روزی ضرار ابن ضمره ضبابي که از اصحاب خاص حضرت مولی الموحدین(ع) است نزد معاوية بن ابی سفيان رفت و معاويه به او گفت: ای ضرار برای من علی(ع) را وصف کن گفت: مرا از آن معاف دار
گفت: معاف نمي دارم!
او سيماي روحاني و حالت ملکوتي امام را، براي معاويه اين گونه توصيف مي‌کند:
«هنگامي که شب پرده هاي تاريکي را بر سراسر گيتي گسترده بود، علي(ع) را ديدم که در محراب عبادت ايستاده و محاسن خود را به دست گرفته، مانند انسان مار گزيده اي به خود مي پيچيد و در پيشگاه حق تعالي مانند انسان اندوه رسيده و ماتم زده اي مي گريست و درباره ي دنيا مي فرمود:
«يَا دُنْيَا يَا دُنْيَا إِلَيْكِ عَنِّي أَ بِي تَعَرَّضْتِ أَمْ إِلَيَّ تَشَوَّقْتِ لَا حَانَ حِينُكِ هَيْهَاتَ غُرِّي غَيْرِي لَا حَاجَةَ لِي فِيكِ قَدْ طَلَّقْتُكِ ثَلَاثاً لَا رَجْعَةَ فِيهَا فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَ طُولِ الطَّرِيقِ وَ بُعْدِ السَّفَرِ وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ»
اي دنيا، اي دنيا! از من دور شو. آيا خود را براي فريفتن به من مي نمايي! يا اين که به من مشتاق و شيفته شده اي؟ هرگز محبت تو در دل من جاي نمي گيرد، ديگري را بفريب، زيرا مرا به تو نيازي نيست. اي دنيا من تو را سه طلاقه کرده ام و امکان بازگشت به سوي تو نيست. چرا که دوره ي زندگاني تو کوتاه، ارزش و منزلت تو اندک و آرزوي بهره مندي از تو پست و حقير است. افسوس از کمي زاد و توشه، درازي راه، دوري سفر و عظمت رستاخيز.
#نهج‌البلاغه
@DasTanaK_ir | داناب 👈
