اگر مایه یِ زندگی بندگی ست/ دوصدبار مُردن به از زندگی ست/ امروز را #زادروزِ فرزانه یِ توس ؛ فردوسیِ بزرگ دانسته اند.یکمِ بهمن ماه روزی بود که فرزندی از ایران زمین در دیارِ خراسانِ بزرگ و در #روستایِ"پاژ"گام به میدانِ جهان نهاد تا کاری کند کارستان ؛ داستانِ او هنگامی آغاز شد که #"پاژ" لبخند زد و ایران شکفت....... او چشم اندازِ نگاهش را به دوردست کشاند و شکوفایی فرهنگ و زبانِ پارسی را نشانه گرفت........... آن روز که #یکمِ بهمنِ سیصد و نوزده و درست در آغازین روزهایِ زمستان بود ؛ بهار را نوید داد و روزها و سالهایی که ایران بدان نازش و بالندگی خواهدکرد.... آن روز #درختِ تنومندِ زبانِ پارسی به شکوفه نشست ؛ برگ و بار داد و در روزگاری که #" شاهنامه " پدید آمد ؛ زبانِ پارسی و فرهنگِ ایرانِ آریایی به بلندا ایستاد. در روزگاری که می رفت گاهدادِ ایران،دیرینکده نشین شود(موزه نشین شود) دفترِ #گاهدادِ ایران وایرانی را گشود تا نشانی از " بودن " و " ماندنِ " ما را گواه باشد............... در روزگاری که " من " ها فرمانروایی می کرد او از " یزدان " گفت و " خداوند " و سراسرِ #شاهنامه اش نشانی از سَهشِ (حسِ) یگانه جویی و یکتاخواهیِ او دارد........... امید آنکه بتوانیم زینهاردارِ خوبی باشیم و زبانی را که به پشتکارِ او اُستوار است به خوبی پاسداری کنیم............. #برگردان و برافزاییِ این نوشتار به پارسیِ روان__ #داریوشِ مرتضوی https://eitaa.com/derazkolaaa_bozorg