🍃جای خالی زندگیم کسی که دوستش دارم دیشب پیشم بود و امشب نیست. هر جا که می‌روم جای خالی‌اش را می‌بینم. چه قدر جای خالی کسی که دوستش داری آدم را آزار می‌دهد. نه می‌شود جای خالی را ندید نه می‌شود دید و آزرده نشد. وقتی کسی را دوست داشتی و پیشت نبود مجبوری جای خالی‌اش را ببینی و آزرده شوی. با او که حرف می‌زدم گفتم: جایت خالی است؛ خالی خالی. هیچ کسی جای تو را برایم پر نمی‌کند. راست می‌گفتم، تعارف نبود این حرف‌ها. مگر می‌شود جای خالی کسی که دوستش داری با چیزی یا کسی پر شود؟ آقا! چرا من جای تو را خالی نمی‌بینم؟ مگر ادعای محبّت تو را ندارم؟ می‌شود تو را دوست داشت و جایت را خالی ندید؟ می‌شود جای خالی‌ات را دید و آزرده نشد؟ چرا من از دیدن جای خالی‌ات آزرده نمی‌شوم؟ دارم دنبال چیزهایی می‌گردم که جای تو را برایم پر کرده است. دعا کن چیزی پیدا نکنم. اگر جای خالی تو پر نشده باشد به نجات نزدیک‌ترم تا وقتی که جای خالی‌ات را با چیزهایی پر کرده باشم که فکر کردن به آنها مایۀ خجالت است. نکند تو که نیستی جایت را با دنیا پر کرده باشم؟ دنیا با هر آنچه در آن هست به قدری کوچک است که حتّی به اندازۀ ذره‌ای از جای تو را نمی‌تواند پر کند. کسی اگر با دنیا جای تو را پر کرد یا تو را کوچک کرده یا دنیا را به قدری بزرگ دیده که توانسته جای تو را با آن پر کند. این فکرها که به سراغم می‌آید خجالت می‌کشم از تو بخواهم که مرا شبیه خودت کنی. من تا شبیه شدن با تو خیلی فاصله دارم. مگر می‌شود کسی که جای خالی تو را نمی‌بیند یا اگر می‌بیند، آن را با دنیا پر می‌کند در حال و هوای شبیه تو شدن نفس بکشد؟ جای خالی‌ات را نشانم بده تا اگر روزی از دور هم توانستم با تو حرف بزنم از ته دل بگویم: جایت خالی است، خالی خالی. و نگذار جای خالی تو را با هیچ چیزی پر کنم جای خودت را فقط با خودت پر کن آقا! به امید بودنت در جای خالی زندگی‌ام! #بهانه_بودن