♡﷽♡ #رمان_ضحی♥️ ✍بہ قلمِ #شین_الف🍃 #39 هفته های پیش رو تا رسیدن به تربعین مثل هرسال سخت میگذشت تمام ساعات بیکاری حتی در راه برگشت توی اتوبوس نوحه های اربعین* رو باز میکردم و با هدست گوش میکردم و اکثر اوقات هم اشکها راه خودشون روباز میکردن بی توجه به تلاش مذبوحانه من برای مهارشون! توی حال و هوای خودم غرق بودم و کمتر متوجه نگاه متعجب مردم و حتی کتایون و ژانت میشدم دلم پر بود در حال انفجار با رضوان که حرف میزدم بدتر هم میشد اون مهیای رفتن بود و جسته گریخته از مقدمات سفرشون حرف میزد و من... احساس بی ارزشی و حقارت سلول به سلول بدنم رو گرفته بود مثل قطره ای که از موج جا میمونه و به دریا نمیرسه مثل مسافری که دیر به ایستگاه قطار میرسه یا... نمیدونم مثل چی مثل خودم... مثل یک ضحای تنها و جامونده پر از حسرت... اونقدر درگیر احوالات خودم بودم که نمیفهمیدم ژانت چقدر تغییر کرده حتی درست نمیفهمیدم چه سوالاتی ازم میپرسه و چه جواب هایی بهش میدم گوشه گیر شده بودم مدام دلم میخواست توی خلوت خودم فرو برم و به حال خودم زار بزنم اونقدر این گوشه گیری ادامه پیدا کرد که جمعه شب سر میز شام صدای کتایون در اومد: تو چته ضحی! نه یه کلمه حرف میزنی نه مثل قبل شوخی میکنی نه سراغی از ما میگیری نه حتی غذای درست و حسابی میخوری انقدر گریه کردی زیر چشمات گود افتاده این چه وضعشه! من اصلا نمیفهممت تا حالا اینجوریتو ندیده بودم همیشه خیلی انرژی داشتی آهی کشیدم: این موقع سال همینجوری ام تا یکم بعد اربعین بعدش کم کم برمیگردم به همون حالت غفلت زده خودم میدونی خیلی حس بدیه که هر لحظه بدونی یه جایی یه خبری هست ولی به تو نمیرسه یا تو به اون نمیرسی! یعنی اتفاقی درحال افتادنه که تو دوست داری توش باشی ولی نیستی یعنی نمیتونی باشی فکر کن یه بچه رو دعوت میکنن تولد دوستش ولی مامانش اجازه نمیده که بره تا زمانی که هنوز اون تولد تموم نشده این بچه گریه میکنه حالشم خوب نمیشه حال منم اینجوریه! _ای بابا یعنی تا چند روز دیگه ما باید این قیافه تو رو تحمل کنیم؟! _یه ماه! _پس همون بهتر که تصمیمی که گرفتم رو عملی کنم که تا برمیگردم تو هم درست شده باشی کنجکاوی خاصی نداشتم اما حس کردم این حرف رو زده تا بپرسم: کجا به سلامتی؟! _بالاخره سیما راضیم کرد که برم ایران! ژانت لبخندی زد: چه خوب خوشبحالت خوش بگذره _میخوای اگر دوست داری تو هم باهام بیا _نه من که خودت میدونی دیگه حتی یه روزم نمیتونم سر کار نرم کتایون_کاش تو هم می اومدی ضحی! _من اگر میتونستم جایی برم به اربعینم میرسیدم تو برو بهت خوش بگذره حالا کی میخوای بری؟! _فعلا دوهفته درگیر کارای شرکتم تا این پروژه رو تحویل بدن بچه ها بعدش میرم دنبال بلیط البته هنوزم خیلی برام سخته ولی خب هم اون خیلی بیتابی میکنه هم من دلم میخواد ببینمش فقط بهش گفتم که خونه شون نمیرم! باید با کمند بیان هتل دیدنم آهی کشیدم: خدا شفات بده ما کجاییم در این بحر تفال تو کجا! بلند شدم و ظرفها رو جمع کردم حالم خوب نبود و خوب نمیشد جز گریه با هیچ چیز سبک نمیشدم بی اختیار دستم رفت سمت گوشی و نوحه همیشگیم رو باز کردم صداش رو تا حد امکان کم کردم و مشغول ظرف شستن شدم هق هقم رو فرو میدادم اما ژانت متوجه گریه م شد و کنارم ایستاد: انقد گریه نکن ضحی من ناراحتتم وقتی میبینم تو انقد غصه میخوری منم حس میکنم فرصت بزرگی رو از دست دادم و حالم بد میشه زیر لب گفتم: خوشبحالت که نمیدونی چه فرصت بزرگی رو از دست میدی! دوباره پرسید: این چیه که گوش میدی خیلی قشنگه عربیه؟ میفهمی چی میگه؟! _آره اینم یه نوحه ست شاعر از زبان امام حسین با زوار اربعین حرف میزنه _چی میگه؟! _میگه؛ به زیارتم بیاید با شما عهد میبندم که شما رو میشناسم و شفاعتتون میکنم اسمهاتون رو تک به تک سیاهه میکنم خوش آمدید زائران من قسم به حق جوانمردی و پرچم که من و عباس با شما پیادگان قدم خواهیم زد... _عباس همون برادر امام حسین که توی مسجد درموردش شعر میخوندن همونی که حرم رو به روی امام حسین مال اونه درسته؟ _آره _راستی یادم رفت بپرسم خب تو گفتی که امام حسین ۷۲ تا یار داره که همراهش شهید شدن پس چرا این یک نفر فقط حرم داره؟! _وقتی خورشید تو آسمونه ستاره ها دیده نمیشن بیاد ماه باشی تا کنار خورشید به چشم بیای _منظورت چیه؟ _منظورم اینه که عباس(ع) خاصه فرق داره... _چه فرقی؟! _چجوری بگم چه فرقی در امام شناسی متفاوته همه شهدای کربلا به شدت شان بالایی دارن ولی حضرت عباس... خب ایشون برادر امام حسینه یعنی فرزند امیرالمومنین از همسر دیگه‌شونه با این حال خیلی نسبت به امام حسین و مقامش مودب و مطیع بوده و هرگز مقابلش ادعایی نداشته در فرهنگ عربی علم و پرچم خیلی اهمیت داره حضرت عباس علمدار این سپاه کوچکه کسی علمدار میشه که پهلوان ترین باشه چقدر سخته توصیف کردنش! میدونی شناخت گاهی اونقدر عمیق میشه