وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ مَاءً حَتَّىٰ إِذَا جَاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئًا وَوَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسَابَهُ ۗ وَاللَّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحَابٌ ۚ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا ۗ وَمَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِنْ نُورٍ ﴿٤٠﴾

💠 ولایت طواغیت و شیاطین، دريای عميقِ موّاجِ طوفانیِ تاريکی است که بر فرازش ابرهایی قرار دارد. کسی که در این دریا می‌افتد، راه نجاتی از این طوفان و ظلمت ندارد جز اینکه چراغی روشن شود و کشتیِ نجاتی باشد. امام حسین علیه‌السلام #کشتی و #چراغ این دریاست: «إنَّ الحُسَينَ مِصباحُ الهُدي وسَفينَةُ النَّجاةِ». 💠 امواجِ فتنه‌های ظُلُمانیِ دشمنان خدا، با سفینةُالنَّجاةِ امام حسین طی می‌شود؛ با شناگری و مُعلّمِ‌اخلاق‌ بودن و رياضت‌کشيدن طی نمی‌شود. نمی‌­شود بگويی من خودم نجات‌غریق هستم! چون وقتی طول موج، پنجاه متر است و گردابی است که کشتی‌های بزرگ را مي‌بلعد، از يک ناجی، کاری بر می‌آید؟! این فتنه‌ها، آنهايی را با خود برده است که در بَدر و اُحُد بوده‌اند، ما که جای خود داريم! #استاد_میرباقری ☑️ @mirbaqeri_ir

روزت مبارک آقای خوبان 😍 #روز_جانباز

من مواظبشم... این جواب پدری بود که دخترش در مورد حجاب تذکر دریافت کرد. پیش‌فرض این پدر این است که دخترش و یا همسرش در صورت بی‌حجابی آسیب‌پذیرند. یعنی این را می‌داند و یا احتمال معقول می‌دهد و خود را در نقش لایه محافظ و جایگزین حجاب می‌بیند. فرهنگ تظاهر و تفاخر و تبرج و تجمل و تبختر در بسته خود یک بادیگارد دارد. یک نگهبان. یک پلیس شخصی. یک محافظ که فضا را برای خودنمایی و عرضه شکوه و شگفتی و تعیین نرخ ارزندگی و بالا بردن شهرت اجتماعی فراهم می‌کند. گاهی این کار را حیواناتی مثل سگ انجام می‌دهند و البته گاهی شخص یا اشخاص و یا حتی تدابیر امنیتی مادی و یا فرامادی مرئی و یا نامرئی. ناگفته خود همین ساختار توضیح می‌دهد که یک چیزی در این میان هست که باید از آن پاسداری شود. هزینه‌ای برای در امان بودن از اتفاقی ناگوار و ناهنجار و ناگزیر. در این فرهنگ، جلوه‌گری یک حق است و لوازمی دارد که می‌توان رعایت کرد یا خطر آن را پذیرفت و یا هزینه آن را بر جامعه تحمیل کرد. یعنی حاکمیت از محل درآمدهای عمومی، مجموعه‌ای را به عنوان نگهبان کسانی قرار دهد که میل دارند داشته‌های خود را نمایش دهند و برتری خود را ثابت کنند و جایگاه اجتماعی خود را به رخ دیگران بکشند و عملا جامعه را عرصه نمایش و سکوی عرضه اموال و امکانات و دسترسی‌ها و دارایی‌ها بداند. چنین فروشگاهی بیشتر به یک نمایشگاه دائمی و فروشگاه زنجیره‌ای می‌ماند. یعنی فضای عمومی به این امر اختصاص داده می‌شود و ضوابط متناسب در آن برقرار است. داخل پرانتز یا همان کمانک خودمان لازم است تأکید شود، در بسته فرهنگی که در باره آن سخن می‌گوییم مظاهر مادی ارزش‌های پایه جامعه را تشکیل می‌دهد. این خود یک حق را برای افراد به رسمیت می‌شناسد. لذا برای احقاق آن نظام حقوقی و ترتیبات ساختاری و اجتماعی را طراحی می‌کند. کمانک بسته. ادامه دارد...

