‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 3️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *زندگی بدون امام زمان، یعنی زندگی بدون عقل*(بخش دوم) آری، خیلی عجیب است، بشری که ادعای تمدن و پیروی از علم را دارد، چگونه به زندگی بدون علم و عقل رضایت داده است. می‌گویید: زندگی بدون علم و بدون عقل؟ چگونه؟! می‌گوییم: چیزی که عیان است، چه حاجت به بیان است؛ خب معلوم است جامعه‌ی بشری که متشکل از میلیاردها انسان به هم پیوسته، مانند سلولهای یک بدن در کنار هم و وابسته به هم است؛ هرکس به این پیکره‌ی هشت میلیارد سلولی نگاه کند، کمترین رفتار عاقلانه را در آن می‌بیند؛ گویا کودکی با معلولیت ذهنی دیده‌ است. گویا اصلا مغزی در این پیکره نیست تا همه‌ی سلولها(انسانها) را مانند یک بدن معمولی هماهنگ و یک‌سو و یک جهت کند و دائما اعضاء آن یکدیگر را کتک میزنند و همدیگر را گاز می‌گیرند و زخمی و خون آلود می‌کنند (حکایت ظلم دولتها به ملتها و بسیاری از ملتها به ملتهای دیگر و مردم یک شهر به سایر شهروندان و حتی اعضای یک خانواده به یکدیگر). آیا این پیکره‌ی هشت میلیاردی، خودش و محیط زیستش و حتی حیواناتش را خونین و مالین نکرده و نمیکند و هر روز انسانها با اخبار وحشتناکی از قتل و جنگ و فسادهای گسترده جهانی صبح نمی‌کنند؟ اگر این بشر یک مغز هدایتگر داشت این گونه بود؟ اگر یک انسان معصوم از خطا را خدا در میان این پیکره قرار میداد و اطلاعات درونی همه‌ی آنها را در قلب او وارد می‌کرد و او از نیت پنهانی هر انسانی باخبر بود و خداوند او را از هر گونه اشتباه و خطا حفظ می‌کرد و از همه مهم‌تر، قدرتی به او میداد که بتواند سرکشان و متجاوزان را سرجای خود بنشاند و مانع ظلم انسانها به یکدیگر شود و همه مردم جهان بواسطه تسلط او و قدرت فوق بشری او در امنیت کامل زندگی کنند، آیا چنین انسان کاملی آرزوی تمام افراد بشر نیست؟ آیا خدا قادر نیست چنین انسانی را بیافریند و او را سبب حفظ انسانها از خطا و انحراف و فساد قرار دهد؟ واضح‌تر بگویم: اگر خدا میخواست به صورت انسانی درآید و در میان انسانها زندگی و آنها را سعادتمند کند و مانع تجاوز متجاوزان به حقوق انسانهای دیگر شود، آیا چنین اتفاق فرضی نهایت آرزوی هر انسانی نیست؟ همه میدانیم که محال است خدا بصورت مخلوقش درآید اما برخود لازم میداند انسانی کامل را بیافریند که نماینده‌ی او و دست قدرت او در میان بشر باشد. این است آن چیزی که هر عاقلی از کسی که در این مطلب شک و تردید داشته باشد، تعجب میکند و با خود می‌گوید چگونه خدا در یک بدن، یک مغز از قدرت و علم خود باقی می‌گذارد اما در مجموعه‌ی ميلياردها انسان چنین کاری را انجام نمی‌دهد؟! آن مغز الهی که باید بصورت انسانی در میان ما باشد، کجاست؟ اینجاست که ناله‌ و فریاد هر انسان منصفی بلند می‌شود که *کجاست آن باقیمانده‌ی علم و پاکی که خدا در میان بشر به ودیعت گذاشته است؟!* (معنای این جمله از دعای ندبه: این بقیةالله التی لاتخلو من العترة الهادیة) و ٢٩ جملهٔ دیگر از این کجاست، کجاست‌ها را با عناوین مختلف تکرار میکند و در جستجوی آن آب حیات از اعماق جان می‌سوزد و در فراقش که فراق و گم شدن تمام خوبیهاست، می نالد. عقل به روشنی قضاوت می‌کند که خلقت خدا در تمامی ذرات اتم‌ها و سلولها و تمامی کهکشان‌ها، هیچ نقصی ندارد و جامعه بشری نیز گوشه‌ای کوچک از نظام کل و باعظمت خلقت است و نباید کمترین نقصی از سوی خداوند عالم در آن وجود داشته باشد و اگر نقصی در زندگی بشر ببینیم، از جانب خداوند عالَم نیست، بلکه از اعمال خود ما انسانهاست. پس آن راهنمای مقتدر الهی هم اکنون در میان ما حضور دارد همانطور که مغز در بدن ما وجود دارد که اگر نباشد، پس خلقت بدنی بدون مغز قطعا بیهوده و باطل است و خلقت بشری چند میلیاردی بدون چنین رهبری آگاه و مقتدر و مصون از خطا، قطعا مانند بدنی بدون مغز بیهوده است و خداوند عالم از هر بیهودگی و نقصی مبرا است. پس او هست، قدرتمند است، از احوال تمام مخلوقات خدا باخبر است و راهنمای تمامی آنهاست. اکنون چشم عقلتان دارد او را بدون اینکه جسمش را ببینید، می‌بیند و دنیای بدون او را باور ندارد. هیچ عاقلی باور نمی‌کند که خدا چنین دنیایی را برای انسانها خواسته باشد، دنیایی دارای اختلال مغزی که دائما بر سر و کله‌ی خود میزند و خود را زخمی و نالان می‌کند. خدا این را نمیخواهد همانطور که هیچ پدرومادری بچه معلول عقلی و ذهنی نمی‌خواهند. بر اساس همین حکم ضروری عقل، روایات بسیار از ائمه اطهار علیهم‌السّلام وارد شده که فرموده‌اند: *زمین هیچگاه از حضور حجت خدا خالی نیست، چه پنهان و ناشناس(باصطلاح غائب) و چه آشکار.* اگر چنین انسان کامل و مغز هدایتگری را بشناسیم، آیا او را به میان خود دعوت نمی کنیم؟ ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mekyal

‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 4️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *زندگی بدون امام زمان علیه السلام یعنی زندگی بدون عقل* (قسمت سوم) لزوم وجود و حضور حجت خدا در میان مردم(که در قطعات گذشته ضرورت عقلی آن را مشروحا بیان کردیم) آن‌قدر روشن و مسلم است که نیاز زیادی به استدلال ندارد و عقل هر انسان منصفی آن را یک ضرورت در زندگی بشر میداند و در روایات ائمه اطهار علیهم‌السّلام با عنوان: *«الاضطرار الی الحجة» (بدون امامی معصوم از جانب خدا، زندگی ممکن نیست)* مطرح می‌شود. لذا ائمه اطهار علیهم‌السّلام در بیانات خود، درک این حقیقت را یک امتیاز بزرگ و رشد عقلی سترگ برای هر انسان واقع بینی دانسته و می‌فرمایند: *عن أبي عبد الله عليه السلام قال: أقرب ما يكون العباد من الله عز وجل وأرضى ما يكون عنهم إذا افتقدوا حجة الله عز وجل، فلم يظهر لهم ولم يعلموا بمكانه، وهم في ذلك يعلمون أنه لم تبطل حجج الله (عنهم وبيناته) فعندها فتوقعوا الفرج صباحا ومساء، وإن أشد ما يكون غضب الله تعالى على أعدائه إذا افتقدوا حجة الله فلم يظهر لهم، وقد علم أن أولياءه لا يرتابون، ولو علم أنهم يرتابون لما غيب عنهم حجته طرفة عين، ولا يكون ذلك إلا على رأس شرار الناس.* ترجمه‌ی حدیث: *نزدیکترین حالاتی که بندگان به خدای عزوجل میتوانند داشته باشند و خدا از آنها راضی‌تر باشد، زمانی است که حجت خدا بطور ناشناس در میان مردم زندگی کند و نشانی او را ندانند (به اصطلاح غائب باشد) اما آنها میدانند که حجت‌ها و دلائل روشن خداوند برای هدایت مردم باطل نشده (و نمیشود خدا مردم را بدون راهنما و حجتی از جانب خود رها کند همان گونه که نمیشود بدن انسانی را بدون مغزی هدایتگر بیافریند) پس در آن هنگام(که حجت خدا بخاطر حفظ جانش و برای امتحان مردم و بازگشتن آنها به دعوت الهی، غائب و ناشناس زندگی می کند) صبح و عصر باید انتظار فرج (و گشایش و پایان این وضعیت اضطراری) را داشته باشید(چراکه اصل و قاعده، بر حضور رسمی حجت خدا در میان مردم و هدایت و اصلاح امور آنها است، نه غیبت او).* *و بدانید که شدیدترین غضب خدا بر دشمنانش زمانی است که باعث شده‌اند مردم به حجت خدا دسترسی نداشته و نشانی او را ندانند و از آنان غائب باشد در حالی که خدا میداند آن مؤمنین که دوستان واقعی خدا و مطیع او هستند، هیچگاه، حتی برای لحظه‌ای در وجود و حضور حجت خدا (ولو بطور ناشناس) در میان خود شک و تردید نمی کنند و اگر خدا می‌دانست آنها لحظه‌ای در وجود او شک و تردید می‌کنند، او را حتی چشم بهم زدنی از آنها مخفی نمی‌کرد و این(مصیبت و بلای عمومی) نیست مگر زیر سر شرورترین مردم (که با استفاده از سستی و سکوت عموم ایمان آورندگان، امام زمانشان را تنها گذاشته و سبب غیبتش شدند)».* ( کمال الدین صدوق ره، باب ٣٣، ما اخبر به الصادق عليه السلام من وقوع الغيبة، ح١٠) لذا عقل هر انسانی معترف است که خداوند عالم را بیهوده نیافریده و قبل از هرچیز، رهبری معصوم از خطا را در میان بشر قرار داده است که اگر چنین نکرده بود، خدایی منزه از خطا و خدای حکیم و دانا نبود. اگر رهبران فکری جهان بشریت امروز بگویند چرا خداوند برای ما *«عقل و مغزی جمعی و رهبری معصوم»* قرار نداده است، خداوند به آنها گفته است: چرا، قرار داده‌ام، فقط باید با او ارتباط برقرار و او را به میان خود دعوت کنید و رهبری جهان را به او بسپارید. او در میان شما و منتظر شما است. ادامه دارد... 👇 (قسمت بعدی، زندگی بدون امام زمان علیه السلام، یعنی زندگی بدون عقل، از بُعد فردی) https://eitaa.com/darse_mekyal

‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 5️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *زندگی بدون امام زمان، یعنی زندگی بدون عقل* (این قطعه، از بُعد فردی) همه‌ی ما می‌دانیم خداوند علم را آب حیات زندگی بشر قرار داده و زندگی بدون علم، فسادآور است و به مرگ تدریجی(فساد دامنه دار و طولانی) یا مرگ ناگهانی انسانها(جنگها و مفاسد سریع‌التأثیر) منجر می‌شود. زندگی به معنای واقعی و صحیحش، جز با علم به حقیقت و اطلاع از اسرار نظام آفرینش و عمل بر طبق آن، بدست نمی آید. روشن است که علم دانشمندان، بر فرض صحت و مطابقت صددرصد با واقع - نه فرضیه‌ها و حدسیات بسیاری از آنها - در برابر علمی که در نظام آفرينش وجود دارد به اعتراف خود آنها چونان قطره‌ای در برابر اقیانوس علم آفرینش خداوندی است. بدیهی است که چون علم، قدرت به همراه دارد، خداوند آن را در اختیار انسانها قرار نمی‌دهد مگر اندکی، آنقدر اندک مانند قطره‌ای در برابر اقیانوس؛ زیرا انسانها با همین اندک و ناچیز از علم - مانند علم اتم - چه فسادها که به بار نمی آورند و حیات تمام انسانها، بلکه جانداران کرهٔ خاکی را نیز به مخاطره انداخته‌اند. لذا خداوند متعال برای آن که بشر بفهمد علم باید در جایگاهی أمن ریخته شود تا از آن سوء استفاده نشود و تهدیدی برای حیات بشر نباشد، اندکی از علم را به بشر داد (اشاره به این قسمت از آیت الکرسی: ولا یحیطون بشئ من علمه الا بما شاء) و بشر از آن سوء استفاده کرد و بمبهای اتمی و هیدروژنی ساخت تا خودش بفهمد ظرفیت همراهی حتی اندکی از علم را هم ندارد و چه فسادهای عالم‌گیر که بواسطه علم بوجود نمی‌آورد. بنابراین، باید آن اقیانوس علم خداوندی، در جایگاهی أمن، یعنی قلب انسانی که از نظر خداوند *«أمین»* و باصطلاح *«معصوم»* از هر خطا و اشتباهی باشد، ریخته شود. این انسان معصوم را خداوند باید بوسیله معجزاتی که تمام نیروهای جن و انس از انجام آن عاجز باشند، به مردم معرفی کند که آنها *پیامبران الهی و جانشینان معصومشان* هستند. این عناصر خوبی و پاکی، پایه‌ی شکل گیری و حفظ حیات در جهان هستند چراکه اگر ایشان - ولااقل یکی از ایشان - در جهان حضور نداشته باشد، گویا جهان مرکز کنترلی ندارد و خداوند انسانها و سایر موجودات را بدون مرکز علم و هدایت، مانند بدنی که مغز ندارد، به حال خود رها کرده است و این خلاف حکیم بودن خالق جهان است که قابل پذیرش هیچ عقلی نیست. لذا ریزش علم بی پایان خداوند، تنها در دلهای آنان که أمین خدا هستند، قابل تصور است و به همین خاطر در زیارت ائمه هدی علیهم‌السّلام، عرض می‌کنیم: *«السلام علیک یا امين الله فی أرضه و حجته علی عباده* (زیارت امین‌الله، مفاتيح الجنان) *:سلام بر تو ای أمین خدا در زمین و ای حجت و نماینده‌ی خدا بر بندگانش»* با همین استدلال ساده اما قطعی و روشن، ثابت میشود که حجت خدا؛ *اولا*؛ مرکز ریزش علم از سوی خداوند متعال و محل ذخیرهٔ علم در نظام هستی می‌باشد ولذا جایگاه او در نظام خلقت جایگاه هدایت مانند جایگاه مغز در بدن است و بر این اساس او را مغز عالم خلقت می‌دانیم. *ثانیا*: همانطور که مغز باید در بدن وجود و حضور داشته باشد تا بدن و اعضایش را بسوی علمی که درون آن ذخیره شده هدایت کند، حجت خدا هم در هر زمانی باید و قطعا در میان بندگان خدا حضور داشته باشد تا آنان را بر اساس علمی که خداوند در او ذخیره کرده، راهنمایی و هدایت کند. *سوم:* هر یک از ما انسانها، اگر با آن مرکز هدایت الهی مرتبط و اعمالمان مانند عضوی از اعضاء بدن، تحت فرمان آن مغز الهی قرار گیرد، انسانی صالح می‌شویم همان گونه که اصحاب سیدالشهداء علیه السلام چنین بودند. آیا می‌دانید چرا اصحاب سیدالشهداء علیه السلام، بین زندگی بدون امام حسین علیه السلام و بهره‌مندی از همه‌ی لذائذ دنیا و بین کشته شدن با امام حسین علیه السلام، قسم دوم را انتخاب کردند و به اصطلاح مرگ با عزت و شرافت انسانی را بر زندگی جسمی و حیوانی بدون امام حسین علیه السلام، ترجیح داده و در زیر صدها نیزه و شمشیر قطعه قطعه شدند؟! پاسخ ساده‌اش در قالب مثال بدن همین است: *آنها زندگی در یک بَدَن بدون مغز را نمی‌خواستند، همین.* به همین خاطر است که اکنون بشر، یک زندگی بدون مغز - و صحیح‌تر آنکه بگوییم بدون ارتباط با مغز - را تجربه کرده و میکند زیرا مغز آن را که ائمه هدی علیهم‌السّلام بودند، کنار زدند و خانه نشین و شهید کردند تا آنکه خداوند به آخرین ایشان دستور زندگی مخفیانه و ناشناس(به اصطلاح غائب) را صادر کرد تا بشر زندگی بدون ارتباط با مغز- یا همان دیوانگی - را اندکی تجربه کند و سرش به سنگ بخورد و به سوی خدا برگردد. (مضمون آیه ۴١ سوره مبارکه روم: ظهر الفساد...). اکنون باید ببینیم ما هم - به عنوان یک فرد - زندگی بدون مغز را می‌گذرانیم یا میتوانیم از این خسارت بزرگ خارج شویم؟ ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mek

‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 6️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *زندگی بدون امام زمان، یعنی زندگی بدون عقل* گفتیم اصحاب سیدالشهداء علیه السلام بین زندگی با رهبری امام حسین علیه السلام و زندگی بدون هدایت و رهبری آن حضرت و در عوض بهره‌مند شدن از دنیا، زندگی با امام و حجت خدا را انتخاب کردند به همان دلیلی که در قالب مثال بدن بیان کردیم که یک سلول یا عضو بدن، زندگی تحت فرمان مغز را انتخاب خود قرار میدهد نه زندگی رها از فرمان مغز را. آنها امام حسین علیه السلام را مغزی الهی و عقلی جمعی میدانستند که زندگی بدون او، چیزی جز بیهودگی و دیوانگی نیست. لذا زندگی بدون امام حسین علیه السلام شد نماد زندگی بدون عقل و بریده شدن سر آن حضرت شد نماد کامل بی عقلی و دیوانگی انسان‌ نماهایی که این جنایت را مرتکب شدند و پیروان آنها و هرکس که به این کار راضی باشد ولو هزارسال بعد این جنایت را بشنود و به آن راضی باشد. زندگی یک بدن بدون مغز بزرگترین مصیبت برای آن بدن است؛ یعنی زندگی بدون علم و عقل و لذا مصیبت سیدالشهداء علیه السلام بزرگترین مصیبت در تمام خلقت است که باید بر آن نه تنها اشک، بلکه باید خون گریست. 😭 *بر نیزه شدن سر امام حسین علیه السلام با غیبت امام زمان علیه السلام، یک مصیبت است* با توجه به این که در قطعه قبل اثبات کردیم جایگاه امام و حجت خدا در بین مخلوقات خدا جایگاه مغز در یک بدن است، حذف حجت خدا از رهبری جامعه که در جداکردن سر امام حسین علیه السلام نمایش داده شد، بالاترین مصیبت در عالم هستی می‌باشد و این مصیبت فرقی نمی‌کند بصورت جدا شدن سَر باشد یا مسموم شدن و بشهادت رسیدن یا بصورت کنونی که حجت خدا امام زمان علیه السلام خانه نشین و در وضعیت غیبت کبری بسر می‌برند. چه فرقی میکند جامعه ارتباطش با امام زمانش به شکل شهادت امام حسین علیه السلام قطع شود یا بصورت کنونی که *آن حضرت که در میان مردم باشد اما او برای خودش زندگی کند و مردم برای خودشان* و ارتباطی برقرار نباشد. مثل اینکه - با عرض تسلیت و شرمندگی به محضر مولایمان امام زمان علیه السلام که امروز روز شهادت جد غریبشان امام هادی علیه السلام است، آری، مثل این است که - سری را از بدن جداکنند و روی نیزه نمایش دهند یا آن را بر بدن باقی گذارند اما ارتباطش را با بدن قطع کنند، نتیجه یکی است: بی عقلی در رفتار بشر، چه فردی، چه اجتماعی. و شاید مصیبت امام زمان علیه السلام، از جهتی غمبارتر از مصیبت جد غریبشان باشد که آن حضرت را کشتند و سر مقدسش را از پیکره‌ی بشریت جدا کردند *اما ایشان(یعنی امام زمان غریبمان) را زنده زنده کشته‌اند و مورد بی حرمتی قرار داده‌اند.* اصل مصیبتی که برای آن باید خون گریست، بی اعتنایی به حجت خداست چه بصورت بریده شدن سر چه بصورت عدم حضور او در رهبری جامعه‌ی بشری که همه مصیبتها(اعم از جنگها و گرسنگی‌ها و بیماری‌های لاعلاج و سایر مشکلات لاعلاج بشر) از آثار این مصیبت عُظمی است. علت اینکه مصیبت سیدالشهداء علیه السلام بالاترین مصیبت‌ها در زیارت عاشورا شمرده شده است این است که با شهادت حضرت سیدالشهداء علیه السلام *و همراهی نسلهای بعد با این حادثه‌ی شوم،* جامعه‌ای که - از بعد یکپارچگی اجتماعی - با زندگی بدون سر حجت خدا خود را سازگار کرده است، قطعا جامعه‌ای بدون مغز است زیرا مغز خود را بریده و بر سر نیزه کرده است چه خودش این کار را کرده باشد مانند لشکر ملعون یزید یا هرکس که به این جنایت راضی باشد ولو صدنسل بعد به دنیا بیاید. *شاید بگویند...* شاید نسل امروز و دیروز و همه‌ی نسلهای قبل تا عصر نزدیک به شروع زمان غیبت امام زمان علیه السلام بگویند ما که چنین جنایتی نکرده‌ایم و راضی به آن نبوده و نیستیم!!. پاسخ می‌دهیم: یک وقت جامعه‌ی امروز یا هر نسلی از حدود سی نسل گذشته - که به عصر شروع غیبت می‌رسد - چنین بگوید، این یک حکم دارد و یک وقت یک فرد، مثل شما خواننده محترم این مطالب چنین می‌گوید و لحظه‌ای به جدایی از امام زمانش راضی نیست. هریک از این دو باشد، حکمی مشخص دارد: اگر فرد راضی به این مصیبت (قطع ارتباط با حجت خدا = قطع ارتباط با مغز) نباشد، باید کوشش کند به عنوان یک عضو از پیکره‌ی بشریت، این ارتباط قطع شده را احیا کند تا از خسارتهای بی مغز زندگی کردن خارج شود(که راهکارش را انشاءالله تعالی خواهیم گفت) و اگر جامعه، یعنی یک نسل(مانند نسل امروز) از این مصیبت عُظمی ناراضی است و قطع ارتباط خود با مغز هدایتگرش را نمی پسندد، باید برای پایان این مصیبت تلاش کند تا سَر امامش همچنان بر نیزه نماند. ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mek

‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 7️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *زندگی بدون امام زمان، یعنی زندگی بدون عقل* (تشریح از بُعد‌ِ فردی) خانه نشینی ائمه علیهم السلام بخاطر مصیبت کربلا، انعکاسی از رفتار اجتماعی جامعه مسلمان عصر ائمه علیهم السلام بود که به شکل غیبت امام زمان علیه السلام تداوم پیدا کرد و به تعبیری که ما در قطعه‌ی قبل داشتیم، از زمان حادثه‌ی کربلا که سَر‌ِ مقدس و مطهر امام حسین علیه السلام به بالای نیزه رفت، هنوز که هنوز است، این سر به عنوان مقام و جایگاه امامت، از نیزه پایین نیامده است زیرا که امامی که مانند اوست، (یعنی امام زمان علیه السلام) هنوز غائب است. غائب است، زیرا اگر پیش از آنکه وقت ظهورش به مصلحت باشد، از ناشناسی و غیبت به درآید، باز هم مانند اجداد طاهرینش، کشته خواهد شد چنانکه در روایات علت غیبت امام علیه السلام، وقتی از امام صادق علیه السلام سؤال می‌شود چرا آن حضرت غائب می‌شوند، حضرت می‌فرمایند: «یخاف القتل» یعنی ترس کشته شدن بیجا و هدر رفتن خون آن حضرت وجود دارد. (و خداوند اجازه چنین کاری را به او نداده است). بنابراین، تا وقتی جامعه‌ی شیعه، درد اولش غیبت امام زمان علیه السلام نباشد مانند وقتی که آب شهر قطع میشود و خواستهٔ همه‌ مردم وصل شدن آب است، جامعه‌ی شیعه باید امام زمان علیه السلام را این گونه بخواهد و تشنه‌ی او باشد. غرض اینکه، آنقدر که ما شیعیان، با آنکه امام زمان علیه السلام را به عنوان حجت خدا می‌شناسیم، اما آنقدر سطح معرفتمان پایین و کم است که باندازه‌ی قطع شدن آب معمولی شهرمان هم برای غیبت امام زمان علیه السلام به تکاپو و جنب و جوش نمی افتیم و حتی اگر کسی خیلی از وصل شدن آب حرف بزند و دنبال آن باشد، پشت سرش حرف در می آورند که این لابد غرض و مرضی دارد. جامعه‌ای که با غیبت امام زمان علیه السلام خو کرده، هر روز شاهد دیدن سر بریده شده امامش بر نیزه است و باید بر این مصیبت خون بگرید همان‌طور که وجود مقدس امام زمان علیه السلام در زیارت ناحیهٔ مقدسه، خطاب به جد مظلومش، حضرت سیدالشهداء علیه السلام عرضه می‌دارد: *«فلاندبنک صباحا و مساءً و لابکین لک بدل الدموع دما؛* *یا أباعبدالله من برای مصیبت تو صبح و عصر با صدای بلند گریه و ناله میکنم و بجای اشک، بر تو خون می گریم»*. اگر هریک از نسلهای این ١١٨٣ سال گذشته که از شروع غیبت امام زمان علیه السلام می‌گذرد: (بر مبنای سال ٢۶٠ قمری، شهادت امام حسن عسکری علیه السلام) بطور یکپارچه بر مصیبت خانه نشینی امامان معصوم و لااقل بر مصیبت امام حسن عسکری علیه السلام و غائب شدن امام زمانش خون می گریست و مانند زمانی که آب یک شهر قطع میشود و مردم آن شهر تا آب وصل نشود آرام نمی نشینند، اگر هر یک از این نسلها چنین می‌کردند و تا ظهور امام زمانشان را از خدا نمی‌گرفتند، از گریه و ندبه و تضرع و دعا باز نمی ایستادند، این سَر بریده شده به بدن بشریت باز میگشت و خداوند متعال به غیبت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) پایان می‌داد که این مطلب به صراحت در نامه‌ی امام زمان ارواحنافداه به شیخ مفید اعلی الله مقامه، ذکر شده است که: «اگر شیعیان ما - که خدا توفیق طاعتش را به آنها مرحمت فرماید - به عهدی که بر عهده‌ی آنهاست( عهد یاری امام زمان و تشنه بودن برای زندگی زیر سایه او) بطور دسته جمعی و یکپارچه و یک‌دل، وفا می‌کردند، هرگز میمنت دیدار و ملاقات با ما از آنها به تأخیر نمی افتاد و قطعا سعادت حضور در محضر ما با معرفتی راستین از سوی آنان به ما، نصیبشان میشد...» 