📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 101 از حرفش یکه خوردم. انتظار داشتم بخواهد عقب بکشد؛ اما این جمله یعنی خیال عقب‌نشینی نداشت مگر با تصمیم من. گفتم: - می‌خواید ادامه بدید؟ صدایش نمی‌لرزید: - بله. لب‌هایم می‌خواست کش بیاید؛ اما جلوی لبخندم را گرفتم: - خب، دیگه این‌طوری نمی‌تونید فعالیت کنید. - یعنی چی؟ - یعنی باید یه کاری کنید که از گروه ریموو بشید. اینطوری حساسیت‌شون از بین می‌ره، چون الان حدس زدند که شما با برنامه‌ریزی حرف می‌زنید. یه کاری کنید که اینطور فکر نکنند. چندتا جمله تند و احساسی بگید که ریموو بشید. - بعدش؟ - دیگه از اون حساب کاربری خودتون استفاده نکنید. یه حساب کاربری جدید درست کنید با شماره‌ای که بهتون می‌دیم. اون حساب کاربری رو بچه‌های ما هم دارند. با اون اکانت دوباره توی گروه عضو بشید و حرفی نزنید. فقط هروقت حس کردید کسی می‌خواد جذب بشه، بهش پیام خصوصی بدید و منصرفش کنید. راهش رو شما بلدید، مگه نه؟ باز هم سرش را بالا و پایین کرد. ادامه دادم: - بهتره شما کم‌کم از این ماجرا خارج بشید. یکم که گذشت، اون حساب کاربری رو حذف کنید و خلاص؛ دیگه بقیه‌ش با ماست. حله؟ - فهمیدم. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 102 تا این‌جا را با ترس و لرز آمده‌ام. تجربه ناکام اعزام قبلی و برگشتنم از پای پرواز باعث شده چشمم بترسد. همه‌اش منتظرم دوباره ابوالفضل یا یک نفر دیگر مثل اجل معلق نرسند و من را از پای پرواز برگردانند. دلم برای ابوالفضل تنگ می‌شود؛ شاید هم می‌سوزد. آخرین بار مشهد بودم که تماس گرفت. مثل قبل شوخی نمی‌کرد؛ صدایش گرفته بود. اصلا به زور حرف می‌زد. فقط چند کلمه گفت: - به امام رضا بگو به حق مادرش زهرا خانمم رو بهم برگردونه... اصلاً به ظاهرش نمی‌آید انقدر به خانمش وابسته باشد؛ اما هست. شاید خودش هم باورش نمی‌شد یک روز انقدر مجنون بشود. من هم باور نمی‌کردم یک روز کسی مثل مطهره پیدا بشود که من را انقدر عاشق کند؛ اما شد. ساک کوچکم را می‌گذارم بالای سرم و می‌نشینم روی صندلی‌ هواپیما؛ کنار پنجره. چشمم به راهرو ست و مسافرهایی که یکی‌یکی وارد می‌شوند. هیچ‌کداممان شبیه مسافران پروازهای عادی نیستیم. اصلا این پرواز عادی نیست. ما داریم می‌رویم به کشوری که داعش در آن حکومت می‌کند، به کشوری که حتی شنیدن نامش هم یادآور جنگ و خشونت و تروریسم است. اصلا شاید همه ماهایی که در این پرواز نشسته‌ایم دیوانه باشیم که آرامش کشور خودمان را رها کرده‌ایم و داریم می‌رویم در دل آتش. یک جوان کنار دستم می‌نشیند. راستش از ظاهرش جا می‌خورم. قیافه‌اش شبیه بقیه کسانی که برای اعزام آمده‌اند نیست. نه ریشش بلند است و نه آستینش. یک تی‌شرت چسبان مشکی پوشیده و شلوار شش جیب. ته‌ریشش هم عمر زیادی ندارد. از ظاهرش برمی‌آید اهل بدنسازی و پرورش اندام باشد. