💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هفتم : جمال آفتاب قسمت اول محل دیدارهاے مردمے امام خمینے مدرسہ علوے بود. من و تعداد زیادے از خانم‌هاے مسجد، سوار بر اتوبوس بہ طرف خیابان ایران حرڪت ڪردیم. ڪوچہ و خیابان‌هاے اطراف مدرسہ غلغلہ بود. چند ساعتے طول ڪشید تا بہ محل دیدار برسیم. اهالے محلہ با چاے و لقمہ اے نان و پنیر از میہ مانان امام پذیرایے مے ڪردند. با موج جمعیت حرڪت مے ڪردیم و جلو مے رفتیم. براے دیدن امام لحظہ شمارے مے ڪردم. با صداے بلندِ صلواتِ جمعیت سر چرخاندم و متوجہ حضور امام در ڪنار پنجرہ شدم. صداے ضربان قلبم بہ خوبے شنیدہ مے شد؛ ڪم ماندہ بود سڪتہ ڪنم. وسط روز، ماہ در آسمان تہران طلوع ڪردہ بود و من بہ زیارتش رفتہ بودم. شیرینے وصال امام و تماشاے آن جمال نورانے، غم سال‌هاے تلخے ڪہ بر من گذشتہ بود را از یادم برد. خودم را نزدیڪ پنجرہ رساندم. همه‌ے توانم را جمع ڪردم. دستم را بالا بردم و فریاد زدم: «امام! امام! چیزے ندارم تقدیمت ڪنم؛ دوتا سرباز دارم ڪہ تقدیمت مے ڪنم؛ بچہ هام بہ فدات...» نمے دانم امام صدایم را شنید یا نہ؟! از هوش رفتم و افتادم زمین. خدا رحم ڪرد در آن شلوغے زیر دست و پا لہ نشدم! نمے دانم در آن اوضاع چہ ڪسے مرا بہ گوشہ خلوتے برد. با خیس شدن صورتم بہ هوش آمدم. ڪمے آب‌قند خوردم و جان بہ تنم برگشت. بلند شدم و شعار دادم. گریہ امانم را بریدہ بود؛ دوبارہ از حال رفتم. انقلاب تازہ پیروز شدہ بود. آن ایام یڪ شب هم ڪنار یڪدیگر نبودیم. امیر و علے دیروقت بہ خانہ بر مے گشتند و گاهے اوقات تا سحر بیرون بودند. خیابان ایران پاتوق هر روزشان شدہ بود. دایے محمد و فامیل‌هاے وفادار بہ شاہ، هفتہ اے چند روز مے آمدند سہمیہ فحش و ناسزا را ڪف دستم مے گذاشتند و مے رفتند! آن‌قدر بہ رجب فشار آوردند ڪہ طاقتش تمام شد و بعد از مدت‌ها ڪمربند دست گرفت. تا از مردم حرف و ڪنایہ اے مے شنید یا بچہ ها دیروقت بہ خانہ مے آمدند، تمام تن و بدنم را سیاہ و ڪبود مے ڪرد. شب تا صبح درد مے ڪشیدم؛ اما بہ روے خودم نمے آوردم ڪہ مبادا فرزندانم از مسیرے ڪہ پیش گرفتہ اند دل‌سرد شوند. دایے شلوار شش جیب علے را ڪہ مے دید، صورتش سرخ مے شد و با عصبانیت بہ ما مے پرید: «این چیہ پاے بچہ ڪردے؟! باباش پول ندارہ براش شلوار بخرہ؟! بس ڪنید این مسخره‌بازی‌ها رو. همین روزا شاہ بر مے گردہ و دمار از روزگارتون درمیارہ!» گوش ما بدهڪار این حرف‌ها نبود و ڪار خودمان را مے ڪردیم. مادرم همیشہ سفارش مے ڪرد ڪہ احترام دایے فراموش نشود. حتے اگر بدترین توهین‌ها از طرف دایے محمد بہ ما مے شد، جوابش را نمے دادیم؛ اما رجب ڪم‌طاقت بود و فورے زور بازویش را بہ رخ ما مے ڪشید و ڪنایه‌هایے را ڪہ شنیدہ بود تلافے مے ڪرد. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هفتم : جمال آفتاب قسمت دوم علے هفتہ اے چند شب براے حفاظت از جماران بہ آنجا مے رفت. امیر هم ایست بازرسے بود و دیروقت بہ خانہ مے آمد. یڪ شب رجب با عجلہ مغازہ را بست و وحشت‌زدہ بہ خانہ آمد و گفت: «تو آخر منو بہ خاڪ سیاہ مے شونے! گوش بچہ ات رو بگیر بزن پس گردنش بشینہ سر درس و مشقش!» - چرا؟! چے شدہ رجب؟! باز ڪے بہت حرف زدہ؟! - چے شدہ؟! چے مے خواستے بشہ؟! چند نفر اومدن تو مغازہ منو تہدید ڪردن و رفتن. مرتیڪہ از خدا بی‌خبر مے گہ اگہ جلوے علے شاه‌آبادے رو نگیرے، همین روزا باید جنازه‌ اش رو از تو خیابون جمع ڪنے. زهرا! جلوے این بچہ ها رو بگیر! رجب ڪہ ڪمے آرام گرفت، فرستادمش مغازہ؛ اما دل خودم آشوب بود. اگر بلایے سر این دو بچہ مے آمد، رجب روزگارم را از این سیاه‌تر مے ڪرد. توسل ڪردم و آن‌ها را بہ خدا سپردم. علے نیمہ شب بہ خانہ برگشت. وسط راه‌پلہ رجب یقہ اش را گرفت و گفت: «بچہ! سر شب بیا خونہ بگیر بخواب. نمے خواد راہ بیفتے تو این خیابونا. مگہ خواهر و مادرت بیرونن ڪہ خونہ نمیاے؟! تو این مملڪت قوی‌تر از تو نیست ڪہ جلو افتادے؟!» گوشہ تاریڪے از اتاق ایستادم. از ترس دهانم را بستہ بودم و صدایم در نمے آمد. رجب هرچہ بہ دهانش مے آمد بار علے می‌ڪرد و من داشتم دق مے ڪردم. علیِ مظلوم من سرش را پایین انداختہ بود و بہ صورت رجب نگاہ نمے ڪرد. حرف رجب تمام شد. علے گفت: «بابا! شما مے گے من خونہ بمونم؟ چشم، مے مونم. شما راحت بخواب، مامان هم راحت بخوابہ؛ اصلا همہ راحت مے خوابیم؛ ولے نگو خواهر و مادرم بیرون نیستن! همه‌ے این زن‌هاے تو خیابون ناموس من هستن. نگو نیستن! بہ خدا هستن بابا.» - چے میگے پسر؟! ناغافل از پشت میان مے زنن نفلہ مے شے علے! - نہ بابا جون! جرئت ندارن منو بزنن؛ خیالت راحت. رجب ڪہ حسابے ڪُفرش از حاضر جوابے علے بالا آمدہ بود ڪنترل زبانش را از دست داد، حرفے زد ڪہ جگرم را سوزاند. گفت: «اے ڪاش یہ بچہ معتاد داشتم و از سر خیابون جمعش مے ڪردم، اما تو رو نداشتم!» صداے ضرب سیلے دلم را لرزاند. علے در تاریڪیِ اتاق رختخوابش را پہ ن ڪرد و بدون خوردن شام خوابید. صبح دیدم بالشت زیر سرش خونے شدہ. تا صبح صدایش درنیامدہ بود. مدتے گذشت. علے ڪارهاے مشڪوڪے مے ڪرد. از بیرون ڪہ مے آمد یڪ‌راست مے رفت اتاق طبقہ بالا و در را پشت سرش قفل مے ڪرد؛ ساعت‌ها آنجا مے ماند. ترسیدم فشارهاے رجب ڪار خودش را ڪردہ باشد و این بچہ از همه‌چیز بریدہ باشد. از سر ڪار بر مے گشتم ڪہ یڪے از دوستان علے جلویم را گرفت و بعد از احوالپرسے گفت: «علے شلوار لے مے پوشہ؛ از اون شلوار‌ایے ڪہ مدلش خاصہ.» پیش خودم گفتم: «خدایا! چہ خاڪے بہ سرم ڪنم؟! این بچہ از راہ بہ در شد!» ظہر جمعہ یڪے از دوستان علے آمد جلوے در خانہ. چند دقیقہ اے داخل حیاط با هم حرف زدند. فرصت خوبے بود براے اینڪہ از ڪارهایش سر دربیاورم. فورے رفتم طبقہ بالا و نگاهے بہ اتاق انداختم. روے دیوار رو بہ قبلہ دعاے نماز غفیلہ را نصب ڪردہ بود. سجاده‌‌اش گوشہ اتاق پہن بود. هرچہ چشم چرخاندم، چیز مشڪوڪے ندیدم. موقع بیرون آمدن از اتاق، تڪہ پارچہ اے ڪہ بین ڪمد و دیوار مخفے شدہ بود توجہ ام را جلب ڪرد؛ به‌سختے بیرون ڪشیدمش. همان شلوارے بود ڪہ خبرش را شنیدم. مدل دوختش خاص بود و جیب‌هاے مخفے زیادے داشت. دل‌شوره‌ام بیشتر شد. شلوار را بہ همان شڪل گذاشتم پشت ڪمد و از اتاق بیرون رفتم. عصر ماجرا را از علے پرسیدم؛ طفرہ رفت و چیزے نگفت. دلم مثل سیروسرڪہ مے جوشید و دستم بہ جایے بند نبود. امیر گفت: «نگران نباش مامان! بد بہ دلت راہ ندہ، علے سر بہ راهہ. حواسش هست دارہ چے ڪار مے ڪنہ.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هفتم : جمال آفتاب قسمت سوم چہاردهم اسفند بنے صدر سخنرانے تندے علیہ برخے شخصیت‌هاے انقلاب ڪرد ڪہ باعث تحریڪ مردم شد. مخالفین بلندگوے بنے صدر را قطع ڪردند. ڪار بالا گرفت. بنی‌صدر فرمان حملہ بہ مردم و بیرون ڪردن آن‌ها از دانشگاہ را صادر ڪرد و آتش فتنہ روشن شد. آن روز درگیرے سنگینے مقابل دانشگاہ رخ داد ڪہ باعث خون‌ریزے و اتفاقات تلخے شد. بہ مساجد خبر رسید احتیاج فورے بہ خون و ملحفہ سفید است. مردم براے اهداے خون مقابل بیمارستان‌ها صف ڪشیدند. من و تعدادے از خانم‌ها در محلہ چرخیدیم و ملحفہ هاے اضافے را از خانه‌ها جمع ڪردیم. شب ماشین‌هاے جہاد آمدند و ملحفہ هاے بستہ بندے شدہ را براے بیمارستان‌ها بردند. چندین ماہ مملڪت علاوہ بر جنگ با دشمن، درگیر حواشے بنے صدر و منافقین هم بود. شڪر خدا با تصمیم مسئولین، بنی‌صدر عزل شد و مردم از شر او و ڪارشڪنے هایش در جنگ راحت شدند. مدتے بعد هم خبر رسید بنے صدر و رجوے در پوشش زنانہ از ڪشور فرار ڪرده‌اند. بہ لطف خدا با ڪارهاے جہادے ڪہ در محلہ انجام دادیم، سرشناس شدیم و حرفمان خریدار پیدا ڪرد. چادر جنگ‌زده‌ها دیگر ظرفیت حجم زیاد ڪمڪ‌هاے مردمے را نداشت؛ باید فڪرے مے ڪردیم. سولہ اے بزرگ در مقابل خانہ ما متروڪہ و بدون استفادہ بود. چادر سر ڪردم و افتادم دنبال پیدا ڪردن صاحب سولہ. هرجا ڪہ ڪمترین امیدے بود فورے خودم را آنجا مے رساندم و رد سولہ را مے زدم. بالاخرہ مشخص شد سولہ براے یڪے از ادارات دولتے است و فعلا قصد استفادہ از آن را ندارند. با پیگیرے زیاد توانستم مجوز استفادہ از سولہ را بگیرم. در این مسیر یڪے دو جفت ڪفش پارہ ڪردم تا با ڪلید سولہ بہ خانہ برگشتم. همراہ تعدادے از خانم‌ها درهاے سولہ را باز ڪردم. با آب و جارو افتادیم بہ جان سالن. هرچہ مے شستیم و زمین را مے سابیدیم تمام نمے شد، از بس بزرگ بود و تہ نداشت. میز و وسایل را بہ سولہ منتقل ڪردیم. مدیریت این محل جدید بر عہدہ جہاد سازندگے بود، ڪلید‌ها را بہ نمایندہ جہاد تحویل دادم و ڪار را شروع ڪردیم. عده‌اے از خانم‌ها چرخ خیاطے آوردند. دوخت روبالشتے، لحاف، رفوے لباس رزمندگان و بعضے از لباس‌هاے اهدایے ڪہ احتیاج بہ ترمیم داشتند را خانم‌هاے خیاط انجام مے دادند. آقایان هم مشغول جمع‌آورے ڪمڪ‌هاے مردمے شدند. عده‌اے هم مواد غذایے، خشڪبار و آجیل‌ بستہ بندے مے ڪردند. براے همہ، ڪار بود. همراہ امیر مے رفتیم مولوے و پشم شیشہ مے خریدیم؛ بار مے زدیم و مے بردیم داخل سولہ تخلیہ مے ڪردیم. گوشہ اے از سالن مے نشستم و براے جنگ‌زده‌ها بالشت و تشڪ مے دوختم. فرقے نمے ڪرد اهل ڪجایے و بہ چہ زبانے حرف مے زنے، همہ یڪ دل ڪنار هم مے نشستیم. هیچ‌ڪس حقوق نمے گرفت، همہ براے خدا ڪار مے ڪردند. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هشتم: پیڪ علے قسمت اول علے و امیر همراہ محمد ڪریمے، از بچہ هاے مسجد، پایین پله‌ها ایستادہ بودند. گوش تیز ڪردم ببینم چہ مے گویند. دربارہ جبہہ با هم صحبت مے ڪردند. امیر گفت: «فایدہ ندارہ! مامان همہ اش ما رو مے برہ جہاد؛ اجازہ نمے دہ بریم جبہہ.» به‌محض شنیدن اسم جبہہ، چہره‌ عصبانے رجب جلوے چشمم آمد. اگر مے فہمید، شر بہ پا مے شد. بچه‌ها وارد اتاق شدند و فرم‌ها را جلوے من گذاشتند. امیر با نگاهش التماس مے ڪرد زیر برگہ را امضا ڪنم. جگرم سوخت؛ برگہ را امضا ڪردم. جواب سؤالات شرعے را نوشتند. علے از آن دو ڪم‌سن‌وسال‌تر بود؛ از سر و ڪول من بالا مے رفت و جواب سؤال‌ها را مے پرسید. من هم تقلب مے رساندم. پیش خودم گفتم حالا ڪو تا اعزام. علے را ڪہ اصلا نمے برند؛ سن‌وسالے ندارد. امیر هم تا ڪارهایش رو بہ راہ شود رجب راضے مے شود. با این خیالات دلم را خوش مے ڪردم تا ببینم خدا چہ مے خواهد. یڪ روز امیر سر سفرہ ناهار بدون مقدمہ خبر ثبت‌نام جبہہ را گفت. قاشق از دست رجب افتاد. نگاہ تندے بہ من ڪرد و رو بہ امیر گفت: «مے خواے برے جبہہ؟! دیگہ چے؟! حتما مامانت ساڪتم بستہ! هر جا مے خواے برے برو، اما من راضے نیستم. برو ببینم خدا ازت قبول مے ڪنہ یا نہ؟!» امیر پرید و از پشتْ رجب را محڪم بغل گرفت: «بابا جون! اگہ رضایت بدے برم جبہہ، بہت پول مےدن ها! مگہ پول دوست ندارے؟» رجب، امیر را از خودش جدا ڪرد: «از ڪِے تا حالا پول مےدن؟! بچہ گول مے زنے؟! پول نمے خوام. همین ڪہ گفتم؛ من راضے نیستم.» با عصبانیت از سر سفرہ بلند شد و رفت مغازہ. امیر خیلے دمق شد. گفتم: «مامان جان! نگران نباش. بسپار بہ خدا، خودش همه‌چیز رو درست می‌ڪنہ.» مہرماہ سال 60 موعد اعزام حج رسید و ما آمادہ سفر شدیم. بچه‌ها را بہ خواهرم سپردم. از همہ خداحافظے ڪردیم و راهے مڪہ شدیم. تا وقتے بہ مدینہ نرسیدہ بودم، باور نمے ڪردم خدا چہ نعمت بزرگے قسمتم ڪردہ است. بعد از زیارت بقیع، سوار اتوبوس شدیم. رانندہ بدون هیچ ترسے بہ حضرت زهرا (علیہ ا‌السلام) و امام خمینے هتاڪے ڪرد. هرچہ صبر ڪردم و نشستم، دیدم بہ غیرت مردان ڪاروان بر نمے خورد و با یڪ استغفراللہ مثلا اعتراض مے ڪردند. از صندلے بلند شدم، رو بہ رانندہ فریاد زدم: «من زبون تو رو نمے فہمم، اما مے دونم تو زبون ما رو بلدے؛ پس خوب گوش ڪن ببین چے مے گم. شماهایے ڪہ پہلوے حضرت زهرا رو شڪستید و محسنش رو بہ شہادت رسوندید، حق ندارید از باباش رسول‌اللہ دم بزنید. بگو ببینم، چرا قبر دختر پیامبر مخفیہ؟! چرا لال شدے؟! شماها حق ندارید اسم خودتون رو خادم‌الحرمین بذارید.» رانندہ روے صندلے میخڪوب شدہ بود و از آینہ من را نگاہ مے ڪرد. ادامہ دادم: « تو حق ندارے اسم رهبر ما رو بہ دهن ڪثیفت بیارے! فہمیدے یا نہ؟!» اهالے ڪاروان ڪہ منتظر همچین فرصتے بودند، چند تڪبیر بلند گفتند و با یڪ صلوات غائلہ را ختم ڪردند. رانندہ جورے خفہ شد ڪہ انگار مادرزادے لال است! مثل اینڪہ تا حالا هیچ‌ڪس این‌طورے جوابش را ندادہ بود. رجب ڪہ فڪر مے ڪرد الان مرا دستگیر مے ڪنند، گوشہ چادرم را ڪشید. - بشین زن! اینجا هم نمے تونے زبونت رو نگہ دارے؟! الان میان مے برنت بدبخت مے شیم! - نہ خیر! نمے تونم. آدم مقابل دشمن باید حرفش رو بزنہ. به‌خیر گذشت و ڪم‌ڪم آمادہ حرڪت بہ سمت مڪہ شدیم. ڪنار رجب در مسجدالحرام نشستہ بودم. زل زدم بہ ڪعبہ، اشڪ مے ریختم و نجوا می‌ڪردم. رجب زد بہ پہلویم و درِ گوشم گفت: «زهرا! واے بہ حالت اگہ امیر رفتہ باشہ جبہہ، اون وقت من مے دونم با تو. خداخدا ڪن یہ مو از سر بچہ هام ڪم نشدہ باشہ.» بدون اینڪہ بہ او نگاہ ڪنم رو بہ ڪعبہ گفتم: «خدایا! زهرا تو خونہ تو هم باید تنش بلرزہ؟! عیب ندارہ، من راضے ام بہ رضاے تو. هر اتفاقے مے خواد بیفتہ؛ فقط اینجا نہ، بذار برگردیم تہران.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هشتم: پیڪ علے قسمت دوم قبل از سفر، بچه‌ها چیزهایے سفارش دادہ بودند ڪہ باید مے خریدم. وامے ڪہ از بانڪ گرفتہ بودم دست رجب بود؛ با اوقات تلخے پولم را پس داد. یڪ دستگاہ تلویزیون رنگے ڪوچڪ براے امیر خریدم؛ ساعت مچے هم خواستہ بود. علے شلوار مے خواست ڪہ پولم تہ ڪشید؛ نشد چیزے برایش بخرم. رجب تعدادے ساعت مچے براے فامیل‌هاے نزدیڪ خرید و برگشتیم تہران. دوست و آشنا بہ دیدنم مے آمدند، از خجالت ماندہ بودم چہ ڪنم! خواهر بزرگم، صغرے وضعیت مالے خوبے داشت؛ شوهرش بازارے بود. زیاد حج مے رفتند. انبار خانہ اش پر از سوغاتے هاے مڪہ بود. صبح زود با ڪلے پارچہ چادرے و پیراهنے بہ دیدنم آمد و گفت: «این پارچه‌ها رو بدہ بہ مہمونات، من لازمشون ندارم.» آبرویم را خرید. از شرمندگے در و همسایہ نجات پیدا ڪردم. دست‌به‌خیر بود و هیچ‌وقت از من غافل نمے شد. خیلے اوقات ڪہ میہمانے و مراسمے داشت، مے رفتم ڪارهایش را انجام مے دادم. آخر شب موقع برگشت، یڪ ڪیسہ برنج ایرانے و مقدارے پول بہ من مے داد. اوایل قبول نمے ڪردم، اما زور خواهرم بہ من مے چربید. هرچہ از دستش بر مے آمد دریغ نمے ڪرد. مے دانست رجب براے خانہ دست بہ جیب نمے شود و من در فشار زیادے هستم. آن‌قدر درگیر راہ انداختن میہمان و ڪارهاے جہاد بودم ڪہ ماجراے اعزام امیر را پاڪ فراموش ڪردم. غفلت ما فرصت خوبے بود ڪہ بی‌سروصدا ڪارهایش را پیش ببرد. بدون اینڪہ ڪسے بفہمد، دوره‌هاے آموزشے جبہہ را گذراند و منتظر اعزام بود. بعد از نماز مغرب و عشا در مسجد اعلام ڪردند فردا صبح بسیجیان پایگاہ عازم جبہہ هستند؛ امیر هم بینشان بود. شوڪہ شدم. ماندہ بودم چطور بہ رجب خبر بدهم. تا صبح خواب بہ چشمم نیامد. امیر ساڪش را دور از چشم ما بست. دلم آشوب بود. راضے بہ رفتنش بودم، اما دلم نمے خواست بدون اطلاع رجب اعزام شود. نماز صبح را خواندم. تسبیح دست گرفتم و صلوات فرستادم. فڪر اینڪہ رجب، صبح چہ بلایے بہ سر ما مے آورد داشت دیوانہ ام مے ڪرد. امیر حولہ اش را برداشت و با آب سرد غسل شہادت ڪرد. آفتاب ڪہ بالا آمد، از بلندگوهاے مسجد صداے نوحہ آهنگران و مارش جنگ پخش شد. امیر ساڪش را برداشت و خداحافظے ڪرد. دل‌شورہ امانم را بریدہ بود. رفتم جلوے در خانہ، از دور بہ مسجد نگاہ ڪردم. خیابان شلوغ بود و رزمندگان بہ نوبت سوار اتوبوس مے شدند. ڪنار تشڪ رجب نشستم و چند بار صدایش زدم: «رجب! رجب! آقا رجب! بلند شو امیر دارہ میرہ جبہہ. پاشو مَرد! این بچہ اعزام شد، نگے نگفتے!» توپ بالاے سرش منفجر مے ڪردے بیدار نمے شد. پیش خودم گفتم: «من ڪہ صداش زدم، خودش بیدار نشد.» همراہ علے رفتیم پاے اتوبوس. خواستم امیر را بغل ڪنم؛ ولے دستم لرزید و فشارم افتاد. نتوانستم زیاد سرپا بمانم؛ بہ خانہ برگشتم. رجب تازہ از خواب بیدار شدہ بود. دست و صورتش را شست. سفرہ صبحانہ را پہن ڪردم. از حال و روز من فہمید اتفاقے افتادہ؛ مشڪوڪ شد و سراغ امیر را گرفت. نفس عمیقے ڪشیدم، گفتم: «امیر اعزام شد. هرچے صدات زدم جلوش رو بگیرے بیدار نشدے.» دودستے محڪم زد بہ سرش و گفت: «ڪار خودت رو ڪردے زهرا؟!» پاے برهنہ بہ طرف مسجد دوید؛ علے هم بہ دنبالش. اتوبوس حرڪت ڪردہ بود. برگشت خانہ و همہ ڪاسہ ڪوزه‌ها را سر من شڪست. چپ مے رفت، راست مے آمد، مے گفت: «فقط دعا ڪن بلایے سر امیر نیاد؛ وگرنہ روزگارت رو سیاہ مے ڪنم.