یادداشت؛ از گندم ری نخواهید خورد امروزه حال و هوای برخی غرب‌زده‌ها در جامعه ما همین‌گونه است؛ هرچه دارند از بی‌هنری رو می‌کنند، تا شاید مقبول افتد برای زندگی به ظاهر بهتر و مرفه‌تر. rasanews.ir/00320c لینک متن👆 #خبرگزاری_رسا #ایران #آرمان -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

آرمان رفت تا آرمان‌مان نرود #هایکو -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او سر آن کوچه به هر سختی بود مادرم را راضی کردم اجازه دهد تا برای پخت آش نذری همراه دوستم به آن طرف شهر بروم؛ جایی که همه بچه‌های مدرسه و معلم‌ها جمع بودند‌. خدا قبول کند، تمام کارهایی را که در خانه از آن فراری بودم آنجا انجام دادم. ظرف شستن، تی‌کشیدن، نخود و لوبیا پاک‌کردن و از همه سخت‌تر، پیاز خردکردن. شر شر گریه می‌کردم و قهقهه می‌زدم. اصلا کنار بچه‌ها حال عجیبی بود. انگار کار خیر دسته جمعی بیشتر می‌چسبید. البته اگر باشوخی‌های ما چیزی از ثواب باقی می‌ماند. بالاخره آخر کار یک مصدوم پیدا می‌شد. آخر کار وقتی آش حسابی جا افتاد، آقا معلم به همه‌ی بچه‌ها نفری یه کاسه آش داد تا با خود به خانه ببریم. منم از خدا خواسته آش را گرفتم و برای این‌که دیر نرسم و بتوانم دوباره بیایم، آش را در مسجد نخوردم و با کاسه آش راهی خانه شدم. در راه همه حواسم به آش بود که نکند بریزد، یا این‌که توی اتوبوس جایش بگذارم. اما فکر نمی‌کردم کسی بیاید جلو و بگوید : _این آش را به من می‌دی؟ آب سردی را حس کردم که داشت قطره قطره از سرم می‌چکید. _ نه آقا مال خودمه _ من گرسنمه ثواب داره. دیگر ادامه ندادم و بدون جواب راهم را گرفتم و رفتم واقعا باید چه می‌گفتم؟ به خانه رسیدم. مادر طبق عادت به استقبال آمد. خوشحال بود. و با خوشحالی گفت: _ به‌به کار کن شدی پسر. خوش گذشت؟ _مامان عالی بود. خیلی خوش گذشت. بازم برم؟ _واستا واستا باید از بابات اجازه بگیری. _ مامان شما چی می‌گی؟ بابا رو راضی می‌کنم. با قاشقی که در دستش بود بازی کرد و آشپزخانه رفت _ تا ببینم. فعلا برو سر کارت بذار منم به کارم برسم. آش را به آشپزخانه بردم و در ماکروفر داغ کردم. _مامان بیا آوردم با هم بخوریم. _راستی کسی تو راه دلش نخواست؟ دوباره سرد شدم. سکوت بود که داشت به جای من حرف می‌زد. _ کسی خواست؟ چرا ندادی مادر؟ _ آخه هنوز خودم نچشیده بودم. نمی‌دونم چرا ندادم. _ کاش می‌دادی مادر. شب وقتی در رختخواب دراز کشیده بودم دوربین گوشی را روشن کردم و شروع کردم با خودم کلنجار رفتن. اصلا می‌خواستم خودم را متقاعد کنم که کارم درست بوده. _ خداییش چقدر زحمت کشیدیم تا این آشه آش بشه. بچه‌ها گل کاشتن. _ که چی؟ _ خب زحمت داشت. نداشت؟ خودت که دیدی. _ این همه زحمتو واسه چی کشیدی؟ _ امام حسین مگه غیر اینه؟ _ آره تو راست می‌گی پس چرا به اون بیچاره کمک نکردی؟ _ اصلا ت چی می‌گی؟ اون بیچاره بود؟ کجاش بیچاره بود؟ _همین‌ که آبروشو گذاشت وسط کم نبود؟! _اصلا معلوم بود معتاده. چرا طرف اونو می‌گیری؟ چهره من تو گوشی داشت گُر می‌گرفت از خشم. _ همین یه کارت مونده بود به بیچاره انگ اعتیادم بزنی. خدا قبول کنه. چه آشی پختی واسه خودت. شب بخیر. _واستا واستا. ولی دیگه حرف نزد و من را حسابی شکست داد. قول دادم به خودم که هرجور شده اجازه رفتن به مسجد را بگیرم و دنبال آن مرد بگردم و آش را به او بدهم. اجازه گرفتن سخت بود اما به مدد هم‌مسیری با پدر، کمی از مشکلم حل شده‌بود. فقط می‌ماند برگشت که قول داده بودم زودتر برگردم قبل اذان مغرب باید خانه بودم. این زود آمدن حسابی حواسم را پرت کرده بود. این جوری اصلا می‌شد من دوباره آن مرد را ببینم؟ آش تمام شد و من در خلسه‌ای عجیب بودم. زودتر از دیروز از مسجد بیرون زدم. سرم به هرطرف می‌چرخید تا شاید دوباره با او برخورد کنم. داشت غروب می‌شد و من هنوز او را نیافته بودم. در همین حال بودم که کودکی همراه مادرش از کنارم رد شدند. برای لحظه‌ایی قد بچه با من که نشسته بودم برابر شد. ظرف آش را دید و به مادرش گفت: _گشنمه _هیس الان می‌رسیم خونه. _ ولی من الان.... که مادرش دستش را کشید. _بیا ببینم کلی کار دارم الان بابات می‌رسه. تصمیم گرفتم که آش را به کودک برسانم. کودکی که داشت لحظه لحظه دورتر می‌شد. با تصمیم من باز هم جدال دورنی‌ام شروع شد. _صبر کن الان اون مرده میاد. _نه این بچه... _ول کن مامانش یه کاری می‌کنه. نذاشتم ادامه بده چون می‌دانستم که شب از پس خودم برنمی‌آیم. دویدم و دویدم نفس زنان خودم را به کودک رساندم. _نذری‌ست بفرمایید. _آخ جون _ نه پسرم خودتون بخورید ممنونم. _این مال شماست. دادم دست بچه و زود رفتم. شب گوشی را گرفتم و شروع کردم به دلداری. ولی انگار هنوز دلم آرام نمی‌شد. روز‌های بعد هم رفتم و سال‌های بعد هم. چهره‌اش از خاطرم نمی‌رفت. انگار آن یک بار از پس ذهنم هک شده بود. تا این‌که سر آن کوچه اعلامیه‌ای دیدم... #داستانک #نذری #ادامه_دارد -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

پدری دلسوز و همسری مهربان.... انگارتمام شده‌بود، زندگی او و فرصت من. شاید می‌شد در وقت اضافه، کاری کرد. رفتم مسجد محل، همان‌جایی که چند سال پیش برای پخت آش آمده بودم. _سلام حاج آقا می‌خوام برای این مسجد آش نذر کنم. _سلام علیکم. آش؟ چیز دیگه‌ای نمی‌شه؟ _نه حاجی فقط آش. _باشه برادر. _آها راستی این آقا رو رو میشناسید؟ و اعلامیه‌ را نشانش دادم. _بله خدا رحمتش کنه دستش تنگ بود بنده خدا. _ حاج آقا پس زحمت بردن به خونه اینا رو هم بکشید. _ خدا قبول کنه. اگه نذر می‌کنی پای کارت واستا. _یعنی؟ _ یعنی میای کمک، خودتم می‌بری خونشون. _من؟ نمی‌شه؟ _هیس داداش منتظرتم _حاجی به روی چشم. #داستانک #نذری -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او سلام بر آینده سلام بر تو سلام بر تو که هنوز ناشناخته‌ای. سلام بر معادنت که هنوز کشف نشده. سلام بر ذخائر زیرزمینی‌ات که هنوز سر بر نیاورده. سلام بر دفینه‌هایت که هنوز از خاک بیرون نزده. سلام بر گنجینه‌هایت که در عمق دریاست. سلام بر راز سر به مهر دریاچه تخت‌سلیمانت. سلام بر تمدنت که از دلِ شهر بی‌دهان‌های یئری فریاد خواهد زد. سلام بر دست‌کنده‌هایت که از پس تاریخ سر نزده. سلام بر فرزندانت که هنوز به دنیا نیامده‌اند. سلام بر شهیدانت که هنوز به تیغ خصم شهید نشده‌اند. سلام بر آینده‌ای که می‌آید پرشکوه‌تر از همه ادوار. سلام بر ایران اسلامی پرشکوه من. سلام بر گذشته‌ات سلام بر حالت و هزار سلام بر آینده تو ایرانم. سلام بر صبح ظهور مهدی موعود(عج) همراه یاران ایرانی‌اش. #هایکو https://eitaa.com/del_gooye/455 . -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

