چه كارى براى من و براى شما پيش مى‏آيد؛ «ما ادْرى‏ ما يُفْعَلُ بى‏ وَ لا بِكُمْ». 💠 اين برايم مهم نيست كه چه پيش مى‏آيد، كه من براى هر پيشامد آماده‏ام. «إنْ اتَّبِع إلاَّ ما يُوحى‏ الَىّ» و در هر پيش آمد بر اساس دستورم حركت مى‏كنم و به دنبال چيز ديگرى نيستم. 💠 آن كسى كه اينگونه موضع دارد و در اين جايگاه ايستاده است، آيا رنجى خواهد برد و صدمه‏اى خواهد ديد؟ 📚 تطهير با جارى قرآن ج ۱ ص ۶۴ 🆔👉@cheshmeyejarie

🔷 پيشوايان در تعريف عقل به ماهيت آن كار ندارند كه چيست و در كجاست، بلكه عقل‏ را با اثر صحيح و مطلوب آن تعريف مى‏كنند. 🔷 عقل آن نيرويى است كه تو را از غير حق آزاد كند و بنده‏ى او بسازد؛ چون در اين بندگى، آزادى است. 🔷 عقلى كه در راه حق به كار نيفتد، عقل نيست، «نكراء» است، «شيطنت» است. 🔷 مى‏بينى كه چقدر عميق از عقل تعريف مى‏كنند تا غفلت‏ها ما را نگيرند و خيال نكنيم كه عقل داريم و افتخار داريم! 🔷 عقلى كه در راه حق مصرف نشود، عقل نيست. «العَقلُ ما عُبِدَ بِهِ الرَّحمنُ و اكْتُسِبَ بِهِ الجَنان» و در اين ديد، عقل و شهوت و غضب و ساير نعمت‏ها همه يك پا مى‏روند. 🔷 هر چه براى حق بود و در راه او بود، حق است و خوب است و ارزش دارد و هر چه براى او نبود، بد است، زشت است، بى‏ارزش است و بيچارگى دارد. 📚 فقر و انفاق، ص ۶۳ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 تو هنگامى كه ريشه درآوردى، بار خواهى داد. اينكه مى بينى ما را بايد شارژ كنند و مادامى كه پشتوانه نداشته باشيم، مى افتيم به خاطر همين نكته است كه ريشه نداريم وگرنه همچون درختى بوديم كه قرآن مثال مى‏زند؛ ريشه ‏هايش ثابت و برگ‏هايش گسترده‏اند تا آسمان، مدام بار مى آورند. «أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِی السَّماءِ تُؤْتی‏ أُكُلَها كُلَّ حينٍ بِإِذْنِ رَبِّها». 💠 اين سنگ است كه بايد كسى پرتابش كند و تازه تا آنجا بالا مى رود كه پشت سرش نيرو باشد، همين كه فشار تمام شد، باز مى‏گردد و افت مى‏كند، ولى گياه بالا رفتن برايش طبيعى است. 💠 اينكه ما، در راه حق احساس سختى مى‏كنيم، به همين خاطر است كه نروييده‏ايم و خودمان را بر فلاح سفارش نكرده ايم.«حَىَّ عَلَى الْفَلاحِ». نداشته‏ايم. 📚 صراط، ص ۹۶ 🆔👉@cheshmeyejarie

✅👈 نوع نگاه 🔶 لذّت و رنج مربوط به خارج از وجود ما نیست؛ بلکه به نوع نگاه ماست. 🔶 من می‌توانم با تمامی امکانات در رنج باشم، چرا؟ چون وقوف دارم این امکانات از من جدا خواهند شد. 🔶 مرگ آگاهی و وقوف انسان نسبت به مرگ او را رها نمی‌کند و او رنج این دنیا؛ رنج رهایی و جدایی را خواهد داشت. 🔶 و می‌توانم با تمامی رنج‌ها راحت باشم. مع العُسر در یسار و راحتی باشم. 🔶 پس راحتی و یسار یا رنج و ناراحتی مربوط به بود و نبود دنیای خارج نیست، به نوع تعلق من، به توقع من، به موضع‌گیری من، به برخورد من برمی‌گردد. 📚 روزگار ستمگر، ص ۱۱۹ 🆔👉@cheshmeyejarie

💠 تقوى؛ يعنى اطاعت و روى مرز راه رفتن و همين تقوى به تو نيرو مى‏دهد و تو را از بن‏بست‏ها بيرون مى‏آورد:«مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجَاً». 💠 بارها گفته‏ام: آن هنگام كه تو هماهنگ با نظام نيستى، دو ميليارد همراه هم كه داشته باشى، وحشت داشته باش و آن هنگام كه در مسيرى و هماهنگ با نظام، يك نفر و تنها هم كه هستى، مطمئن باش. 💠 وقتى فرياد رسول اللَّه صلّی الله علیه و آله و سلّم در كنار كعبه بلند شد و صداى ضعيف او پرده‏هاى كعبه را لرزاند، هر كس آن جمع را مى‏ديد، باور نمى‏كرد كه ادامه پيدا كنند. 💠 و وقتى هم كه فرياد قدرت‏ها در تخت جمشيد بلند شد، كسى كه آن صدا را مى‏شنيد، باور نمى‏كرد كه اين جشن دو هزار و پانصد ساله، به نابودى و انهدام بينجامد. 💠 اين طبيعى است كه يك خروار گندم، وقتى بيرون از نظام و بر روى زمين مانده است، خوراك كلاغ‏ها و سوسك‏هاست و زياد نمى‏شود، ولى يك دانه گندم كه هماهنگ با نظام در خاك افتاده و در مسير شكل گرفته، سنبله و صدها دانه مى‏شود. 💠 كسانى كه روى مرز حركت مى‏كنند و هماهنگ با نظام‏ها و سنت‏ها هستند، اگر چه هم كم باشند، زياد مى‏شوند و آنها كه بيرون از مرزند زيادشان هم به نابودى مى‏انجامد. 📚 حرکت، ص ۱۷۵ 🆔👉@cheshmeyejarie