••|💎💡|•• دنیا زودگذر است به فکر آخرت باشیم 🌷 امیرالمؤمنین امام على (عليه السلام) : زندگى دنيا ، كالايى بيش نيست و كالاى دنيا ، دير فراهم مى آيد و اندك به كار مى آيد و زود از كف مى رود 📚 تنبيه الخواطر ، ج ۲ ، ص ۱۰۲ 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

#تلنگری از قرآن 💫او زنده را از مرده بیرون میاورد و مرده را از زنده، و زمین را پس از مردنش حیات میبخشد و به همین گونه روز قیامت از گورها بیرون آورده میشوید💫 ☆روم 19☆ 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🐄قضاوت در ضمانت الاغ یا گاو نر ✍مرحوم شیخ طوسی در کتاب خود آورده است: حضرت صادق آل محمّد به نقل از پدر بزرگوارش امام محمّد باقر صلوات اللّه علیهم حکایت کند: در زمان حضرت رسول صلّی اللّه علیه و آله قضیّه ای مهمّ اتّفاق افتاد؛ و آن این بود که گاو نری، یک الاغ را کشت؛ صاحبان آن دو حیوان جهت تعیین خسارت به حضور پیامبر اسلام صلّی اللّه علیه و آله آمدند در موقعی که آن حضرت در جمع گروهی از اصحاب و انصار نشسته بود. پس از عرض سلام، اجازه سخن خواستند و چون آن بزرگوار اجازه فرمود، شاکی و متشاکی، ادّعا و شکایت خود را مطرح کردند؛ و حضرت رسول پس از شنیدن سخنان آن دو نفر، خطاب به ابوبکر نمود و فرمود: بین ایشان قضاوت و تعیین خسارت کن. ابوبکر عرض کرد: یا رسول اللّه! حیوانی، حیوان دیگری را کشته است، خسارتی ندارد. پس از آن قضاوت را به عمر پیشنهاد نمود و او نیز مانند ابوبکر پاسخ داد. آن گاه خطاب به علیّ بن ابی طالب نمود و فرمود: یا علیّ! تو بین آن ها قضاوت نما. لذا امیرالمؤمنین علیّ صلوات اللَّه علیه اظهار داشت: مانعی ندارد و افزود: چنانچه گاو نر در طویله یا چراگاه الاغ وارد شده و آن را کشته است؛ پس صاحب گاو ضامن است و باید خسارت الاغ را بپردازد. ولی چنانچه الاغ در طویله یا چراگاه گاو، وارد گردیده است و توسّط گاو کشته شده، هیچ ضمانتی بر کسی نیست. در این هنگام، حضرت رسول صلّی اللّه علیه و آله دست های مبارک خود را به آسمان بلند نمود و چنین اظهار داشت: حمد و ستایش بی حدّ، خداوندی را که بعد از من شخصی را جهت امامت و خلافت برگزید، که همانند پیغمبران علیهم السلام حکم و قضاوت می نماید. 📚**تهذیب الأحکام: ج 10، ص 229، ح 34 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

پروردگارم قاضی تویی... کمک کن هیچوقت قضاوت نکنیم...خوب یادگرفته ایم اندازه کردن همدیگر را! یک خط کش این دستمان! یک ترازو آن دستمان! اندازه میگیریم و وزن میکنیم آدم ها را رفتارشان را انتخاب هایشان را تصمیم هایشان را حتی قضا و قدرشان را به رفیقمان یک تکه سنگینی می اندازیم بعد می گوییم خیر و صلاحت را میخواهم غافل از اینکه چه برسر او می اوریم درجمع هرکس را یک جور مورد بررسی قرار می دهیم آن یکی را به ناکامی در ازدواجش این یکی را به نوع رابطه اش آن دیگری... میرویم توی صحفه ی یکی و نوشته اش را میخوانیم می نشینیم و قضاوت می کنیم یکی هم نیست گوشمان را بگیرد که: آهای! چندبار به جای او بوده ای که حالا اینطور راحت نظر می دهی حواسمان نیست که چ راحت با حرفی که در هوا رها میکنیم چگونه یک نفر را به هم می ریزیم چند نفر را به جان هم می اندازیم چه سرخوردگی یا دلخوری بجای میگذاریم چقدر زخم میزنیم ... حواسمان نیست که ما می گوییم و رها میکنیم و رد میشویم اما یکی ممکن است گیرکند بین کلمه های ما بین قضاوت های ما بین برداشت های ما دلی ک میشکنیم ارزان نیست 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

