❣🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_سی_هشتم نویسنده:خانم طیبه دلقندی فریاد یا زهرا یا زهرای او چنان دل هایم را لرزاند که ابتـدا آسایـشگاه ما و بعد بقیۀ آسایشگاه ،ها یکصدا با او هم ناله شدیم. فریاد یا زهراي بچـه هابا کوبیدن به شیشه و زمین طنین عجیب و رعب آوری پدیـد آورد . در و دیـواربا این صدا میلرزید . چند استخباراتی تازه استخدام که برای کامل کردن دوره ضـرب و شـتم آمده بودند ، از شدت ترس رنگ از رویشان پرید . کارآموزی را فراموش کردنـد و پا به فرار گذاشتند . بقیۀ هاعراقی هم خیلی جا خورده بودنـد . ایـن فریـاد هـا همه شان را از داخل اردوگاه فراری داد اما بچـه ها همچنـان یـک صـدا فریـاد میزدند«یا زهرا! یا زهرا . »!بعضی گریه می کردند. بدنمان می لرزید. در آن لحظـات ، همـه بـا تمـام وجود از آن بی بی مظلوم کمک می خواستیم. فریادهای ما بیرون ریز سال ها رنج و سختی و درد بود . نام آن حضرت انگار با هربار به زبان آوردن بـر گوشـه ای از این آلام مرهم میگذاشت . هرچه کردند ، بچه ها خاموش نشدند . یکی از افسر ها وارد شد و طـوری وانمود کرد که انگار از همه چیز ب یخبر است. به التماس افتاده بـود و خـواهش میکرد سـاکت شـویم . بـرای سـکوت شـرط و شـروط گذاشـتیم . اول اینکـه عراقیها دکتـر بیاورنـد و مـریض هـا را درمـان کننـد . دوم غـذا و سـوم تنبیـه نگهبان های خود محور عراقی . در عرض کمتر از چند دقیقه دکتر و دارو رسـید . غذا هم به سرعت حاضر شد همه تلافی مدت ها گرسنگی را درآوردیم . بـرای شرط سوم هم قول مساعد دادند . در ضمن پذیرفتند که فردا صبح اسرای سوله را آزاد کنند . بعد از آن همه فشار و اذیت ، یقین کردیم کـه حـضرت زهـرا (س) اراده کرده بودند به برکت نام مبارکشان اندکی از مشکلات بچه هـا حـل شـود . صبح ر وز بعد ؛ هشتم تیـر مـاه سـال شـصت و نـه، بعـد از خـوردن صـبحانه ، بچه های سوله راهی شدند و ما هم آزاد شدیم. گرچه خیلی ها از جمله مـن بـه اسهال مبتلا بودیم #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰❣

🔰❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_سی_نهم نویسنده :طیبه دلقندی دلهـا در تـب و تـاب بـود. محـرم داشـت از راه مـیرسـید. تـدارك برنامه های جدید شروع شد. ابتدا دور هم نشستیم و برنامه ریزی کردیم. از هـر یک نفر داوطلب شد . قرار گذاشتیم ، شب هـا بـا همـاهنگی مراسـم اجـرا کنیم؛ با رعایت همۀ جوانب احتیاط . اولین سالی بود که عزاداری منظم و هماهنگ انجام می شد. یکی دو بـار عراقی ها فهمیدند و چند نفر را زندانی کردند اما بی فایده بود . روزها از پـی هـم گذشـت و تاسـوعا رسـید . صـدای نوحـه خـوانی و عزاداری برای سالار شهیدان از سوله ها بلند شد. همۀ اسرا دسـته جمعـی نوحـه میخواندند. این صدا پاداش زحمات ما در دوران اسارت بود . عراقی ها با نگرانی می رفتند و می آمدنـد . چنـد بـار افـسر ارشدشـان بـا خواهش از بچه ها خواست که رعایت کنند . او گفت که ما می دانیم شما به هـر شکل ممکن عزاداری خواهید کرد . فقط خواهش می کنـیم طـوری ایـن کـار را بکنید که صدایتان بیرون سوله نیاید و سربازان را تحت تأثیر قرار ندهید . همانطور که نوحه می خواندیم، با سوز و گداز بیشتر بر سینه مـی زدیـم و می خواندیم «: قال رسول االله نور عینٍ، حسین منی انا من حـسینٍ » یـا «حـسین جان، کربلا ،»! یکی از سربازهاي شیعه با حـسرت نگـاه مـی کـرد ولـی جـرأت همراهی نداشت . افسر ارشد وقتی دید حریف بچه هـا نمـی شـود ، دسـتور داد سربازهای بیرون اردوگاه بیایند و دم در نگهبانی بدهند . عاشورا از راه رسید . شور و حرارت همه چند برابر شده بود . سینه زنـی و عزاداري اجرا شد اما میخواستیم عاشورا با بقیۀ روزها فرق داشته باشد . تصمیم گرفتیم نذري بـدهیم . خمیرهـاي داخـل نـان را کـه در آفتـاب خشک کرده بودیم کوبیدیم و آرد تهیه کردیم . از فروشـگاه هـم شـیر و شـکر گرفتیم و با همین امکانات اندك ، حلوا درسـت کـردیم . ظهـر کمـی از غـذای خودمان را همراه با حلوا براي نگهبان هـا بـردیم . خیلـی تعجـب کـرده بودنـد . تعجبشان بیشتر میشد وقتی میگفتیم : - نذري امام حسینه؛ بفرمایید بخورین! #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 🔰❣🔰❣🔰❣

❣🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهلم نویسنده:طیبه دلقندی قلعه را داشتند خالی می کردند. همه تعجب کرده بودیم و نمـی دانـستیم چرا. حدود ساعت ده شبِ دوازده مردادِ شصت و نـه ، بـه سـراغمان آمدنـد و گفتند : - زودتر وسایلتون رو جمع کنید ! باید برگردین ملحق ! اسرای ملحق را به سـولۀ مـادر منتقـل کردنـد . قلعـه خـالی شـد . کلـی اینطرف و آن طرف زدیم و پرس و جو کردیم تـا بـالاخره علّـت را فهمیـدیم . اسرای کویتی در راه بودند و نیاز به جا داشتند . حدود ده روز کویتی هـا آنجـا بودند و ایرانی ها برایشان غذا می بردنـد . در همـین مـدت کوتـاه ، همـه جـا را خراب کردند . عراقی ها دل پری از آنها داشتند و میگفتند : ها صد رحمت به شما ایرانی ها با وجوداین که فارسـی ،وقتـی یـک بـار میگیم بشین ، می فهمین! اینا که هم زبان ماهستند حرف حالیشان نمیشه و همه جا کثیف کردن ! بعثی ها سرخورده بودند و احـساس شکـست مـی کردنـد . تـوي دلمـان گفتیم «: دست بالاي دست بسیار است »!این احساس از دو مسأله ناشی می شد. یکی اینکه از زمانی که کویتی هـا را به سـوله هـا آوردنـد ، هـر روز شـاهد درگیـری هـای زیـادی بودنـد و ایـن کش مکش ها را از چشم ما می دیدند؛ دوم اینکه با انتقال بچه های قلعه به سـوله ، آنها از رقص و آواز و دزدی، به نماز جماعت و دعای توسل و دعـای کمیـل رو آورده بودند . برخلاف خواسـتۀ آن هـا بچـه های مـا تأثیرگـذارتر بودنـد و محبوبیتشان چند برابر شده بود . آزادی های ما خیلی کم شد . فقط دو ساعت در روز هواخوری داشتیم . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 🔰❣🔰❣🔰❣🔰

❣🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهل_یکم نویسنده :طیبه دلقندی چهارشنبه بود . از اول صبح بلنـدگوی اردوگـاه موسـیقی و سـاز و آواز پخش می کرد. تلویزیون همراه با مارش اطلاعیه های مـی خوانـد کـه تـا لحظـاتی دیگر خبر مهمی اعلام خواهد شد. حال و هواي اردوگاه عوض شده بود . بی صبرانه منتظر بودیم بدانیم چه خبر شده است . نزدیک ظهـر اطلاعیـه را خواندند «: حضرت سید رئیس صدام حسین برای اینکه حـسن نیـت خـود را نشان بدهد، تبادل اسرا را به صو رت یک جانبه پذیرفته و این کـار در یـک مـاه آینده انجام خواهد شد .». فریاد االله اکبر بـه هـوا برخاسـت . صـلوات فرسـتادیم . یـک دیگـر را در آغوش کشیدیم و با خوشحالی به هم تبریک گفتیم . بعد از دقایقی چند افسر بلند پایـه آمدنـد . آنهـا هـم خوشـحال بودنـد . گفتند : - مبارك! جشن بگیرین! شادی کنین ! اما جشن ما به روش خودمان بود . صلوات، تکبیر و شعار «دم بـه دم بـر همه دم بر گل رخسار خمینی صلوات » به عراقی ها آشکارا دهنکجی میکردیم و آنها حرف نمیزدنـد . معلـوم بود آن هم خوشحالند که بالاخره این دوران به پایان رسیده است . اخبار اشغال کویت ر ا که روز به روز داغ تر میشد، از تلویزیـون دنبـال میکردیم. تهدید آمریکا علیه عراق، پیام ایران براي این اشغال و . ...