آینه‌جان، می‌بینی؟‌ اندوهِ عمیقِ چشم‌هایم را.

-چقدر پیر شدم من در جوانی!

چقد یهویی دلم گرفت💔'!

یه حس بی حسی دارم به همه چی انگار آبی که نه گرم نه سرد انگار ساعت پنج صبح که نه شب نه صبح انگار مزه ای که نه ترش نه شیرین همه چیز همینه. . .

نمیدونم چمه،افسرده نیستم،خوشحال هم نیستم کل روز با گوشی کار میکنم هم تنهاییمو رو دوست دارم،هم نمیخوام تنها باشم با همه خیلی خوب رفتار میکنم،ولی بقیه باهام خوب رفتار نمیکنن دوستای زیادی دارم ولی بازم حس میکنم تنهام.

حالم‌بده‌ولی‌دلیلشو‌نمیدونم اطرافم‌شلوغه‌ولی‌بازم‌تنهام حس‌میکنم‌کافی‌نیستم همه‌چی‌خوبه‌ولی‌انگار‌یه‌چیزی‌کمه دوست‌دارم‌گریه‌کنم‌ولی‌دلیلی‌ندارم دوست‌دارم‌فرار‌کنم‌ولی‌جاشو‌ندارم دوست‌دارم‌نفس‌بکشم‌ولی‌اکسیژن‌ندارم دوست‌دارم‌دیگه‌عذاب‌نکشم‌ولی‌نمیشه‌ دوست‌دار‌م‌دیگه‌افسرده‌نباشم‌ولی‌نمیشه دوست‌دارم‌شاد‌باشم‌ولی‌نمیشه‌ دوست‌دارم‌بمیرم‌ولی‌‌خب‌مادرم‌‌..

من قرق‌شده‌ام‌در‌تاریکی‌اعماق‌وجودم.

اخرش یه خاطره از تو میمونه برام :)

-بنظرم زندان یه کابوسه +ولی من تویه این کابوس دارم زندگی میکنم -منظورت چیه توکه تویه زندان نیستی +زندانی به اسم خونه‌...

ز یارم بگم؟ جز حسین حرفی ندارم بگم.

هنوز عکس چشمات‌رو دارم.!

‏روزی که قلب بفهمد مغز بخاطرش ‏چه افکاری را تحمل کرده است ‏به احترامش می ایستد . :)