توضیح متن: شهر یئری شهر بی دهان مشکین شهر استان اردبیل -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

میان این همه غوغا ، میان صحن و سرایت بگو که می رسد آیا صدای من به صدایت ؟ منی که باز برآنم که دعبلانه برایت غزل ترانه بخوانم در آرزوی عبایت . من و عبای شما ؟ نه من از خودم گله دارم من از خودم که شمایی چقدر فاصله دارم هنوز شعر نگفته توقع صله دارم منی که شعر نگفتم مگر به لطف دعایت . چقدر خوب شد آری ، نگاهتان به من افتاد همان دقیقه که چشمم درست کنج گوهرشاد بدون وقفه به باران امان گریه نمی داد هزار تکه شد این من به لطف آینه هایت . چنان که باید و شاید غزل غزل نشدم مست که دست من به ضریحت در این سفر نرسیده است من این نگاه عوامانه را نمی دهم از دست اجازه هست بیفتم شبیه سایه به پایت ؟ . دوباره اشک خداحافظی رسیده به دامن دوباره لحظه ی تردید بین ماندن و رفتن و باز مثل همیشه در آستانه ی در من ـ کبوترانه زمین گیر می شوم به هوایت سکوت کرده دوباره جهان برای من و تو نبود و نیست صدایی به جز صدای من و تو و می روم به امید دوباره های من و تو میان این همه غوغا میان صحن و سرایت #سید_حمیدرضا_برقعی -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او داشته‌ها و نداشته‌هایم داشته‌هایم را با ضریب نداشته‌هایم دوست دارم. نداشته‌هایی که حتما صلاحی بوده در نداشتن‌شان و من از آن بی خبرم. دوست داشتنی‌هایم ضرب می‌شوند در آنها که نداشتم. مثلا دوست داشتم به انداره یک مهدکودک بچه داشته باشم ولی الان یکی دارم. برای داشتن آن یکی خیلی شاکرم و او را به ضریب نداشته‌هایم دوست دارم. پس با یک حساب سر انگشتی اگر بخواهم دعا کنم که خدایا این یکی را در راه خودت و برای دین پیامبر خاتمت(ص) بپذیر و مرگ من و او را بسان مرگ عزیزترین خلق خودت قرار بده، می‌شود: شهادت با ضریب همه نداشته‌هایم. کمی ریاضی، کمی کیاست، کمی آرزو #هایکو -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او ایمان، وطن، حب و ترکیب معجزه‌آسای این کلمات، روایت عزیزترین خلق خداست که فرمود: حب الوطن من الایمان چقدر با این حدیث زندگی کرده‌ایم وقتی که دل‌مان برای ایران می‌تپید. وقتی که غصه‌های کوچک و بزرگ جلو راه ایران‌مان می‌آمد و دست‌مان برای کمک به سوی آسمان‌ها دراز می‌شد. مثل زمانی که توپ روی نقطه پنالتی بود و پشت توپ کسی مثل رونالدو. ولی دل‌مان قرص بود از خدایی که همیشه هوای ما را دارد. همان ‌وقت که مادر بزرگ بی‌آن‌که از فوتبال چیزی بداند تسبیح می‌چرخاند و برای کشورش دعا می‌کرد. همان موقع که پدرمان زیر فشار بارانداز حسن یزدانی دعا می‌خواندند و انگار خودشان دارند کشتی می‌گیرند. همان