وقتی شنیدیم صدام موافقت کرده که از جمعه تبادل اسرا شـروع شـود ،باورمان نمی شد. آیا واقعاً دوران خفقان و اسارت داشت به پایان می رسید؟ آیـا دوباره می توانستیم در هوای پاك وطن نفس بکشیم و پـا بـر خـاك پربـرکتش بگذاریم؟ هر کدام حال و هوایی داشتیم . گریه می کردیم و هزاران فکـر و آرزو در دلهایمان زنده شده بود . فقـط یـک چیـز دل همـه را غـصه دار کـرده بـود . احـساس بـی پـدری میکردیم. گرچه همه خوشحال از بازگشت بودیم اما، امام دیگـر نبـود و گـرد ،یتیمی بر چهـر ة همـۀ مـا نشـسته بـود . کـاش شـهد آزادي را در حیـات امـام میچشیدیم . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰❣

🔰❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهلم_دوم نویسنده :طیبه دلقندی روزهای اسارت داشت به پایان می رسید ؛اما زخمهـایی کـه منافقـان در این مدت بر قلب و روح همه ما زده بودنـد ، هنـوز تـازه بـود . دور هـم جمـع شدیم؛ یکی از یکی داغدار تر. همه دلِ پری داشتند . تصمیم گـرفتیم منافقـان را که ده نفری میشدند، به سزاي اعمالشان برسانیم . جمعه، بیست و شش مرداد هزار و سیصد و شـصت و شـش ، نزدیـک ساعت یک آماده بودیم . لباس کامل، کفش کتانی و سلاح به دست . یکی نبشی داشت، آن یکی تیغ و دیگری چوب ،هیچ کس دست خالی نبود . منتظر مانـدیم تا عراقی ها برای صرف نهار از اردوگاه بیرون بروند . رأس ساعت مقرر با فریاد االله اکبر به طرفشان حمله ور شـدیم . در یـک لحظه آسمان صاف اردوگاه پر از گرد و غبار شد. انگار طوفان به پا شده بود . یکی از این خائن ها مسؤول سول ۀ هزار نفري بود او آنقدر اُ بهت داشت. که نگهبان های عراقی از او حساب می بردند. علّتش این بود که اعتماد مـسؤول اردوگاه را به خود جلب کرده بود . براي همه زهرچشم داشت . بچه هـا اول از همه گوش او را بریدند و به عنوان هدیه براي اسرای همان سوله فرستادند . در زمان بسیار کوتاهی نگهبان ها ریختند داخل اردوگاه . یکی از افسر هـا که دلِ پری از همه داشـت ، دسـتور تیرانـدازی داد . درکمـال نابـاوری یکـی از دوستان نقش زمین شد . اسـمش حـسین پیر اینـده بـود . بـسیجی چهـل و پـنج سال های که سه فرزند داشت و شخصی بـسیار آرام و خونـسرد بـود . تـا آنروز هیچ کداممان او را عصبانی ندیده بودیم . تیری به قلـبش خـورد و خـونش بـر شیشه های آسایشگاه پاشید . پیکر بی جانش را روي دست بلند کردیم . فریاد «لا اله الا االله «، » مرگ بـر آمریکا» «و مرگ بر جنایتکار» سر دادیم . کارد می زدند خون بچه ها در نمی آمد. افسر آماده باش داد. همۀ تفنگهـا به طرف ما نشانه رفت . آماده فرمان بودند ولی خون بـر زمـین ریختـه حـسین همه را دیوانه کرده بود. عصبانی فریاد میزدیم : - بزنین! چرا معطلین؟ ما رو هم بکشین! چرا نگاه میکنید ؟افسر دستور «داخل» داد . ما مقاومت کردیم و خواستار مجازات عـاملان جنایت بودیم. بالاخره به زور ما را داخل بندها راندند . وقتی دیدیم دستمان از زمین و آسمان کوتاه است، اعتصاب غذا کردیم . عراقی ها نمی خواستند کم بیاورند . آب و برق و توالت را از ما گرفتند . گرمـای طاقت فرسا، تشنگی و گرسنگی بچه ها را یکی یکی از پا میانداخت . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 🔰❣🔰❣🔰❣🔰