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هشتم: پیڪ علے قسمت سوم امیر خوب بلد بود چطور با حرف‌هاے قلمبہ سلمبہ رجب را ساڪت ڪند. نشستہ بودم پشت‌بام و لباس‌هایش را مے شستم؛ بدجور شورہ زدہ بود و همہ جاے آن پوسیدہ بود. گفتم: «خدایا! این بچہ چطور تو گرماے خوزستان طاقت میارہ؟!» با بوسہ امیر بہ خودم آمدم. گفت: «مامان چرا رنگت پریدہ؟! باز رفتے خون دادے؟!» گفتم: «نہ مامان جان، خون ندادم. لباسات رو ڪہ دیدم گریہ ام گرفت. امیر! اونجا هوا خیلے گرمہ؟!» ڪمے سر بہ سرم گذاشت و شلنگ آب را بہ طرفم گرفت تا سرحال شدم. ماہ رمضان بود. سر سفرہ افطار، دو سہ قاشق بیشتر غذا نمے خورد و ڪنار مے رفت. آب یخ نمے خورد. برایم سؤال شدہ بود نڪند مریض شدہ؟! ڪلے اصرار ڪردم تا زبان باز ڪرد: «مامان جان! اگہ آب یخ بہم مزہ ڪنہ، دیگہ تو گرماے خوزستان دووم نمیارم؛ نباید بہ این چیزا عادت ڪنم!» در همان چند هفتہ، جبہہ اثر خودش را روے امیر گذاشتہ بود؛ براے خودش مردے شدہ بود. یڪ هفتہ بیشتر تہران نماند. چند دست زیرپوش نخے برایش خریدم تا در گرماے سخت جنوب ڪمتر عرق‌سوز شود. دلم نیامد با ڪفش‌هاے پارہ راهے اش ڪنم. یڪ جفت ڪتانے خوب هم برایش خریدم. مے دانستم قبل از اینڪہ بہ منطقہ برسد، همہ را بخشیدہ. رجب تا دم اتوبوس رفت و بدرقہ اش ڪرد. امیر مرتب نامہ مے فرستاد. علے مے نشست ڪنار من و رجب، نامہ را باز مے ڪرد و برایمان مے خواند: «پدر و مادر عزیزم! تشڪر مے ڪنم از شما، چون ما را جورے تربیت ڪردید ڪہ راہ خودمان را پیدا ڪردیم و در مسیر انقلاب قرار گرفتیم. خدا را شاڪرم به‌خاطر نان حلالے ڪہ بر سر سفرہ گذاشتید. می‌خواهم برایتان بگویم جبہہ ڪجاست. جبہہ جایے است ڪہ ما خدا را رو در رو مے بینیم و از همیشہ بہ او نزدیڪ‌تر هستیم. اینجا همہ از دنیا بریده‌اند و فقط خدا را در نظر مے گیرند. ما با تمام وجود خدا را حس مے ڪنیم...» هر نامہ اے ڪہ مے فرستاد، قوت قلب بود برایمان. از خدا مے گفت، و توصیہ بہ پشتیبانے و حمایت از امام مے ڪرد. در همہ آن چند ماہ، هرچہ جنس ڪوپنے اعلام شدہ بود انبار ڪردم براے روزے ڪہ امیر بہ خانہ بر مے گردد. دل و دماغ هیچ ڪارے را نداشتم. امیر بعد از چند ماہ بہ خانہ برگشت. تا امیرم آمد، جان دوبارہ گرفتم؛ سیر نمے شدم از تماشایش. در خیال خودم او را داماد ڪردم. آخ ڪہ تماشاے آن قامت رعنا در لباس دامادے چہ لذتے داشت! چند روزے بیشتر تہران نماند و ساڪش را بست. نیمہ هاے شب دل‌درد شدیدے گرفت؛ رفتیم درمانگاہ. دڪتر معاینہ اش ڪرد و گفت: «فعلا سِرُم بزنہ، ولے بعد برسونیدش بیمارستان ڪہ اوضاع خوبے ندارہ.» سرم ڪہ تمام شد، دستش را روے شڪمش گذاشت و محڪم فشار داد. بعد بلند شد و روے تخت نشست. - مامان! بریم خونہ، حالم خوب شد. - ‌امیر جان! دیدے دڪتر چے گفت؟ باید بریم بیمارستان، حالت خوب نیست پسرم! - ‌نہ مامان جان! من خوب شدم. باید برگردم جبہہ، وقت بیمارستان رفتن ندارم. هرچہ اصرار ڪردم زیر بار نرفت. برگشتیم خانہ. یڪے دو روز بعد خداحافظے ڪرد و برگشت منطقہ تا بہ عملیات برسد. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل هشتم: پیڪ علے قسمت چہارم از طرف جہاد اردوے خانوادگے مشہد برایمان ترتیب دادہ بودند. رجب راضے نشد مغازہ را ببندد و همراہ ما بیاید. حسین تہران ماند و من همراہ علے رفتم مشہد. بعد از تحمل چند ماہ سختے و آن‌همہ فشار روحے، فقط زیارت امام رضا (علیہ السلام) حالم را خوب مے ڪرد. سحر از حرم برگشتم. چشمم سنگین شد و خوابم برد. صبح از خواب پریدم؛ هوا روشن شدہ بود. رفتم دم اتاق خواهر خنجلے، یڪے از خانم‌هاے جہاد. - خنجلے جان! مےشہ خانوم‌ها رو جمع ڪنے دعاے توسل بخونیم؟! - چرا رنگت پریدہ شاه‌آبادے؟! حالت خوبہ؟! - نہ، دلم مثل سیروسرڪہ مے جوشہ! دارم دیوونہ مےشم. شما فقط بچہ ها رو جمع ڪن دعا توسل بخونیم. یہ سؤال، اگہ امیر شہید شدہ باشہ، من مے تونم زودتر برگردم تہران؟! - شاه‌آبادے!!! باز شروع ڪردے؟! هیچ معلوم هست چے مےگے؟! - سحر خواب دیدم دست گذاشتم رو شڪمم و گفتم اگہ امیر شہید بشہ، این بچہ تو شڪمم میشہ امیر! از خواب پریدم. خنجلے! امیر شہید بشہ، رجب آبرو برام نمے ذارہ! با این خوابے ڪہ دیدم، مطمئنم باردار هم هستم. خنجلے با عصبانیت گفت: «زهرا! بس ڪن! اومدیم زیارت. ان‌قدر هزیون نگو حالم بد شد. باشہ اگہ شہید شد، تو برو تہران.» دو سہ روز بعد برگشتم. اشتباہ ڪردم خوابم را براے رجب تعریف ڪردم؛ خونش بہ جوش آمد، عصبانے شد و از خجالتم درآمد. بی‌خبرے امانم را بریدہ بود. دل و دماغ سر ڪار رفتن نداشتم. مے رفتم جہاد، طاقت نمے آوردم و بر مے گشتم خانہ. مے آمدم خانہ، نفسم مے گرفت و بر مے گشتم جہاد. آرام و قرار نداشتم. دست بہ ڪار شدم. هرچہ ڪلہ قند در خانہ بود همہ را شڪستم، خاڪش را جوشاندم و شیرہ درست ڪردم، گفتم: «این براے حلوا!» برنج‌ها را از انبار بیرون ڪشیدم، پاڪ ڪردم و گذاشتم دمِ دست، گفتم: «اینم براے شام و ناهار مہمونا...» سرخے غروب تازہ بہ آسمان افتادہ بود. وضو گرفتم و سجاده‌ام را پہن ڪردم. خواستم نماز بخوانم ڪہ زنگ خانہ بہ صدا درآمد. پاے برهنہ با چادرنماز دویدم و در حیاط را باز ڪردم. دو جوان بلند قامت حزب‌اللہے پشت در بودند. میخڪوب شدم. فہمیدند نفسم بند آمدہ. یڪے از آن دو بہ طرف مغازہ رفت. فورے اشارہ ڪردم برگردد. گفتم: «آقا! آقا! بیا اینجا. شما با من ڪار دارے؟! از ڪجا اومدے؟!» - از پایگاہ مقداد اومدیم. - پیڪ امیر شاه‌آبادے هستے؟! - بلہ، امیر آقا زخمے شدہ توے بیمارستانہ. - پسرم! بہ من دروغ نگو، راستش رو بگو. امیر شہید شدہ؟! فعلا بہ شوهرم چیزے نگید. پشت فر دارہ ڪار مےڪنہ، حالش بد مے شہ. - نہ حاج‌خانوم! چرا باور نمے ڪنے، امیر زخمے شدہ. محڪم گفتم: «پسر جان! من مادرم، خبر دارم. چند روزہ دلم آشوبہ. شما هرچے ڪہ مے دونے، بگو.» هر دو بہ هم نگاهے انداختند. یڪے شان گفت: «خوش بہ سعادتتون! بلہ، امیر آقا بہ آرزوش رسیدہ.» از خصوصیات امیر مے گفت و من بہ جنجالے ڪہ رجب مے خواست بہ پا ڪند فڪر مے ڪردم. شمارہ تماسے داد براے پیگیرے ڪارهاے مراسم. قبل از خداحافظے گفت: «چند نفر از رزمندگان جبہہ و بچہ هاے پایگاہ مقداد براے تشییع جنازہ میان.» در را بستم و آمدم داخل خانہ. چشمم سیاهے رفت، افتادم ڪنار سجادہ. سرم را گذاشتم روے مُہ ر و چند بار گفتم: «خدایا شڪرت بہم آبرو دادے! بہ شوهرم قدرت بدہ خودش رو ڪنترل ڪنہ. هر بلایے مے خواد سر من بیارہ راضے ام، من صبر مے ڪنم؛ فقط نذار حُرمت شہیدم جلوے مردم شڪستہ بشہ.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل نہم: سلام آقا... قسمت اول امیر روے تپہ ایستاد. آسمانِ ابریِ آن شب را بہ همہ نشان داد و گفت: «رفقا! ببینید! شب عملیات خدا هواے ما رو دارہ. ابرها مأمور خدا شدن تا آسمون مہتابے امشب رو بپوشونن.» زمین از نم‌نم باران خیس شد. بچہ ها رفتند داخل سنگر. امیر دفترچہ نوحہ اش را باز ڪرد و دَم گرفت. سینہ مے زدیم و قطره‌هاے باران از سقف سنگر روے ما چڪہ مے ڪرد. قطره‌اے روے صورت امیر افتاد و آرام سُر خورد روے پیراهنش، درست روے همان تصویر امام ڪہ نزدیڪ قلبش سنجاق ڪردہ بود. دست از مداحے ڪشید. گفت: «خدایا! یعنے مے شہ یہ تیر وسط قلبم بخورہ منو بہ آرزوم برسونہ؟!» گریہ امیر وسط شور سینه‌زنے بچہ ها گم شد؛ اما نہ، مثل اینڪہ صداے او بلندتر از ضرب سینہ ما بود ڪہ خدا اجابتش ڪرد. ترڪش خمپاره‌اے قلب سوختہ امیر را شڪافت. خون بے امان فوارہ مے زد. امیر را بہ عقب منتقل ڪردیم. هنوز جان در بدن داشت. التماسمان ڪرد تا ایستادیم. بیرون آمبولانس رو بہ قبلہ شد و با نفس‌هاے آخرش گفت: «برادرها! شما برید، آقام اومد.» بہ حال خوش لحظات آخرش غبطہ خوردیم و گریہ ڪردیم. نشستیم بہ تماشاے عشق‌بازے امیر با مولایش. به‌سختے خودش را جابه‌جا ڪرد و نیم‌خیز نشست؛ دست روے سینہ گذاشت و گفت: «اومدے آقا؟! السلام علیڪ یا اباعبداللہ.» باران شدیدتر شدہ بود. بلبل سیدالشہدا (علیہ السلام) در میان حسرت ما سلام بہ ارباب بے ڪفنش داد و پر ڪشید و رفت. داستان شب شہادت امیر را هم‌رزمانش برایم تعریف ڪردند و رفتند. یاد حرف‌هایے ڪہ قبل از رفتنش مے زد، افتادم. می‌گفت: «شہادت مگہ قسمت هر ڪسے مے شہ؟! مے دونے چہ شہادتے قشنگہ؟! سہ روز تشنہ و گرسنہ باشے، لبت از تشنگے ترڪ بردارہ، بعد شہید بشے! روے خاڪاے گرم، زیر آفتاب بیابون، غریب و تنہا روے زمین بیفتے؛ مثل امام حسین. حاج‌خانوم! من شہید شدم گریہ نڪنے! دشمن شادمون نڪنے! نذار مردم نالہ هات رو بشنون. محڪم باش. صبر ڪن مادرم.» در جوابش گفتم: «نہ پسرم، گریہ نمے ڪنم. خیالت راحت، مامان تا آخر پاے قولش هست.