وقت که کودکانمان از پیروزی ایران پرچم را دور خانه می‌چرخاندند. همه وام دار همین روایت بودیم. روایتی که این محبت را مقدس می‌دانست. اما این محبت برای ما ایرانی ها یک رنگ دیگری هم دارد. محبت ما به وطن، به ایران، فقط از جنس زاده شدن در مکانی خاص نیست. این محبت، برای خاکی‌ست که امید همه مظلومان عالم است. انگار ایران چراغی‌ست برای جهان برای شیعیان برای مسلمانان برای همه ستم دیدگان. انگار ایران نور امید خواستن و توانستن است. انگار ایران موطن خود باوری ملتی‌ست که سال‌هاست به تحریم خندید‌ه‌اند. با شهادت بزرگ شدند. این وطن دل‌خوشی هر کسی‌ست که می‌خواهد خودش آقای خودش باشد. آیا این وطن را نباید دوست داشت؟! این‌جا، جایی‌ست که دشمنان خدا را عصبانی کرده. این‌جا زنان و مردانی دارد که فرزند می‌دهند ولی ایمان نه. این‌جا مادرانی دارد که سه فرزند خود را ابراهیم‌وار تقدیم آستان الهی می‌کند برای جایی به نام وطن و خم به ابرو نمی‌آورد. مادری که بچه‌های تیم ملی را از زیر قرآن رد می‌کند و هیچ خواسته‌ای ندارد جز این‌که حرف خودی را غریبه نشنود. مادری که لباس تیم ملی فوتبال کشورش برایش مقدس است. خانم خالقی پور همین مادر است. راوی کتاب آستان این در بوسیدنی‌ست. اما مادر عزیز دستان شما بوسیدنی‌ست. مرام شما بوییدنی‌ست. مادر شهیدان خالقی پور، به بهترین و کاملترین وجه تصور، رشته‌ای از اراده و ایمان را بر گردن بازيکن ‌ها انداخت و با حرز محکم هم‌دلی و یک‌دلی بچه‌ها را راهی زمین مسابقه کرد. کاش بدانند فراموش‌کاران که مادران شهدا چه‌ جهاد عظیمی کردند و بدون ادعا هنوز هم در خط مقدم جهاد هستند، برای جایی به نام وطن. همان وطنی که وصفش گفته شد. در دوست داشتن این وطن چقدر ثواب نوشته شده؟ این‌جا موطن اهل دل است. این‌جا ایران است. آستان این در بوسیدنی‌ست. 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 https://eitaa.com/del_gooye/462 -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

🍃♥️ بهم میگفت: ملیحه...! ما یه نگاه ڪردن داریم! یه دیدن! من توی خیابون شاید ببینم، اما نگاه نمیڪنم #شهیدعباس_بابایی -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او نوک قلمم را با خنجر یمنی تیز کرده‌ام یعنی تا مرگ‌تان نرسد کوتاه نمی‌آیم #مرگ_بر_آمریکا #مرگ_بر_اسراییل #کوتاه_نوشت #هایکو -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او اگر دلی مانده باشد تنگ توست #کوتاه_نوشت #هایکو

به‌نام‌او کدام زن؟ کدام زندگی؟ کدام آزادی؟ برای بعضی چه تحفه‌ی نایابی‌است این شعار‌ها. شعارهایی که با ظاهری از زر ورق می‌خواهد هویت یک قوم، یک ملت، یک جامعه را به یغما ببرد، آن‌هم به دست خود مردمانش. زر ورقی شبیه به تخم‌مرغ‌های شانسی بچگی، که هیچ وقت چیزی از آن همه زرق و برق عایدت نمی‌شد. زن، ابزار خوبی بوده برای کسانی که در طول تاریخ خواسته‌اند به اسم آزادی یا برابری، نان سفره‌ی خودشان را گرم کنند. از آن میان زنانی هم بودند که با مطاع اندک یا هدفی بی‌ثمر، دست به همکاری زدند و بر آتش فتنه‌ها دمیدند. این حیله تکراری، گویا