❣🔰❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهلم_سوم نویسنده : طیبه دلقندی وقتی عزم و اراده محکم بچه ها را دیدند تسلیم شـدند . از مـا خواسـتند اعتصاب غذا را بشکنیم. گفتیم : - تا جنایتکار محاکمه نشه اعتصاب ادامه داره! دو افـسر و سـرباز عراقـی عامـل جنایـت را از ارودگـاه بردنـد ، ولـی نفهمیدیم با آن ها چه کردند. به همـین دلیـل کوتـاه نیامـدیم و اعتـصاب ادامـه یافت. در قدم بعد تصمیم گرفتیم بقیۀ سوله ها را خبر کنیم . این بود که یک صدا فریاد«الله اکبر! یا زهرا! یا حسین » ! سر دادیم . بعثیها که ترسیده بودند اردوگاه را محاصره کردند ولی ما دسـت بـردار نبودیم. نگهبانها باتون به دست و عصبانی ریختند توی آسایشگاه . یکی از آن ها با فریاد دستور داد که پلاکارد شهادت حسین را هر چه زودتر پـایین بیـاوریم . هیچکس اعتنا نکرد . وقتی خودشان به طرف پرچم رفتند و خواستند آن را پایین بیاورند، همه با هم به حالت آماده باش نشستیم. از این حرکت دسته جمعی به شدت ترسیدند و سریع در رفتند روز سوم اسرای سوله ها فریادهـای مـا را شـنیدند و بـا مـا همصدا شدند. پنج هزار نفر یکصدا «یا حسین» میگفتند . شب سوم بقیۀ سوله ها به شدت عصبانی بودند . آنها میخواستند درهـا را بشکنند و بفهمند که علّت شعار هـا چیـست . بـالاخره در آخـرین روزهـای اسارت، این فریادها کار خودش را کرد و دشمن تسلیم شد . نیمه شب مجبور شـدند سرپرسـت کـل اسـرای ایرانـی بـه نـام «ژنـرال عمیدنظر» را بیاورند . دستور داد از هر سوله سه نفر را آوردند . پانزده نفری کـه هدایت اسرا را به عهده داشتیم، روبه روی هم ایستادیم . بعد از روبوسی علّت ناآرامی ها را برای آن ها توضیح دادیم . ژنرال قـول همکار ی داد . در قدم اول همه خائنین را از آن جا بردنـد . چنـد تـا از آن هـا بـه شدت زخمی شده بودند. بعد هم به ما آزادی هایی داد . فردای آنروز یعنی سی ام مرداد ، ما را آزاد گذاشتند که عـزاداری کنـیم . هفت روز سینه زنی و عزاداری کردیم . عراقی ها سهمیۀ غذا را اضافه کردند و ما با این مقدار هر روز صد و پنجاه نفر از سوله های دیگر را غذا می دادیـم . آرد و شکر برایمان آوردند . ما حلوا میپختیم حجلـه درسـت کـردیم و خـتم قـرآن گرفتیم. حتی ژنرال در مراسم شرکت کرد و قرآن خواند . بچه ها مقاله هایی علیه عراقی ها نوشتند. در حضو ر خودشان این نوشته ها را به زبـان فارسـی و عربـی خواندند ولی عراقی ها ناچار هیچ عکس ال عملی نشان نمیدادند . شب هفت شهید در حضور ژنرال و سرهنگ های عراقی نمـاز جماعـت خواندیم. بعد سفر ة وحدت پهن شد و همه غـذا صـرف کردنـد . آن روز هـا از به یادماندنی ترین روزهای اسارت ما شد . برای اولین بـار ، بـا اسـتفاده از شـرایط ایجاد شده ، نماز جمعه بر پـا کـردیم . احـساس پیـروزی در آن روز هـا خیلـی شیرین بود . ارتباط با سایر اسرا در آن مقطع باعث شـد بـه فکـر ایجـاد کـانون مرکزی آزادگان بیفتیم . احساس میکـردیم ادامـۀ ایـن ارتباطـات بعـد از آزاديی یکی از مهمترین نیازهای همۀ ماست . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰❣

❣🔰❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهلم_چهارم نویسنده :طیبه دلقندی محاصره اقتصادی عراق شروع شده بود . گرچه همه این سال ها سرشـار از سختی و کمبود بود ، ولی بعد از محاصره ، اسرا خیلی گرسنگی مـی کـشیدند . یکبار معترضانه به افسر عراقی گفتیم - حالا که قراره برگردیم ایران ، چرا این قـدر اذیتمـون مـی کنـین ؟ چـرا این همه گرسنگی به ما میدین؟ مستأصل جواب داد : - واالله نداریم! واالله نیست که بدیم بخوری !