بیابشیم‌بازمالِ‌هم؛

در قطار صندلی هایمان را عوض کنیم تو پنجره را می‌خواستی و من نگاه تو را...

در خودم گم شده بودم تو صدایم کردی عاشقم کردی و کشتی و رهایم کردی

‌همه عمر را عاشق بوده‌ام. تو خود این را بهتر می ‌دانی. اما هرگز عشقی چنین پرشور نداشته‌ ام. عشقی که تنها هنر من، هنر کلام، در برابر آن بی ‌رنگ می‌ شود.