روسریمو که کشیدن موهام پخش صورتم شد سستی بی پایانی انگار چنگ زد تو تنم .پاهام آخرین تلاششو میکرد تا بدن لاغر و نحیفمو نگه داره.   مچ دستم توی پنجه دستش گم شده بود و با فشار انگشتان اون نامرد صدای استخوناشو می‌شنیدم و سیل اشکی بود که به صورتم به یکباره هجوم آورد. خدایا تو دل این سیاهی بین یه مشت کفتار گیر افتادم .خودت بدادم برس . قلبم خودشو میکوبید به قفسه ی سینه، درست مثل پرنده ای گیر افتاده و تنها.بعضیا رد میشدن ولی انگار نامرئی شده بودم. تو یه لحظه برق تیزی چشمامو زد و ناگهان تموم امیدم دود شدو چشمام سیاهی رفت .که صدای یا حسینی انگار دوباره نفسمو برگردوند و مچ دستم آزاد شدونقش زمین شدم خودمو به زور رو زمین کشیدم تا از مهلکه دور شم .دیگه حتی نای جیغ زدن نداشتم که بتونم کمک بخوام . همون دستهای زمخت . همون برق چاقو . در هوا چرخید و منجی من ، پسر جوونی که تمام سرو صورت و ریشش غرق در خون ، کف خیابون در حال دست و پازدن بود. چاقو درست شاهرگ گردنشو  نشونه رفته بود.... شهید علی خلیلی 💔 شهدا شرمنده ایم برداشتی آزاد از واقعه #خودنویس