آیت الله العظمی جوادی آملی: در سخنان امام هفتم(سلام الله علیه) آنجا كه عرفان را با سياست هماهنگ، و طريقت و حقيقت را با سياست همسو كرده است: «و قد علمتُ أن أفضل زاد الرّاحلِ إليك عزم إرادة يختارك» ؛ خدايا! در سير به سوی تو ره توشه لازم است و من به يقين میدانم اين ره توشه فقط «اعتماد به تو» است. اين سفر، سفری نيست كه انسان با خواندن كتاب و يا با انديشه و استاد ديدن بتواند طی كند، بلكه ره توشه آن فقط «جزم نظری» و «عزم عملی» است؛ آن گاه ميفرمايد: «و قد ناجاك بعزم الإرادة قلبی»؛ خدايا! من هم با تمام هستی ام تو را ميخواهم؛ قلبم با عزمی #فولادين و وهن ناپذير با تو مناجات كرد.  اين جملات حضرت امام كاظم (سلام الله علیه) «عرفان» آميخته با «سياست» است، چون مربوط به زمانی است كه عازم زندان بغداد بوده است، گاهی عارفی در شب قدر قرآن بر سر می نهد و ميگويد «خدايا! من تو را می طلبم»، و زمانی زاهدی در سايه مسجدی مناجات می كند و می گويد «خدايا! من تو را می طلبم»، كه اين هر دو طريقت منهای سياست است؛ امّا هنگامی حضرت موسی بن جعفر(سلام الله عليهما ) در حال رفتن به زندان بغداد می‌گوید: «خدايا! می دانم زاد راهی جز «عشق» تو نيست.» اين «عرفان» با «سياست» است. اين سخن را امام معصوم (سلام الله علیه ) فرمود و در بين شاگردان امامان معصوم (سلام الله علیهم) جز حضرت امام خمينی (قدس‌ سره) كدام #شاگردی بوده است كه اين «سياست» را با «معرفت» هماهنگ كرده باشد؛ با اين جملات تبعيد شود؛ با اين نيايشها به زندان برود و با اين راز و نيازها اهانت ببيند؟ اين همان راه امام هفتم(سلام الله علیه) است كه فرزند برومندش امام خمينی (قدس‌ سره) پيموده است. منبع:کتاب بنیان مرصوص امام خمینی (ره) در بیان و بنان/ص۱۰۷ #شهادت_امام_کاظم سلام الله علیه 👈🏻کانال رسمی دفتر آیت الله العظمی جوادی آملی