ن سختیها را تحمل می کردیم. دلمان خوش بـود بـه صـحنه هـایی کـه از تلویزیون ایران می دیدیم. تبادل اسرا شروع شده بود . اسـرا بـه مرقـد امـام وارد میشدند، گریه کنان و سینه خیز به سوی پیر مرادشان می شتافتند. ماهم پا به پاي آنها گریه می کردیم و در آرزوی آن لحظه قلبمان مـی تپیـد . در برابـر اسـتقبال بینظیر مردم، چیزي جز احساس شرمندگی نداشتیم . تعداد بچه ها روز به روز کمتر می شد. گروه گروه خداحافظی می کردنـد و می رفتند. بالاخره نوبت اردوگاه ما رسید . هر کس نوشته ای داشت، جاسـازی می کرد که به دست عراقی ها نیفتد. یکی از سرهنگ های عراقی به ما هشدار داد که اگر ریش نام را نزنیم، آخرین اسرایی خواهیم بود که به ایران بر میگردیم . در طول اسارت مجبور به این کار بودیم ولی آن روز ها به احترام عـزای شهید پیر اینده، دوست نداشتیم ریش مان را بتراشیم. از طرفی دلمان می خواسـت با این ظاهر به وطن برگردیم . به همین دلیل بی اعتنا پاسخ دادیـم کـه هـر کـاری مـی خواهیـد بکنیـد . عراقی ها به تهدیدشان عمل کردند . تبادل اسر ا تا اردوگـاه بیـست و سـه انجـام شده بود ولی ما که اردوگاه هیجده بودیم در انتظار به سر میبردیم .هزار نفری می شدیم. وقتی نوبتمان شد، گفتند که فقط پانصد نفرمـان را میبرند. تعدادی از ما داوطلبانه ماندیم و بقیـه را بردنـد . سـه روز آخـر بـه مـا سخت گذشت . عراقیها تحریم ر ا بهانه کرده بودند و غذا به ما نمـی دادنـد . دو روز قبل از ورود به ایران نه صبحانه خورده بودیم، نه نهار و نه شـام . فقـط دو نان جو سوخته به ما دادند . همه به شدت گرسنه بـودیم و منتظـر کـه بـالاخره نوبت ما برسد و برگردیم . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰

❣🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهل_پنجم نویسنده :طیبه دلقندی وقتــی صــلیب ســرخی هــا آمدنــد و روی کاغــذهــای آرم و نــشاندار اسم هایمان را نوشتند، باورمان شد که این بار واقعاً خبری است. از آن روز امیـد واقعی در دل هایمان زنده شد . به هم دیگـر آدرس و شـماره تلفـن دادیـم و در تدارك بازگشت افتادیم . از ابتدای اسارت به هر بدبختی بود تـاریخ و خلاصـه حـوادث مهـم را نوشته بودم اگر این کاغذها به دستشان می افتاد خیلی بد مـی شـد . خیلـی فکـر کردم تا راهش را پیـدا کـنم . کفـش هـایم را بـرش زدم و کاغـذ هـا را لای آن جاسازي کردم . در این مرحله نیاز به چسب داشتم تـا کفـش را بـه شـکل اول برگردانم. با خمیر ریش و دوده چسب درست کردم و بـا آن اطـراف کفـش را پوشاندم . تحرك و تکاپو چند برابر شده بود . براي سا خت پیشانی بند پارچـه هـای پلاستیکی اطراف پتو ها را کندیم . با خمیر ریش و کپ سول هاي چرك خشک کن مادهای رنگی به دست آوردیم و با آن روی پارچه ها«یـا حـسین » «و یـا زهـرا » نوشتیم. بعضی پارچۀ سیاه آماده کردند که در لحظه ورود، براي فوت امـام، بـه بازو ببندند. در طول اسارت خیلی از دوستان ما به خاطر خواندن قرآن بـه شـهادت رسیده بودند . عراقیها قرآن را لب تاقچه و کنار پنجره میگذاشتند. هر بـار کـه نگهبان می رفت و برمی گشت، نگاه می کرد قرآن سر جایش باشد . در غیـر ایـن صورت تنبیه میشدیم . حالا که داشـتیم مـی رفتـیم در یـک حرکـت تبلیغـی و مزورانـه، جلـو دوربین های خبرنگاران و چشم های صلیب سرخی ها میخواستند بـه مـا قـرآن هدیه کنند . برای خنثی کردن این توطئه ، قرار گذاشتیم هیچ کس قرآنها را قبول نکند . آخر سر لباس هاي آستین کوتاهمان را طوری پو شیدیم که وصله های آن معلوم باشد . این کار ها حکم آخرین مبارزات و دهن کجـی هـا را بـه عراقـی هـا داشت. #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰❣

🔰❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهل_ششم نویسنده :طیبه دلقندی بالاخره انتظار به سر آمد ونوبت مـا رسـید، قلبمـ ان بـی قـرار در سـینه می تپید. روحمان سال ها پیش در ایران جا مانده بود و حال فقط جسمی رنجور و خسته برمیگشت . رؤیایی باورنکردنی. بارها به خودم گفتم : - نکنه همۀ اینا یک خواب شیرین باشه ،ولی صدای بلند صلوات مـرا بـه خـود آورد . آزادی در انتظارمـان بـود . ساعت شش بعد از ظهر اتوبوسها حرکت کردند. در ابتـدای ورود عراقـی هـا خواستند وسایلمان را بگردند اما با عکس العمل شدید بچه ها کوتـاه آمدنـد و بعد از تفتیش چند نفر پیاده شدند . یکی از دوستان هیجانزده فریاد زد : - برجمال محمد مصطفی صلوات ! - اللهم صل علی محمد و آل محمد ! - نثار روح پاك امام خمینی صلوات ! عطر و بوی صلوات فضای کوچک اتوبوس را پر کـرد . اتوبـوس هـا راه افتادند. از در بزرگ آزارگاه بیرون آمدیم . دلم نمی خواست حتی بـرای آخـرین بار، لحظه ای برگردم و به پشت سرم نگاه کنم . ما داشتیم دور می شدیم؛ از سال ها زجـر و شـکنجه جـسمی و روحـی . اتوبوس میان خیابان های شهر پیچید . زنان و مردان و کودکـان مظلـوم برایمـان دست تکـان مـی دادنـد . مـا هـم بـه نـشانۀ وداع همـین کـار را کـردیم . آنروز نمیدانستیم هواپیما های آمریکا در آینده روی سر این بیچاره ها بمب و موشک خواهند ریخت . از بعقوبه و مندلی عبور کردیم . هر لحظه که میگذشت شـادی بیشتری میانمان موج می زد . با صدای بلند شروع به خواندن کردم : - باز هوای وطنم، وطنم آرزوست ! بچه هاهم با شور و حرارت یک صدا پاسـخ مـی دادنـد . حـدود سـاعت هشت و نیم شب، بوی وطن مشامم را پر کرد . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰❣

❣🔰❣🔰❣🔰❣ #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهل_هفتم نویسنده:طیبه دلقندی به مرز خسروی که رسیدیم ، متوجه شدیم سه اتوبوس از ده اتوبوس را برگردانده اند. عصبانی و دل گرفته به سروان عراقی اعتراض کردیم . با درشتی او کار به درگیری کشید. سروان که از کوره در رفته بود .شیشه های اتوبوس را شکستیم و به سروان حمله کردیم . زیـر مـشت و لگد تا جایی که می خورد کتکش زدیم . راننده که فرمـان را برگردانـده بـود، از ترس تسلیم شد. او را هم با سروان از ماشین پایین انداختیم . چند قدم تا مرز بیشتر نمانده بود و ایـن در گیـری داشـت بـه جاهـای باریک می کشید. فکر اینکه ما را از همین جا برگردانند، مـو بـر تنمـان راسـت میکرد . چند پاسدار که از دور متوجه شده بودند مشکلی پیش آمده، به سـرعت دویدند. از صفر مرزی عبور کردند و با چالاکی اتوبوس را از مرز عبور دادند . دیدن لباس سبز سپاه بعد از این همه سال ، شیرین تر از هر چیزی بود . از خوشحالی داشتیم بال در می آوردیم. بالاخره دست حمایـت وطـن بـر سـرمان کشیده شد. نفس ها در سینه حبس شده بود. سروان عراقی و راننده، عـصبانی و دلخور به این طرف و آن طرف میزدند، ولی حالا این طـرف مـرز و در کـشور خودمان بودیم . هر کسی احساساتش را به گونه ای نشان میداد. یکی اشک مـی ریخـت . یکی خاك وطن را می بوسید و خدا را سجده می کرد و دیگری با تمـام وجـود برادران سپاهی را در آغوش میگرفت . شور و حال اولیه که کمتر شد، برادر پاسداری برایمان صحبت کرد . بعد از خوش آمدگویی و تعارفات معمول از همه خواهش کـرد در خـوردن عجلـه نکنند. او توضیح داد که معده های ما کوچک شده و تحمل غذای زیاد را ندارد . اما عمل به این توصیه برای آدم هایی کـه سـال هـا گرسـنگی و تـشنگی کشیده بودند، کار آسانی نبود . همـه بـرای خـوردن حـرص مـی زدیـم . دسـت خودمان نبود . ادم می آید کنـار تـانکر شـربت آبلیمـو ایـستادیم . دو تـا لیـوان یکبار مصرف برداشتم