💎 #تاریخ_سبک_زندگی
💠 ضرورت بررسی تاریخ سبک زندگی پیامبران الهی برای طرح ریزی سبک زندگی طراز
💠 قرآن در مسائل مهم زندگی که برای ساخت یک #زندگی سالم و الهی ضروری هستند به صورت کلی ورود کرده و فارغ از جزئیات و تکنیک های متناسب با زمان و فرهنگ هر تمدن به بیان #قاعده های استراتژیک پرداخته است.
💠 در زمینه #طرح ریزی سبک زندگی بر اساس #تاریخ اولیای الهی و شیوه های مقابله آنان یا آسیب های تمدنی شان، نیز واضح است که قرآن اصول استراتژیک خود را به عنوان ریشه ای آسیب های تمدنی در #قصص انبیاء، بیان می کند، که اگر این ریشه ها در هر تمدنی جوانه بزنند، ثمره ی آن متناسب با زمان و مکان و شرایط تمدنی آن قوم به بار می نشیند.
⬅️ بنابراین اگر این ریشه ها به درستی از قرآن، گزارش داده شوند می توان به کمک کارشناسان متخصصی به روشهای موفق برای مقابله فتوا داد .
◀️لذا باید #تاریخ انبیا و اولیای الهی را بر اساس #نقشه تاریخ سبک زندگی که انبیاء الهی را به ترتیب تاریخی و زمانی خود چینش نموده است بررسی کرد.
⤵️ #ادامه_در_پست_بعدی
💎 #تاریخ_سبک_زندگی
💠 برای ساخت #سبک زندگی اسلامی باید به سراغ #سنت های معنوی رفت، که منبع انحصاری آن ⬅️ #قرآن و خصوصا ⬅️ #تاریخ اولیای الهی و رهبران شیطانی است. اما اثبات؛
◀️ دین اسلام، دین #مُهیمن است، یعنی⬅️
تمام دستاوردهای علمی و عملی انبیاء الهی گذشته، در معارف پیامبر آخر الزمان(ص) وجود دارد. بنابر این تمامی آسیبهای امتهای گذشته مانند #نوح(ع) و #لوط (ع) و #شعیب (ع) و ... در حال حاضر در امت آخر زمان وجود دارد، ⬅️چرا که در غیر این صورت حکمت خاصی از نقل این اتفاقات تاریخی برای امروز نمی توان یافت.
◀️ تمام تلاش انبیا ارائه طرحی برای #زندگی الهی بوده و در این راه به ناچار با آسیب اجتماعی تمدن خود به عنوان اصلی ترین مانع درگیر بوده اند و این گونه معارف الهی را متناسب با آن شرایط تعلیم و به صورت خاصی با آن #آسیب تمدنی مبارزه کردند.
⁉️ آیا آن آسیب ها در جهان کنونی وجود ندارند؟
⁉️چه راهکاری بهتر از برخورد انبیاء الهی که به صورت تخصصی به این آسیب ها پرداختند، می توان یافت؟
◼️▪️بنابراین بشر امروز باید به پایش دقیق رخدادهای تاریخی در قرآن، محاورات و مناظرات رهبران الهی و شیطانی بپردازد و با #قاعده سازی از #سنت های معنوی و اصل سازی و #طرح ریزی اجتماعی به تخلی #سبک زندگی جاهلی و تجلی #سبک زندگی اسلامی بپردازد.
🗒جزوه تاریخ سبک زندگی اسلامی، شماره ۱ ،ص۸