امشب شب آخر شعبانه. شاخه های درخت طوبی دارن می رن بالا و بالاتر. دیگه دستمون بهشون نمی رسه تا سال دیگه اول شعبان که: به‌درستی‌که خداوند عزوجل در روز اول ماه شعبان، امر می‌کند به درهای بهشت، پس باز می‌شوند و امر می‌کند درخت طوبی را، پس شاخه‌های خود را به این دنیا نزدیک می‌کند. آن‌گاه ندا می‌دهد که «ای بندگان خدا، این شاخه‌های درخت طوبی است؛ پس درآویزید به او که بلند کند شما را به سوی بهشت. چقدر این شعبان که گذشت از این درخت بهشتی بالا رفتیم؟ نکنه اصلا حوصله مون نکشید دست دراز کنیم؟ کدوم مون می دونیم تا شعبان بعدی زنده ایم؟ اگه دیدارمون با شاخه های طوبی موند به قیامت کاش اونجا ما رو بشناسه. بگه: "عههههه! این بنده آویزونه!😍😂🤪 که هر سال سنگینی شو می انداخت رو من و منم جامپینگ می شدم براش!😅" الهی ان لم تکن غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفرلنا فی ما بقی عنه #شاخه_ها_را_امشب_می_تکانند #می_افتیم_توی_بغل_رمضان #رمضان_خودش_نردبان_پایه_دار_دوطرفه_دارد #صد_شکر_که_این_آمد_و_صد_حیف_که_آن_رفت #نکنه_سبک_نشده_باشیم؟ دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan