شهادت امام کاظم علیه السلام صحبت از زندانی بغداد بود باز برگشتم به سوی کاظمین تازیانه بود و غربت بود و مرگ دیدم آنجا آنچه دیدم در حسین انه نور کنور المرتضی خلقه کان کخلق المصطفی فی السخاوة. انه بحر کریم کان فی قعر السجون شمس الضحی از بدن تنها عبایی مانده بود از توانش جرعه نایی مانده بود جرم او این بود فرزند علی است بر زبان تنها دعایی مانده بود ای که بذر لاله را از زیر خاک می دهی جان و رهایش می کنی بنده ات کاظم در این زندان ز تو مرگ می خواهد عطایش می کنی؟ مات مسموما وحیدا کالحسن عاش مظلوما غریبا کالحسین قال فی التابوت مقتول انا فابک مغموما له فی العالمین آه ازین زندان تو در توی سرخ گاه در کوفه است گاهی شهر شام گاه در بغداد و گاهی شهر طوس گاه سامراست زندان امام بعد عاشورا به زندان می برند حضرت سجاد را تا عسکری می رسد از سمت مشرق عاقبت مهدی اش با ذوالفقار حیدری #شاعر_م_الحمدالله