نكات مربوط به #ارجاعات مقاله الف. #ارجاع درون متني #ارجاع درون متني در مقالات علمي - پژوهشي به شكل‌هاي گوناگون انجام مي‌شود. چهار نمونه شناخته شده از ارجاعات درون متني به صورت زير مي‌باشد: 1. (نام خانوادگي، تاريخ انتشار كتاب يا مقاله: شماره جلد/ شماره صفحه)؛ بدون ذكر علامت اختصاري «ج» براي جلد و «ص» براي صفحه؛ مانند (ملاصدرا، 1981: 5/ 303) 2. (نام خانوادگي، تاريخ انتشار كتاب يا مقاله، شماره جلد/ شماره صفحه)؛ همراه با ذكر علامت اختصاري «ج» براي جلد و «ص» براي صفحه؛ مانند (ملاصدرا، 1981، ج5/ ص303) 3. (نام خانوادگي، تاريخ انتشار كتاب يا مقاله، شماره جلد: شماره صفحه)؛ همراه با ذكر علامت اختصاري «ج» براي جلد و بدون ذكر علامت اختصاري «ص» براي صفحه؛ مانند (سیدمرتضی، 1998، ج2: 348) 4. ارجاع به صورت #پاورقي كه در بيشتر موارد از الگوي زير پيروي مي‌كند: (نام خانوادگي، نام كتاب، شماره جلد، شماره صفحه) همراه با ذكر علامت اختصاري «ج» براي جلد و «ص» براي صفحه؛ مانند (طباطبايي، تعليقه‌ بر اسفار، ج1، ص427) تذكر بسيار مهم: نويسنده مقاله بايد پس از نگارش مقاله چگونگي ارجاعات درون‌متني را با مراجعه به بخش «راهنماي نويسندگان» كه در صفحه اصلي سايت نشريات وجود دارد، استخراج نمايد و يا با دانلود يكي از مقالات آخرين شماره نشريه از چگونگي ارجاعات درون‌متني اطلاع يابد. ب. ارجاعات به صورت پاورقي در ارجاعاتي كه به صورت پاورقي انجام مي‌گيرد معمولا از قالب زير استفاده مي‌شود: (نام خانوادگي مولف، نام مولف، نام كتاب، ج، ص) طباطبايي، سيدمحمدحسين، الميزان في تفسير القرآن، ج2، ص 75) نكات مهم محتوايي مربوط به ارجاعات مقاله: 1. تا جايي كه امكان دارد بايد به منابع درجه يك در موضوع پژوهش ارجاع داده شود منابع درجه يك در هر پژوهشي مصاديق خاص خود را دارد و شايد نتوان يك ملاك براي همه پژوهش‌ها تعيين كرد به عنوان نمونه اگر موضوع پژوهش، مساله تاريخي باشد ملاك درجه يك بودن، تقدم تاريخي كتاب است ولي اگر موضوع پژوهش، موضوعي فلسفي باشد كه مرتبط با فلسفه مشاء است، منابع درجه يك عبارت از منابعي است كه از كتابهاي فلاسفه بزرگ مشائي مانند ارسطو، فارابي، ‌ابن سينا و ... باشد. 2. ارجاعات بايد متنوّع باشد و نبايد نويسنده به يك منبع بيش از اندازه ارجاع دهد. 3. در مطالبي كه منابع بسيار دارد اگر كثرت منابع، بدون فايده باشد ايراد خواهد داشت مگر اينكه در هر منبعي بخشي از مطالب آمده باشد كه در اين صورت نيز توصيه مي‌شود منبع هر بخش به صورت جداگانه ذكر گردد. 4. اصل اوّلي در نگارش مطالب پژوهش ارائه مستندات و ذكر منابع است (براي هر پاراگراف حداقل يك منبع) مگر اينكه سخن، تحليل خود نويسنده باشد و پيش از او شخص ديگري اين تحليل را ارائه نكرده باشد. 5. براي دسترسي سريع به منابع پژوهش مي‌توان از راه ميان‌بر «رجوع به مقالات مشابه» استفاده كرد ولي پس از يافتن منبع مورد نظر حتما بايد به منبع اصلي مراجعه شود تا درستي ارجاع بر نويسنده روشن گردد و اگر نكته‌اي لازم است افزوده شود. (اگر به منبع اصلي مراجعه نشود اخلاقا و شرعا ايراد دارد) 6. در صورت تكرار منبع بلافاصله پس از منبع نخست بايد از عبارت (همان) استفاده شود. اگر جلد و صفحه متفاوت باشد (همان، ج2، ص85) اگر كتاب و جلد يكي باشد و صفحه متفاوت باشد (همان، ص95).