زخمی ام التیام می خوهم التیام از امام می خواهم السلام وعلیک یا ساقی من علیک السلام می خواهم مستی ام را بیا دوچندان کن جام می پشت جام می خواهم گاه گاهی کمی جنون دارم من جنونی مدام می خواهم تا بگردم کمی به دور سرت طوف بیت الحرام می خواهم لحظه مرگ چشم در راهم از تو حسن ختام می خواهم در نجف سینه بی قرار از عشق گفت لایمکن الفرار از عشق #سید_حمیدرضا_ برقعی دلدادگی 💙

« بیاد شهید حججی » به نام نامی سر، بسمه‌ تعالی سر بلندمرتبه پیکر، بلندبالا سر   فقط به تربت اعلات، سجده خواهم کرد که بنده‌ی تو نخواهد گذاشت، هرجا سر   قسم به معنی لا یمکن الفرار از عشق که پر شده است جهان، از حسین سرتاسر   نگاه کن به زمین! ما رأیت إلا تن به آسمان بنگر! ما رأیت إلا سر   سری که گفت: «من از اشتیاق لبریزم به سرسرای خداوند می‌روم با سر   هر آنچه رنگ تعلق، مباد بر بدنم مباد جامه، مبادا کفن، مبادا سر.»   همان سری که "یحب الجمال" محوش بود جمیل بود، جمیلا بدن، جمیلا سر   سری که با خودش آورد بهترین‌ها را که یک به یک، همه بودن سروران را سر   زهیر گفت: حسینا! بخواه از ما جان حبیب گفت: حبیبا! بگیر از ما سر   سپس به معرکه عابس، " أجنّنی"گویان درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر   بنازم " أم وهب" را، به پاره تن گفت برو به معرکه با سر ولی میا با سر   خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید گذاشت آخر سر، روی پای مولا سر   چنان که یک تن دیگر به آرزوش رسید به روی چادر زهرا گذاشت سقا، سر   در این قصیده ولی آنکه حسن مطلع شد همان سری است که برده برای لیلا سر   همان که احمد و محمود بود سر تا پا همان سری که خداوند بود، پا تا سر   پسر به کوری چشمان فتنه کاری کرد پر از علی شود آغوش دشت، سرتاسر   میان خاک، کلام خدا مقطعه شد میان خاک؛ الف، لام، میم، طا، ها، سر   حروف اطهر قرآن و نعل تازه‌ي اسب چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر   تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود به هرکه هرچه دلش خواست داد، حتی سر   جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است جدا شده است و نیفتاده است از پا سر   صدای آیه کهف الرقیم می‌آید بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر   بسوزد آن همه مسجد، بمیرد آن اسلام که آفتاب درآورد از کلیسا سر   عقیله، غصه و درد و گلایه را به که گفت؟ به چوب، چوبه محمل، نه با زبان، با سر   دلم هوای حرم کرده است می‌دانی دلم هوای دو رکعت نماز بالا سر   #سید_حمیدرضا_ برقعی دلدادگی 💙

مشک برداشت که سیراب کند دریا را رفت تا تشنگی‌ اش، آب کند دریا را آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب ماه می‌ خواست که مهتاب کند دریا را تشنه می‌ خواست ببیند لب او را دریا پس ننوشید که سیراب کند دریا را کوفه شد علقمه، شقّ القمری دیگر دید ماه افتاد که محراب کند دریا را تا خجالت بکشد، سرخ شود چهره آب زخم می ‌خورد که خوناب کند دریا را ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس تا در آغوش خودش خواب کند دریا را آب مهریّه ی گل بود و إلّا خورشید در توان داشت که مرداب کند دریا را روی دست تو ندیده ست کسی دریا را چون خدا خواست که نایاب کند دریا را #عباس #علمدار_کربلا #سید_حمیدرضا_ برقعی https://eitaa.com/deldadegi دلدادگی 💙