(البته هفتم)

اولین سالی که وارد راهنمایی شدم با وجود همه‌ی تفاوت ها و سختی‌هایی که نسبت به دبستان داشت،برام خیلی خیلی قشنگ بود:))

اینجا رادیاتور اسپرینگ نیست...

اندک امیدهایم را محکم در آغوش گرفتم،اما مدام پوچ می‌شوند و از میان دستانم سر می‌خورند!

تنهایی سایه من شده ؛ اندوهی را با خود به تنهایی حمل میکنم که سنگین تر از خودم است . ومن همانطور کالبد زخمی خویش را روی زمین های سرد به سوی گورستان رویاهایم می‌کشانم:)))

همش از یک ایستگاه قطار شروع شد...

کلاس مجازی اینطوریه که زنگ هنره و داری نقاشی می‌کشی. یهو میبینی زمان کلاس تموم شده و باید بری آزمایش‌ الکتریسیته انجام بدی!

از خواب خسته ام ؛ به چیزی بیشتر از خواب نیاز دارم.. چیزی شبیه بیهوشی ! برای زمان طولانی ، شاید هم از بیداری خسته ام ،از این که بخوابم و تهش بیداری باشد ؛ کاش می شد سه سال یا شش سال یا نه سال خوابید... و بعد بیدار شد ، نشد هم . . . نشد ! _عباس معروفی

_

دیگه خیلی جاها بود و نبودم مهم نیست. حتی خودمم دیگه مهم نیستم... ولی مهم نیست مگه نه؟

وقتی میری روی مود انگیزشی:

ولی این یکی خیلی حس خوبی داشت دوست دارم اینجا هم بمونه:)))