پست ویژه ویژه ویژه 🌹👇 ما اهل بیت، نگران 👈فتنه مردم علیه اهل بیت علیهم السلام هستیم 👉چون فضائلی را که خداوند متعال به ما عطا کرده را میبینند و نمیفهمند و 👈وقتی #معجزات ما را میبینند 👈ما اهل بیت را به عنوان خدا میپرستند👉 در حالیکه ما #بندگان_خدا هستیم، و هرگز از عبادات او خودداری، و از طاعت او کوتاهی نمیکنیم، و ما تسلیم امر خدا هستیم. 📌ابوبصير که کور بود همراه امام باقر علیه السلام راهی حج شد، پس از صدای حاجیان متوجه شد که امسال تعداد آنها بسیار است به امام باقر عليه السلام - با تعجب از کثرت حاجیان - عرض کرد: چقدر امسال حاجی و لبیک گو بسیار است. 📌حضرت صادق علیه السلام فرمودند: چقدر امسال تعداد حاجیان 👈کم👉 است، و سپس فرمودند: أتحب أن تعلم صدق ما أقوله ، وتراه عيانا: آیا دوست داری دلیل راستی گفتارم به چشم ببینی پس دست مبارک خویش را به چشم من کشیدند و دعای کردند پس من در دم 👈بینا👉 شدم سپس فرمودند: ای ابابصیر، به حاجیان نگاه کن. فنظرت فإذا أكثر الناس قردة وخنازير ، والمؤمن بينهم مثل الكوكب اللامع في الظلماء: . پس نگاه کردم و دیدم - چشم برزخی من باز شده و - مردمان به شکل 👈خوک و میمون👉 هستند و شیعیان حضرت مانند ستارگان درخشان در تاریکی هستند. 📌 عرض کردم: شما درست فرمودید چقدر تعداد حاجیان و لبیک گویان کم است. حضرت دوباره دعا کردند و من نیز 👈دوباره به حالت نابینایی برگشتم👉 📌امام صادق علیه‌السلام فرمودند: ما بخلنا عليك يا أبا بصير و إن كان الله تعالى ما ظلمك ، وإنما خارلك: ابابصیر، ما اینکه تو را دوباره به حالت نابینای برگرداندیم از بخل ما نبود و خداوند نیز ظلم نمیکند، بلکه ما میدانیم اگر تو نابینا بمانی به نفع توست. . و خشينا فتنة الناس بنا وأن يجهلوا فضل الله علينا ، ويجعلونا أربابا من دون الله … : . علاوه بر اینکه ما مراقب و نگران 👈فتنه مردم علیه اهل بیت علیهم السلام هم هستیم 👉چون این #فضائلی که خداوند به ما عطا کرده است را نمیفهمند و 👈وقتی #معجزات ما را میبینند 👈ما را به عنوان خدا میپرستند👉 در حالیکه ما بندگان خدا هستیم، و هرگز از عبادات او خودداری، و از طاعت او کوتاهی نمیکنیم، و ما تسلیم امر خدا هستیم. 📚مناقب آل أبي طالب ابن شهر آشوب ج ٣ ص ٣١٨ 📚عيون المعجزات ،حسين بن عبد الوهاب ص ٦٨ 📚مدينة المعاجز هاشم البحراني - ج ٥ ص ٥١ 📚بحار الأنوار مجلسی ج ۴۶ص ۲۶۱. 📚مسند الإمام الباقر ،عطاردي ج ۱ ص ۷۶. 📚مسند ابي بصير - المازندراني - ج ۱ ص۴۱۷