هنوز هم کاربرد دارد. آن هم با ادوات جدیدی به نام فضای مجازی، که هم در فضاست و هم مَجاز است از چیزی که نیست. برای اثبات این ادعا نیاز نیست خودم را به سختی بیاندازم، چند ورقی از تاریخ همین سرزمین را ورق بزنم، می‌توانم ادعایم را ثابت کنم. بهره‌وری از این شعارها در طول تاریخ بوده و وقایع تاریخ را به‌نفع مصادره‌کننده‌ها تغییر داده‌است. چه سوگلی‌هایی که برای جایگاه بهتر در حرمسرای شاهی، تن به همکاری با بیگانه می‌دهند. چه زنانی که که برای آرام شدن حقد و کینه‌شان هم پیاله دشمن می‌شوند. برای مطاع اندکی پای خود را در منفورترین صفحات تاریخ این مرز و بوم ثبت می‌کنند. از قرادادهای سنگین گرفته تا کشتن امیرکبیرها. سود اصلی عاید کسانی می‌شود که دشمنی دیرینه با این آب و خاک دارند. پس نباید تعجب کرد که دشمنان این کشور هنوز هم می‌توانند با همین نقشه نخ‌نما اهداف شوم خودشان را جلو ببرند. زنان و مردانی هستند که به ثمن‌ بخس، تاراج به دارایی خود و مملکتشان می‌زنند. سوال این‌جاست. کدام زن؟! کدام زندگی؟ کدام آزادی؟ از چه جنس زنی حرف می‌زنید؟ زنی که آزادی برایش کشف همه جنسیتش است و آزادی که فرجام آن افسار گسیختگی جنسی و فروپاشی خانواده است؟ یا آن آزادی که زن را با هویت الهی ودیعه در وجودش، می‌سنجد و معیار آن، نقش پررنگ اجتماعی او در رفتن به سوی جامعه متعالی‌ست؟ اصلا چرا راه دور برویم، قاطبه‌ی زنان ما چگونه هستند؟ اصلا این تعاریف برازنده وجود آن‌هاست؟ هویت دختر ایرانی و پسر ایرانی، همان چیزی هست که با او رشد کرده و بزرگ شده‌است. داستان‌هایی که شنیده و خودش را جای لیلی گذاشته، لیلی که نه زیبایی زائدالوصفی داشت و نه کار خرق عادتی کرده‌بود. ولی هویت داشت برای کسی که قرار است با او زندگی کند. دختر ایرانی دوست دارد با مردی زندگی کند که مجنون‌وار همه‌ی زیبایی‌های دنیا را با لبخند او معاوضه نکند. بی‌راه نیست اگر بگوییم مردان ما‌‌ هم ایستاده‌اند تا هرچه دارند از پول و وقت و آبرو برای لیلی زندگی خود صرف کنند، آن‌هم تا آخر عمر، بی چشم‌داشت به لیالی دیگر. پس آزادی که امروز از او حرف می‌زنند نه از جنس اسلامی‌ماست و نه ایرانی. به قول حافظ، (من از آن روز که در بند توام آزادم). آزادی و رها شدن همان در بند معشوقی زمینی‌ست که تو را وصل معشوق آسمانی‌ات می‌کند. کیست که این‌گونه عشق را نپسندد؟ کجای دنیا به عشق این‌قدر بها داده؟ عرفای عالم بیایند و اگر توانستند این دلدادگی در دین اسلام را تفسیر کنند. آزادی ما در کوچه‌ها نیست، آزادی از بند تنی نیست که هرچه جولان دهد کمتر آرام می‌شود. شعرا در بند طره موی محبوبه‌ای هستند که در پس جلباب رخ نشان‌نداده. نه این که خودت را بنمایی و محبوبت محبوبه بهتری پیدا کند. چرا نگفتیم که این حجاب، به بند کشیدن آزادی افسار دریده غربی‌ست که ما با آن میانه‌ای نداریم. حجاب در بند کردن، هوسی‌ست که می‌آید و نیامده می‌رود و تو عشقی می‌خواهی همانند شرب مدام که لحظه لحظه گواراتر می‌شود. زیرا وجود پاکت را خدا این ‌گونه سرشته است. آزادی که امروز مدعیانش سر بر بوق تبلیغات می‌کنند، خفت و بی‌ارزشی