‌‌‌‌‌ ‌کماج ِ شکری، چند تیله‌‌ٔ آبي از تو، گلسرها، دشت‌‌هایِ داماش، گیشه‌‌‌‌ها درخت‌‌ها و درخت‌‌ها، تعلقاتم‌‌اند..‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌این‌‌ها عزیزند و عاقبت. مال خدایند و مال من و مالِ تو.. ‌‌ ‌‌ما خمیره‌‌ٔ این خلقت‌‌ایم؛ صحابه و یار .. مثلا ً سوسن‌‌‌های چلچراغ را من ناصرم و اسبهای خردسال را تو نصیر ..‌‌‌‌ اعتقادمان، به‌‌‌‌آمدن ِ ‌‌عندلیب‌‌ها، ختم خواهد شد.. بادا که بَخت بیاورند و ُ فال.. کوچ‌‌ها باز می‌‌آیند و ایلیاتی‌ها .. ما نُصرت ِ زمین را، خواهیم خواند.. ما .. ما، ما! ‌‌ما را سده‌‌ها قهر نشان‌‌ دادند با باتلاق‌‌ها و مرداب‌ها.. بیا بهشان بگوییم قُلچماق‌‌های کذاب و دروغگو.. و بعد، سلام کنیم به‌‌ خلقِ عظیم! ‌

‌‌ ‌کماج ِ شکری، چند تیله‌‌ٔ آبي از تو، گل‌ِسرها، دشت‌‌هایِ داماش، گیشه‌‌‌‌ها درخت‌‌ها و درخت‌‌ها، تعلقاتم‌‌اند..‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌این‌‌ها عزیزند و عاقبت. مال خدایند و مال من و مالِ تو..‌‌ ‌‌

آب‌رفته طاقت‌‌مان، کوچك شده و نَزار و نازك .. این قَوّال ِ رنجش‌‌دیده هم براي ما می‌خواند. ما که با این‌‌هَمه هنوز، سبزیم و حراج‌فروش ِ هِل‌ و عاطفه‌‌ایم..

_‌‌‌ ‌‌ اگر آزادانہ مجال ِ انتخابم بود ، با رغبت جایي بر می‌گزیدم در میانہ‌ی بهشت .. وَ ترجیحاً جلوي درگاه ِ آن!‌‌ ‌‌‌ ~ نیچہ ، برگردان عليِ عبداللهۍ .

‌ سواري خسته‌‌ام ، از کوه پایین آمدم دختر! ببند این زخم‌‌های کهنه‌‌ی مشروطه‌‌خواهی را . ‌‌• حامد ِ عسکرے .

‌‌ تُفنگ و اسب را دادم به‌جای ِ شانه‌‌ی ِ نقره ‌؛ بکش هموارتر کن پیچ و تاب ِ این دو راهي را .

‌‌ سپیده سر زده ، آهو به‌‌آغوشم قدم بگذار مگیر از شیرمَردت لطف ِ صید ِ صبحگاهي را

‌ رهاتر از سر ِ زلفت بخند امشب پریشانم .. برقصان توی تُنگ ِ صورتت ، دو بچه‌‌ ماهي را .