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 103 ساکش را می‌گذارد بالای سرش و می‌نشیند. از انعکاس تصویرش در شیشه هواپیما می‌بینمش؛ بیرون تاریک تاریک است. پیداست که او هم این جمع را نمی‌شناسد و احساس غریبی می‌کند. حتی حس می‌کنم دلش می‌خواهد سر صحبت را با من باز کند. بالاخره بعد از چند دقیقه، صدای کلفت و لهجه تهرانی‌اش را می‌شنوم که می‌گوید: - شما اعزام چندمته داداش؟ به لهجه داش‌مشتی‌اش می‌خورد اهل جنوب تهران باشد. برمی‌گردم و لبخند می‌زنم تا احساس غریبی نکند؛ اما باید حواسم باشد که تخلیه اطلاعاتی نشوم. می‌گویم: - نه. بار اولم نیست. تازه متوجه خالکوبی روی گردنش می‌شوم. کلمه «مادر» را خالکوبی کرده است. نگاهم را از خالکوبی می‌گیرم که ناراحت نشود. ابرو بالا می‌اندازد: - آهان... و حرفی می‌خواهد بزند که حرفش را می‌خورد. پیداست غرورش اجازه نمی‌دهد بگوید اعزام‌اولی است. تلاشش برای باز کردن سر صحبت به بن‌بست خورده. چند دقیقه بعد می‌پرسد: - بچه کجایی؟ دوباره می‌خندم: - اصفهان. و بعد خودم ادامه می‌دهم: - به تو میاد بچه جنوب تهرون باشی، آره؟ این را که می‌گویم، گل از گلش می‌شکفد: - آره داداش، زدی تو خال. و دستش را برای دست دادن جلو می‌آورد: - مخلص شما، سیام. دست می‌دهم و می‌گویم: - سیا؟ -آره دیگه. بچه‌محل‌ها بهم می‌گن سیا. سیا پلنگ. با نمونه کامل یک لوطی مواجه شده‌ام و نمی‌دانم دقیقاً دارد می‌آید سوریه برای چه؟ سوالم را قورت می‌دهم و می‌خندم. خودش اضافه می‌کند: - اسمم سیاوشه. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 104 - به منم می‌گن سیدحیدر. -کیا؟ - بچه‌محل‌های دمشق! لبخند نصفه‌نیمه‌ای می‌زند. فکر کنم هنوز نمی‌داند جریان اسم جهادی و این‌ها را. یعنی اسم جهادی‌اش می‌شود پلنگ؟ می‌پرسم: - حالا چرا بهت می‌گن سیا پلنگ؟ غرور خاصی توی صورتش می‌بینم. انگار خوشش می‌آید درباره این صفت توضیح بدهد: - آخه خیلی تند می‌دوم. آخرین مسافر را می‌بینم که وارد راهروی هواپیما می‌شود. چهره‌اش آشناست. با دیدنش، طعم شیرین خاطرات اربعین سال گذشته می‌رود زیر زبانم؛ مثل طعم خرمای نخلستان‌های نجف. حامد است. همان که بچه‌های عراق و سوریه او را به عابس می‌شناسند، بس که سر نترس دارد. کسی که هیچ‌وقت ترس را در چهره‌اش ندیده‌ام. با این که بیست و شش سال بیشتر ندارد، سابقه اسارت در دست داعش را هم داشته. فرزند شهید است؛ پدرش جانباز بود و چند سال پیش شهید شد. هنوز من را ندیده. دنبال صندلی خالی می‌گردد؛ آخر این پرواز اینطوری نیست که یک صندلی از قبل رزرو کرده باشند برایت و هرکس روی شماره صندلی خودش بنشیند. هرکس هرجایی می‌نشیند که دلش بخواهد. اصلا هواپیما کامل پر نمی‌شود. کلا این پرواز با همه پروازهای معمول فرق دارد. حامد که هنوز دارد میان صندلی‌ها چشم می‌گرداند، من را می‌بیند. چند لحظه مکث می‌کند و بعد می‌شناسدم. جلو می‌آید و گرم سلام می‌کند: - ستاره سهیل شده بودی، فکر نمی‌کردم دوباره ببینمت! دست می‌دهیم. از شانس خوبمان، صندلی جلوی من خالی ست. حامد ساکش را می‌گذارد روی صندلی کنار دستش و می‌نشیند. سریع برمی‌گردد به سمت من و می‌گوید: - کم‌پیدایی! چکارا می‌کنی؟ #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 105 لبخند می‌زنم: - همین دور و برام. تو بگو ببینم چه خبر؟ اعزام چندمه؟ می‌خندد؛ می‌داند من حرفی نمی‌زنم و جواب سربالا می‌دهم. شانه بالا می‌اندازد: - نمی‌دونم. حسابش از دستم دررفته. خانواده می‌گن تو همش سوریه‌ای، گاهی هم یه سر به ایران می‌زنی و برمی‌گردی. مهماندار تذکر می‌دهد که کمربندها را ببندیم. حامد درحالی که برمی‌گردد می‌گوید: - بعداً ان‌شاءالله با هم صحبت می‌کنیم. به بیرون خیره می‌شوم؛ به سیاهی‌اش. هواپیما از زمین بلند می‌شود. چشمانم را می‌بندم و به سوریه فکر می‌کنم؛ به چیزهایی که قرار است ببینم و می‌دانم که روحم را می‌خراشد. می‌دانم که هربار فجایع رخ داده در سوریه را می‌بینم، ده‌ها سال پیرتر می‌شوم؛ اما چاره ندارم. نمی‌توانم فقط نگاه کنم و غصه بخورم. این هواپیما پر از آدم‌هایی ست که نمی‌توانند نگاه کنند و دل بسوزانند. آدم‌های دیوانه. چشم که باز می‌کنم، شهر را می‌بینم که مثل یک جعبه جواهرات زیر پایم می‌درخشد. چقدر این جعبه جواهرات فریبنده است، آدم را می‌کشاند به سوی خودش. این جعبه جواهرات آرام زیر پایم می‌درخشد و کوچک می‌شود. انقدر کوچک که دیگر به چشمم نمی‌آید. لبخند می‌زنم. چراغ‌های شهر روشنند، شهر آرام است و مردم کم‌کم می‌روند که بخوابند. بعضی‌ها هم تا دیروقت بیدار می‌مانند تا فیلم ببینند یا دور هم بگویند و بخندند. جنگ نیست. مردم زندگی‌شان را می‌کنند، هرچند سخت اما بدون اضطراب جنگ. توی خانه‌های خودشانند، کنار عزیزانشان. مجبور نشده‌اند یک شبه جانشان را بردارند و پای پیاده از شهرشان فرار کنند. کسی از دوستان و اعضای خانواده‌شان را جلوی چشمشان سر نبریده‌اند. هیچ‌وقت طعم نگرانی برای اسارت زن و دخترشان را نچشیده‌اند. چرا؟ چون هنوز آدم‌های دیوانه‌ای هستند که نمی‌توانند فقط اخبار را نگاه کنند و غصه بخورند. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 106 برعکس، به دمشق که می‌رسیم همه‌جا تاریک است و خاموش. می‌گویند هرجا بروی، آسمانش یکی ست؛ اما نه. آسمان سوریه با ایران فرق دارد. آسمان ایران روشن است و امن. هر پرنده‌ای نمی‌تواند در آسمان ایران پر بزند. آسمان سوریه اما هرگوشه‌اش پر از تهدید است. چراغ‌های هواپیما هم خاموش است؛ چون ممکن است در تیررس مسلحین قرار بگیریم. اگر خلبان می‌توانست، از همان بالا ما را یکی‌یکی پرت می‌کرد پایین تا مجبور نشود در شرایط ناامن فرود بیاید. سلام دمشق! *** - مرکز، جلال داره حرکت می‌کنه به سمت قرار. - دریافت شد. دستور همون هست که قبلا گفتم. بی‌سیم را رها کردم روی میز. این آخرین قرار تجهیز بود؛ ششمی‌اش. پنج‌تا تیم قبلی که تجهیز شده بودند را زیر چترمان گرفته بودیم. از حجم اسلحه و مواد منفجره‌ای که تبادل می‌شد و تحویل می‌گرفتند می‌شد فهمید قصد داشتند حمام خون راه بیندازند؛ اما مگر ما می‌گذاشتیم؟ امید صدایم زد؛ صدایش می‌لرزید: - عباس...عباس بیا این‌جا... از پشت میز بلند شدم و رفتم بالای سر امید. امید تمام پیام‌های ناعمه را تحت نظر داشت. با کمک جلال توانسته بودیم رد حساب کاربری‌اش را بزنیم. حالا همه‌شان تحت نظر ما بودند. امید با انگشت، پیام ناعمه را روی مانیتور نشان داد: - شر جلال رو هم بِکَن. دیگه لازمش نداریم. فقط یه طوری تمیز تمومش کن که بعداً پای پلیس وسط نیاد. مثلا با تصادف. برق از سرم پرید. امید مضطرب نگاهم کرد: - یعنی فهمیدن؟ میان موهایم چنگ انداختم: - نه...اگه فهمیده بودند قرار رو لغو می‌کردن، گم و گور می‌شدن. جلال رو دیگه لازم ندارن، می‌خوان براشون شاخ نشه. - خب چکار می‌کنی عباس؟ #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 107 وقت نداشتم بنشینم و با حوصله فکر کنم؛ هر ثانیه که می‌گذشت جلال به مرگ نزدیک می‌شد. سوییچ موتور و کلاه ایمنی را برداشتم و دویدم. امید صدایم می‌زد: - عباس! عباس کجا می‌ری؟ وقت نداشتم توضیح بدهم. می‌دویدم به سمت پارکینگ و همزمان در بی‌سیم به کیان که ت.م جلال بود گفتم: - کیان صدامو داری؟ - بله آقا، دنبال جلالم. - کیان جلال رو ولش کن. برو به موقعیت قرار، نامحسوس حواست باشه. جلال رو ولش کن. ردش کن. - چشم آقا. امید آمد روی خطم: - عباس معلومه می‌خوای چکار کنی؟ - امید گوش کن ببین چی می‌گم. بچه‌های بیمارستان خودمون رو با من لینک کن. هماهنگ باشن که تا گفتم خودشون رو برسونن. خب؟ صدای نفس عمیقش را شنیدم: - باشه. فقط مواظب باش! راستش خودم هم دقیقاً نمی‌دانستم دارم چه غلطی می‌کنم. هیچ چیز قابل پیش‌بینی نبود. من فقط یک چیز را می‌دانستم؛ این که به جلال قول داده بودم جانش را حفظ کنم. شاید فکر کنید جلال به عنوان کسی که با داعشی‌ها همکاری می‌کرد، حقش بود بمیرد؛ آن هم حالا که دیگر ما هم کاری با او نداشتیم. من اما آن لحظه اصلا برایم مهم نبود جلال کیست و چکاره است. مهم این بود که من به او قول داده بودم نگذارم بکشندش؛ نامردی بود اگر جلال را، آن هم وقتی با ما همکاری کرده و جانش را به خطر انداخته، رها کنم و بگذارم بمیرد. پریدم روی موتور و راه افتادم. زیر لب آیه‌الکرسی می‌خواندم و از خدا می‌خواستم به داد من و جلال برسد. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 108 انقدر تند می‌رفتم و لایی می‌کشیدم که یک لحظه با خودم گفتم کارم تمام است و سالم به مقصد نمی‌رسم. دوباره روی خط امید رفتم: - جلال الان کجاست؟ - صبر کن ببینم...