📘 لذا وقتی ما درخواست تعجیل فرج از خداوند منان می‌کنیم؛ در حقیقت این درخواست، درخواست‌ِ بازگشت سر بریده شده از پیکره بشریت به آن است که اگر جامعه بطور یکپارچه آن را از حق‌تعالی مطالبه نماید، ظهور امام زمان علیه السلام اتفاق خواهد افتاد و اگر من و شما به عنوان فرد، وقتی ببینیم جامعه ما را در این تشنگی و درخواست حیاتی همراهی نمی‌کند و ظهور امام زمان علیه السلام برایش حتی در ردیف دردهای چندم زندگی‌اش هم نیست، ناچاریم خودمان درد فراق و غیبت امام زمان علیه السلام را به عنوان اولین درد زندگی خود و مهمترین آن بدانیم و در کمترین حالت مانند یک زندانی که برای آزادی خودش از زندان تلاش میکند، از جنب و جوش نیفتیم چه دیگر زندانیان با ما همراهی کنند(بقیه مردم هم خواستار ظهور باشند)یا به زندان غیبت خو کرده و معنای آزادی را متوجه نباشند. حیات گرفتن ما در پیوندمان با امام زمان علیه السلام در چهار مرحله‌ی حساس، مطابق با مراحل تسبیحات اربعه: *«سبحان الله والحمدلله ولاإله‌إلا الله والله اكبر»* انجام می‌شود که اگر انشاءالله قسمت باشد آن را ولو از دورنمای یک قله‌ی چند صد کیلومتری بشما نشان خواهیم داد تا مسیر حرکتمان بسوی قله، جهت دهی شود، انشاءالله. ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mek

*بسم الله الرحمن الرحیم* *السلام علیک یا ابا صالح المهدی،* *ادرکنی یا مولای* در پی برگزاری چندین جلسهٔ پاسخ به سؤالات دینی و اعتقادی بصورت آنلاین در بعضی از گروه‌ها، که از اینجانب دعوت نموده و در ساعت خاصی در هفته به سؤالات این عزیزان پاسخ می‌دادم، بنظر رسید این جلسات برای عزیزان شرکت کننده مفید واقع شده است ؛ لذا تصمیم بر این شد که این پرسش‌ها و پاسخها در گروهی مستقل بارگزاری و ذخیره شود؛ چه جلساتی که بصورت زنده اعلام و برگزار می کنیم و چه در گروه‌های دیگری که اینجانب در آنها در جلسات هفتگی به پرسش‌هایشان پاسخ می‌دهم. از این رو از عزیزانی که مایل به شرکت در این گروه هستند، دعوت می‌شود با لینکی که در پایان این اطلاعیه می آید، در آن عضو شوند تا طی چند روز آینده، پرسش‌ها و پاسخ های انجام شده را در آن بارگزاری نماییم. از آنجا که در واتساپ پیام‌ها پس از عضویت برای عضو جدید ارسال می‌شود، لذا تقاضا می‌شود طی دو روز آینده (حداکثر تا ساعت ۲۳ روز دوشنبه ۱۲ رجب، پس فردا) در این گروه عضو شوند تا از روز *سیزدهم رجب، ولادت باسعادت آقا امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام،* پرسش‌ها و پاسخها را بارگزاری نماییم، ان‌شاءالله. یادآور می‌شوم در ایتا و تلگرام این گروه یا کانال با نام: *«پرسش‌منتظران»* موجود هست و کانال جدیدی در آنها تأسیس نمی‌شود. (لینک کانال پرسش‌منتظران در ایتا و تلگرام هم ذیلا تقدیم میشود) 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 لینک گروه *«پرسش منتظران»* در واتساپ : https://chat.whatsapp.com/IKsl2VNh6KQ3kbTFmKWgPJ 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 لینک کانال *«پرسش منتظران»* در ایتا: @porseshem

باسمه تعالی از ۹ روز پیش، تولد وجود نازنین آقا امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب سلام الله علیه و آله، که گروه پرسش‌منتظران را در واتساپ راه اندازی کردم، 50 سؤال و جواب را در آنجا گذاشتم و 60 سؤال و جواب دیگر را که تاکنون طی چند هفته گذشت تا دیشب در گروه‌های دیگر(مجموعا سه گروه) پاسخ داده بودم، از آن گروه‌ها استخراج نمودم (استخراج هفتاد سؤال و جواب از یک گروه فقط پنج ساعت کار اولیه برد) که بتدریج آنها را هم در گروه پرسش منتظران با ویرایش در بعضی از آنها قرار خواهم داد ان‌شاالله. این مطلب را نوشتم زیرا بعضی از عزیزان برایشان سؤال شده بود که چرا گروه‌ها و کانال هایتان (مثل درسهائی از مکیال و...) مطلب نمی‌گذارید؛ در حالی‌که کار در این فضا (صفحه موبایل و تبلت) بسیار زمان بر و با دقت زیاد همراه است(گرچه بظاهر آدم یک جا نشسته و به چشم نمی آید). غرض اینکه بنده در حد توان، در خدمت دوستان عزیز امام زمان ارواحنافداه هستم و به جز قدری استراحت و انجام امور ضروری تمام وقت در این موارد مشغول هستم. مثلا در مورد درسهائی از مکیال طی حدود یکماه گذشته، پنج درس و قطعه را که حدود بیست ساعت وقت صرف نوشتن و ویرایش آنها شده بود، چون مورد پسندم در نیامد، فقط پیش خودم نگاه داشتم در حالی که چند هفته روی آن ها کار می‌کردم. در هرحال، محتاج نظر ملوکانه و الطاف همیشه جاری آقا امام زمان هستم و انشاءالله با دعاهای شما بزرگواران یقینا این توجهات و عنایات آن حضرت بیشتر خواهد شد.

‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_هشتم 8️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💦 *«مردم مرا نمی‌خواهند»* *یادآوری*: محوریت سخن در درس سی و هشتم، بر این عنوان بود که امام زمان علیه السلام احیا کننده سرچشمه‌های دانشی هستند که خداوند عالَم برای ایجاد حیات واقعی، در *مزرعه‌ای بنام دنیا* خلق فرموده زیرا هر مزرعه‌ای برای آبادانی و سرسبزی، نیاز به آب دارد. نام این آب حیات‌بخش، *«معالم دین»* یا «سرچشمه‌های زندگی» است که امام عصر ارواحنا فداه، آن را جاری و «اهل دین» را زندگی و حیات می‌بخشند. باید ببینیم چه کرده ایم که در عصر غیبت یا عصر تنگنا و راحت‌تر بگویم در زندان غیبت افتاده‌ایم؟ چرا در بین ما زندگی میکند اما به او دسترسی نداریم و به تعبیر قرآن کریم در آخرین آیه سوره مبارکه‌ی مُلک، چرا این آب حیات‌بخش، یعنی وجود مقدس امام زمان ارواحنافداه در زمین فروکش کرده و از دسترس ما خارج شده است و ما باید چه خاکی بر سر بریزیم و به آبی که مایه حیاتمان و انسانیتمان است دست یابیم. *چرا گاهی هم که کسی او را می‌بیند و از او می‌پرسد: آقا چرا ظهور نمی‌فرمایید؟، پاسخ می‌فرمایند: «مردم مرا نمی‌خواهند».* بله، همین است. او را نمی‌خواهیم. اگر می‌خواستیم که خدا او را به ما میداد. اگر او را می خواستیم، لااقل مانند آب معمولی با او رفتار می کردیم؛ زیرا وقتی آب شهرمان قطع شود، همه سر و صدایشان بلند میشود که چرا آب قطع شد، کی وصل میشود؛ از تشنگی مردیم وو... اما امام زمان علیه السلام که آب حیات اصلی زندگی ما است، بیش از هزار و چهارصدسال از عصر ائمه اطهار علیهم‌السّلام و بیش از هزار و صد و هشتاد سال از عصر شروع غیبت، این آب اصلی شهر کره زمین قطع شده و هنوز اقدامی برای وصل این آب نکرده‌ایم که اگر او را با آب معمولی برابر می‌دانستیم ، یقینا از هزار سال پیش او ظهور می‌فرمود چنانکه خودش فرمود : *«اگر شیعیان ما که خدا توفیق اطاعتش را به آنان دهد، بر وفای به عهدی که با ما بر دوش دارند، همه‌باهم یکدل می‌شدند، هرگز دیدارما از آنها به تأخیر نمی افتاد».* چه شده که این گونه شده‌ایم؟! چرا از این خواب هزارساله بیدار نمی‌شویم؟ چرا آنان که باید، مردم را از این خواب بیدار نمی کنند؟ چرا نسبت به امام زمانمان بیهوش هستیم و فقط سِرُمی از عقیده به حضرت به ما وصل است تا فقط بگویند این مریض نمرده است اما بهوش هم نیست و فقط امید به هوش آمدنش هست. آن آب حیات (امام زمان ارواحنافداه) در تشرف حاج محمدعلی فشندی در مسجد جمکران به او فرمودند: *«شیعیان ما بقدر لیوان آبی تشنه‌ی ما نیستند، اگر بودند، دعا میکردند و فرج ما می‌رسید».* هِی می‌گوید و پیغام می‌دهد، اما کو گوش شنوا. اگر آب شهر (کره زمین) قطع شده و هیچکس کِشتی‌ِ جامعه را به حرکت در نمی آورد که برخیزند و او را طلب کنند، آیا من و شما هم نباید خود را از این بی آبی نجات دهیم؟ درست است که آب شهر وصل نیست اما تو که ظرف دلت را میتوانی برداری و از این سرچشمه‌ی حیات، آب معرفت و محبت را دریافت کنی، چرا نشسته‌ای؟!. تو که میتوانی قلبت را بجای باز کردن بر روی محبت دنیا و عشقهای مجازی و پول و شهوات، به روی محبت حقیقی باز و گمشده‌ی قلبت را پیدا کنی، چرا مات و مبهوت مانده‌ای؟! پیغمبر خدا، حضرت یونس علیه السلام، وقتی در شکم ماهی افتاد و فهمید خدا او را در تنگنا قرار داده تا از تسبیح کنندگان(در مقام و درجه‌ی والای خودش) گردد، از همان‌موقع، خداوند راه نجات از زمان تنگنا (یا بگویید زمان غیبت) را بما نشان داد و در کتاب درسی قرآن آن را ثبت فرمود. وعده داده بودم دور نمایی از مراحل حیات که در تسبیحات اربعه گنجانده شده را برایتان بگویم. لذا باید به حقیقت معنای *«سبحان الله»* توجه کنیم و با قضیه حضرت یونس علیه السلام کمی آشنا شویم؛ پس منتظر باشید. ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mek

✍️ *ما او را زندانی کرده‌ایم* بسم الله الرحمن الرحیم چنانکه در روایت اصول کافی(جلد اول، باب امام موسی بن جعفر علیه السلام) آمده، آن حضرت فرموده‌اند که: *«ان الله تعالی غضب علی الشيعة... فاخترتهم علی نفسی...؛* *«خدا بر شیعه غضب فرمود و مرا مخیر کرد که یا شیعیان را عذاب کند یا من این عذاب را به جان بخرم و من شیعیانم را اختیار کردم که عذاب نشوند و من عذاب بشوم »* آری، حضرت موسی بن جعفر علیه السلام، مانند پدری مهربان - بلکه میلیونها برابر مهربانتر - تمام شیعیان خود از عذابی که آنها سزاوار آن هستند، حفظ و خود را سپر بلای شیعیانش قرار می‌دهد و علت زندانی شدن آن حضرت مشخص می‌شود که به چه خاطر بوده است. یعنی شیعه‌ای که باید دست به دست هم داده نگذارد امام زمانش خانه نشین شود، موجب خانه نشینی و زندان رفتن و شهادت او می‌شود؛ چه امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، چه امام حسن مجتبی علیه السلام و چه سیدالشهداء علیه السلام که از همه فجیع‌تر بود و همچنین امامان بعدی و دست آخر، موجب غیبت امام دوازدهم می‌شود. تا کی شیعه باید چنین باشد که امام زمان خود را با عدم یکپارچگی خود در وفاء به عهدی که با او دارد، زندانی کند؟ زندانی که تاکنون نزدیک دوازده قرن ادامه پیدا کرده است. در سال ۴١٢ هجری، (یعنی هزار و سی و یکسال پیش) امام زمان ارواحنافداه به بزرگ و سرور شیعه، جناب شیخ مفید (اعلی الله مقامه) پیامی برای ما شیعیان فرستادند که همه شنیده‌ایم که: *«اگر شیعیان ما که خدا آنها را موفق کند به اطاعتش، در وفاء به عهدی که با ما دارند، یکدل و یکپارچه می بودند، میمنت دیدار ما هرگز از آنها به تأخیر نمی افتاد و سعادت مشاهده‌ی ما(دیدار همگانی و حضوری با آن حضرت) با معرفتی حقیقی و راستین از سوی آنان به ما نصیبشان می‌شد».* این، یعنی ما همان کاری را که شیعیان حضرت موسی بن جعفر علیه السلام کردند، کرده‌ایم و امام زمان خود را به خاطر شدت مهربانیش که عذاب بر ما نازل نشود، به *زندانی دیگر بنام زندان غیبت* انداخته‌ایم هرچند این عذاب (یعنی عذاب محرومیت از دیدار حجت خدا) سر منشأ همه‌ی عذابها و محرومیتهای مادی و معنوی است. 😭 *ما او را زندانی کرده‌ایم* *عزیزان، منتظران، مؤمنین و مؤمنات،* ما مسئول این زندانی شدن اماممان هستیم؛ بلی، ما. در این چهارده قرن گذشته، هر نسلی از سی و چند نسل این چهارده قرن، می‌توانست زنجیره‌ی خانه نشینی امام زمان خود را قطع کند و به غیبت آن حضرت پایان دهد. در کلام نورانی آن حضرت، امام علیه السلام صریحا میفرمایند که: اعمال شما شیعیان باعث تداوم غیبت من شده است. به جمله‌ی پس از جملهٔ فوق، دقت بفرمایید که حضرت می‌فرمایند: *«فما یحبسنا عنهم الا مایتصل بنا مما نکرهه و لا نؤثره منهم؛* : *پس* (یعنی نتیجه‌ی یکپارچه و یکدل نبودن شما شیعیان در وفاء به عهدی که با ما دارید، آن است که از دیدار و مشاهده‌ی ما محروم باشید، پس) *هیچ چیز ما را از شیعیانمان محبوس نمی کند مگر آنچه از آنها به ما می‌رسد که ما نمی پسندیم و انتظارش را نداریم».* ببینید، آن حضرت صریحا می‌فرمایند که شیعیان ما با اعمالی که از آنها نمی پسندیم و انتظارش را نداریم، باعث ادامه یافتن غیبت ما می‌شوند و ظهور ما مرتب به عقب می افتد. *آن حضرت در اینجا کلمه حبس و زندان را بکار برده‌اند.* به یک معنا آن حضرت در حبس از دیدن ما هستند و ما باعث محبوس شدن و بسته شدن دست آن حضرت از اصلاح جامعه‌ی بشریت شده‌ایم و به یک معنا هم خودمان را در زندان بزرگ غیبت حبس و خود را از امام زمانمان محروم کرده‌ایم. 😞 *شباهتی به یوسف دارد* در روایات ما، شباهتی از آن حضرت به حضرت یوسف (علی نبینا و آله و علیه السلام) مطرح شده و آن زندان است. درست است که حضرت یوسف علیه السلام خطایی نکرده بود اما خطای دیگران او را به زندان افکند و این شبیه کار ما و خطاهای ما است که سبب غیبت آن حضرت شده‌ایم در حالی که حقیقتا ما زندانی هستیم و محروم از دیدار پدر؛ پدری که همه گره‌ها بدست او گشوده می‌شود. در زمان حضرت موسی بن جعفر علیه السلام هم، گرچه آن حضرت بظاهر در زندان بودند اما در حقيقت، شیعیان و سایر مردم از هدایت و رهبری ایشان محروم و در هواهای نفسانی خود که در قالب ظالمی چون هارون‌الرشید، آشکار شده بود، محبوس بودند. *کافیست یک حلقه گسسته شود* این پیام عذری برای ما باقی نمی‌گذارد که آن حضرت خواهان ادامه‌ی عصر غیبت نیستند و همیشه مشتاق و منتظر ما هستند که این زنجیره‌ را پاره کنیم زیرا هر نسلی مانند یک حلقه از این زنجیره منحوس هستند که اگر بخواهند میتوانند آن حلقه‌ی شوم نباشند و با یکپارچگی خود، ظهور مولایش را از خدا بگیرد. به تعبیر ساده‌تر معلم همیشه میخواهد نمره‌ی قبولی به دانش آموزش بدهد نه نمره‌ی مردودی و تجدیدی. بیاییم همه باهم نهضت یکدلی و یکپارچگی در توجه اجتماعی به امام زمان علیه السلام در فضاهای

مجازی و میدانی و مساجد و نمازهای جمعه و سایر جاها ایجاد کنیم بطوری که افکار مردم، همه یک درد را ناله بزنند و از دوری و غیبت امام خود بنالند و چون تشنه‌ای بدنبال آب بدوند، حتی برای یک لیوان آب که برای تشنه‌ای در حال بیهوش شدن از شدت عطش، یک لیوان گویی یک دریا آب است و به همین خاطر امام عصر ارواحنا فداه در تشرف حاج محمد علی فشندی تهرانی ره فرمودند: شیعیان ما بقدر لیوان آبی تشنه ما نیستند؛ اگر بودند دعا میکردند و فرج می‌رسید. علت تشبیه به یک لیوان آب، این است که شخص تشنه‌ی یک لیوان، با تمام وجودش آب طلب میکند و شیعیان هنوز چنین حالتی نسبت به امام زمانشان ندارند. سالگشت شهادت باب الحوائج، حضرت موسی بن جعفر علیه السلام، ٢۵ رجب ١۴۴٣، قم، علیرضا نعمتی