حتما شنیده‌اید که می‌گویند مردم زمان شاه دیندارتر بودند! واقعیت چیز دیگری است. بستگی به این دارد که دینداری را چه بدانی و به چه اکتفا کنی. جامعه‌ای که ارزش‌های مادی بر آن حکومت کند به تدریج ظواهر و مظاهر دینداری نیز در آن به غربت و غفلت و فراموشی و اعوجاج و انحطاط دچار می‌شود. مسئله زمان است و شیوه اجرا. زمانی که رضاشاه از آتاترک بی‌ناموسی را به عنوان تحفه فرنگ به ایران آورد، ترکیه این مسیر را آغاز کرده بود. البته تفاوت‌های زمینه‌ای را نباید نادیده گرفت. سرمایه ایران اسلام شیعی و علماء بزرگی است که با دامنه‌های اجتماعی خود در برابر نفی دین و تحریف آن مقاومت می‌کنند؛ ولی ترکیه گرفتار گونه دیگری از تفکر دینی بود و هست. حرکت پهلوی برای محو دین از زندگی مردم و تبدیل آنها به عناصر دیندار اخلاقمدارٍ خاضع و خاشعٍ ساکن و ساکتٍ منزوی و خوددار، با قدرت ادامه داشت. بنا بر طراحی‌های انجام شده بهائیت به عنوان فرقه سازمانی تشکیلاتی تمامیت‌خواه که سازگاری کاملی با سیاست‌های استعماری و استکباری و هماهنگ با محور متشکل عبری-عربی-غربی است به عنوان برنامه ایدئولوژیک کسانی که میل به اجتماعی شدن دین دارند در دستور کار بود. از سوی دیگر بخش دیگری از جامعه دیندار نیز از حیث تفکر دیندارانه و حضور اجتماعی دین در مراودات روزمره، در آموزه‌های زرتشتی رسوب داده می‌شدند. یک دین سلم بی‌خطر. اسلام انقلابی شیعی تمام این معادلات را بر هم زد. جمع افراد بود و مانع اغیار

مسئله دعا را اگر توفیق باشد بیشتر می‌کاویم. امیدوارم روزی شود. به برکت میلاد با سعادت حضرت زین العابدین سیدالساجدین حضرت علی ابن الحسین مظلوم فرزند مظلوم...

امام معصوم هیچ کم ندارد که دیگری بر او بیافزاید و یا در کنارش بسته ولایت را تکمیل کند و یا متمم پیام دین باشد. اما در صحنه بزرگ کربلا و در قاب عاشورا هر ظهور و تجلی، منطقی دارد متناسب با افق حیات طیبه نفس مطمئنه. همواره امام پسین چنان در نور امام پیشین ذوب بوده که انگار نبوده. فانی در امام. اما برخی فرصت‌های تاریخی اجازه تفصیل به این اتحاد و فنا داده و اسرار بسیاری را از سراپرده حرم بیرون انداخته و کربلا یکی از آن نوادر عالم و خوارق عادت روند اتفاقات است. ادب در کربلا یک نمادی دارد به نام عباس... همه ادب در حسین عایه السلام است. اصولا سیدالشهداء مبنا و معیار و مرجع و منبع و معدن ادب است. اما پروردگار عالم خواست حسین را بیشتر توضیح دهد. عباس را هم آفرید. تا او ادب حسین را به قامت قیامت خودش روایت کند. چه کردی با ما عباس.... چه آتشی به جانمان زدی قمر بنی هاشم... کاش در مورد ادب بنویسم. ای کاش ما زودتر می‌فهمیدیم؛ بهتر می‌فهمیدیم تا خداوند اینقدر تشریح نمی‌کرد، حسین را. خدایا چه کردی با ما... ای خاک بر سرم...

#تلنگر 🎥 چطور وقتی خودت تخلّف می‌کنی، به تخلّف دیگران اعتراض می‌کنی؟!... این ۵۴ ثانیه رو از دست ندین، بسیار زیباست 🇮🇷 طلبه‌ی تحلیل‌گر: https://eitaa.com/joinchat/798359554C29a931e10b

قبل از ظهورفرج شخصی امام زمان عج برای انسان باید رخ بدهد #سخنرانی_استاد_شجاعی #فوق_العاده👌 #اللهم_عجل_لولیک_الفرج