ولی کورالین نمیخواد غرق بشه،هنوز امیدواره،امیدوار به صدای کسی که داستانشو تعریف میکنه.

چرا ادبیات؟ چون ما میگیم؛حوصله ندارم. اما فروغ میگه: گاهی اوقات دلم میخواهد در تاریکی گم بشوم از خودم میگریزم از خودم که همیشه،مایه ازار خودم بوده ام از خودم که نمیدانم چه میکنم و چه میخواهم

خواهش میکنم رها کن سوگواری واسه غم هایی که قرار نیست اتفاق بیوفتن،

اینقدر ننویس،چرا این غم های مسخره رو داری تبدیل به خاطره میکنی

دوشیزه لوندر عزیزم‌،چه میشد اگر می‌توانستم در هوای گرگ و میش روز های زمستانی به کاخ زیبا و کوچک تو بیایم؛ اما ناگهان دستان سرد زمستان مانع برخاستن‌‌م شد،چرا که یاد روزی که تو با تور و لباس سفید همراه معشوقه ی همیشگی ات در میان شمشاد ها قدم میزدی افتادم. روزی که تو به چهره ی تکه ای از ماه که به صورت الهه ای به زمین آمده مانند شده بودی. به امید دیداری دوباره ،در یک روز زیبای بهاری و لبخند های گرم و صمیمی تو که از آفتاب امید بخش تر است. _کوردلیا