پایِ درس استاد ؛ 👈این درست است که ما آنها (معصومین علیهم السلام) را شفیع و همراه طلب خود ساخته ایم و حتی نمکِ طعام و رنج فرزندانمان را با آنها در میان میگذاریم و این درست است که ما جز از این ها نمیخواهیم ولی 👈درست ترین این است که از اینها جز خودشان را نخواهیم و از آنها برای رسیدن به بت ها و عروسک های حقیر و ناچیزمان استفاده نکنیم و اینها را برای رسیدن به این آرزوهای کوچک زیر پا نگذاریم تا آن جا که با اشک و سوز بگوییم: مهدی جان! آقا جان! اگر جواب مرا ندهی بر میگردم... راستی به کجا بر میگردیم؟ به سوی چه کسی؟😔 و در چه دنیای بزرگ و کوچکی؟ ما همه این راه ها را تجربه کرده ایم و از همه ی بن بست ها زخم خورده ایم تا به اینها روی آوردیم. حال چگونه با برآورده نشدن خواسته های کوچکمان و مستجاب نشدن دعاهای ریز و درشتمان از این ها بر میگردیم و با آن ها قهر میکنیم. اگر ما به خاطر این خواسته ها از اولیاء خود بریدیم و حتی در دلمان بر آنها خرده گرفتیم معلوم میشود که ما این خواسته ها را از آنها ضروری تر و مهم تر میدانیم و در هنگام تعارض آنها را زیر پا میگذاریم و بر آنها میشوریم در حالی که آنها آمده اند به من بیاموزند که چگونه با رنج ها برخورد کنم و چگونه از نعمت ها به غرور و تکاثر نرسم و چگونه در هر موقعیت موضع گیری مناسب داشته باشم و از بدی ها خوب استفاده کنیم و به کوثر دست یابیم. #استادعلی‌صفایی‌حائری [ وارثان عاشورا صفحات ۴۱و ۴۲] ؛ @mastore