⁉️چه فرقی دارن؟ 1⃣ اونایی که قبل از ظهور دغدغه امام‌شون رو پیدا می‌کنند و میفتن به دویدن و نخوابیدن و تلاشِ براش .... 2⃣ با اونایی که بعد ظهور تازه خودشونو به امام میرسونن!؟؟!؟ 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 عالیجنابان_خاکستری محدثه_صدرزاده قسمت۷۶ کنترلم را از دست می‌دهم. می‌خواهم دهن باز کنم که پدر انگشتش را روی لبانش می‌گذارد، من را به داخل اتاق هل می‌دهد و در را می‌بندد. می‌نشیند می‌گوید: _حرف بزن اما داد و بیداد نکن. بعد کلی تَنش تازه خوابشون برده. نفس عمیقی می‌کشم. روبه‌روی پدر می‌نشینم و می‌گویم: _شما جوابشونو چی دادید؟ _این دختر از بس بی‌تابی کرد من گفتم با زهرا برن خونه خودشون، شاید آروم بگیره. نزدیکای غروب بود زهرا اومد خونه و گفت بریم اونجا فامیلاشون اومدن. وقتی هم رفتیم فقط به این دختر بیچاره زخم زبون زدن. عصبی می‌گویم: _اینا اون موقعی که مهدی یه تنه خواهرشو بزرگ کرد کجا بودن؟ اون موقعی که این دوتا بچه برای بی‌کسیشون اشک ریختن کجا بودن؟ حالا که مهدی شهید شده فیلشون یاد هندستون کرده. پدر سرش را به دیوار تکان می‌دهد و چشم بسته می‌گوید: _هیچ کار نمی‌تونن بکنن. مهدی قبل از شهادتش همه چیز رو به اسم آیه زده بود. می‌دانستم. آن روز که محضر رفته بود من هم همراهش بودم. پیش بینی چنین روزی را از قبل کرده بود. صدای نفس‌های منظم پدر نشان می‌دهد که خوابش برده است. سرم را در دست می‌گیرم و شقیقه‌هایم را فشار می‌دهم. تمام افکارم پراکنده شده است. صدای باز شدن در که می‌آید سر بلند می‌کنم. مادر است. لبخند خسته‌ای می‌زند، به سمتم می‌آید و می‌گوید: _کی اومدی؟ کنارم می‌نشیند. می‌گویم: _خیلی وقت نیست. به یاد کودکی‌ام سرم را روی پاهای مادر می‌گذارم. دوست دارم بخوابم و بیدار شوم، بفهمم همه‌ این اتفاقات کابوسی بیش نبوده است. هیچ پرونده‌ای به اندازه این پرونده سخت و عذاب آور نبوده. شهادت مهدی به کنار، اما این‌که به دید متهم نگاهش می‌کنند دردناک‌تر است. با نوازش‌های مادر از فکر خارج می‌شوم. مهربان نگاهم می‌کند و می‌گوید: _این همه فکر نکن، به خودت نگاه کردی؟ توی این چند روز کلی وزن کم کردی و زیر چشمات گود افتاده. حس پسر بچه‌ای را دارم که هم بازی‌اش را از دست داده است. بغض می‌کنم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🌸🌸🌸🌸🌸 عالیجنابان_خاکستری محدثه_صدرزاده قسمت۷۷ مادر با صدایی آرام که پدر را بیدار نکند می‌گوید: _حرف بزن. بگو چی تو دلته. بغض همانند غده‌ای در گلویم گیر می‌کند. برخی حرف‌ها گفتنش هم درد است و هم درمان. چشم می‌بندم تا مجبور به گفتن نشوم. از مادر هم خجالت می‌کشم. با صدایی که خش برداشته است می‌گویم: _مامان. می‌شه مثل بچگیم لالایی بخونی برام؟ مامان دستش را لابه‌لای موهایم می‌برد. صدایش می‌لرزد و بغض دارد: _بچم مهدی هم وقتی کوچولو بود هر شب ازم می‌خواست براش لالایی بخونم. باز هم مهدی. مگر می‌شود کسی که جزء جزء زندگیمان با او گره خورده است را فراموش کنیم؟ حتی توان دلداری به مادر را هم ندارم. می‌گویم: _مامان اون موقع که مهدی رو دفن می‌کردیم چی می‌خوندی؟ قطره اشکی روی صورتم می‌افتد، می‌غلتد و لابه‌لای ریش‌هایم گم می‌شود. مادر با صدای مغمومی می‌گوید: _داشتم برای بچه‌م لالایی می‌خوندم. بغض گلویم بالاتر آمده است. هرچه آب دهانم را فرو می‌فرستم فایده‌ای ندارد. با صدای خفه‌‌ای می‌گویم: _همونو برام بخون. اشک‌های مادر یکی‌یکی روی صورتم می‌افتند. مادر با صدای لرزان شروع به خواندن می‌کند: _لالایی لالایی لالایی عزیز نازنین من لالایی بخواب این آخرین خواب تو شیرین پس از این قهرمان قصه‌هایی تو ای سرباز و ای فرزند بهتر جدا از بستر و آغوش مادر به غسلت می‌برم با دیده‌ی تر به تو پوشم كفن از یاس پرپر دستم را به سمت گلویم می‌برم. هرچه فشارش می‌دهم بی‌فایده است. نباید قطره‌ای اشک بریزم. _لالایی لالایی لالایی عزیز نازنین من لالایی بخواب این آخرین خواب تو شیرین پس از این قهرمان قصه‌هایی به اون گوری كه شد گهواره تو برای پیكر صدپاره تو می‌خونم من اگه بسته ز بیداد  گلوی مادر بیچاره تو بخواب ایران ز تو بر جا می‌مونه عزیزم آخرین خواب تو شیرین لالایی لالایی لالایی عزیز نازنین من لالایی بخواب این آخرین خواب تو شیرین پس از این قهرمان قصه‌هایی لالایی لالایی لالایی عزیز نازنین من لالایی سرم را در دامان مادر پنهان می‌کنم تا اشک‌هایم را نبیند. به اشک‌هایم اجازه روان شدن می‌دهم. دستان مادر در موهایم متوقف می‌شود. صدای هق‌هقش تمام اتاق را بر می‌دارد و قلب من را آتش می‌زند. برای آرامش سر به پایش گذاشتم اما حالا آرامش او را هم بهم زدم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 عالیجنابان_خاکستری محدثه_صدرزاده قسمت۷۸ *** با پایم روی زمین ضرب می‌گیرم. حاج کاظم گفته بود اجازه داده‌اند با موسوی صحبتی داشته باشیم. در باز می‌شود و سرباز به من اشاره می‌کند تا وارد شوم. نفس عمیقی می‌کشم و سعی می‌کنم عصبانیت و نفرتم را نشان ندهم. وارد اتاق که می‌شوم سرباز در را می‌بندد. موسوی با دیدنم پوزخندی می‌زند. زیر لب استغفار می‌کنم. جایی روبه‌روی موسوی و کنار حاج کاظم می‌نشینم. موسوی با تمسخر می‌گوید: _خوب چی می‌خواید ازم؟ دلم می‌خواهد لب باز کنم و بگویم مرد حسابی بعد از این همه مدت می‌گویی چه می‌خواهیم؟ حیف که حاج کاظم توصیه کرده است حرفی نزنم. حاج کاظم با خون‌سردی می‌گوید: _اومدیم حرف بزنیم. موسوی پرونده روی میز را بر می‌دارد، روبه‌روی حاج کاظم می‌گیرد و می‌گوید: _هر چی گفتمو اینجا نوشته. حوصله تکرار ندارم. حاج کاظم پرونده را می‌گیرد و روی میز می‌اندازد و می‌گوید: _حرفای جدیدی هم هست برا گفتن. موسوی بیخیال نگاهی به من می‌اندازد و می‌گوید: _متاسفم بابت رفیقت؛ اما شاید واقعا کاسه‌ای زیر نیم کاسه‌ش بوده که اینجوری مرد. از شدت عصبانیت بدنم می‌لرزد، دستانم را مشت می‌کنم. حاج کاظم دستش را روی دستم می‌گذارد. موسوی کلافه می‌گوید: _چی می‌خواید از جون من؟ مقصر همه این قتل‌ها امثال شماها هستن. یکی مثل همون پسره؛ چی بود اسمش؟ چشمانش را ریز می‌کند و یک دفعه می‌گوید: _آها، مهدی. رفیقتو می‌گم. همین شماها مقصر قتلا بودین. کشور دست شما انقلابیاست؛ پس حکم قتلم شما صادر کردین. نفس‌های کش داری می‌کشم. می‌ترسم صبرم تمام شود و مشتی حواله دهانش کنم که تا چند وقت نتواند حرف بزند. از جایم بلند می‌شوم می‌خواهم در اتاق را باز کنم که موسوی می‌گوید: _چیه فرار می‌کنی از حرفام؟ حقیقت همیشه تلخه پسرجون. بر می‌گردم انگشتم را در هوا تکان می‌دهم دهانم را باز می‌کنم تا جوابش را بدهم که حاج کاظم سریع می‌گوید: _الان وقتش نیست. چند بار انگشتم را تکان می‌دهم و دستم را در هوا مشت می‌کنم. از اتاق بیرون می‌آیم و در را محکم بهم می‌زنم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