همین الان وارد جاده نائین شد. با این سرعت ده دقیقه‌ای بهش رسیدی. مواظب باش عباس، خودتو به کشتن نده! این جمله‌اش در این موقعیت بیشتر شبیه جوک بود. سرعتم را بیشتر کردم و زیر لب صلوات می‌فرستادم. چندبار هم نزدیک بود موتور واژگون شود و با مغز روی زمین کله‌معلق بزنم، کار خدا بود که نشد. جاده نائین بودم که صدای امید درآمد: - عباس، جلال متوقف شده! داد زدم: - یعنی چی؟ - نمی‌دونم. جی‌پی‌اسش نشون می‌ده حرکت نمی‌کنه. مغزم تیر کشید. بیشتر گاز دادم: - کجاست؟ - نیم‌کیلومتر بعد از پمپ ‌بنزین. نفهمیدم چطور مسیر را طی کردم تا برسم به نزدیک محلی که امید آدرس داده بود. چندتا ماشین توقف کرده بودند. آه از نهادم بلند شد و فهمیدم تصادف کرده است. می‌دانستم حتماً کسی را گذاشته‌اند که از مرگ جلال مطمئن شود. نباید لو می‌رفتم. جلوتر که رفتم، نور کمرنگی دیدم و دستانم شل شد. آتش بود. ناخودآگاه زیر لب گفتم: - یا اباالفضل! به ماشین‌هایی رسیدم که ایستاده بودند. سرعتم را کم کردم و ایستادم. از یکی از کسانی که ایستاده بود پرسیدم: - چی شده؟ مرد برگشت سمت من و گفت: - ماشینه چپ کرده. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 109 با دیدن آتش، یک لحظه سرم گیج رفت. کلاه‌کاسکت را درنیاوردم، موتور را همان‌جا رها کردم و دویدم به سمت ماشین. معلوم بود یکی کوبیده است به سمت چپش که درهای سمت چپ فرو رفته بود. حدس می‌زدم چند دور غلتیده باشد که بدنه اینطور له و لورده و قُر شده است و چندین متر هم با جاده فاصله دارد. جلوی کاپوت طرف کمک‌راننده آتش گرفته بود. هنوز آتشش گسترده نشده بود؛ اما اگر دیر می‌جنبیدم فاجعه می‌شد. بوی بنزین خورد زیر بینی‌ام. فهمیدم بنزین نشت کرده و الان است که باک منفجر شود. تندتر دویدم. کسی جرات نکرده بود جلو بیاید. حتی نپرسیدم به اورژانس زنگ زده‌اند یا نه. نمی‌دانستم ساعت چند است؛ فکر کنم دوازده نیمه‌شب بود. به امید بی‌سیم زدم: - امید، سریع بگو آمبولانس و آتش‌نشانی بفرستن! با دیدن جلال که سرش به سمت شیشه شکسته افتاده بود و خون صورتش را پر کرده بود، ناخودآگاه ذکر «یا فاطمه زهرا(س)» آمد روی زبانم و تکرارش کردم. نور آتش می‌رقصید و صورتش را تاریک و روشن می‌کرد. بین دوراهی مانده بودم. از یک سو نمی‌دانستم دقیقاً چه آسیبی دیده و اگر تکانش می‌دادم، ممکن بود ستون فقرات و نخاعش آسیب ببیند. از سویی هم اگر منتظر می‌ماندم، ممکن بود ماشین منفجر شود و برویم روی هوا. در ماشین آسیب دیده بود و برای همین باز نمی‌شد. چشمم افتاد به جلال و کمربند ایمنی که سرجایش نگهش داشته بود. این می‌توانست نشانه خوبی باشد. هرچه تلاش کردم، در باز نشد. چندنفر با دیدن من که برای کمک دویده بودم، جرات پیدا کرده و آمده بودند کمکم. داد زدم: - در رو باز کنین. نمی‌توانستم خیلی از آن دو سه نفر انتظار داشته باشم. بیچاره‌ها هول کرده بودند و با پریشانی دور خودشان می‌چرخیدند. یکی‌شان گفت: - باید با دیلم بازش کنیم! #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 110 دلم می‌خواست برگردم و بگویم مرد حسابی، من این وسط دیلم از کجا بیاورم؟ اهمیت ندادم. دستم را از شیشه شکسته راننده داخل بردم. لبه شیشه شکسته، مچم را خراشید؛ اما به دردش توجه نکردم. دسته در را کشیدم. باز نشد. در ماشین قفل نبود. دوباره تلاش کردم و همزمان نالیدم: - یا زهرا! در تکان خورد. چندبار با مشت از داخل به در کوبیدم. از جا درآمد. به دونفر از کسانی که آمده بودند کمک گفتم در را بکشند. بالاخره باز شد. از مچ دستم خون می‌چکید و حرارت آتش خودش را به صورت و بدنم می‌کوبید. آتش داشت جلو می‌آمد و صندلی کمک‌راننده را می‌بلعید. برگشتم به طرف همان چندنفر. معلوم نبود ماشین کِی منفجر می‌شود. نمی‌خواستم جان مردم به خطر بیفتد. با تمام توانی که در گلو داشتم فریاد زدم: - برین عقب! برین عقب! الان منفجر می‌شه! نمی‌دانم از ترس آتش بود یا فریاد من که عقب‌عقب دویدند. در را کامل باز کردم. زیر لب صلوات می‌فرستادم و یا زهرا می‌گفتم. دیدن آتش ماشین بهمم ریخته بود. یاد حاج حسین و کمیل افتاده بودم. سعی کردم ذهنم را جمع کنم و جلال را از ماشین نجات بدهم. چندبار صدایش زدم. نیمه‌هشیار بود و آرام ناله می‌کرد. گرمای آتش و بوی بنزین داشت بیشتر می‌شد و به من اخطار می‌داد. دست بردم تا کمربند ایمنی جلال را باز کنم. قفل کمربند داغ شده بود و دستم را سوزاند. لبم را گزیدم؛ وقت برای ناله کردن هم ندشتم. قبل از این که آتش خودش را به دستم برساند، کمربند را باز کردم. بسم‌الله گفتم و زیر دو کتفش را گرفتم. تنه‌اش از ماشین بیرون آمد. نمی‌توانستم خیلی تکانش بدهم و روی زمین بکشمش. دستم را دور بدن و زانوهایش حلقه کردم و انداختمش روی کولم. دیگر به پشت سرم و حرارت آتشی که داشت به سمت‌‌مان می‌دوید نگاه نکردم. کله جلال روی شانه‌ام لق می‌خورد. بوی خون و بنزین و دود زیر بینی‌ام می‌زد. مچ دستم گزگز می‌کرد و سینه‌ام می‌سوخت. تمام تنم عرق کرده بود و سرم داشت در محاصره کلاه‌کاسکت جوش می‌آورد. چندنفر فریاد می‌زدند: - بدو! بدو! #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 111 صدای آژیر آمبولانس آمد. نفسی برایم نمانده بود؛ اما نگران مردمی بودم که در شانه جاده ایستاده بودند و به ماشین نگاه می‌کردند. نمی‌دانستم شدت انفجار چقدر خواهد بود. صدایم درنمی‌آمد و گلویم می‌سوخت؛ با این حال با ته‌مانده رمقم داد زدم: - برین عقب! برین عقب! قبل از این که نتیجه فریادم را ببینم، یک حرارت وحشتناک از پشت سرم حس کردم. انگار کسی هلم داد. صدای آژیر آمبولانس و جیغ و داد مردم در صدای وحشتناک انفجار گم شد. زانوهایم داشتند شل می‌شدند؛ اما خودم را نگه داشتم. نباید می‌افتادم. گوش‌هایم از صدای انفجار کیپ شده بود و سوت می‌کشید. به شانه خاکی جاده که رسیدم، زانو زدم