القلب حرم الله... یکی از صفات دل حرم بودن است. آن هم حرم الله. این ذات توحیدی قلب را می‌رساند و انسش با وحدت را. لذا فلب با هر گونه تفرقه و تشتت بیگانه است و احساس درد می‌کند. اگر امیال مادی را بر آن تحمیل کنی بیمار می‌شود و واکنش نشان می‌دهد. زیرا مادیات ذاتا متکثر و‌ متلون و متنوعند. محل قلب، موقعیت پیوندهای نورانی است. البته نه نور مرئی. اما می‌توان برای نزدیک شدن به ذهن آن را مثال زد. فکر کنید که از دو منبع نور، دو‌ موج به هم نزدیک شوند. این دو چنان در هم فرو‌می‌روند که یکی می‌شوند. سپس جدا کردن این دو از یکدیگر به سختی ممکن است. مگر اینکه فیلترهای متناسب را برای جدا کردن طول موج‌ها داشته باشیم. همان اتفاقی که در رفتارهای تنانه برای قلب می‌افتد. طول موج‌های مختلف از رفتارهای ما گسیل می‌شوند و در قلب یکدیگر را می‌یابند و با آن تعامل می‌کنند و بر آن تأثیر می‌گذارند. اگر قلب توانمند باشد می‌تواند طول موج‌های نازیبا را که وحدت را از بین می‌برد خنثی کند. اما اگر چنین نباشد. ممکن است تیرگی و تاریکی بر قلب چیره شود. در این صورت قلب قدرت همدلی را نخواهد داشت. زیرا خود دچار تشتت و تغیر نامتعارف است و حیثیت واحدش را از دست داده. موج‌های منفی کاهنده دائما او را به سمت مادیات می‌کشند و سعی می‌کنند جان دل را خرج زندگی بخشیدن به روابط مادی مرده کنند. این اتفاق روزانه گاه هزاران هزار بار با سرعت زیاد می‌افتد. دل‌بستن‌های بی‌گدار ما به هر چیزی و توجهی که به هر صورتی از مادیات داریم و اندیشه‌ای که درگیر آن می‌کنیم و توقفی که برای خواستن و میل به آن داریم، قلب را مواج می‌کند. کدر شدن قلب باعث می‌شود تابندگیش کمتر و کمتر شود و این درون ما را تنگ و تلخ و تیره می‌کند. نشاط از ما می‌رود و رضایت رخت برمی‌بندد. بازگشتن به نقطه زلال بودن قلب زحمت بیشتری دارد. حالا باید فیلترهای تقوای مناسب قرار داد تا طول موج قلب را طبیعی کند.

از حرم بودن قلب، تناسب آن با فرهنگ احترام را می‌یابیم. اگر قلب حرم است، تن صحن و سرای آن حرم است. فرهنگ احترام به ما می‌گوید، لازم است حریم حرم متناسب با ادب حرم حفظ و نگهداری شود. چیزی که این روزها کمتر به آن توجه می‌شود. نیازمند یک تمرین مداوم هستیم تا بیاموزیم که در جوار حرم الله چه کار باید کرد و چکار نباید. همه ما کلیددار حرم هستیم. برخی امانت‌دار خوبی هستیم و برخی نه. رفتارهای همدلانه در فضای احترام ممکن است. پرده‌دری و اساسا دریدگی با همدلی منافات دارد. نمی‌توانی بدون توجه به حریم زندگی افراد هدف همدلی را دنبال کنی. سازگاری تنانه برای اهداف همدلانه واجب است. حفظ ادب و رعایت حریم کلیت سازگاری را تعیین می‌کند. عدم تعدی و تجاوز و آزار و ستم جزء بدیهیات است. بسیاری را دیده‌ام که احساس تنفر دارند از زیستن در حرم. چون قلب‌های آشفته‌ای دارند که بر آنان می‌آشوبد. به ویژه اگر شیاطین بر قلبی چیره شوند اجازه همدلی را نمی‌دهند. اگر شیطان یا شیطنت بر قلب مسلط شد، همه امکان‌های رفق و صدق و صفا را نابود می‌کند.