اتحادیه اروپا! ایران جواد ظریف نیست کاخ سفید! ایران حسن روحانی نیست ایران یعنی سید علی خامنه‌ای 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

خاطره‌ای از شهید همت و سید حسن نصرالله ‏مرا به سینه‌اش فشرد، بعد دور ترم کرد و درحالی که هر دو بازوی مرا در دست داشت ایستاده خاطره‌ای عجیب تعریف کرد. "در شکاف دره‌‌ی جنتا برای دوره‌های آموزشی مخفی شده بودیم و برای دستگیری و شکست ما هر کاری می‌کردند، وضعیت بسیار سخت بود و تمامی ما پنجاه نفر تنها دو کلاشینکف داشتیم. باورکردنی نیست اما همین کلاشینکف‌ها تنها سلاح تشکیلات ما در آن دره سخت بود که یکی را از برادران جنبش امل گرفته و دیگری را با هزینه شخصی تهیه کرده بودیم." حرف های سید را خوب به خاطر دارم، می‌گفت:" اولین بارقه امید ما چشمان مردی بود که در تاریکی دره می‌درخشید، آمد و درست همینطور که تو را در آغوش کشیدم مرا به سینه‌اش چسباند. او محمدابراهیم همت بود و این دیدار آغاز راهی بود که ما را از آن دره به جایی رساند که در جنگ سی و سه روزه دنیا را انگشت به دهان گذاشتیم." پدرم آن روز سلاحی نبرده بود، گفت من و دو یار همراهم از طرف امام آمده‌ایم شما را آموزش بدهیم. حسی با من می‌گويد که سید در دل گفته بود تو آموزش بده و من خودم پرورش می‌دهم، من خودم نیرو می‌سازم... و ساخت! از دو تا اسلحه انفرادی شروع کرد و یک ارتش ساخت. حالا که شهید شده روشن است که تربیت شدگان او ایستاده و مقاوم خواهند بود و خدشه‌ای به ایستادگی آنها نخواهد افتاد. سیدالشهدای مقاومت اینقدر تکثیر شده است که نگران آینده او و حزب‌اش نباشیم، تنها تلخی این ایام ماجرای آغوشی است که دیگر تکرار نخواهد شد و انگشت اشاره‌ای که دیگر بالا نخواهد رفت. از تمام برادران و خواهران‌ام استدعا دارم خشم خود را حفظ کنیم و اندوه کوتاه‌مان را پشت سر بگذاریم، بعضی روزها در نبرد وجود دارند که فرصتی برای گریه نیست. میدان را خالی نکنیم، هیچ توفیقی بالاتر از شهادت نیست، ان‌شاءالله ما هم به او و یارانش بپیوندیم. محمدمهدی همت (فرزند شهید همت) هفتم مهرماه ۱۴۰۳ 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🌸🌸🌸🌸🌸 عالیجنابان_خاکستری محدثه_صدرزاده قسمت۷۹ معلوم نیست این مردک پیش خودش چه فکری کرده که به این صراحت اتهام می‌زند. کلافه طول راه‌رو را طی می‌کنم. صدای در که می‌آید، می‌ایستم. حاج کاظم با آرامش به سمتم می‌آید. چطور می‌تواند خودش را آرام نگه دارد؟ می‌گوید: _باید بری اصفهان. چشمانم گرد می‌شوند. حاج کاظم از کنارم می‌گذرد. سریع خود را به او می‌رسانم و می‌گویم: _اصفهان دیگه چرا؟ سوار ماشین می‌شود و اشاره می‌کند من هم سوار شوم. در عقب را باز می‌کنم و می‌نشینم. هرچه منتظر می‌مانم هیچ چیز نمی‌گوید. کم طاقت می‌گویم: _حاجی نگفتی چی شده؟ دستش را پنجره ماشین تکیه می‌دهد و می‌گوید: _یه نامه‌ای توی یکی از مساجد اصفهان پخش شده. بچه‌ها همین الان خبر دادن. کس دیگه‌ای فعلا در دسترس نیست. برو یه سر گوشی آب بده. با این حرفایی که موسوی زد فک کنم اینم یه نقشه جدیده. دستی به ریش‌هایم می‌کشم و می‌گویم: _موسوی چی گفته؟؟ از گوشه چشم نیم‌نگاهی می‌اندازد و می‌گوید: _این بار اعتراف کرد. چشم ریز می‌کنم. هرچه منتظر می‌شوم حرف بزند هیچ نمی‌گوید. اطلاعات قطره‌چکانی می‌دهد و ساکت می‌شود و این یعنی نمی‌خواهد جوابم را بدهد. ماشین روبه‌روی فرودگاه امام خمینی«ره» می‌ایستد. حاج کاظم کامل به سمتم می‌چرخد و می‌گوید: _رفتی تو به پذیرش بگو کاظمی، بلیتت رو می‌ده. به همین راحتی؟ می‌گویم: _حاجی هیچی دنبالم نیست دست خالی برم؟ جدی با ابرو اشاره‌ای به بیرون می‌کند و می‌گوید: _بیا برو حیدر. یه جوری حرف می‌زنی انگار ماموریتت اولته. خنده‌ام می‌گیرد. حاج کاظم کاغذی را کف دستم می‌گذارد و می‌گوید: _رسیدی به این شماره زنگ بزن. از بچه‌های اصفهانه. البته حاج حسینم برگشته اصفهان، زادگاهش. میاد پیشت. سری تکان می‌دهم و پیاده می‌شوم. سرم را از شیشه داخل می‌کنم و می‌گویم: _بابا زنگ زد، خودتون بگید کجام. چشمی می‌گوید. سریع به سمت گیت پرواز می‌روم. بعد از اعلام سوار هواپیما می‌شوم. پیر مردی هم کنارم می‌نشیند. ترجیح می‌دهم در طول راه چشمانم بسته باشد. 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 عالیجنابان_خاکستری محدثه_صدرزاده قسمت۸۰ * گرداگرد آیه پر است از دختر و پسرهایی که درحال گوش دادن به حرف‌هایش هستند. فاصله‌ام آن‌قدر دور است که تنها تکان خوردن لبانش را می‌شنوم. دستی روی شانه‌ام می‌نشیند. مهدی است. دست به سینه به دیوار تکیه می‌دهد و به آیه نگاه می‌کند. نفس عمیقی می‌کشد و می‌گوید: _آخر کار دست خودش می‌ده. سری تکان می‌دهم. آیه همیشه دنبال دردسر می‌گردد. حق را که بفهمد دیگر نمی‌تواند ناحقی را تحمل کند و فریاد سر می‌دهد. مهدی تکیه‌اش را بر می‌دارد و می‌گوید: _حیدر، هوای آیه را داشته باش. من سرم خیلی شلوغه نمی‌رسم. می‌خندم و می‌گویم: _قرار بود تو کمکم کنی، حالا وظایف خودتم رو دوش من می‌ندازی؟ چشمکی می‌زند و سوار موتورش می‌شود و می‌گوید: _من حواسم به همه چی هست. نمی‌خوام آیه کار دست خودش بده. حرفش که تمام می‌شود با موتور راه می‌افتد. از دور آیه به سمتم می‌آید. یک دفعه چند تا از پسرانی که تا چند دقیقه پیش دورش ایستاده بودند از پشت به سمتش می‌آیند به سمتش می‌دوم. * با صدای پیرمرد کناری‌ام بیدار می‌شوم: _پسر پاشو، همه رفتن. منو تو موندیم. دستی به صورتم می‌کشم. هواپیما خالی شده است. لبخند کجی می‌زنم و با پیر مرد پیاده می‌شویم. از فرودگاه که بیرون می‌آیم به سمت یکی از تلفن‌های عمومی می‌روم. دلشوره گرفته‌ام. حتما برای آیه اتفاقی افتاده که مهدی او را به من سپرد. کلافه شماره تلفنی که حاج کاظم داده است را می‌گیرم. بعد از چند بوق جواب می‌دهد: _بفرمایید؟ از صدایش مشخص است که هم سن و سال خودم است. تا الان هم حسابی دیر شده است. اصلا لزومی ندارد که خودم را معرفی کنم وقتی خط اداره را تنها افراد مشخصی دارند. صدایی صاف می‌کنم و می‌گویم: _سلام. کجا باید بیام؟ _مسجد حسین‌آباد. منتظرتونم. تلفن را قطع می‌کنم. برمی‌گردم که با حاج حسین روبه‌رو می‌شوم. لبخندی می‌زند و می‌گوید: _خوش‌حالم باز می‌بینمت. هرکار می‌کنم لبخند به صورتم نمی‌آید. دلم شور آیه را می‌زند. کلافه می‌گویم: _حاجی باید برم مسجد حسین آباد می‌دونین کجاست؟ به سمت ماشین رنویی می‌رود و اشاره می‌کند سوار شوم. 🍃🌸🍃🌼🍃🌸🍃 🕊⃟ @dastan9 🕊⃟