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل نہم: سلام آقا... قسمت دوم نفہمیدم هفتہ بہ هفتہ باردارے چگونہ گذشت. چیزے بہ فارغ شدنم نماندہ بود. صدّام دوبارہ فرودگاہ مہرآباد را بمباران ڪرد. اوایل شب بود ڪہ ترس بہ جانم افتاد. بہ رجب گفتم درد دارم، توجہے نڪرد؛ سرش را گذاشت روے بالشت و خوابید. علے هم تا دیروقت خانہ نیامد. به‌سختے شب را بہ صبح رساندم. درد امانم را بریدہ بود. از طبقہ دوم تا جلوے در خانہ خودم را روے زمین ڪشاندم. هزار بار مُردم و زندہ شدم. دو قدم راہ مے رفتم و چند دقیقہ مے نشستم زمین. ماشین گرفتم و رفتم بیمارستان شہید مصطفے خمینے. دڪتر معاینہ ام ڪرد و با عصبانیت گفت: «خانوم! بچہ چندمتہ؟! چرا ان‌قدر دیر اومدے؟! بچہ دارہ خفہ مےشہ!» چند ماہ بعد از تولد امیر بہ پیشنہاد یڪے از بچہ هاے جہاد همراہ خانوادہ براے ڪمڪ بہ ڪارهاے پشتیبانے جبہہ رفتیم خوزستان تا شاید رجب هم با فضاے جبہہ آشنا شود و ڪمے دلش آرام بگیرد. رجب ابتدا قبول نڪرد و گفت: «تو براے من نقشہ دارے! می‌خواے از شرم خلاص بشے و بعد همہ بہت بگن همسر شہید!» در جوابش گفتم: «نہ حاج‌آقا! همسر شہید شدن لیاقت مے خواد ڪہ شڪر خدا من ندارم!» بہ هر ضرب و زورے بود راضے شد و همراہ ما آمد. من در رختشوے خانہ مشغول شدم و مثل جہ اد تہران هر ڪمڪے از دستم بر مے آمد، انجام مے دادم. رجب هم مدام در ڪار رزمنده‌ها سرڪ مے ڪشید و اگر سرحال بود، چند تا وسیلہ جابه‌جا مے ڪرد. گاهے هم بہ گشت و گذار در شہر مے رفت. حضور ما در اندیمشڪ هم‌زمان شد با حملات سنگین عراق. رجب طاقتش سر آمدہ بود. دست بہ دامان یڪے از مسئولین جہاد شدم، خواستم تا سڪتہ نڪردہ او را بہ تہران برگردانند. همہ برگشتند و من چند هفتہ اے در اهواز ماندم. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دهم: آقاے معلم قسمت اول جرئت نمے ڪردیم در خانہ حرف از جنگ و جبہہ بزنیم؛ فورے دعوا راہ مے انداخت. اخلاق تند رجب دست همہ آمدہ بود. ڪم پیش مے آمد بچہ هاے مسجد و جہاد جلوے در خانہ بیایند. مراعات حالم را مے ڪردند ڪہ رجب بہ ما سخت نگیرد. همسایہ دل‌سوزے داشتیم. مے دانست بعد از امیر زندگے بر من سخت مے گذرد. آمد جلوے در خانہ و گفت: «حاج‌خانوم! علے آقا ڪہ ان‌قدر دوست دارہ خدمت ڪنہ، یہ پیشنہاد خوب براش دارم. شاید ڪمے از حال و هواے جبہ ہ بیاد بیرون، حاجے هم آروم بشہ. اگہ موافق باشید، مے تونم هماهنگ ڪنم برہ نہضت معلم بشہ؛ ڪم از جہاد نیست، ثواب هم دارہ.» فڪرش را نمے ڪردم علے فورے این پیشنہاد را قبول ڪند. دورہ آموزشے نہضت را به‌سرعت گذراند و معلم یڪے از مدارس محلہ شد. خیلے ڪارش را دوست داشت. اولِ صبح قبل از اینڪہ از خانہ بیرون برود، بہ من سرمشق مے داد. تا شب فرصت داشتم تڪالیفم را انجام بدهم. سخت‌گیر نبود و با حوصلہ غلط‌هایم را اصلاح مے ڪرد. ڪم‌ڪم بدون ڪمڪ ڪسے توانستم نوشتہ ها را خودم بخوانم. روز معلم یڪے از شاگردانش پانصد تومان هدیہ بہ علے داد. عصر آمد خانہ، پول را داد بہ من و گفت: «مامان خانوم! این پول رو ببر بہ این آدرسے ڪہ بہت مے گم. یہ خونوادہ نیازمند هستن ڪہ دختر مجرد تو خونہ دارن. درست نیست من برم جلوے در خونہ شون...» پول را گرفتم و سرش را بوسیدم. گفتم: «تو ڪِے ان‌قدر بزرگ شدے علے جان؟!» صورتش از خجالت سرخ شد. عرق پیشانے اش را پاڪ ڪرد و براے نماز رفت مسجد. مدتے بعد از شہادت امیر، بچہ هاے مسجد یڪے بعد از دیگرے بہ شہادت مے رسیدند. علے گوشہ گیر شدہ بود و ڪمتر حرف مے زد، خندہ بہ صورت این پسر نمے آمد. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دهم: آقاے معلم قسمت دوم چند روزے از صحبت ما گذشت. نشستہ بودیم سر سفرہ شام ڪہ علے خبر شہادت پسر یڪے از فامیل‌ها را داد و نامہ اے را ڪہ براے پدرش نوشتہ بود، خواند: «پدر عزیزم! مرا ببخش ڪہ بدون اجازہ شما رفتم جبہہ؛ ولے این را بدان بہ سن تڪلیف رسیدہ بودم و امام خمینے تڪلیف جہاد را بر عہدہ ما گذاشتہ بود...» ڪلے حرف‌هاے زیبا و عاشقانہ خطاب بہ پدر و مادرش نوشتہ بود. علے با شور و هیجان نامہ را مے خواند. خیال مے ڪرد پدرش این‌ها را بشنود، دلش نرم مے شود. رجب غذایش را تمام ڪرد، از پاے سفرہ بلند شد و رفت بہ تماشاے اخبار نشست. علے ڪنار سفرہ وا رفت. چشمڪ زدم، ڪہ عیب ندارد، امیدت بہ خدا باشد. خم شد طرف من و گفت: «مامان خانوم! گفتے ڪمڪم مے ڪنے، حالا وقتشہ.» گفتم: «تا آخر شب صبر ڪن.» خواب رجب سنگین شد. بہ علے گفتم: «علے جان! مگہ شما معلم نہضت نیستے؟! بہ بابات مےگیم قرارہ اردو برے و چند روزے تہران نیستے. باقیش هم خدا درست مے ڪنہ. منم از فردا تو گوش بابات مے خونم دارے مےرے اردو و حواسش باشہ.» گل از گلش شڪفت. دست و صورتم را بوسید. مے خندیدم، اما دلم داشت زار مے زد براے آن روزے ڪہ رجب متوجہ شود. هر روز از اردوے علے براے رجب مے گفتم. واڪنش خاصے نشان نمے داد. دو سہ روز بعد علے را صدا زد و دربارہ اردوے مدرسہ پرسید. هرچہ می: گفت، علے سرش را تڪان مے داد و با بلہ و نہ جواب مے داد. رجب ڪلافہ شد و گفت: «زبون ندارے؟! خیلے خب! پاشو برو. یہ هفتہ بیشتر نشہ.» فامیل‌هاے رجب از شہرستان آمدہ بودند. مشغول ریختن چاے بودم ڪہ علے با عجلہ وارد خانہ شد. چشمش ڪہ بہ میہمان‌ها افتاد، جلوے در ایستاد. با دست بہ من اشارہ ڪرد ڪه: «وقت اعزامہ، من رفتم.» از ترس رجب دنبالش نرفتم. آن‌قدر هول بود و عجلہ داشت ڪہ با دمپایے رفت! ماندم خانہ و دلم را بہ بدرقہ اش فرستادم. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دهم: آقاے معلم قسمت سوم علے مرتب نامہ مے فرستاد و من هم جوابش را مے دادم. ڪنار اسمش یڪ جان مے نوشتم و هزار بار از دورے اش جان مے دادم. از اینڪہ بعد از رفتنش چہ بر من گذشتہ یڪ ڪلمہ هم نمے نوشتم. مے گفتم: «پسرم! خیالت راحت، نگران من نباش! بابات منو اذیت نمے ڪنہ، با نبودنت ڪنار اومدہ...» فقط خدا مے دانست همین چہار خط دروغ را با چہ مصیبتے مخفیانہ مے نوشتم و براے علے مے فرستادم. یڪے از نامہ ها برگشت خورد و بہ دست رجب رسید. نامہ را پرت ڪرد طرف من و گفت: «با همین حرفاے عاشقونہ بچہ منو فرستادے جلوے گلولہ؟! علے جان! علے جان! درد و علے جان!» در جوابش گفتم: «مے دونے چرا نوشتم علے جان؟! هروقت با عشق مے گم علے جان، شیطون یہ قدم ازم دور مے شہ.» ڪار هر روز ما همین بود؛ بحث و دعوا. بعد از شش ماہ علے بہ خانہ برگشت. بال درآوردم و دور پسرم چرخیدم. اسپند برایش دود ڪردم، قربان‌صدقہ اش رفتم. رجب هم انگار یوسف گم‌شده‌اش را پیدا ڪردہ بود، سر از پا نمے شناخت. علے را بغل گرفت و بہ سینہ اش چسباند. دلم برایش سوخت. گفت: «علے جان! دیگہ بہ ت نمےگم نرو. پسرم! یواشڪے نرو.» علے نشست و برایم از روز اعزام تعریف ڪرد: «مسئول پایگاہ مقداد اعلام ڪرد اعزام ڪنسلہ. راہ برگشت نداشتم؛ چون اگہ بابا مے فہمید، معلوم نبود چہ اتفاقے میوفتہ. تا صبح توے خیابوناے تہران راہ رفتم. گیج خواب بودم؛ مثل بے خانمان‌ها ڪنار خیابون خوابم برد. صبح خودم رو بہ راہ آهن رسوندم و رفتم منطقہ.» علے بعد از چند روز همراہ دوستانش بہ مشہد رفت؛ زیارت امام رضا (علیہ السلام). طبق قولے ڪہ دادہ بود، محرم براے مداحے هیئت برگشت تہران. وسط حیاط مسجد ایستادم. علے شال مشڪے عزا را روے سرش انداختہ بود. بہ طرفم آمد و گفت: «مامان خانوم! التماس دعا داریم. سیستم صوت هیئت خرابہ. یا علے بگو و یہ ڪمڪے براے ما جمع ڪن.» بہ همہ رو زدم، اما پول زیادے جمع نشد. بہ علے گفتم: «بریم پیش شوهرخالہ ات، آقاے ایمانے، دست بہ خیرہ.» سوار موتور شدیم. بچہ همسایہ جیغ و داد راہ انداخت ڪہ منم ببرید. چہار پنج سالہ بود و هم اسم امیرم. با اجازہ مادرش روے باڪ موتور نشست و همراہ ما آمد. در مسیر یڪ‌دفعہ علے سرش را براے چند ثانیہ پایین انداخت و چشمانش را بست. موتور داشت راہ خودش را می‌رفت. ترسیدم، داد زدم: «علے! چے ڪار مے ڪنے مادر! الان تصادف مے ڪنیم. چرا چشمات رو بستے؟» - مامان خانوم! بذار از ڪنار این دختر دبیرستانے ها رد بشیم، باز می‌ڪنم. نمی‌خوام چشمم بہ شون بیفتہ. - قربون چشم پاڪت برم. درد و بلات بہ سرم مادر! مراقب امانت مردم باش ڪہ جلوت نشستہ. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل یازدهم: روز وداع قسمت اول خواهرانم به‌همراہ شوهرهایشان براے عیادت بہ خانہ ما آمدند. قبلا با هم هماهنگ ڪردہ بودند علے را از اعزام مجدد بہ جبہہ منصرف ڪنند. رجب گوشہ اے نشستہ بود و بہ حرف‌هایشان گوش مے داد. گفتند: «علے جان! داداشت شہید شدہ، بابات دست‌تنہاست. مادرت هم بہش سخت مے گذرہ. هر چقدر جبہہ رفتے ڪافیہ. تو بہ تڪلیفت عمل ڪردے؛ خدا ان‌شاءاللہ ازت قبول ڪنہ. بمون پیش پدر و مادرت عصاے دستشون باش...» علے صبر ڪرد تا همہ حرف‌هایشان را زدند، بعد گفت: «من ڪوچیڪ بابامم هستم، ڪمڪش هم مے ڪنم. از زیر ڪار شونہ خالے نمے ڪنم، اما اوضاع جنگ الان خرابہ، نیرو ڪم داریم. من نمے تونم قول بدم و بگم جبہہ نمےرم؛ چون تڪلیف شرعے بر عہدہ منہ، قیامت باید جواب خدا و خون شہدا رو بدم. چرا روز عاشورا علی‌اڪبر امام حسین و حضرت قاسم رفتن میدون جنگ؟! مگہ حضرت زینب ناموس اهل‌بیت نبود؟! مگہ حضرت سڪینہ و رقیہ دختراے امام حسین نبودن؟! پس چرا با امام رفتن ڪربلا؟! نمے دونستن آخر این راہ چے در انتظارشونہ؟! همہ از سرنوشتشون باخبر بودن و با روے باز بہ استقبالش رفتن؛ چون تڪلیفشون بود. مثل حضرت قاسم ڪہ فرمود: مرگ براے من از عسل شیرین‌ترہ. چرا؟! چون بحث حفظ اسلام بود. وقتے پاے دین خدا در میون باشہ، امام معصوم هم جونش رو مے گیرہ ڪف دستش و میاد وسط معرڪہ، زن و بچہ اش رو هم میارہ! حالا شما بہ من مے گید ڪافیہ؟! دیگہ جبہہ نرم؟! یعنے امامم رو تنہا بذارم؟! چشمم رو روے فرمان ولی‌فقیہ ببندم؟! شرمندہ شما هستم! ممنون زحمت ڪشیدید و این‌همہ راہ اومدید منو ببینید. ان‌شاءاللہ قیامت جبران ڪنم. من نمے تونم بے غیرت باشم و خون ریختہ شدہ داداش امیر رو با خونہ نشستن پایمال ڪنم.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل یازدهم: روز وداع قسمت دوم همہ حساب ڪار دستشان آمد و فہمیدند این علے زمین تا آسمان با گذشتہ فرق ڪردہ. با این حرف‌ها خام نمے شود و جلوے او را نمے توان گرفت. میہمانان خداحافظے ڪردند و رفتند. یڪ مشت اسپند برداشتم دور سر علے چرخاندم. بردم داخل آشپزخانہ و برایش دود ڪردم. قند در دلم آب مے شد وقتے مے دیدم علے محڪم پاے عقایدش ایستادہ و غیر از رضایت خدا هیچ‌چیز برایش مہ م نیست. رجب هم اندڪ امیدے ڪہ تا آن روز براے نرفتن علے داشت، ناامید شد و بہ جبہہ رفتن علے رضایت داد. علے مدام بین جبہہ و خانہ در حال رفت‌و‌آمد بود. محرم سال 65 را تہران ماند و در مسجد مداحے ڪرد. بعد از محرم ساڪش را بست، بند ڪتانے را محڪم گرہ زد و گفت: «خب مامان خانوم وقت رفتنہ! علے رو حلال ڪن. سپردم امیر نوروزے، دوستم، ڪارنامہ رو براتون بیارہ. نمره‌هاے پسرت رو ببین و ڪیف ڪن! اگہ ڪسے گفت علے براے فرار از درس و امتحان رفتہ جبہہ، ڪارنامہ رو بہش نشون بدہ. بگو من براے دین و ڪشورم رفتم. دست راستم اسلحہ بود، دست چپم ڪتاب. تو جبہہ ڪنار جنگ با دشمن، درسمم خوندم.» گفتم: «علے جان! بلا گردونتم مادر! فدات بشم ڪہ براے خودت مردے شدے! نوزدہ سالہ بہ من و بابات بے حرمتے نڪردے. شیرم حلالت! خدا ازت راضے باشہ. برو خدا پشت و پناهت. الحمدللہ ڪہ بابات هم راضے شدہ، هیچ مانعے جلو پات نیست.» امیر و حسین را در آغوش گرفت و بوسید. دستش را باز ڪرد ڪہ بغلم ڪند، بغض ڪردم، ناخودآگاہ لرزیدم. ترسیدم دلش بلرزد؛ عقب رفتم و از او دور شدم. پله‌ها را دوتایڪے ڪردم. دامن بہ پاهایم پیچید، نزدیڪ بود پرت شوم پایین. خودم را رساندم طبقہ دوم. بغض داشت خفہ ام مے ڪرد. یڪ لیوان آب خوردم. از گلویم پایین نرفت و بہ سرفہ افتادم. رفتم ڪنار پنجرہ بالڪن وداع علے و رجب را تماشا ڪردم.‌ اے ڪاش نمے رفتم! دلم براے رجب سوخت. آن لحظات بہ یاد وداع امام حسین (علیہ السلام) و حضرت علے اڪبر (علیہ السلام) در روز عاشورا افتادم. صحنه‌ تڪان‌دهنده‌اے بود. علے دو قدم بہ طرف در مے رفت، رجب صدایش مے زد: «علے جان! زودے برگرد.» علے بہ طرف در مے رفت، رجب صدایش مے زد: «علے جان! من طاقت دوریت رو ندارم.» علے دستش را بہ طرف در حیاط دراز ڪرد، رجب صدایش زد: «علے جان! صبر ڪن. بیا جلوے من راہ برو مے خوام تماشات ڪنم.» علے جلوے خودش را گرفت تا گریہ نڪند. دور پدرش چرخید. رجب دست علے را گرفت و بہ طرف خودش ڪشید. سینہ بہ سینہ هم شدند. رجب گفت: «آخ بابا! من مے میرم از دورے تو.» علے دستے بہ سر رجب ڪشید و خودش را از سینہ او ڪند. بدون اینڪہ بہ پشت سرش نگاہ ڪند، از در خانہ بیرون رفت. پاے رجب لرزید و افتاد وسط حیاط. چشمش بہ در ماند تا شاید علے دوبارہ برگردد، اما نیامد. با ڪمڪ حسین زیر بغل رجب را گرفتم و بہ داخل خانہ آوردم. قلبم تندتند مے زد. رفتم سراغ وسایل امیر. دفترچہ نوحہ اش را برداشتم و روضہ وداع حضرت علے اڪبر (علیہ السلام) را خواندم. آن‌قدر بہ سینه‌ زدم تا قلبم ڪمے آرام گرفت. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل یازدهم: روز وداع قسمت سوم در را باز ڪرد. تا چشمش بہ من افتاد، هول ڪرد. - چے شدہ زهرا؟! - صداے مارش جنگ رو مے شنوے؟ - آرہ، خدا پشت و پناہ رزمنده‌ها باشہ. عملیاتہ. تو چت شدہ؟! چرا رنگت پریدہ؟! - چند روز قبل علے تلگراف زد، گفت حالش خوبہ؛ اما نہ، علے شہید شدہ. - وا! چے مے گے زهرا جان؟! بد بہ دلت راہ ندہ. ان‌شاءاللہ صحیح و سالم برمےگردہ. چرا خودت رو اذیت مے ڪنے؟! - نہ زارع! علے دیگہ برنمےگردہ. روزے ڪہ داشت مے رفت جبہہ ازش دل ڪندم. هرچہ گفت، دلم آرام نگرفت. نفہمیدم چطور نماز خواندم. همہ هوش و حواسم پیش علے بود. بعد از نماز برگشتیم خانہ. مے دانستم دلم دروغ نمے گوید. دہ روز خواب و خوراڪ نداشتم. جرئت نمے ڪردم حرفے بہ رجب بزنم. همه‌چیز باید عادے پیش مے رفت. این بار نباید بہ وسیلہ من خبردار مے شد. دو سہ ماہ تا عید ماندہ بود. فرش‌ها را وسط حیاط پہن ڪردم و افتادم بہ جانشان. رجب در را باز ڪرد و وارد حیاط شد. تعجب ڪرد. ایستاد بہ تماشاے من. حتما پیش خودش گفت: «این زن باز بہ سرش زدہ! چہ وقت خونہ تڪونیہ؟!» فورے گفتم: «حاج‌آقا! تا من یڪے دو دست پارو بہ این فرشا مے ڪشم، شما هم برو سلمونے موهات رو رنگ ڪن. تو آینہ خودت رو نگاہ ڪردے؟! نذار مردم بگن حاجے بعد از شہادت امیر موهاش سفید شدہ.» رجب هیچ‌وقت براے من ترہ هم خرد نمے ڪرد و همیشہ بناے لج‌بازے مے گذاشت؛ اما آن روز خدا بہ دلش انداخت و براے اولین بار بہ حرفم گوش داد و رفت سلمانے. در صف نانوایے دو سہ نفر پچ‌پچ‌ڪنان رجب را مسخرہ ڪردند. آمد خانہ و گفت: «زهرا! مردم یہ چیزایے مے گن. تو صف نون مے گفتن بچہ اش شہید شدہ، اون وقت رفتہ موهاش رو رنگ ڪردہ. نڪنہ علے؟!» اخم ڪردم و گفت: «بیخود گفتن! خوش‌تیپ شدے، بہ ت حسودے ڪردن. شہادت ڪجا بود؟! خیالت راحت علے بہ من تلگراف زد و گفت حالش خوبہ. ان‌شاءاللہ برگشت تہران باید ڪم‌ڪم براش آستین بالا بزنیم و دامادش ڪنیم. پسرمون دیگہ دارہ بیست سالش مے شہ؛ وقتشہ عروس‌دار بشے. اتاق پایین رو مے دیم بہ علے و زنش، خودمونم بالا سرشونیم. اون‌قدر نوہ بریزہ دوروبرمون حاج‌آقا ڪہ وقت سر خاروندن نداشتہ باشیم. بہ علے گفتم اسم همہ بچه‌هاش رو باید بابا رجب انتخاب ڪنہ.» خندید. نفس راحتے ڪشید و رفت داخل خانہ. وسط حیاط نشستم روے فرش خیس. بغضم ترڪید و گفتم: «بمیرم برات علے جان ڪہ رخت دامادیت ڪفن شد! دیدار ما بہ قیامت مادر.» مسجد مراسمے براے شہدا گرفتہ بود، ما هم دعوت بودیم. رجب نیامد و من تنہا رفتم. دو عدد سنگ مزار داخل شبستان مسجد براے شہید گمنام ساختہ بودند. دو شاخہ گل رُز بہ نیت امیر و علے خریدم و روے سنگ قبر گذاشتم. بعد از مراسم، یڪے از بچہ هاے بسیج صدایم زد. رفتم داخل اتاق پایگاہ. بعد از ڪلے مقدمہ چینے گفت: «حاج‌خانوم! حقیقتش مے خواستم دربارہ موضوع مہمے با شما صحبت ڪنم.» - بفرما پسرم، من در خدمتم. - درباره‌یگ علے آقا... - علے!؟ علے چے؟! علے شہید شدہ؟! - اِہ! حاج‌خانوم! - اِہ ندارہ پسرم! نمی‌خواد از من مخفے ڪنے. دہ روزہ خبر دارم، من مادرم. بچہ گرسنہ مےشہ مادر مےفہمہ؛ علے شہید شدہ توقع دارے من نفہمم؟! چطور مےشہ قلب بچہ آدم از ڪار بیفتہ و مادر متوجہ نشہ؟! ‌نفس راحتے ڪشید و گفت: «خدا خیرت بدہ حاج‌خانوم! ڪار ما رو راحت ڪردے. تصمیم گرفتیم یہ ڪم دیرتر اعلام عمومے ڪنیم تا شاید بچہ ها بتونن جنازہ علے رو برگردونن عقب، اون قسمت الان دست عراقہ. دو سہ نفر داوطلب شدن برن پے جنازہ.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دوازدهم: بہ انتظار علے قسمت اول یڪ شب ڪارم طول ڪشید، دیر بہ خانہ رسیدم. امیر گرسنہ بود و حسین از گریہ هایش ڪلافہ شدہ بود. فورے غذاے ساده‌اے درست ڪردم و دادم بچہ ها خوردند. امیر را خواباندم. حسین رفت وضو بگیرد. رجب برگشت خانہ، از پلہ ها بالا مےآمد ڪہ چشمش بہ من افتاد. گُر گرفت و گفت: «تو چرا دست از سر من و بچہ هام برنمےدارے؟! چرا گورت رو از این خونہ گم نمے ڪنے برے بیرون؟!» با خودم گفتم: «زهرا! هرچے لال شدے و جواب این مرد رو ندادے، دیگہ بسہ.» آن‌قدر در این سال‌ها دندان روے جگر گذاشتم، جگرم پارہ شدہ بود! صدایم را بلند ڪردم و گفتم: «حاج‌آقا! مے دونے چرا نمے رم؟ چون سرمایہ من تو این خونہ ست؟!» نیشخندے زد و گفت: «سرمایہ؟! ارث و میراث خونہ بابات رو آوردے ما خبر نداریم؟!» - نه‌خیر! برو تو آشپزخونہ رو نگاہ ڪن! حسین را دید آستین بالا زدہ و وضو مے گیرد. - خب چیہ؟! حسین دارہ وضو مے گیرہ نماز بخونہ. - براے چے وضو مے گیرہ؟! الان وقت نماز خوندنہ؟! حسین نمازش رو آخر شب مے خونہ؟! نه‌خیر آقا! اون بچہ دارہ آمادہ مےشہ برہ تو اتاق علے و امیر نمازشب بخونہ. شدہ عین برادراے شہیدش. سرمایہ زندگے من حسین و امیرن! حالا من این ثروت بزرگ رو بدم دست تو؟! ڪور خوندے! من تا آخرین نفس هستم تا بچہ هام رو بہ نتیجہ برسونم. اون دوتا رفتن و عاقبت‌به‌خیر شدن. پاے این دوتا هم مے مونم و بزرگشون مے ڪنم. بہ طرفم حملہ ڪرد. تعادلم را از دست دادم و از پلہ هاے طبقہ اول پرت شدم. خدا رحم ڪرد دست و پایم نشڪست! سرم گیج مے رفت. حسین از پله‌ها پایین آمد، اشارہ ڪردم، برگردد. مے دانست هروقت من و پدرش دعوا مے ڪنیم، او حق دخالت ندارد. صداے گریہ امیر از داخل خانہ بلند شد. رجب بہ طرفم آمد. گفتم حتما ترسیدہ و مے خواهد دلجویے ڪند. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دوازدهم: بہ انتظار علے قسمت دوم گوشہ لباسم را گرفت، پیراهنم را دور گردنم پیچید و مرا روے زمین تا جلوے در حیاط ڪشاند. دست‌وپا مے زدم، نفسم بالا نمے آمد، ڪم ماندہ بود خفہ شوم! از زمین بلندم ڪرد. با پاے برهنہ هُلم داد بیرون خانہ و در را پشت سرم بست. بلند شدم، آرام چند ضربہ بہ در زدم و گفتم: «رجب! باز ڪن. شبہ بے انصاف! یہ چادر بدہ من سرم ڪنم.» زنجیر پشت در را انداخت و چراغ‌هاے خانہ را خاموش ڪرد. پشت در نشستم، از خجالت سرم را پایین مے انداختم تا رهگذرے صورتم را نبیند. پیش خودم گفتم: «این هم عاقبت تو زهرا! مردم با این سر و وضع ببیننت چہ فڪرے مے ڪنن؟!» یڪے دو ساعتے ڪنار پیاده‌رو نشستم. آخر شب ڪسے جز من در خیابان دیدہ نمے شد. سرما بہ جانم افتادہ بود. گاهے چند قدم راہ مے رفتم تا دست و پایم خشڪ نشود. ماشین پلیس از ڪنارم رد شد و ڪمے جلوتر توقف ڪرد؛ دنده‌عقب گرفت و برگشت. مأمور پلیس نگاهے بہ من انداخت و گفت: «خانوم! چرا اینجا نشستے؟! پاشو برو خونہ ات. دیروقتہ.» سرم را بالا گرفتم و گفتم: «من خونہ ندارم، ڪجا برم؟!» از ماشین پیادہ شد و بہ طرفم آمد. ڪنارم ایستاد. از زمین بلند شدم. تمام تنم مے لرزید. سرما تا مغز استخوانم رفتہ بود. ابرو در هم ڪشید و گفت: «یعنے چے خونہ ندارم؟! بہت میگم این جا نشین.» دستانم را بردم زیر بغلم تا ڪمے گرم شوم. گفتم: «تا صبح هم بگے، جواب من همونہ ڪہ شنیدے! من خونہ ندارم، بچہ هامم شہید شدن. دو سہ ساعت پیش شوهرم از خونہ بیرونم ڪرد. خونہ من بہشت زهراست.» جا خورد. انتظار شنیدن همچین جوابے را نداشت. رفت سمت ماشین، ڪمے ایستاد. دوبارہ بہ طرف من برگشت. - ڪمڪے از دست من بر میاد مادر؟! می‌خواے با شوهرت حرف بزنم؟! - فایدہ ندارہ پسرم! خون جلوے چشمش رو بگیرہ، استغفراللہ خدا رو هم بندہ نیست. بہ حرف هیچ‌ڪس گوش نمیدہ. سرش را پایین انداخت و گفت: «حاج‌خانوم! نمےشہ ڪہ تا صبح تو سرما بمونے! دوستے، فامیلے، ڪسے رو دارے ببرمت اونجا؟!» با گوشہ روسرے، بینے ام را پاڪ ڪردم. معلوم بود سرما خورده‌ام. در جوابش گفتم: «یہ داداش دارم ڪہ چند سالہ با هم رفت‌و‌آمد نداریم؛ خیلے وقتہ ندیدمش.» با احترام در ماشین را برایم باز ڪرد و نشستم داخل تا گرم شوم. بارانْ نم‌نم مے بارید. پیش خودم گفتم: «ببین زهرا! آسمون هم دارہ بہ حال تو گریہ مے ڪنہ.» آدرس خانہ برادرم را بہ مأمور پشت فرمان دادم و حرڪت ڪردیم. از گذشتہ ام پرسیدند، از شہادت بچہ ها، و رجب. صداے باران شدیدے ڪہ بہ سقف ماشین مے خورد‌، مرا بہ خاطرات خانہ دایے و ڪودڪے ام برد. چشمانم را بستم و دیگر صدایے نشنیدم. چند روزے خانه‌ے محمدحسین ماندم. یڪ لقمہ نان مے خوردم، هزار جور متلڪ مے شنیدم. محمدحسین ڪہ دل خوشے از رجب نداشت، براے خون ڪردن دل من فرصت را مناسب دید. با وساطت دوست و آشنا رجب ڪوتاہ آمد و بہ خانہ برگشتم؛ اما با دلے شڪستہ. حسین و امیر را بہ سینہ ام چسباندم، دلم آرام گرفت. چشمم بہ رجب افتاد، گفتم: «نفرینت نمے ڪنم؛ اما از آهے ڪہ دامنت رو مے گیرہ بترس!» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀🖤❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت اول محمدعلے، بچہ پنجمم، اوایل بہ من 66 در بیمارستان بہ دنیا آمد. خواهرم چند روزے پیشم ماند و رفت. وجیہ اللہ چندین مرتبہ دیگر براے قانع ڪردن من بہ دیدنم آمد. ڪلافہ شدم و رضایت دادم هر ڪارے دلشان مے خواهد، بڪنند. رجب خانہ و مغازہ را یڪجا اجارہ داد. مقدارے پول از شوهرخواهرم قرض گرفت و در حسین‌آباد ڪرج خانہ اے یڪ طبقہ خرید. اسباب و وسایل را جمع ڪردم. دل ڪندن از آن خانہ و محلہ برایم سخت بود. رفتم اتاقڪ طبقہ سوم. صداے نوحہ هاے علے و امیر در گوشم پیچید. ڪنار پنجرہ ایستادم و بہ یاد بچہ هایم سینہ زدم. آن‌قدر در آن اتاق نماز شب و قرآن خواندہ بودند ڪہ صداے گریہ هایشان هنوز آنجا شنیدہ می‌شد. با صداے فریاد رجب، عڪس امیر را برداشتم و رفتم سوار ماشین شدم. در خانہ ڪوچڪ ڪرج ساڪن شدیم. حسین هنرستان شہید رجایے یافت‌آباد درس مے خواند. مسیرش طولانے بود. صبح زود ناهارش را برمےداشت و حرڪت مے ڪرد بہ سمت تہران. غروب، قبل از تاریڪ شدن هوا مے رسید خانہ. رجب بیشتر روزها خانہ نمے آمد، معلوم نبود سرش ڪجا گرم است. حوصلہ نداشتم پاپیچش شوم. داد و فریاد راہ مے انداخت و مے گفت: «تو دین و ایمون ندارے؟! تو احساس ندارے؟! من بہ مادرم سر مے زنم. پیرزن مریضہ، تنہاست.» دهانم را مے بستم و مے گفتم: «چی‌ڪارش دارے زهرا؟! بذار برہ پیش مادرش. اینجا نباشہ بہترہ، ڪمتر حرف مے شنوے.» با این حرف‌ها سر خودم را شیرہ مے مالیدم. زندگے در ڪرج برایم سخت بود. فشار مالے بیشتر شدہ بود و خرجے نداشتم. اگر تہران بودم، چہارتا دوست و آشنا داشتم تا سر ڪار بروم، اما در این محلہ غریب بودم. بہ واسطہ جارے ام بہ جلسات زنانہ محلہ رفتم. منطقہ محرومے بود، اما مردمان با ایمان و اعتقادے داشت. وقتے متوجہ مے شدند من مادر دو شہید هستم، خیلے عزت و احترام مے گذاشتند. ڪم‌ڪم بعضے از خانم‌ها از وضعیت زندگے ام خبردار شدند؛ براے خواندن زیارت عاشورا دعوتم مے ڪردند. دفترچہ نوحہ علے را برمے داشتم و از روے آن روضہ و نوحہ مے خواندم. شب بانے مجلس مقدارے پول مے گذاشت داخل پاڪت و مے آورد دم در خانہ تحویلم مے داد. حسین مے گفت: «مامان! روضہ بخون، اما پول دادن، نگیر.» چاره‌اے نداشتم، باید قبول مے ڪردم. پول زیادے نبود، اما حداقل مے شد نان و پنیرے خرید و شڪم بچہ ها را سیر ڪرد؛ ولے هر شب ڪہ نمے شد نان و پنیر و سیب‌زمینے خورد. بچہ شیر مے دادم و باید خوب غذا مے خوردم. امیر هفت سالہ بود و نمے شد مدام توے گوشش خواند ڪہ نداریم. هنرستان حسین هم ڪلے خرج داشت؛ رشتہ برق مے خواند و با وجود این‌همہ فشار، شڪر خدا درسش خوب بود. خانہ قبلے ڪہ بودیم، بنیاد شہید مے خواست حقوق مختصرے بہ ما پرداخت ڪند، قبول نڪردم. می‌گفتم: «ما خونہ و مغازہ داریم، حقوق بہ ما نمےرسہ.» رجب حرص مے خورد و می‌گفت: «دستت براے همہ بہ خیر مےرہ، بہ خودمون ڪہ مےرسہ خشڪ مےشہ! چرا نمے ذارے حقمون رو بگیریم؟!» ڪدام حق؟! مگر چہ ڪارے براے این انقلاب ڪردہ بودیم ڪہ طلب‌ڪار و محتاج شندرغاز حقوق ماهیانہ بنیاد باشیم. طاقتم سر آمد، تحمل شڪم گرسنہ بچہ هایم را نداشتم. بہ بہانہ نظافت انبار، رفتم تا ڪمے در تاریڪے گریہ ڪنم. دلم پر بود. بہ علے گلایہ ڪردم، از پدرش شڪایت ڪردم. چشمم افتاد بہ ڪتاب تفسیر قرآنم، خاطرات محلہ شمشیرے برایم زندہ شد. ڪتاب را برداشتم و ورق زدم. یڪ دستہ اسڪناس نو از داخل تفسیر افتاد زمین. پول را برداشتم. هرچہ فڪر ڪردم، دیدم من و رجب اهل گذاشتن پول لاے ڪتاب نیستیم. هق‌هق گریہ ام بلند شد و گفتم: «ممنون علے جان! همیشہ هواے مامان رو دارے.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت دوم چند هفتہ بعد، نمازجمعہ را ڪہ خواندم، رفتم خانہ سڪینہ خانم، همسایہ محلہ شمشیرے. چاے و میوہ خوردیم و از گذشتہ با هم حرف زدیم. دیدم حرفش را قورت مے دهد، مِن‌مِن مے ڪند و سرگردان است. - سڪینہ خانوم جان! چرا خودت رو قلقلڪ مے دے؟ حرف آخرت رو اول بگو ببینم چے مے خواے بگے! - باشہ مے گم. اگہ حاجے بخواد زن دوم بگیرہ، تو چی‌ڪار مے ڪنے؟! مخالفت مے ڪنے؟ خندیدم و گفتم: «نہ، چرا مخالف باشم. دیگے ڪہ براے من نجوشید، می‌خوام سر...» - از تہ دل مے گے؟! یعنے هیچ ڪارے نمے ڪنے؟ بلایے سر حاجے و عروسش نمیارے؟ - از تہ دلم مے گم. فقط بہ من و بچہ هام ڪارے نداشتہ باشہ. چہ بلایے خواهر؟! آرزوے خوشبختے براے عروس خانوم مے ڪنم. این مرد دوتا بچہ اش شہید شدن. شاید ڪنار من آرامش ندارہ، برہ با هرڪے ڪہ آرومہ زندگے ڪنہ. ڪارے باهاشون ندارم. - بعید می‌دونم بتونے تحمل ڪنے زهرا! دروغ مے گے! - حالا مے تونم یا نمے تونم چارہ چیہ؟! چرا ان‌قدر سؤال‌پیچم مے ڪنے؟ چیزے شنیدے؟ - زهرا! فڪر ڪنم رجب آقا زن گرفتہ. تو مراسم ختم پدر شہید قدرتے، خانوما دربارہ حاجے و زنش حرف مے زدن. - مبارڪہ! ان‌شاءاللہ خوشبخت بشن. چادر منو بیار مے خوام برم، دیرم شدہ. دلم لرزید، ولے بہ روے خودم نیاوردم. در طول مسیر، داخل اتوبوس دعاے توسل خواندم. گفتم: «اگہ این خبر درست باشہ، رجب خیلے بے معرفتہ! مزد زحمات من این نبود.» حسین ڪلید را در قفل چرخاند و در خانہ را باز ڪرد. وارد اتاق ڪہ شدم، همان جلوے در خشڪم زد. همه‌جا به‌ هم ‌ریختہ بود؛ مثل اینڪہ دزد آمدہ بود. بعضے از وسایل را بردہ بودند. رفتم داخل زیرزمین را نگاہ ڪردم. فرش دستباف نُہ مترے را هم بردہ بودند. چادر سر ڪردم و رفتم خانہ وجیہ اللہ. هوا تاریڪ شدہ بود. قبل از اینڪہ حرفے بزنم، گفت: «مے دونم چے مے خواے بگے زن‌ داداش! بشین تا برات بگم چرا خونہ ات بہ هم ریختہ. ناراحت نشو! داداش زن گرفتہ. عروسش رو آوردہ بود خونہ. اومد یہ ڪم وسیلہ از خونہ تو برداشت و برد. مثل اینڪہ چند تا تیڪہ هم از تو محل خریدہ. ڪاسبایے ڪہ منو مے شناختن بہم گفتن.» - مبارڪش باشہ! زن گرفتہ، چرا وسایل خونہ منو بردہ براے خانوم؟ - زن داداش! حالا ڪاریہ ڪہ شدہ. خودت رو ناراحت نڪن! بہترش رو مے خرے ان‌شاءاللہ. - چشم! خودم رو ناراحت نمے ڪنم. وجیہ اللہ! چے مے گے؟! من این زندگے رو با بدبختے جمع ڪردم. صبح تا شب در و دیوار خونہ مردم رو دستمال ڪشیدم. سرما و گرما، صبح و شب ڪلفتے مے ڪردم تا تونستم این چہارتا وسیلہ رو بخرم. نذاشتم ڪسے بفہمہ تو خونہ ام چے مے گذرہ! بچہ هام سر گرسنہ زمین گذاشتن. مزد من این بود؟! داداشِ شما اگہ خیلے مَردہ از جیب خودش خرج ڪنہ، نہ اینڪہ زندگے منو جمع ڪنہ برہ خوش‌گذرونے. بگو ببینم خونہ اش ڪجاست؟! - بہ شرطے آدرس رو بہت مے دم ڪہ شر راہ نندازے! - من اهل شرّم؟ اگہ بودم ڪہ الان این وضع زندگیم نبود. بعد از این‌همہ سال منو نشناختے؟! آدرس رو بدہ. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل سیزدهم: تازہ عروس قسمت سوم بہ حسین گفتم: «تو همین جا بمون تا من برگردم.» دو سہ تا مشت بہ در آهنے بزرگ زدم. پیرزن صاحب‌خانہ در را باز ڪرد. - چہ خبرتہ؟ در رو شڪوندے! - مادر! اینجا تازه‌عروس دارید؟! - بلہ، داریم. شما؟ از پرده‌هاے سفید تورے آویزان شدہ از اتاق گوشہ حیاط معلوم بود آنجا خانہ عروس است. رجب از اتاق بیرون آمد و چشمش بہ من افتاد. از زیر دست پیرزن رد شدم و بہ طرف او رفتم. مقابلش ایستادم و گفتم: «مبارڪہ حاج‌آقا!» سرش را پایین انداخت. ڪفشم را از پا درآوردم و وارد خانہ شدم. فرشے ڪہ براے عروسے حسین ڪنار گذاشتہ بودم، وسط خانہ پہن ڪردہ بودند. عروس جوان مثل بید مے لرزید. آرام بہ طرفش رفتم. عڪس امیر و علے را از ڪیفم درآوردم و جلوے صورتش نگہ داشتم. دستش را محڪم گرفتم و گفتم: «به‌بہ! خانوم! خوش اومدے! غریبہ بودیم ما رو عروسیت دعوت نڪردے؟! اصلا آقا داماد عروسے گرفتہ برات؟! ماشاءاللہ چہ خونہ زندگے اے درست ڪردہ برات! نماز مے خونے؟! اگہ مے خونے، پس حتما مے دونے رو فرش غصبے نمازت باطلہ! این عڪس رو ببین. زنِ عجب مرد باانصافے شدے! زن ڪسے شدے ڪہ این دوتا دستہ گل رو رها ڪرد و اومد دنبال تو.» دستش را ڪشید و فرار ڪرد، از خانہ رفت بیرون. رجب آمد داخل اتاق و گوشہ اے نشست. عڪس علے را از ڪیفم بیرون آوردم و بہ دستش دادم: «حاج‌آقا! این عڪس رو ببین. من تا حالا بہت نشون ندادہ بودم، چند سالہ ازت مخفے ڪردم؛ چون مے ترسیدم بچہ ات رو تو این حال ببینے دق ڪنے. نخواستم دلت بلرزہ، ولے تو تمام زندگے منو لرزوندے! این مردونگے بود در حقم ڪردے؟! چرا؟! چطور دلت اومد؟! محمدعلے هنوز شیرخوارہ! من بد بودم، قبول! چرا بہ بچہ هات رحم نڪردے؟! تو اگہ پدر بودے، بچہ هات بے شناسنامہ نبودن. امیر یہ سال دیگہ مےرہ مدرسہ، محمدعلے رو باید از شیر بگیرم. چرا نرفتے براے این دوتا شناسنامہ بگیرے؟! من الان با تو چی‌ڪار ڪنم؟!» دست گذاشت روے سرش و گفت: «هر ڪارے دوست دارے بڪن زهرا.» - مثلا چی‌ڪار ڪنم؟ این بشقاب رو بزنم بشڪونم؟! بزنم در و پنجرہ این خونہ رو خرد ڪنم؟! - بشڪون زهرا. بزن راحتم ڪن. بلند شدم و رفتم ڪفش‌هایم را پوشیدم. گفتم: «من بہ مال مسلمون ضرر نمے رسونم، هرچند ڪہ نصف بیشتر این وسایل تازه‌عروس اسباب زندگے منہ. تو اشتباہ ڪردے، باید پاش وایستے. اگہ صادقانہ بہ من مے گفتے، خودم بہت امضا می‌دادم برے زن بگیرے؛ ولے با این ڪارت دل من و بچہ هات رو گذاشتے زیر پات لہ ڪردے.» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چہارده:‌ عطر خوش خدا قسمت اول برعڪس من، فاطمہ هوویم خیلے سر و زبان داشت. اگر رجب یڪے مے گفت، او دوتا جواب مے داد. ڪار بہ جایے رسید ڪہ رجب بعضے شب‌ ها قہر مے ڪرد و بہ خانہ من مے آمد. دو سہ روزے مے ماند. ڪسے را نداشت منتش را بڪشد. دل‌تنگ عروس جوانش مے شد و برمےگشت خانہ او! بچہ ها بزرگ شدہ بودند. امیر شناسنامہ نداشت و هیچ مدرسہ اے ثبت‌نامش نمے ڪرد. استشہاد جمع ڪردم و رفتم ثبت‌احوال. چند روز دوندگے ڪردم تا بالاخرہ توانستم شناسنامہ بچہ ها را بگیرم. شناسنامہ بہ دست با یڪ جعبہ شیرینے بہ خانہ برگشتم. رجب بہانہ ڪرد و گفت: «ڪجا بودے؟ چرا بدون اجازہ من رفتے بیرون؟» شناسنامہ ها را از دستم گرفت و پرت ڪرد داخل حیاط. گریہ ام گرفت. آمدم بگویم: «چرا؟» مشت محڪمے بہ صورتم زد. پرت شدم گوشہ اتاق؛ دندانم شڪست و لبم پارہ شد. محمدعلے و امیر خودشان را روے من انداختند و گریہ ڪردند. امیر با گوشہ لباسش خون‌هاے روے صورتم را پاڪ ڪرد. محمدعلے نوازشم مے ڪرد. خدا مے دانست اگر حسین خانہ بود، چہ اتفاق بدے مے افتاد. رجب چند هفتہ اے پیدایش نشد. مے دانست بیاید، این بار حسین جلوے او مے ایستد. ڪلے با حسین صحبت ڪردم تا آرام شد. بدون پدر تربیت بچہ خیلے سخت است. من مادر بودم، پسرهایم همہ خواستہ هایشان را بہ من نمے گفتند، مے فہمیدم نیاز دارند سایہ پدر بالاے سرشان باشد. فاطمہ را بہانہ ڪردم و بہ رجب گفتم: «فاطمہ رو بیار اینجا پیش خودمون باشہ. تو این شہر غریبہ، گناہ دارہ. نذار تو اون خونہ تنہا باشہ.» با تعجب گفت: «یعنے تو راضے هستے؟! چیزے بہش نمےگے؟» - راضے ام. چے بگم؟! هرڪے زندگے خودش رو مے ڪنہ. - اگہ یڪے بیاد بہت حرف بزنہ چے؟ اختلاف بینتون بندازن چے؟! من اعصاب دعواے شما دوتا رو ندارم. - حاج‌آقا! تا حالا هرڪے حرف زدہ، من نشنیدہ گرفتم؛ به‌خاطر خدا گذشت ڪردم. موندہ بہ تو و انصافت ڪہ چطور بین ما عدالت رو برقرار ڪنے. چند روز بعد، فاطمہ جہیزیہ اش را آورد و در زیرزمین خانہ ساڪن شد. پیش خودم گفتم: «این بندہ خدا چہ گناهے ڪردہ! رجب خطاڪارہ، چوبش رو این زن نباید بخورہ.» سینے چاے را برداشتم و رفتم ڪمڪش وسایل را چیدیم. رجب بیرون رفتہ بود. نشستیم ڪنار هم. از بدبختے هایش گفت، از اینڪہ هشت خواهر و دو برادر دارد. هر دو برادرش ڪرولال بودند. پدرش در یڪے از روستاهاے قزوین سر زمین مردم ڪار مے ڪرد. دخل و خرجشان جور درنمےآمد. رجب به‌ازاے پرداخت شیربہاے زیادے او را بہ عقد خود درآوردہ بود. فاطمہ هم بہ این وصلت اجبارے راضے نبود. دلم برایش سوخت. بیشتر با هم گرم گرفتیم و ڪارے ڪردم ترسش از من بریزد. باورم نمے شد روستایے ڪہ زندگے مے ڪرد تا این حد محروم باشد ڪہ مردمش احڪام دین را هم بلد نباشند. روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت دوم اجازه نمی‌دادم حسین شندرغاز پولی را که از مغازه درمی‌آورد خرج خانه کند. جوان بود، باید پس‌انداز می‌کرد و زن می‌گرفت. یک عمر کار کردن در خانه‌های مردم مرا از پا انداخته بود. دست و پایم خیلی درد می‌کرد. نمی‌توانستم سر کار بروم. سردردهای میگرنی بدی داشتم. بی‌حال افتاده بودم زمین و تازه خوابم برده بود. با تکان‌های رجب بیدار شدم. پیراهنش را پرت کرد به طرفم. - پاشو لباس منو اتو کن می‌خوام برم جایی. - حاجی! من سرم خیلی درد می‌کنه، بده فاطمه اتو کنه. - می‌خوام تو اتو کنی. - حاجی! به خدا من نمی‌تونم تکون بخورم. اصلا بده اتوشویی هم بشوره، هم اتو کنه؛ من پولش رو بهت میدم. رفت طبقه بالا. دست به دیوار گرفتم و دنبالش راه افتادم. پیراهنش را گذاشته بود روی پشتی‌هایی که تازه خریده بودم و اتو می‌کرد. خیلی ناراحت شدم. گفتم: «حاج‌آقا! چرا لج می‌کنی؟! من این اتاق رو تر و تمیز نگه داشتم، دارم کم‌کم وسیله می‌خرم برای حسین. الان اون پشتی بسوزه من چی‌کار کنم؟ تو که خرج نمی‌کنی دلت بسوزه!» نمی‌دانم چرا آتش گرفت و فریاد زد: «تو خفه شو! حرف نزن. تو زندگی منو نابود کردی.» به طرفم حمله کرد و مرا به گوشه اتاق برد. بین رجب و دیوار گیر کرده بودم. اتوی داغ را گذاشت روی بازوی چپم و با تمام توانش فشار داد! جیغ می‌زدم و کمک می‌خواستم؛ اما کسی در خانه نبود به فریادم برسد. صدای جلز و ولز پوست دستم و نفس‌های تند رجب با هم قاطی شده بود. از حال رفتم و افتادم زمین. نمی‌دانم چقدر طول کشید که به هوش آمدم. پارچه‌های سوخته‌ی چسبیده به دستم را کنار زدم. نگاهم به زخم عمیق بازویم افتاد، دلم ضعف رفت. دستم را محکم گرفتم و آرام از پله‌ها پایین آمدم. رجب گوشه‌ی اتاق خوابش برده بود. خدا رو شکر بچه‌ها داخل حیاط بازی می‌کردند و حال مرا ندیدند. یک مشت قند داخل لیوان ریختم. فشارم افتاده بود، دستم لرزید و لیوان زمین افتاد. نشستم فرش را دستمال کشیدم تا چسبناک نشود. حسین آمد خانه. چشمش به دست سوخته من افتاد؛ نشست کنارم. چشمش پر از اشک شد. گفت: «مامان! چی شده؟! بابا؟» آرام گفتم: «حسین جان! چیزی بهش نگو. خوب میشه.» به طرف رجب رفت. یقه‌اش را گرفت و از زمین بلندش کرد. چسباند به دیوار و گفت: «بابا! مامان من هیزی کرده؟! به تو خیانت کرده؟ زن خرابی بوده که این بلا رو سرش آوردی؟ چرا به این بدبخت ان‌قدر ظلم می‌کنی؟» رجب فریاد زد: «مامانت بچه‌های منو کشته.» جان در بدن نداشتم حسین را از رجب جدا کنم. خون‌ریزی دستم بیشتر شده بود. قسمش دادم به خون علی تا یقه رجب را ول کرد و از خانه بیرون رفت. به زحمت دستم را پانسمان کردم. قرص خواب‌آور خوردم و بی‌هوش شدم. فردا صبح یکی از همسایه‌ها آمد به دیدنم. مقداری پول گذاشت جلوی من و گفت: «این پول رو حاجی داد، گفت به زهرا بگو بره دکتر.» گفتم: «دستش درد نکنه! دیه داده؟!» پول را قبول نکردم و گفتم به رجب برگرداند. روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت سوم وقتش رسیده بود برای حسین آستین بالا بزنم. گلویش پیش محبوبه، دختر سکینه خانم، دوست قدیمی‌ام گیر کرده بود. محبوبه پدر نداشت، عموهایش همه‌کاره‌اش بودند. بعد از خواستگاری و سنگ‌اندازی‌های رجب، صیغه محرمیت خوانده شد. به‌خاطر چند سکه کمتر و بیشتر بحث می‌کردند. پا پیش گذاشتم و به خوشی تمامش کردم. اتاق طبقه سوم را برایشان آماده کردم. جهیزیه را چیدیم و عروسی ساده‌ای گرفتیم. آمدند سر خانه و زندگی خودشان. روزهای خوش زندگی داشت برمی‌گشت. از طرف محل کارم به‌مدت چهار ماه رفتم مکه مأموریت. داشتم بال درمی‌آوردم. روزی هزار مرتبه خدا را شکر می‌کردم و از بچه‌های شهیدم تشکر می‌کردم که فراموشم نکرده‌اند. همه‌جا حضورشان را حس می‌کردم. مطمئن بودم دستم را می‌گیرند. بعد از چهار ماه برگشتم خانه، دیدم لوله‌های آب ترکیده و زندگی‌ام را آب برداشته. رجب دست به هیچ‌چیز نزده و گفته بود: «وقتی مامانتون برگشت، خودش درست می‌کنه؛ من پول ندارم خرج کنم!» خانه را از اول بازسازی کردم. هرچه حق مأموریت گرفته بودم را خرج کردم. خستگی به جانم مانده بود. چند روزی مرخصی گرفتم و در خانه ماندم تا استراحت کنم. اخبار اعلام کرد بعد از نمازجمعه، پیکر شهدای تازه تفحص شده به سمت معراج شهدا تشییع می‌شود. طاقت نداشتم در خانه بمانم. روز جمعه چادر سر کردم و رفتم دانشگاه. بعد از نماز، همراه مردم شهدا را تشییع کردیم. پشت تابوت‌ها راه می‌رفتم و به یاد علی گریه می‌کردم. زیرلب زمزمه می‌کردم و می‌گفتم: «کجایی غریب مادر؟! روی کدوم خاک افتادی؟! چرا من بعد از دوازده سال دوریِ تو هنوز زنده‌م علی جان!» ابتدای خیابان کارگر جنوبی ضعف کردم. خیلی خسته بودم. رمق راه رفتن نداشتم. می‌خواستم برگردم خانه، اما دلم نیامد. کنار خیابان نشستم تا کمی بهتر شوم. راننده تاکسی‌ای به طرفم آمد و گفت: «مادر! مثل اینکه حالتون خیلی خوب نیست. کجا می‌خوای بری؟ تو این جمعیت ماشین پیدا نمی‌کنی. می‌خوای برسونمت خونه؟!» - نه آقا! من کم‌کم با جمعیت میرم جلو. ممنون. - چرا تعارف می‌کنی حاج‌خانوم؟! اگه نمی‌خوای برگردی خونه، من تا نزدیک معراج می‌برمت. شهدا رو هم میارن اونجا. ماشین از کوچه‌پس‌کوچه‌ها رفت و نزدیک پارک شهر پیاده‌ام کرد. اطراف خیابان بهشت خیلی شلوغ بود. جمعیت منتظر رسیدن تابوت شهدا بودند. کنار خیابان پیرزنی ایستاده بود و عکس علی را در دست داشت. به طرفش رفتم. گفتم: «خانوم! میشه عکس این شهید رو بدی من ببینم؟» گفت: «نه‌خیر! نمیشه. این عکس مال خودمه، دوستش دارم، نمیدم.» اصرار بی‌فایده بود. به سمت معراج حرکت کردم، دیدم همه‌جا عکس علی را نصب کرده‌اند! پیش خودم گفتم: «خدایا! یعنی علی برگشته؟! مگه نگفت خبرت می‌کنم مامان؟! پس چرا...» جمعیت به خیابان بهشت رسید. تا چشم کار می‌کرد، آدم بود و تابوت شهید! وسط موج جمعیت گیر کرده بودم و به جلو می‌رفتم. شهدا را منتقل کردند داخل معراج. جمعیت کم‌کم متفرق شد. رفتم نزدیک معراج نشستم. یکی دو ساعتی طول کشید تا آن اطراف خلوت شود. پاسدار جوانی از در بیرون آمد. به طرفش دویدم. - آقا! این شهدایی که امروز تشییع شدن همه گمنام بودن؟! شهیدی هست که شناسایی شده باشه؟! - نه حاج‌خانوم، همه گمنام نبودن. بینشون یه تعدادی شناسایی شدن. - میشه ببینی اسم پسر من تو این شهدا هست یا نه؟! آخه همه‌جا عکس علی شاه‌آبادی رو نصب کردن. - نه حاج‌خانوم، نمیشه. امروز خیلی شلوغه، برو فردا صبح بیا. - پسرم! من مریضم، حالم اصلا خوب نیست. تو رو خدا برو ببین. من تا فردا دق می‌کنم! چند نفر دیگر هم آمدند دور پاسدار حلقه زدند، اصرار کردند اسم شهیدشان را جست‌وجو کند. بالاخره قبول کرد و رفت پیگیری کند. به ده دقیقه نکشید که بیرون آمد و گفت: «کسایی که اسم به من دادن خوب گوش کنن. اسامی شهدایی که می‌خونم، شناسایی شدن...» پنجمین شهید علی بود که اسمش را خواند. فریاد زدم: «یا زهرا! پسرم برگشته.» از هوش رفتم و جلوی در معراج افتادم. روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل چهارده:‌ عطر خوش خدا قسمت آخر حالا چند سالی است که رجب از دنیا رفته. زائران مزار علی و امیر مرا ننه‌علی صدا می‌زنند. حسین نوه‌دار شده، پسر است؛ اسمش را علی گذاشتیم. بچه‌ها همه رفته‌اند سر خانه و زندگی خودشان. الهام عروس شد. خودم برای یوسف رفتم خواستگاری و رخت دامادی به تنش کردم. رابطه‌ی خوبی با هوویم فاطمه دارم و جویای حال هم هستیم. هنوز عقلم به حرف بزرگ‌ترها قد نمی‌داد که می‌گفتند: «این عمر گران مثل برق و باد می‌گذره!» اما الان معنی برق و باد را به‌خوبی می‌فهمم. نمی‌دانم دست تقدیر کی و چگونه مرا به دیدار فرزندان شهیدم مژده می‌دهد؛ ولی می‌دانم پایان قصه‌ی ننه‌علی نزدیک است. اولین دیدار ما بعد از سال‌ها، رؤیای شیرینی است که هر شب خوابش را می‌بینم. برای آن روز تشنه‌تر از آنم که تصورش را بکنید! امیر، علی و من در محضر پروردگار دوباره مثل گذشته دور هم جمع می‌شویم؛ شاید رجب هم کنارمان باشد. ✨پایان کتاب✨ روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈

💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 🔔 از تماشای این عکس معروفش، سیر نمی شویم. جوان زیبای داخل سنگر که روی پیکر هم رزمش افتاده و هر دو به شهادت رسیده بودند، هر چشمی را گرفتار خود می کند. اما این شهید، راه و رسم ننه علی اش را پیش گرفته بود... 📖 #قصه_ننه_علی ✍🏻 به قلم: مرتضی اسدی 🥀روایت زندگی زهرا همایونی: مادر شهیدان امیر و علی شاه آبادی ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈ @dehghan_amiri20 ┈•••••✾•••❀♥❀•••✾•••••┈