نتانیاهو از شورش زن زندگی آزادی برای پیروزی‌اش در برابر ایران کمک خواست. به حد کافی واضح است یا بیشتر توضیح دهم؟!

اگر سفیانی در رگ‌های منطقه نمی‌خزید، اسرائیل بسیار پیش از این به عذاب الهی دچار می‌شد.

قلب نقطه ثقل بودن ماست. بناست قلب نسبت به جهان فعال و نسبت به الله منفعل باشد. اگر ما در شرایطی قرار گرفتیم که این مسیر برعکس شد، آنگاه قلب وارونه عمل می‌کند. کسی که در برابر جهان منفعل است و در برابر الله فعال، دچار نوعی استکبار شده. مسئله اینجاست که امکان فعالیت در الله تعالی وجود ندارد. او وجود سبوح و قدوس است که هیچ کس را یارای فعالیت با او نیست. وقتی در وضع فعالیت با خدا قرار می‌گیری وضع شکست را برای خود رقم می‌زنی. خود را به باطل و نابودی سوق می‌دهی. اساسا بنا نیست تو با الله مقابله کنی و مقایسه شوی. تو بناست با توان عبادت الله جهان‌داری کنی و خلیفة الله شوی. نیروی جهان‌‌داری با تکیه بر خدا و توکل بر او به دست می‌آید. این معنی واقعی بندگی خداست. انسانی که در برابر خدا منقلب است و جهان را در برابر خود منقلب می‌کند. هر چه ایمان و اعتماد به خداوند بیشتر و محبت الله قوی‌تر، امکان فعالیت بیشتر و بالاتر. البته روشن است که حرکت‌های اجتماعی نیازمند ایمان‌های اجتماعی نیز هست. که مفهوم همدلی را تداعی می‌کند.

🔷️ امام صادق(ع): 🗣 تنها اسراری را با دوست خود در میان بگذار که اگر دشمن هم اطلاع یابد، به زیانت نباشد. چرا که ممکن است دوست تو نیز روزی دشمنت شود. #روایت

🎙آسیب شناسی جامعه انقلابی 2⃣ 🔻#ایستادگی وسیله‌ی پیروزی است، منتها کسانی که مقاومت میکنند، باید از خطرات مقاومت نترسند. اگر ترسیدند، در مقاومتشان اختلال پیدا خواهد شد و پیروزی به دست نخواهد آمد و این، آفت اغلب ملتها و جماعات است، که وسط راه دچار ترس میشوند. 🔻اگر آن گروه، ملت و جماعتی که میخواهد مقاومت کند، از فقدان لذایذ زندگی، از فقدان حیات و از فقدان راحتی نترسد و ناراحت و آشفته نشود و پیش برود، بدون تردید مقاومت با پیروزی همراه است. ۱۳۸۵/۰۷/۲۱ بیانات در خطبه‌‌های نماز جمعه‌ تهران‌ 🇮🇷 #مبشرصبح را به دوستانتان معرفی بفرمایید. https://eitaa.com/joinchat/2129985567C4b22f9eb1d