توست و رسیدن به همان هدفی که سال‌هاست در پی آنند و آن چیزی نیست جز زیاده خواهی‌هایشان در مورد سرزمینی زر خیز. که اگر این‌گونه نبود حتی به تکه سفال‌های ما هم رحم می‌کردند. سفالینه‌هایی سال‌هاست زینت‌بخش موزه‌هایشان است. برای نشان‌دادن از هویتی که خودشان ندارند و عاریه بگیر از تمدن ما هستند. قدر خودمان را بدانیم. زر وجودمان را به نانجیبان عالم نفروشیم. https://eitaa.com/del_gooye/466 -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

به‌نام‌او فرق دارد فرق دارد، این بار فرق دارد، هزار بار بیشتر از قبل، بیش‌تر از همه‌ی جام‌جهانی‌ها. همان بازی‌هایی که برای‌شان دعا می‌کردیم، یا نه! اصلا نمی‌دانستیم که بازی داریم. وقتی با انگلیس و آمریکا هم‌گروه شدیم، گفتیم چه بازی‌هایی قرار است ببینیم، اما نمی‌دانستیم از دوماه قبلش، خدا دست به #غربال می‌زند و سره و ناسره از هم جدا می‌شوند. این‌بار نه فقط به عشق ایران که عشق هم هست، نه فقط سرود ملی، که هویت‌مان است و نه فقط برای پرچم، که از جان‌مان عزیزتراست، برای همه این‌ها و بعلاوه برای مظلومیت همه‌ی مردم #ایران، که با اوج نجابت و صبوری، دنیا را آبرومند کرده‌اند و در مقابل دشمنانش، که با همه رذالت مقابل مردم ایستاده‌اند، دعا می‌کنیم. کاش بالاتر از نجابت کلمه‌ای پیدا می‌کردم و کاش ادب اجازه می‌داد پست‌تر از رذالت به کار ببرم برای دشمنانش. این‌بار با هم، هم‌صدای مادران بچه‌های تیم‌ملی، برای موفقیت بچه‌ها دعا می‌کنیم، دعا برای سربلندی همه بچه‌ها از طوفان فتنه‌ها، هر‌چه در توان داریم بگذاریم برای سیل #صلوات بر عزیزترین خلق خدا و خاندانش. برای عبور از گذرگاه فتنه‌ها و رسیدن به هم‌دلی هر‌چه بیشتر و بهتر. پس بسم‌الله یا علی اللهم صل علی محمد و آل محمد

زن، ابزار خوبی بوده برای کسانی که در طول تاریخ خواسته‌اند به اسم آزادی یا برابری، نان سفره‌ی خودشان را گرم کنند. از آن میان زنانی هم بودند که با مطاع اندک یا هدفی بی‌ثمر، دست به همکاری زدند و بر آتش فتنه‌ها دمیدند. این حیله تکراری، گویا هنوز هم کاربرد دارد. آن هم با ادوات جدیدی به نام فضای مجازی، که هم در فضاست و هم مَجاز است از چیزی که نیست. خبرگزاری رسمی حوزه👇 https://hawzahnews.com/xbYrn -----------❀❀✿❀❀--------- @del_gooye

🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷 اهل ایرانم ایران، وارث عشق علی، ذکر حسین، ساکن مرز پر از مهر، پر از شعر، پر از مرد خطر ساکن شهر هنر، عاشق هر شب حافظ خواندن، عاشق پای تو ایران، ماندن، عاشق این‌که تو یک شعر بخوانی و بگویم بعدی گرم با شعله شعر صائب، گرم با آتش عشق سعدی، اهل ایرانم ایران، زاده ی خاک دلیران، یل ها رستم ها، سینه ام آینه ی شادی ها، مخزن گاهی غم ها ساکن کوچه ی طولانی خوش غیرت ها، هم وطن با شیران، وارث همت ها، زنده در جاری خون از رگ بازوی امیر، زنده در زحمت سی ساله ی فردوسی پیر وطنم ایرانم دشمنت هر کس باشد دو جهان تنگش باد، هر که بد خواست برایت ایران ننگش باد زنده باشی ایران.. 🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