#معارف_مهدوی #حضرت_خدیجه_علیهاالسلام ◾️ حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها به هنگام ظهور امام زمان علیه السلام، قنداقه حضرت محسن بن علی علیهماالسلام را به دست گرفته و با صدای بلند گریه می‌کند... ⚡️لحظاتی از صحنه‌های انتقام، در بیان امام صادق علیه‌السلام... امام صادق علیْهِ السَّلام به یکی از شاگردان خاصّ خود به نام «مفضّل بن عمر» در ذیل روایتی در احوالات زمان رجعت چنین فرمودند: ثُمَّ یَقُومُ الْحُسَیْنُ علیه السلام مُخَضَّباً بِدَمِهِ هُوَ وَ جَمِیعُ مَنْ قُتِلَ مَعَهُ 🔹... سپس امام حسین علیْهِ السَّلام در حالی که به خونش رنگین است همراه سائر شهیدان کربلا ظاهر می‌شوند. هنگامی که رسول خدا صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آله وَ سَلَّم او را با آن وضع می‌بیند، گریه می‌کند، اهل آسمانها و زمین از گریه او می‌گریند... وَ تَصْرُخُ فَاطِمَةُ علیهاالسلام فَتُزَلْزَلُ الْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَیْهَا 🔹در این هنگام حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها چنان فریاد بلندی می‌کشند که در زمین و هر چه بر روی آن است، زلزله می‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام نیز می‌آید و امام حسن علیه‌السلام در جانب راست آن حضرت و فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها در جانب چپ آن حضرت قرار می‌گیرند یُقْبِلُ الْحُسَیْنُ علیه السلام فَیَضُمُّهُ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله إِلَی صَدْرِهِ وَ یَقُولُ یَا حُسَیْنُ فَدَیْتُکَ قَرَّتْ عَیْنَاکَ وَ عَیْنَایَ فِیکَ 🔹در این هنگام امام حسین علیه‌السلام پیش می‌آید و رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله او را به سینه اش می‌چسباند و می‌گوید: یاحسین! من به فدایت شوم... چشمانت(به انتقام از دشمنانت) روشن باد که نور چشمان من، تویی. در جانب راست امام حسین علیْهِ السَّلام حضرت حمزه علیْهِ السَّلام، و در طرف چپ او حضرت جعفر طیار علیْهِ السَّلام حرکت می‌کنند. یَأْتِی مُحَسنٌ تَحْمِلُهُ خَدِیجَةُ بِنْتُ خُوَیْلِدٍ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ أَسَدٍ أُمُّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام وَ هُنَّ صَارِخَاتٌ 🔹 در این هنگام حضرت خدیجه علیهَاالسَّلام می‌آید در حالی که محسن (فرزند شهید حضرت فاطمه علیهَاالسَّلام) را در آغوش گرفته، و همراه با فاطمه بنت اسد علیهَاالسَّلام می‌آیند و بلند بلند گریه می‌کنند. حضرت زهرا علیهَاالسَّلام مادر محسن علیْهِماالسَّلام پشت سر آنها می‌آید و فریاد می‌زند: هذا یَوْمُکُمْ الّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ (سورۀ انبیاء، آیه ۱۰۳) 🔹این همان روزی است که به شما وعده داده شده بود؛ آنگاه امام صادق علیْهِ السَّلام گریه کردند، به طوری که محاسنش از اشک چشمش خیس شد؛ سپس فرمودند: لَا قَرَّتْ عَیْنٌ لَا تَبْکِی عِنْدَ هَذَا الذِّکْرِ قَالَ وَ بَکَی الْمُفَضَّلُ بُکَاءً طَوِیلًا 🔹روشن مباد چشمی که با یاد این ماجرا، گریه نکند. مفضّل با این سخن امام علیه‌السلام، گریه طولانی نمود. 📚 بحارالأنوار، ج ۵۳، ص ۲۳. @maghaatel