بنا شده طبق اعلام قبلی هر مشترک روزانه ۲ ساعت قطعی برق داشته باشه. به عنوان مصرف کننده شاید طبیعی باشه که اعتراض کنم. به خصوص که جزء منتقدین آقای پزشکیان و دولتش و حزب و گروه و جناحی که هدایت و حمایتش کرد تا به ریاست برسه بودم و هستم. اما موضع من در مورد قطعی برق قطعا منطبق بر خط خبری ضد انقلاب نخواهد بود که جوری به این خبر پرداختن که انگار قرار هست روزی ۲۲ ساعت برق بره و ۲ ساعت برق داشته باشیم و همین رو بهونه کردند برای کوبیدن اسلام و انقلاب و امام و رهبر و نظام و زحمات چند ده ساله ملت ایران زیر بار هزار جور کژتابی و نامردی و ناروایی در سال‌های طولانی. همون کسانی که تحریم کردن تا گرسنه بمونیم و تن بدیم به نفت در برابر غذا ولی موفق نشدن. همون‌هایی که فشار حداکثری‌شون به بیماران پروانه‌ای ما هم رحم نکرد. همون‌هایی که هر جا هر طور تونستن به هر بهانه‌ای پول‌ها و اموال ما رو دزدیدند. همون‌هایی که دارند سعی می‌کنند جاده صاف کن ترامپ و نتانیاهو باشند تا بدون هزینه بیشتر ایران رو تسلیم کنند. یا با بعضی غیر انقلابی‌ها همراه نخواهم شد که سعی کردند به این وسیله جا بندازند که شهید رئیسی کاری نکرده و دستاوردی نداشته و الآن چاره‌ای جز مذاکره نداریم و باید تسلیم بشیم تا روزی دو ساعت برقمون قطع نشه. کسانی که شروع کردن به ترسوندن مردم از جنگ و هر چی تو دلشون مونده از گذشته چند ده ساله، با هزار شیوه انتقام بگیرند. من می‌خوام به عنوان یک انسان عادی در جهان امروز مشکل رو به شکل مسئله ببینم. از اون زاویه‌ای که می‌تونم تأثیر مثبتی روی حلش بگذارم نه از اون طرفی که برای حلش چاره‌ای یا نقشی نداشته باشم. نمی‌خوام غر بزنم یا ناسزا بگم. نمی‌خوام عقده‌گشایی کنم و عصیانیتم رو به این بهانه توجیه کنم و هر طور دلم خواست نتیجه‌گیری کنم و دلم رو خالی کنم. نمی‌خوام ادای بیچاره‌ها رو دربیارم. نمی‌خوام القاء بیچارگی ناامیدی و خساگی بکنم. من مزه شیرین برق رو و تلخی قطعی برق رو چشیدم و با این حال می‌خوام نگاه درستی به این محرومیت داشته باشم. من به این فکر می‌کنم که اگر یک اروپایی یا آمریکایی یا ژاپنی یا عربستانی و اماراتی و‌ کویتی و قطری با این مسئله روبرو بشن چکار می‌کنند؟! پاسخ در مورد برخی از کشورها تقریبا هیچ کار هست جز تحمل نجیبانه. چون حکومت اجازه هبچ نوع نانجیبی رو به تو نخواهد داد. حکومت در اونجاها خدای زمین هست. در بعضی کشورها هم که اساسا حکومت ربطی به خدا نداره و شما می‌تونی اعتراض کنی البته در چارچوب مشخص و طبق قاعده از پیش تعیین شده. آدم‌ها در این کشورها تحت سیستم زندگی می‌کنند. ما در ایران مفهوم سیستم رو درک نمی‌کنیم. چون هیچ وقت تحت سیستم نبودیم. نفوذ صد در صدی سیستم برای ما غیر قابل باور هست. اینکه همه جامعه با قوانین محکم به هم دوخته شده باشه و همه رفتارها و گفتارها و حتی به طور نامرئی افکار شما مدیریت بشه. ما اصلا تجربه‌ای از حکومت به شکل مدرنش نداریم. چون تا امروز نداشتیمش. کمتر ایرانی هست که بتونه در چنین چارچوبی زندگی راحتی داشته باشه. احساس تنگی نکنه و خلاقیتش رو از دست نده. سیستمی که همه نقاط ضعفت رو شناسایی کرده و ارزش‌گذاری کمی در اون کامله. هیچ کس فراتر از ارزشی که براش تعیین میشه نمی‌تونه بخواد. اسمش نظم هست و اسمش قانون. آدم‌ها می‌دونند که دیگری ندارند. هر چی که هست همینه و اگر از موقعیت خودشون خارج بشن هیچ جایی ندارند. پلیس رعب همه جا مراقبشون هست و ترس بی‌جایی همیشه همراهشون. برای بالا اومدن قواعد فراوانی دارند و برای پایین اومدن و حذف شدن آزادتر هستند. اما همون هم تحت قاعده اتفاق می‌افته. سیستم به معنی کامل کلمه افرادش رو‌ کنترل می‌کنه. البته این مسئله نتیجه تجربه زیسته چند قرن آشوب و بحران هست. انسان غربی آموخته که دنیا تنها جایی هست که داره و اگر بخواد قبول نکنه باید با نهایت درد سپری کنه. آیا در کشورهای دیگه اتفاقات مشابه وجود نداره؟! خبرها می‌گه چرا داره؛ اما نه به اندازه ایران فضول و خبرچین دارند و نه به اندازه اینجا امکان و فرصت شورآفرینی. حتی اگر فضایی هم باز بشه برای اعتراض جوری محیطش عقیم میشه که امکان زایش و افزایش نداره و در یک مسیر طراحی شده هضم و دفع میشه. سیستم یک ظرفیت کمکی تعبیه کرده برای این روزها. مردم اونجا تخلیه میشن. دست و روشون رو می‌شورن و میرن پی کارشون. حتی شکل اعتراض‌ها هم از قبل طراحی میشه. سیستم برای شورش فکر کرده و ازش انرژی بقا می‌گیره. طرف دیگه ماجرا شکل مقایسه‌های ماست. ما خودمون رو کی، چطور با چی می‌سنجیم؟!

