اگر مرا دوست نداشت، اگر مرا و ماها را نمى ‏خواست كه نمى ‏آفريد. ببينم اصلًا محبت را چه كسى آفريد؟ شور عشق را چه كسى در دل‏ها ريخت؟ جز او؟ پس چگونه مى ‏توانم به او فرياد بزنم كه يهودى‏ ها از تو مهربان ترند و جلادها از تو نرم‏ترند؟! من خودم منقلب شده بودم و او هم در برابر هر كدام از اين سؤال‏ها به جرقه‏ اى مى‏رسيد و آتش مى ‏گرفت كه چگونه از دوست بريده و در برابر محبت‏هايى كه او داشته و ضربه ‏هايى كه او زده و بت‏هايى كه او شكسته، به جاى تشكر، فرياد راه انداخته و خود را باخته است. آن گاه به او گفتم: من نمى ‏گويم رنج را تحمل كن و با درد بساز، بلكه مى ‏گويم اين رنج‏ها را تحليل كن كه از كجا برخاسته ‏اند. آيا خودت به وجود آورده‏ اى؟ پس بگذار. آيا ديگران برايت ساخته‏ اند؟ پس خراب كن و اگر از اين هر دو نيست، پس بكوش كه بهره ‏اش را بگيرى و درسش را بخوانى. آن وقت گفتم: من هنگامى كه خودم عامل بدبختى ‏ام نباشم، باكم نيست كه در كجا هستم؛ چون در هر كلاس درسى هست و با هر پايى مى ‏توان راه رفت. 📖 #آیه_های_سبز☘🍃☘ #معرفی_کتاب_خوب 🖊 #علی_صفایی_حائری