تو مثل منی برف راه می‌روی و آب می‌شوی. آتش را روشن می‌کنی تا در هرمش بمیری یاس‌های تابستانی ادای تو را در می‌آورند پروانه‌ها که تو را ندیدند عاشق او می‌شوند نکند سرنوشت مرا جائی دیده‌ئی برف. ببین زمین به چه روزی درآمد تو کرک بال ملائکی طوری بنشین که زمین چند روزی به شکل اول خود در آید. کاش می‌توانستی تابستان‌ها بباری تا با تن‌پوشی از برف برابر خورشید عشوه‌ها می‌کردیم. به شادی مردم اعتماد مکن برف تا می‌باری نعمتی چون بنشینی به لعنت‌شان دچاری. چیزی در سکوت می‌نویسی تو چقدر ساده‌ئی که بر همه یکسان می‌باری تو چقدر ساده‌ئی که سرنوشت بهار را روی درخت‌ها می‌نویسی که شتک‌ها هم می‌خوانند. آخر ببین چه جهان بدی شد آفتاب را داور تو قرار داده‌اند و تو با پائی لرزان به زمین می‌نشینی پیداست که می‌شکنی برف. تا قَدرت را بدانند با سنگریزه و خرده شیشه فرود آ فکر می‌کنم سرنوشت مرا جائی دیده‌ئی برف. آب شو آب شو! موسیقی منجمد!‌ و بیا و ببین رنج را تو کشیدی به نام بهار تمام می‌شود. 🖋 #شمس_لنگرودی 🎙 #کامل_قبادی #داستانک ‌‌╭┅────────┅╮ 🦋 @dastanakema 🦋 ╰┅────────┅╯