eitaa logo
🌼دعا و ذکر مجرب
111 دنبال‌کننده
2.5هزار عکس
2.4هزار ویدیو
171 فایل
❤«بسم رب المهدی(عج) »❤ دوستان و همراهان گرامی این کانال شامل ادعیه های مجرب(داروخانه ی معنوی) ، داستان و روایات و احادیث معتبر و متن‌های زیبا می باشد🌸ان شاءالله بهره ی کافی را ببرید🌸کپی با ذکر صلوات🌹🙏 🌸‌اللّٰھـُم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَجـ🌸
مشاهده در ایتا
دانلود
🔸خواص عاشورایی: قیس بن مُسَهَّر صَیداوی 🔻قیس، نامه‌رسان امام حسین علیه السلام، برای کوفیان و مسلم بن عقیل بود. او در قادسیه به دست نیروهای عبیدالله بن زیاد گرفتار شد و در چهارم محرم به شهادت رسید. 🔺وی قبل از دستگیری نامه‌ای که به همراه داشت را پاره کرد تا به دست دشمن نیفتد. پس از آن‌که قیس را نزد ابن زیاد به دار الاماره بردندبه او گفت: چرا نامه را پاره کردی؟ گفت: برای آنکه تو ندانی در آن چه نوشته است. گفت: از جانب که بود و برای که نوشته شده بود؟ گفت: از جانب امام حسین(ع) به گروهی از مردم کوفه که نام ایشان را یاد ندارم. ♦️ابن زیاد خشمگین شد و گفت: یا نام آنان را به من بگو یا بالای منبر برو و حسین بن علی و پدر و برادرش را لعن کن وگرنه تو را قطعه قطعه می‌کنم. 🛑قیس گفت: نام آن گروه را نمی‌گویم اما لعن را می‌کنم. قیس بر فراز منبر رفت وپس از حمد الهی ودرود فراوان بر پیامبر و خاندانش،عبیدالله بن زیاد و امویان را لعن کرد و خودش را به عنوان سفیر امام حسین (ع) معرفی کرد و مردم به یاری امام فراخواند . آن گاه به دستور ابن زیاد ازبالای قصر دارالاماره با دست بسته به پایین پرتابش کردند و سر از بدنش جداساختند. 🔹هنگامی‌که خبر شهادت قیس توسط طرماح به امام رسید اشک در چشمانش جاری شد و فرمود: ...فَمِنْهُم مَّن قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا [الأحزاب–۲۳] https://eitaa.com/doayeroz1
✅ خواص عاشورایی: ماریه بنت سعد(منقذ) 🔻 ماریه بنت سعد اهل بصره بود. همسر و فرزند ماریه، در جنگ جمل در رکاب امیرالمومنین ع به شهادت رسیده بودند. پیش از حادثه عاشورا، منزل ماریه محل اجتماع دوستداران امام حسین ع و شکل گیری حرکتهای شیعیان بود. 🔸 از دل جلسات محرمانه شیعیان در منزل ماریه و خدمات فراوان او به نهضت عاشورا، افرادی مانند «ادهم بن امیه ، عامر و سیف بن مالک، يزيد بن‌ ثُبَيط و فرزندانش عبدالله و عبيدالله " به سپاه امام حسین ع بپیوندند و امام را یاری کنند. ( تاریخ طبری، ج۵، ص۳۵۳ _ البدایه و النهایه، ج۸، ص۱۵۹