و شروع کردم به نوشیدن . تا یک لیـوان را مـی خـوردم، لیوان دوم را پر می کردم. بیست لیوان شربت پشت سر هم خوردم؛ تا وقتی کـه اشباع شدم و احساس کردم دیگر جا ندارم ،چلومرغ برایمان آوردند . نمیدانستیم تـوی دهانمـان بگـذاریم یـا تـویچشم هایمان. خیلی ها از پرخوري کارشان به دکتر و دوا کشید . یک توصیه دیگر هم در مرز به ما کردنـد . ظـاهراً در گـروه هـای قبلـی هنگام ورود به ایران درگیري شدیدی پیش آمده بود . بچه ها سر منافقین ریختـه و چند تا از آنها را کشته بودند . به دستور آقای هاشمی رفسنجانی ، وظیفۀ ما فقـط دادن اسـامی افـرادی بود که خیانت کرده بودند؛ بقیۀ کار را دولت دنبال میکرد #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰

❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_چهل_هشتم نویسنده:طیبه دلقندی استقبال مردم بی نظیر بود . برای تشکر چیزی جز اشک نداشـتیم کـه بـه آنها تقدیم کنیم . در اسلام آباد نماز خواندیم . بعد از شام ما ر ا به سوی باختران حرکت دادند. مردم با شیرینی و پرتاب گل به ما خوش آمد گفتند . سه روز در لشکر ک قرنطینه بودیم . در این مدت ، به پرسش های زیـادی پاسخ دادیم و توی فرم هایی اسامی بچه هـای خـائن را نوشـتیم . در ضـمن بـه خانواده شهید حسین پیراینده هم سری زدیم . قرنطینه که تمام شد ، برای رفتن به فرودگاه بـه تبریـز بردنـدمان. آنجـا خیلی ها را دوباره دیدیم . بعد از مدتی معطلی اعلام کردند پـرواز کنـسل شـده است. سرگردان بودیم که از بلندگو شنیدیم هر کس میخواهد جایی بـرود تـا فردا صبح آزاد است . بعد از چهار سال دوری نمی دانستم می توانم مسیرها را به یاد بیاورم یـا ! نه با خودم گفتم یک تاکسی می گیرم تا امام حـسین و از آن جـا مـیرم هفـده شهریور خانۀ مادر بزرگم. توی تاکسی از مسافر بغل دستی ام پرسیدم : - میبخشین! برای این مسیر ... تومن کافیه؟ با تعجب نگاهم کرد و گفت : - انگار ایران نبودی؟ میدونی این قیمت مال چه وقتیه؟ - ! بله ایرانی ام اما چهار ساله از اینجا دور بودم ! - حتماً دانشجوی عازم به خارج بودی ! - خارج بودم اما ،نه به عنوان دانشجو، اسیر بودم . یکدفعه انگار شور و شعف دنیا را روی صورتش ریختند . مرا بغل کرد و بوسید. لابه لای حرف هایش گفت که پاسدار است و به تازگی متأهل شده . دست مرا گرفت و گفت : - به مرگ خودم اگه بذارم جای دیگه ای غیر از خونـه مـن بـری ! بایـد امشب مهمون من باشی ! از یک طرف خوشحال بودم و دلم گرم شده بود که مردم قدر زجرهـایما را می دانند و از طرفی مانده بودم در برابر این همه لطف ، چه جـوا بی بـدهم . او هم نا طور تعارف میکرد : با ید این افتخار امشب نصیب من بشه ! خلاصه آن قدر قسم داد و اصرار کرد که ناگزیر تـسلیم شـدم . آنشـب خیلی حرف زدیم و پذیرایی مفصلی از من کـرد . صـبحانه ام را کـه داد، هنـوز اصرار به ماندنم داشت . گفتم : - ممنون، باید برم! از خانمت خیلی تشکر کن ! به گرمی مرا در آغوش کشید و تا سر کوچه بدرقه ام کـرد . وقتـی بـرای آخرین بار برگشتم و برایش دست تکان دادم با خودم گفتم : - این همون چیزی بود که توی این سال ها دل همـه مـون بـراش غَـنج میرفت. عشق و مهربونی ایرانی . محبتی که شاید هیچ جـای دنیـا نظیـرش رو نتونی پیدا کنی . #پیگیر_باشید #حماسه_جنوب_شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰

❣🔰❣🔰❣🔰 #پوکه_های_طلایی #قسمت_اخر نویسنده :طیبه دلقندی اسم های ما یک ماه قبل از رسیدنمان به ایران آمده بود . پدرم در علمدار از همان روز وسایل پذیرایی را آماده کرده بود . همۀ فامیل از دور و نزدیـک در خانۀ ما جمع شده بودند . بعد از شـش روز وقتـی دیـده بودنـد خبـري از مـن نیست ، به شهرهایشان برگشته بودند. اما پدر خانه و کوچـه را چراغـان کـرده بـود و انتظـار مـرا مـی کـشید . میگفتند در این یک ماه آنقدر زودرنج شده بود که هیچ کس نمیتوانست بـا او حرف بزند . توي فرودگاه مهرآباد همه اش به خانواده ام فکر می کردم. آنروز بیـست و هشتم شهریور بود . هواپیما که به زمین نشست همه آمده بودند؛ امام جمعـه، مسؤولین و مردم . بعد از مصاحبه، سخنرانی و فیلم برداري، هـر آزاده در حلقـه پر مهرِ خانوادهاش قرار گرفت و راهی شهر و دیارش شد . در نگاه اول مدتی طول کشید تا پدر و مادرم را شناختم . خیلی شکـسته شده بودند . صورت ها پر از چین و چروك و نگاه شان خسته بود. تازه فهمیـدم که عذاب آن ها کمتر از من نبوده است . برادرم در این مدت صـاحب همـسر و فرزند شده بود. خیلی از دوستانم آمده بودند. میگفتند : - شنیدیم کف پات اتو کشیدن . همه نگرانت بودیم می خواستیم هر چه زودتر ببینیمت . فضا خیلی صمیمی بود . شـور و حـال و احـساسات پـاك و بـی نظیـر . دیدارها که تازه شد، آماده حرکت شدیم . رسیدیم علمدار ،نزدیک ساعت سه بعد از ظهر بود که در ان قدر مردم ،جمع شده بودند که تا مسافت زیادی ماشین قادر به حرکت نبود . شرمنده ایـن همه لطف، نمیدانستم چه بگویم . با صحبت های کوتاهی تشکر کـردم و راه افتـادیم . ذوق دیـدن خانـه را داشتم. خانه ای که بارها در رؤیاهایم به سویش رفته و در آنرا گشوده بودم . به خانه که رسیدیم طبق باور قدیمی از من خواستند از روی نردبان بالا بروم و با گذاشتن از آن وارد خانه شوم . علّت این کار را نمی دانستم. شاید برای آدمی مثل من که چهار سال مفقود بود و عکسش را میان شهدا گذاشته بودنـد، وارد شدن از در خانه، به رؤیا و آرزو شبیه تر بود . انگـار خـدا مـرا دیگربـار از آسمان برای خانواده فرستاده بود . مردم دسته دسته می رفتند و می آمدند. تا سـه روز پدرم با شام و نهار از مردم شهرمان پذیرایی میکرد . بعد از ورود به خانه ، چند ساعتی که گذشت هر چـه نگـاه کـردم پـسر عمویم را ندیدم . علیرضا همزمان با من اعزام شده بود . سـراغش را کـه گـرفتم گفتند : - رفته مسافرت ! با وجودي که از حضور در کنار خانواده و مردم خوشـحال بـودم ، دلـم گرفته بود . توي ذهنم ، دوستان شهیدم لبخند به لب می آمدند و مـی رفتنـد . دلـم هوایشان را کرده بود. هواي همۀ شهدا را. گفتم :نوم - ببرین گلزار شهدا! وارد گلزار که شدیم ، نسیم خنکی می وزید. یکی یکی عکس هایـشان را نگاه میکردم و توي دلم با آنها حرف میزدم : - شماها خیلی خوش شانس بـودین کـه ایـن طـور بـا عـزت رف تـین، کاش...! یکدفعه میخکوب شدم . فکر کردم اشتباه می کنم. دوباره عکس و اسـم را نگاه کردم «. شهید علیرضا نقیپور علمداري .» روي مزارش زانو زدم . گریه امانم نداد . گفتند یک هفتـه بعـد از مفقـود شدن من، علیرضا توي همان عملیات به شهادت رسیده است . علیرضا خیلی پاك بود، برای همین لایق رفتن شد . دلم می خواست تنها باشم، تنها با علیرضا. کنارش بنشینم و ساعتها با او حرف بزنم : - علیرضا! عزیزم ! تو بهتر از هر کسی شاهد بودی که در این سال ها چه بر من گذشت . چهار سال بـا همـه لحظـات سـخت و طاقـت فرسـایش . تمـام رازهاي نگفته ام را هم می دانی. لحظاتی کـه شـاید هـیچ قلمـی نتوانـد آنرا بـه نگارش در آورد .». والسلام علی من اتبع الهدي #برای_شادی_روح_امام_شهدا_وشهدا_صلوات #حماسه_جنوب_شهدا #اسارت #قسمت_اخر #عید_غدیر https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣🔰❣🔰❣🔰