[یک عاشقانه اجتماعی و کمی جنگی!]
🔴 نمیشود مطلقا گفت اما در غالب موارد عیار هرچیز را مخالفانش مشخص می کند... دهه شصت برای ما مثل یک کالای لوکس در پشت ویترینی از قداست قرار دارد، دهه شصت یادآور برجسته شدن همه اصول انقلابی است: ایثار، پاکدستی، عدالت، صداقت، معنویت و صدالبته کوچه های پر از حجله و شهادت بهترین ها... حتی دهه هفتادی هایی مثل من هم که به دهه قبل از میلادمان عرق و تعصب داریم متوجه ضعف ها، کج سلیقگی ها و حتی ظلم های دهه شصت هستیم اما دلمان نمیخواهد جنس پشت ویترینمان ارزان شود، دهه شصت نماد و نمودی از آرزوهایی است که نفهمیدیم چگونه برآورده و پس از مدتی کمیاب شد... برای همین ها هم که باشد من دوست دارم عیار نقد و حتی تمسخر دهه شصت فیلمی حساب و کتاب دار مثل #بمب باشد نه فضاحت های مبتذلی همچون #هزارپا و #نهنگ_عنبر ،به نفع دهه شصت است که مخاطب نقدش را در یک فیلم خوب ببیند نه لابلای شوخی های زیرشکمی عطارانی... بمب، حرف هایی سنگین تر از باقی کمدی های دهه شصتی میزند اما حرمت نگه میدارد، برای خنداندن، جانباز اعصاب و روان را یک معتاد خانم باز رقاصه نشان نمیدهد، پس چه بهتر که عیار نقد و شوخی با دهه شصت در دست یک فیلم خوب بماند!
🔵 دورکیم در پژوهش مشهورش پیرامون خودکشی به این نتیجه میرسد که کمترین میزان خودکشی ها در زمان جنگ صورت گرفته‌است، اختصارا بگویم نه چون اوضاع گل و بلبل میشود(که طبیعتا بالعکس) بلکه در زمان جنگ انسجام اجتماعی افراد را از زندان تفرد خارج میکند و این تسکین آلام و دردهایشان میگردد... بمب حکایتی از همین فردیت و جمعیت آدم های سرگردانی است که فقط انفجارهای شبانه عاشقشان میکند، تکثر فرهنگی شان را محو میکند، از فردیت روی زمین به جمعیت زیر زمین میکشاندشان و حتی کودک بچه زمانشان نیز میگوید "من جنگ، آژیر قرمز و زیر زمین را دوست دارم"... برای همین ها بمب یک نوستالژی از حس حیات جمعی در دوره انسجام جنگی است!
🔴 محوری ترین مکان بمب، "مدرسه" بعنوان نمادی از ساختار رسمی و حکومتی اصلاح آمرانه در دهه شصت است، آنچه بینهایت به چشم می آید "مرگ بر..." گفتن هاییست که بار عمده بخش طنز را هم به دوش میکشید(و البته مشخص میکند که سیامک انصاری چقدر خود را حیف مهران مدیری کرده است)، مرگ بر هایی که مخاطبان متعددشان از دیوارهای مدرسه هم بزرگتر است و مدیر را ناچار به آن میکند تا بگوید "مرگ بر صدام یزید کافر" را به جای "بنی آدم اعضای یکدیگرند" بنویسند... مدرسه نمادی نسبتا مستقیم از نحوه مواجهه نسلی حکومت با نسل پساانقلابی است، ساختار خشک ایدئولوژیک که در زیر پوست آن دانش آموز کاست شریعتی(معلم انقلابی دهه پنجاه) را برای پر کردن آهنگ های خارجی(ضدارزش انقلابی دهه شصت) با خود مخفیانه جابجا میکند... مجموعا آنچه در بمب به شکلی نامنصفانه به چشم آمده از خودبیگانگی مردم با عنصر جنگ است، گویا که میان آنها که در شهر مانده اند و آنها که به خط زده اند دیواری با بلندای مذهب، نژاد و ملیت کشیده اند، فرار از جنگ جوانان را وادار به دزدی و خطر مرگ برای فرار از دست ماموران میکند!
✅ بمب خاستگاهی متفاوت از بخش عمده مردم دارد، یک دهه شصت با عینک طبقه مدرن شهری ای است که برایش "دفاع مقدس" یک "جنگ هشت ساله" بوده است، این نگاه با نگاه خیلی از ما سازگار نیست اما لزوما هم مطرود و مردود نمی باشد... باید بمب را دید، مثل فیلم های خوبی که حرمت سوژه را نگه میدارند اما حرفشان را سانسور نمیکنند،بمب میتوانست یک کمدی پرفروش شود با انبوهی از کلیشه های جنسی و رقص و آواز و عطاران، اما خب اینگونه نشده... باید یاد بگیریم که مخالفانمان را به سمت ادبیات صحیح که باب گفتگو را نبندد هدایت کنیم و حتی ذائقه شان را از هجو به سمت نقد ببریم... بمب یک چیز در همین مایه هاست!
@chobealef
