مادربزرگ‌های دوراندیش مردمان بنی‌اسد مردمان عجیبی هستند. هم حبیب‌بن‌مظاهر و مسلم‌بن‌عوسجه را در دامان خودشان پرورش دادند و هم حرمله‌بن‌کاهلی را. سعیدترین و شقی‌ترین آدم‌ها. از آن طرف بقیه‌ی این قوم به این بزرگی، بی‌تفاوتند، شاید هم مُردَدند، شاید هم ترسو. نمی‌دانم. در دوره و زمانه‌ی ما به این آدم‌ها می‌گویند، خاکستری. همان‌هایی که نه این‌طرف جذبشان کرده و نه آن طرف. اما عجیب‌تر و شگفت‌آورتر از مردان این قوم، زنانشان هستند. زنان خاکستری یا زنانِ مردانِ خاکستری‌. سیزدهم محرم است. خبر به شهادت‌رساندن نوه‌ی پیغمبر به گوش خیلی‌ها رسیده است. همه مسخ‌ شده‌اند‌‌ انگار. پیکر امام و بقیه‌ی شهدا روی زمین‌های گرم کربلاست. زنان قوم بنی‌اسد زودتر از بقیه به خود می‌آیند‌. می‌روند سراغ مردانشان. لابد شروع کرده‌اند به لابه‌کردن که چه نشسته‌اید که جسد نوه پیامبر روی زمین‌های داغ کربلاست؟ چه نشسته‌اید که لباس‌ شهدا را غارت کرده‌اند؟ چه نشسته‌اید که سرها را بریده‌اند؟ چه نشسته‌اید که حرمله آبرویمان را برده است؟ چه نشسته‌اید که خون امام‌کشی که هیچ، خون کودک‌کشی تا ابددهر بر گردن قوممان افتاده است؟ بوی خون تا اینجا می‌آید، تا طویریج. کاش هزاران مرد مثل حبیب و مسلم داشتیم؛ اما یکی مثل حرمله نداشتیم. حتما مثل زنان عرب شروع کردند به مویه‌کردن و زدن توی صورت‌هایشان. بی‌قراری کرده‌اند که بدن صدپاره‌ی حسین و خاندانش روی زمین است، برخیزید. مردان کاری نمی‌کنند. از ترس است یا گیج‌اند هنوز یا چیز دیگر، نمی‌دانم. اما زنان تصمیمشان را گرفته‌اند باید لکه‌ی ننگ همراهی‌نکردن با پسر فاطمه را از دامنشان کم‌رنگ کنند؟ باید عاقبت بچه‌هایشان و آینده‌گانشان را ختم به خیر کنند. باید صف خودشان و قومشان را از حرمله و بقیه کوفیان جدا کنند. سبدهای حصیری را برمی‌دارند. تویش پارچه‌‌های سفید و بیل‌چه‌‌هایی برای کندن قبرها می‌گذارند. مردان که می‌شنوند، غیرتی می‌شوند، شاید هم شرم می‌کنند، شاید هم به‌خود می‌آیند. آن‌ها هم راهی می‌شوند. زنان روضه می‌خواندند و مردان شهدا را با احترام به خاک می‌سپارند. الان ۱۵۰ سال است که ظهر عاشورا، مردان قوم بنی‌اسد از طویریج، سروپابرهنه، هروله‌کنان می‌روند سمت حرم امام. علامه بحرالعلوم یک‌بار امام زمان را در دسته‌ی عزاداری طویریج دیده که با عزاداران می‌دوند و توی سرشان می‌زنند. هرسال سیزدهم محرم، به احترام زنان قوم بنی‌اسد، بین‌الحرمین قُرق می‌شود. زنان به یاد مادربزرگ‌هایشان، سبد حصیری را بر سر می‌گذارند و خودشان را می‌رسانند کربلا. زنان بنی‌اسد، قومشان را توی تاریخ سربلند کردند‌. نگفتند نمی‌شود، نگفتند نمی‌توانیم، نگفتند کار از کار گذشته، نگفتند وظیفه‌ی ما گفتن بود. زنان بنی‌اسد در حق قومشان بزرگ‌تری کردند. دیگر کسی قوم بنی‌اسد را با حرمله نمی‌شناسد. قوم بنی‌اسد با تدفین و تشیع شهدای کربلا شناخته می‌شود. 🖋ملیحه نقش‌زن #زینب_زمانه‌ات_باش #فرزندآوری_سربلندی‌ها 🇮🇷@davat114