روی زمین و با احتیاط جلال را از کولم پایین آوردم و روی زمین خواباندم. کتف و بازویم تیر کشیدند و بخاطر فشاری که به ریه‌هایم آمده بود، سرفه می‌کردم. دلم می‌خواست همان‌جا بخوابم؛ اما باید علائم حیاتی جلال را چک می‌کردم. نبضش می‌زد. دستم را گذاشتم روی کلاه‌کاسکت. سرم سوت می‌کشید و داغ کرده بود. دلم می‌خواست برش دارم؛ اما نباید چهره‌ام شناسایی می‌شد. صدای گفت و گوی مردم و آژیر را مبهم و گنگ می‌شنیدم. دور جلال داشت شلوغ می‌شد. ممکن بود همان‌جا کارش را تمام کنند؛ برای همین از او جدا نشدم و کنارش ماندم. امدادگرها مردم را کنار زدند و خودشان را رساندند به جلال. باز هم چهارچشمی مراقبش بودم. پلیس راهور داشت مردم را متفرق می‌کرد. دستانم را تکیه دادم روی زمین. کف دستانم روی تیزی سنگ‌ها خراشیده شد و یادم افتاد دستم سوخته. تازه چشمم افتاد به خودروی منفجر شده که حالا کامل در آتش می‌سوخت. نور آتش شب را روشن کرده بود. فقط اسکلت فلزی ماشین را می‌دیدم؛ بقیه‌اش آتش بود. تصور این که حاج حسین و کمیل چندسال پیش در چنین آتشی سوخته‌اند، بر مغزم ناخن می‌کشید. #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺

📖⃟﷽჻ᭂ࿐🌺 📚رمان خط قرمز🖍 قسمت 112 کمیل و حاج حسین ایستاده بودند کنار ماشین و لبخند می‌زدند. مچم تیر کشید و آن را با دست دیگرم گرفتم. سوزشش بیشتر شد. دستم ملتهب و قرمز شده بود و می‌دانستم به زودی تاول خواهد زد. ناخودآگاه «آخ» کوتاه و شکسته‌ای از گلویم درآمد. لبم گاز گرفتم و نفسم را حبس کردم از درد. جلال را که بردند داخل آمبولانس، من هم به امدادگر اورژانس گفتم آسیب دیده‌ام تا بتوانم سوار آمبولانس بشوم. داخل آمبولانس نشستم و کلاه‌کاسکتم را درآوردم. سرم کمی خنک شد. عرق تمام موهایم را خیس کرده بود. هنوز نفسم جا نیامده بود. امدادگر اورژانس گفت: - دستتو بده ببینم چی شده؟ دستم را که گرفت، دوباره آخم درآمد. هماهنگ کرده بودم آمبولانس برود بیمارستان خودمان. با چشم به جلال اشاره کردم: - این چطوره؟ زنده می‌مونه دیگه؟ امدادگر روی سوختگی دستم پماد می‌مالید و صورتم از درد جمع می‌شد. گفت: - فکر نکنم خیلی چیزیش شده باشه. حال عمومی‌ش نگران‌کننده نیست. منم شکستگی‌ای ندیدم؛ ولی بازم باید توی بیمارستان ازش عکس بگیرن ببینن یه وقت به جمجمه و مهره‌های کمرش آسیب نرسیده باشه. وقتی می‌گیم کمربند ایمنی‌تونو ببندید واسه همین می‌گیم. روی زخم مچم بتادین زد. بیشتر سوخت. صدای کیان را از بی‌سیم شنیدم: - تجهیز انجام شد. تیم تروریستی الان توی تور ما هستن. دستم را گذاشتم روی گوشم: - خوبه. مواظب باشید حساسشون نکنید. امدادگر با یک حالت خاصی نگاهم کرد؛ اما جرات نداشت سوال بپرسد. دستم را پانسمان کرد. مانده بودم با این دست‌های درب و داغان چطور بروم خانه؟ #ادامه_دارد... برای سلامتی امام زمان و نائبش صلوات @Dastanyapand 📚⃟✍჻ᭂ࿐☆🌺