آیا صحیح است که حضرت زینب(س) به هنگام مشاهده سر مبارک امام حسین(ع) در دارالاماره ابن زیاد سرش را به محمل کوبیده است؟! این روایت از حیث سند اعتبار ندارد؛ زیرا به صورت مرسل نقل شده و سلسله راویان آن در جایی ذکر نشده است. مرحوم مجلسی در بحارالانوار وقتی این روایت را نقل می کند بر این نکته تأکید دارد. امّا برخی با وجود مرسل بودن روایت و عدم نقل آن در منابع معتبر روایی اصرار دارند آن را معتبر بدانند و مشهور بودن آن و عدم اعتراض برخی از علما به آن و حتی نقل آن توسط برخی از علما، از جمله سید عبدالحسین شرف الدین(3)، را دلیل بر اعتبار آن بیان کرده اند! درحالیکه صرف نقل آن توسط چند عالم، بی آنکه بر صحّت آن تصریح کرده باشند و مشهور بودن آن نزد برخی از مردم، دلیل بر صحت آن نمی باشد و بسیاری از علما هم صراحتا بر عدم اعتبار آن تصریح کرده اند. از جهت دلالت نیز قابل قبول نیست؛ چون اصلًا محملى وجود نداشت تا حضرت زینب(س) سرش را به آن بکوبد. زیرا اوّلا: در روایات آمده که اسیران را بر شترهاى بدون جهاز سوار کردند تا ناراحتى ببیند. ثانیاً: محمل یک وسیله محترمانه است و هیچ‏ کس آن را براى اسیر خود انتخاب نمى‏ کند. ضمن اینکه این عمل با توصیه های امام حسین(ع) بر صبر و شکیبایی حضرت زینب(س) منافات دارد. #محرم #قمه_زنی ✾ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ▪️کانال برتــر حجاب ▪️برگزیده ی رصدنمای فضای مجازی👇🏻 🥀 eitaa.com/joinchat/3093102592Cc9d364a057

عده‌ای میگن حضرت زینب(س) پس از دیدن سر امام حسین(ع)، پیشانی خود را به چوبه محمل زدند و این رو دلیل بر درستی قمه زدن می دونن! اما آیا این قضیه صحیح است؟ بر فرض صحت؛ آیا این ماجرا می‌تواند تأییدی بر جواز قمه‌زنی باشد؟ جریان «سر به چوبه محمل زدن حضرت زینب(س)» که در برخی کتاب‌های روایی از مسلم جَصّاص(گچکار) نقل شده است، با توجه به تحقیق انجام گرفته؛ از نقل چندان قابل اعتمادی برخوردار نبوده و با فرض پذیرش نیز مشخص نیست حضرت زینب(س) در آن شرایط سخت و بحرانی، به صورت عامدانه با این کار تصمیم به شکستن سر خود داشته است، تا مجوزی برای قمه‌زنی عامدانه بشمار آید. بررسی از نظر سندی: چند اشکال به سند این گزارش وارد است: 1. شیخ عباس قمى(صاحب مفاتیح الجنان) در صحت ماجرای کوباندن سر حضرت زینب(س) به محمل تردید می‌کند. به نظر می‌رسد که مجلسى(ره) این مطلب را از «المنتخب» طریحى نقل کرده است؛ و در گزارش اسفراینی در «نور العین» - که از مقاتل اولیه است - سخنی از بخش اخیر داستان نیست: «و بعد مدت کمى شترها آمدند، در حالی‌که بر آنها خانواده حسین و شهدا بودند؛ آنان بر شتران برهنه بودند و هیچ پوششى نداشتند و زین العابدین در حال ضعف بر شترى سوار بود و دیدم که ران‌هاى آنها آمیخته به خون بود...». در این گزارش، سخنی از آن نیست که حضرت زینب(س) پیشانى خود را به محمل زده باشد، بلکه طبق نقل این کتاب و گزارش های معتبر دیگر، اساساً محملی بر روی شتران نبوده تا زینب(س) سرشان را به چوبه آن بکوبند! این کوباندن سر در نسخه چاپى مقتل الحسین(ع) منسوب به أبى مخنف، نیز نیامده است. شیخ عباس قمى در ادامه کلام خود درباره سند این گزارش می‌گوید: «نسبت شکستن سر به جناب زینب(س) و اشعار معروفه نیز از آن بانو که عقیله هاشمیّین، بعید به نظر می‌رسد». یعنی با توجه به شخصیت خویشتن‌داری حضرت زینب(س) باید گفت: آن زینب کبرائی که متون اسلامی او را توصیف می‌کند، از زمین تا آسمان با زینبی که در این گزارش است، فاصله دارد. زینب(س) قطعاً کارى بر خلاف توصیه مؤکّد امام حسین(ع) انجام نمی‌دهد؛ زیرا بر اساس گزارش منابع معتبر، امام حسین(ع) به ایشان سفارش فرمود: «خواهرم! تو را سوگند می‌دهم و بدان، عمل کن. بر [مرگ‏] من، گریبان چاک مده و صورت مخراش». آیا کوباندن سر بر محمل، عمل به این سفارش است؟ گزارش‌های معتبر تاریخی حاکی از آن است که عمر سعد، سر مقدّس امام حسین(ع) را، بی‌درنگ پس از شهادت آن‌حضرت، همراه خولی بن یزید فرستاد و از آن‌جا که کاروان اسیران یک روز بعد؛ یعنی روز یازدهم از کربلا به سمت کوفه حرکت نمودند، پس اصلاً هنگام ورود کاروان اسیران به کوفه سر مقدّس امام حسین(ع) همراه آنها نبود، تا حضرت زینب(س) با دیدن آن از خود بی‌خود شود. #شبهه #قمه_زنی 🏴@Clad_girls | دختران چادری