ما خودمون رو همیشه با بهترین‌های جهان می‌سنجیم از جهت امکانات و با ضعیف‌ترین‌ها می‌سنجیم از جهت تلاش. این اخلاق بدی هست که از گذشته روی ما مونده و تا آینده‌ای نه چندان کوتاه با ما خواهد ماند. اینکه چرا اینطور هست بماند. جاش اینجا نیست. همین قدر کافیه که بدونیم محاسبات ما نه بر اساس واقعیات که بر اساس انتظارات خارج از قاعده شکل گرفته. یک سری رؤیا و آرزو بر اساس یک سری ساده‌انگاری‌ها تو ذهن ما رسوخ کرده و در برابر تعدیل و اصلاح مقاومت می‌کنه. یک سری سوء تفاهمات و یک سری سوء ظن باعث شده تا تصورات ما زیاد با شرایطی که داریم منطبق نباشه. من به عنوان یک شهروند عادی سعی خواهم کرد، حداکثر تلاش خودم رو برای صرفه‌جویی داشته باشم. سعی می‌کنم یاد بگیرم که چطور میشه کمتر گاز و برق و آب مصرف کرد. سعی خواهم کرد بیشتر بیاموزم و سازگارتر و منعطف‌تر باشم تا فرصت بدم به سیستم، به کشورم که انتخاب‌های کلان آسان‌تری داشته باشه. سعی می‌کنم درک کنم وضعیت رو و به جای اینکه نگاهم به دیگری باشه و به خودی لگد بزنم، سهم خودم رو از ساختن بیشتر کنم. اینها به معنی تسلیم در برابر ناراستی‌ها و نادرستی‌ها و نادیده گرفتن کاستی‌ها نیست. به معنی تلاش برای حل مسئله هست. من قرار نیست از وضع موجود فرار کنم. قرار هم نیست بدترش کنم. قرار هست به اندازه یک نفر و یک خانواده و بک جمع کوچک یا بزرگ برای حل آسان‌تر مسئله قدم بردارم. من قرار هست به اندازه خودم به جامعه خودم فرصت بدم. همین. من قرار هست زندگی کنم.

⁉️چرا باید از گذشته باخبر بشیم؟ جواب این سوال رو از بیانات مقام معظم رهبری بخونیم: «میخواهیم از راه شناختن تاریخ خود، گذشته‌ی خود و برجستگان این تاریخ، خود را درست بشناسیم؛ امروزمان را درست بفهمیم و راه فردامان را تشخیص بدهیم و باز کنیم... ما به گذشته که نگاه میکنیم، با این چشم نگاه میکنیم. گذشته برای ما یک وسیله و آئینه‌ای است؛ مایه‌ی عبرتی است تا راه آینده‌مان را هموار کنیم.» ▫️بیانات در دیدار مردم لار ۱۳۸۷/۲/۱۹ روایت انسان تلاشیه برای رسیدن به این دیدگاه و عبرت گرفتن از گذشته‌های مهم از دیدگاه قرآن برای رسیدن به آینده‌ی موعود... 🔻از خانواده روایت انسان جا نمونید! 🆔@Revayate_ensan_home