من چادری‌ام. از همین‌هایی که این روزها احساس سردرگمی دارد. می‌داند باید کاری کند و نمی‌داند چه! از اینهایی که به زحمت و در هر شرایطی چادرش را روی سر نگه داشته است. نه از اینهایی که یکبار کوه را بهانه کرده‌اند و یکبار فتوا داده‌اند برادرشوهر که نامحرم نیست! از اینهایی که نامحرم در عروسی و مسافرت همان‌قدر نامحرم است که وقتی برای خرید نان بیرون می‌رود. من چادری‌ام. از همین‌هایی که یک روز دست بچّه‌هایش را می‌گیرد و می‌برد در جمع فشرده‌ی سلام فرمانده‌ای ها. یک روز راهپیمایی حجاب و عفاف. می‌خواهد یک کاری کرده باشد. هرجا لازم باشد می‌رود. من چادری‌ام. از همان‌هایی که #نه_به_حجاب اجباری را ترویج نمی‌کند. در نشر #من_چادری‌ام_اما_با_گشت_ارشاد_مخالفم هم قدمی برنمی‌دارد. و دوست ندارد در بازی جدید عکس‌ یک دختر بی‌حجاب در کنار یک چادری اصیل بازی کند. من یک چادری‌ام. از همان‌هایی که همیشه در ۲۲ بهمن مشت‌هایش را گره کرده و شعار داده: «وای اگر خامنه‌ای حکم جهادم دهد!» از همان‌هایی که ته دلش هر لقمه‌ای در دهان فرزندش گذاشته دعا کرده سرباز امام زمان باشد. از همان‌هایی که این روزها با بوق ممتد ماشین‌های معتضرین به خود آمد و گفت: «ای وای! آقا سالهاست واژه‌ی جهاد را کنار تبیین گذاشته است. سالهاست سربازهایش را فراخوانده است!» از همین‌هایی که این‌روزها عجیب سردرگم است. دوست ندارد ماحصل و تمام زندگی‌اش همین باشد که خودش چادرش را سفت نگه داشته باشد. دوست دارد سهمی از مراقبت جامعه را هم داشته باشد. من چادری‌ام. از همان‌هایی که تا دیروز فکر می‌کردم معمولی‌ام. فکر می‌کردم هستم یک گوشه‌ای از این دنیای بزرگ. فکر می‌کردم باید بنشینم و دعایی از سر سیری برای فرج آقایم بکنم. فکر می‌کردم همین که منتظر فرجم یعنی شاهکار کرده‌ام. تا قبل از اغتشاشات چندین مدل چادری و چندین مدل بدحجاب و شل‌حجاب و کم‌حجاب داشتیم. اما این روزها گویی دو دسته داریم. بی‌حجاب‌ها و باحجاب ها. این‌روزها وقتی بیرون می‌روم دائم فکرها و سوال‌هایی در ذهنم چرخ می‌خورند. در همین بین وقتی دختری دبیرستانی یا جوانی یا مادری می‌بینم که چیزی روی سر دارد شده یک مثلثی کوچک نفسی می‌کشم. دعایش می‌کنم چراکه او هم همانقدر برای نگه داشتن آن مقدار پارچه مقاومت کرده که من برای پنج متر. تمام دنیا ایستاده‌اند تا هرمقدار مسلمانی در وجود زن ایرانی مانده است را کم کند. دنیا تمام قد صف کشیده‌ تا اراده را در ما خاموش کند. تا اصول دینمان را از یادمان ببرد. اما ما می‌خواهیم کنار هم بمانیم. ما با هم دشمنی نداریم‌. ما زنان ایرانی عاشق یکدیگریم. من چادری‌ام. از همان هایی که این روزها بیشتر بیرون می‌روم. از همان‌هایی که متوجه شده‌ام چادرم لباس رزمم است. از همان‌هایی که فهمیده‌ام فرج نزدیک است. فرجی که قربانی می‌خواهد. سربازانی می‌طلبد که لباس رزمشان را تمام دارایی‌شان بدانند. تا جایی که کَفنشان بشود. ما چادری‌های معمولی حال بیدار شده‌ایم. می‌دانیم باید کاری کنیم. نمی‌خواهیم وقتی در مترو یا خیابان دختری بی‌حجاب می‌بینیم چشممان را به طرف دیگری بچرخانیم که یعنی ما ندیدیم. نمی‌خواهیم بی‌تفاوتی در ما جا خشک کند تا جایی‌که با لگد دشمن از خواب بیدار شویم. نمی‌خواهیم انگشت ندامت به دهان بگزیم و کمک می‌خواهیم. ز.قمی ۱۴۰۱/۸/۴ @doctor_ebrahim_kheradkish